Aan de Amerikaanse oorlogen tegen Rusland en China zit geen economische logica vast

Brzezinski is de auteur van The Grand Chessboard: American Primacy and Its Geostrategic Imperatives, een boek over geopolitiek uit 1997 dat gebaseerd was op de Heartland Theory van Mackinder. Brzezinski stelde dat de VS de wereldheerschappij alleen kon behouden als het de opkomst van één enkele macht op het wereldeiland zou voorkomen.

De Brzezinski-doctrine is nog steeds invloedrijk binnen het Amerikaanse establishment voor buitenlands beleid. Zijn beschermelingen, waaronder de Oekraïense emigrante Victoria Nuland, staatssecretaris voor politieke zaken, hebben een krachtige stem in het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.

“The Grand Chessboard”, gepubliceerd in 1997, vóór het 9/11 tijdperk, stelde dat de VS moest heersen over elke gelijkwaardige concurrent die in Eurazië opkwam. Brzezinski heeft de levende incarnatie van zijn ultieme nachtmerrie niet meegemaakt: een strategisch partnerschap tussen Rusland en China. Maar zeven jaar geleden al – twee jaar na Maidan in Kiev – begreep hij tenminste dat het noodzakelijk was om “de mondiale machtsarchitectuur opnieuw uit te lijnen“.

Een constructief Amerikaans beleid moet geduldig geleid worden door een langetermijnvisie. Het moet resultaten nastreven die het geleidelijke besef in Rusland bevorderen (waarschijnlijk na Poetin) dat zijn enige plaats als invloedrijke wereldmacht uiteindelijk binnen Europa ligt. De toenemende rol van China in het Midden-Oosten zou een weerspiegeling moeten zijn van het wederzijdse Amerikaanse en Chinese besef dat een groeiend partnerschap tussen de VS en China bij het aanpakken van de crisis in het Midden-Oosten een historisch belangrijke test is van hun vermogen om samen de bredere wereldwijde stabiliteit vorm te geven en te versterken.

Het alternatief voor een constructieve visie, en vooral het streven naar een eenzijdig militair en ideologisch opgelegd resultaat, kan alleen maar leiden tot langdurige en zelfdestructieve nutteloosheid. Voor Amerika zou dat kunnen leiden tot aanhoudende conflicten, uitputting en mogelijk zelfs een demoraliserende terugtrekking naar het isolationisme van voor de 20e eeuw.

Kissinger heeft jarenlang zijn grote bezorgdheid geuit over de zorgwekkende staat van de relatie tussen de VS en China. Eind 2019 waarschuwde hij al dat de Verenigde Staten en China zich al in de “uitlopers van een nieuwe koude oorlog” bevonden. Gezien het escalatietraject van de conflicten in de daaropvolgende vier jaar, is zijn bezorgdheid opnieuw urgent. In het Chinese verslag van de ontmoeting van deze week met [minister van Defensie] Li Shangfu, zou Kissinger hebben gezegd. “Noch de Verenigde Staten noch China kunnen het zich veroorloven om de ander als tegenstander te behandelen. Als de twee landen oorlog gaan voeren, zal dat niet leiden tot betekenisvolle resultaten voor de twee volkeren.”

Leiders van de grootste chipfabrikanten in de VS vertelden ambtenaren van Biden deze week dat de regering de impact van de beperkingen op de export naar China moet bestuderen en een pauze moet inlassen voordat ze nieuwe beperkingen doorvoert, volgens mensen die bekend zijn met hun gesprekken.

Tijdens ontmoetingen in Washington op maandag waarschuwden Pat Gelsinger van Intel Corp., Jensen Huang van Nvidia Corp. en Cristiano Amon van Qualcomm Inc. dat exportbeperkingen het Amerikaanse leiderschap in de industrie dreigen te schaden. De functionarissen van Biden luisterden naar de presentaties maar deden geen toezeggingen, zeiden de mensen, die niet geïdentificeerd wilden worden omdat de gesprekken privé waren.

In plaats van Rusland en China te isoleren en afhankelijk te maken van de economische controle van de VS, heeft de unipolaire diplomatie van de VS zichzelf en haar NAVO-satellieten geïsoleerd van de rest van de wereld – de Global Majority die groeit terwijl de NAVO-economieën voortrazen op hun Weg naar Deïndustrialisatie. Het opmerkelijke is dat de NAVO weliswaar waarschuwt voor het “risico” van handel met Rusland en China, maar haar verlies van industriële levensvatbaarheid en economische soevereiniteit aan de Verenigde Staten niet als een risico ziet.

Dit is niet wat de “economische interpretatie van de geschiedenis” zou hebben voorspeld. Van regeringen wordt verwacht dat ze de belangrijkste zakelijke belangen van hun economie steunen. We zijn dus weer terug bij de vraag of economische factoren de vorm van wereldhandel, investeringen en diplomatie zullen bepalen. Is het echt mogelijk om een reeks post-economische NAVO-economieën te creëren waarvan de leden veel zullen lijken op de snel ontvolkende en deïndustrialiserende Baltische staten en het voormalige Sovjet-Oekraïne?

Dit zou inderdaad een vreemd soort “nationale veiligheid” zijn. In economische termen lijkt het erop dat de Amerikaanse en Europese strategie van zelfisolatie van de rest van de wereld zo’n enorme en verreikende fout is dat de gevolgen ervan gelijk staan aan een wereldoorlog.

Een van de subthema’s van het nieuwste artikel van Michael Hudson over het bizarre schouwspel van de VS die escaleren tegen China is de verbazing dat het Westen niet in zijn eigen belang handelt. Lambert heeft ook op dit raadsel zitten kauwen.

Misschien geloven ze echt in hun propaganda en zien ze nog steeds niet in dat de militaire en economische macht van het blok van de VS en de EU relatief gezien niet groot genoeg is om de rest van de wereld met zich te laten sollen. Maar u zou denken dat hun zelfbedrog zou zijn begonnen te knappen na het mislukken van hun pogingen om veel landen, zoals India en Zuid-Afrika, onder druk te zetten om de kant van de VS te kiezen en de acties van Rusland in Oekraïne te veroordelen, en nu de zogenaamd superieure oorlogsmachine van de VS/NAVO niet al te best presteert.

Een andere mogelijkheid is de zogenaamde IJzeren Wet van Instituties, dat individuen en belangen opereren om hun eigen positie te maximaliseren, met weinig/geen aandacht voor de impact op het systeem.