Politiek met andere middelen

Met als enige mogelijke uitzondering de grote Sun Tzu en zijn “Art of War”, heeft geen enkele militaire theoreticus zo’n blijvende filosofische invloed gehad als de Pruisische generaal Carl Philipp Gottfried von Clausewitz. Als deelnemer aan de Napoleontische oorlogen wijdde Clausewitz zich in zijn latere jaren aan het werk dat zijn icoon zou worden – een dicht boekwerk met de eenvoudige titel “Vom Kriege” – Over de oorlog. Het boek is een meditatie over zowel militaire strategie als het sociaal-politieke fenomeen van de oorlog, doorspekt met filosofische overpeinzingen. Hoewel Over de oorlog een blijvende en onuitwisbare invloed heeft gehad op de studie van de militaire kunsten, is het boek zelf soms moeilijk te lezen – een feit dat voortkomt uit de grote tragedie dat Clausewitz het nooit heeft kunnen afmaken. Hij stierf in 1831 op slechts 51-jarige leeftijd met zijn manuscript in onbewerkte staat; en het was aan zijn vrouw om te proberen zijn papieren te ordenen en te publiceren, schrijft Big Serge.

Clausewitz is vooral beroemd om zijn aforismen – “Alles is heel eenvoudig in de oorlog, maar het eenvoudigste is moeilijk” – en zijn woordenschat over oorlog, met termen als “wrijving” en “culminatie”. Van al zijn bij uitstek geciteerde passages is er echter één misschien wel de beroemdste: zijn bewering dat “oorlog slechts een voortzetting is van politiek met andere middelen.”

Het is op deze bewering dat ik me nu wil concentreren, maar eerst is het misschien de moeite waard om de hele passage van Clausewitz over dit onderwerp te lezen:

Als we eenmaal door de dichte en breedsprakige stijl van Clausewitz heen breken, is de bewering hier betrekkelijk eenvoudig: oorlog voeren bestaat altijd in relatie tot een groter politiek doel, en het bestaat in het politieke spectrum. De politiek bevindt zich op elk punt van de as: oorlog wordt begonnen als antwoord op een politieke behoefte, wordt in stand gehouden en voortgezet als een daad van politieke wil, en hoopt uiteindelijk politieke doelen te bereiken. Oorlog kan niet los worden gezien van politiek – het is zelfs het politieke aspect dat oorlog tot oorlog maakt. We kunnen zelfs verder gaan en stellen dat oorlog zonder de politieke superstructuur ophoudt oorlog te zijn, en in plaats daarvan verwordt tot rauw, dierlijk geweld. Het is de politieke dimensie die oorlog herkenbaar onderscheidt van andere vormen van geweld.

Laten we de Russische oorlogvoering in Oekraïne in deze termen bekijken.

Poetin de bureaucraat

Het is vaak zo dat de meest invloedrijke mannen in de wereld in hun tijd slecht begrepen worden – macht overschaduwt en vervormt de grote man. Dit was zeker het geval bij Stalin en Mao, en het geldt evenzeer voor zowel Vladimir Poetin als Xi Jinping. Vooral Poetin wordt in het westen gezien als een Hitleriaanse demagoog die regeert met buitengerechtelijke terreur en militarisme. Dit kan nauwelijks minder waar zijn.

Bijna elk aspect van de westerse karikatuur van Poetin is zeer misplaatst – hoewel dit recente profiel van Sean McMeekin veel dichter in de buurt komt dan de meeste andere. Om te beginnen is Poetin geen demagoog – hij is geen van nature charismatische man, en hoewel hij in de loop der tijd zijn vaardigheden als retailpoliticus sterk heeft verbeterd, en hij in staat is impactvolle toespraken te houden als dat nodig is, is hij niet iemand die graag op het podium staat. In tegenstelling tot Donald Trump, Barack Obama of zelfs – God verhoede het – Adolf Hitler, is Poetin gewoon geen natuurlijke publiekslieveling. In Rusland zelf wordt hij eerder gezien als een vrij saaie,, maar nuchtere politieke ambtenaar dan als een charismatische populist. Zijn blijvende populariteit in Rusland houdt veel meer verband met zijn stabilisering van de Russische economie en het pensioenstelsel dan met foto’s waarop hij zonder shirt op een paard rijdt.

Vertrouwen in het plan, zelfs als het plan traag en saai is

Bovendien is Poetin – in tegenstelling tot de opvatting dat hij over onbeperkte buitenwettelijke bevoegdheden beschikt – eerder een voorstander van proceduralisme. De Russische regeringsstructuur geeft nadrukkelijk ruimte aan een zeer sterk presidentschap (dit was een absolute noodzaak na de totale ineenstorting van de staat begin jaren negentig), maar binnen deze parameters wordt Poetin niet gezien als een bijzonder opwindende persoonlijkheid die geneigd is tot radicale of explosieve besluitvorming. Westerse critici beweren misschien dat er in Rusland geen rechtsstaat is, maar Poetin regeert op zijn minst volgens de wet, waarbij bureaucratische mechanismen en procedures de bovenbouw vormen waarbinnen hij handelt.

Dit is de afgelopen dagen duidelijk gebleken. Nu Oekraïne op meerdere fronten oprukt, werd een nieuwe cyclus van onheil en triomf in gang gezet: pro-Oekraïense figuren verheugen zich over de schijnbare ineenstorting van het Russische leger, terwijl velen in het Russische kamp zich beklagen over een leiderschap dat volgens hen wel crimineel incompetent moet zijn. Terwijl dit alles aan de militaire kant gaande is, heeft Poetin het annexatieproces rustig door de juridische mechanismen geloodst – eerst werden referenda gehouden, daarna werden verdragen over de toetreding tot de Russische Federatie ondertekend met de vier voormalige Oekraïense oblasts, die vervolgens ter ratificatie naar de Doema werden gestuurd, gevolgd door de Federatieraad, waarna Poetin ze opnieuw ondertekende en controleerde. Terwijl Oekraïne zijn zomeraccumulaties in de strijd gooit, lijkt Poetin te verzanden in papierwerk en procedures. De verdragen zijn zelfs getoetst door het Russische constitutionele hof, en er zijn termijnen vastgesteld om de Oekraïense hryvnia als wettig betaalmiddel te beëindigen en te vervangen door de roebel.

Dit is een vreemd schouwspel. Poetin ploetert zich een weg door de saaie juridische aspecten van de annexatie, schijnbaar doof voor het koor dat hem toeschreeuwt dat zijn oorlog op het punt staat volledig te mislukken. De onverbiddelijke kalmte die het Kremlin uitstraalt – althans in het openbaar – lijkt in strijd met de gebeurtenissen aan het front.

Wat is hier nu echt aan de hand? Is Poetin werkelijk zo ver verwijderd van de gebeurtenissen ter plaatse dat hij niet beseft dat zijn leger wordt verslagen? Is hij van plan in een vlaag van woede kernwapens te gebruiken? Of zou dit, zoals Clausewitz zegt, slechts de voortzetting van de politiek met andere middelen zijn?

Expeditieoorlog

Van alle fantasierijke beweringen die over de Russisch-Oekraïense oorlog zijn gedaan, zijn er maar weinig zo moeilijk te geloven als de bewering dat Rusland van plan was Oekraïne te veroveren met minder dan 200.000 man. Een centrale waarheid van de oorlog die waarnemers eenvoudigweg onder ogen moeten zien, is het feit dat het Russische leger vanaf de eerste dag zwaar in de minderheid was, ondanks het feit dat Rusland een enorm demografisch voordeel heeft ten opzichte van Oekraïne zelf. Op papier heeft Rusland een expeditiemacht van minder dan 200.000 man ingezet, hoewel dat volledige aantal de laatste tijd natuurlijk niet in actieve gevechten aan het front is geweest.

De lichte inzet van troepen houdt verband met het vrij unieke Russische dienstmodel, waarbij “contractuele soldaten” – de professionele kern van het leger – worden gecombineerd met een reservistenpool die wordt gegenereerd met een jaarlijkse dienstplichtgolf. Rusland heeft bijgevolg een tweeledig militair model, met een beroepsmacht van wereldklasse en een grote reserve die kan worden aangesproken, aangevuld met hulptroepen zoals BARS (vrijwilligers), Tsjetsjenen en LNR-DNR-milities.

De zonen van de natie – dragers van vitaliteit en pezen van de staat

Dit tweeledige, gemengde dienstmodel weerspiegelt in zekere zin de geostrategische schizofrenie die het Rusland van na de Sovjet-Unie teistert. Rusland is een enorm land met potentieel kolossale, continentoverschrijdende veiligheidsverplichtingen, dat een Sovjet-erfenis van massa heeft geërfd. Geen enkel land heeft ooit blijk gegeven van een mobilisatiecapaciteit in oorlogstijd van een dergelijke omvang als de USSR. De overgang van een sovjetmobilisatieplan naar een kleinere, slankere, professionele parate troepenmacht was een essentieel onderdeel van het neoliberale bezuinigingsregime van Rusland gedurende een groot deel van de jaren van Poetin.

Het is belangrijk te begrijpen dat militaire mobilisatie als zodanig ook een vorm van politieke mobilisatie is. Voor de parate contractmacht was een vrij lage mate van politieke consensus en inbreng van het grootste deel van de Russische bevolking nodig. Deze Russische contracttroepen kunnen militair gezien nog veel bereiken – zij kunnen Oekraïense militaire installaties vernietigen, een ravage aanrichten met artillerie, zich een weg banen naar stedelijke agglomeraties in de Donbas en een groot deel van het inheemse oorlogspotentieel van Oekraïne vernietigen. Zij kan echter geen meerjarige continentale oorlog voeren tegen een vijand die haar minstens vier keer in aantal overtreft, en die steunt op inlichtingen, bevelvoering en controle, en materiaal dat buiten haar onmiddellijke bereik ligt – vooral als de gevechtsregels haar beletten de vitale slagaders van de vijand te treffen.

Er moeten meer troepen worden ingezet. Rusland moet het neoliberale bezuinigingsleger overstijgen. Het heeft de materiële capaciteit om de benodigde troepen te mobiliseren – het heeft vele miljoenen reservisten, enorme voorraden materieel en een eigen productiecapaciteit die wordt ondersteund door de natuurlijke hulpbronnen en het productiepotentieel van het Euraziatische blok dat de gelederen rond het land heeft gesloten. Maar vergeet niet: militaire mobilisatie is ook politieke mobilisatie.

De Sovjet-Unie was in staat tientallen miljoenen jonge mannen te mobiliseren om het Duitse landleger af te remmen, te overspoelen en uiteindelijk te vernietigen, omdat zij twee krachtige politieke instrumenten hanteerde. Het eerste was de ontzagwekkende en verreikende macht van de Communistische Partij, met haar alomtegenwoordige organen. Het tweede was de waarheid – de Duitse invallers waren gekomen met genocidale bedoelingen (Hitler mijmerde op een gegeven moment dat Siberië kon worden veranderd in een Slavisch reservaat voor de overlevenden, dat periodiek kon worden gebombardeerd om hen eraan te herinneren wie de baas was).

Poetin mist een dwangorgaan dat zo machtig is als de Communistische Partij, die zowel een verbazingwekkende materiële macht had als een dwingende ideologie die een versnelde weg naar een niet-kapitalistische moderniteit beloofde. Geen enkel land heeft vandaag een politiek apparaat zoals die schitterende communistische machine, behalve misschien China en Noord-Korea. Bij gebrek aan een directe hefboom om politieke – en dus militaire – mobilisatie tot stand te brengen, moet Rusland dus een alternatieve route vinden om een politieke consensus tot stand te brengen om een hogere vorm van oorlog te voeren.

Dat is nu gebeurd, dankzij de westerse russofobie en de Oekraïense hang naar geweld. Een subtiele, maar diepgaande transformatie van het Russische sociaal-politieke lichaam is aan de gang.

Consensus creëren

Poetin en zijn omgeving hebben de Russisch-Oekraïense oorlog vanaf het begin in existentiële termen opgevat. Het is echter onwaarschijnlijk dat de meeste Russen dit begrepen. In plaats daarvan zagen zij de oorlog waarschijnlijk op dezelfde manier als Amerikanen de oorlog in Irak en Oekraïne zagen – als een gerechtvaardigde militaire onderneming die niettemin slechts een technocratische taak was voor de beroepsmilitairen; nauwelijks een zaak van leven en dood voor de natie. Ik betwijfel ten zeerste dat een Amerikaan ooit geloofde dat het lot van de natie afhing van de oorlog in Afghanistan (Amerikanen hebben sinds 1865 geen bestaansoorlog meer gevoerd), en te oordelen naar de rekruteringscrisis die het Amerikaanse leger teistert, lijkt het er niet op dat iemand een echte buitenlandse existentiële bedreiging ziet.

Wat er in de maanden na 24 februari is gebeurd, is nogal opmerkelijk. De existentiële oorlog voor de Russische natie is geïncarneerd en reëel gemaakt voor de Russische burgers. Sancties en anti-Russische propaganda – waarbij de hele natie als “orks” wordt gedemoniseerd – hebben zelfs de aanvankelijk sceptische Russen achter de oorlog geschaard, en de waardering van Poetin is gestegen. Een westerse veronderstelling dat de Russen zich tegen de regering zouden keren, is omgekeerd. Video’s van de marteling van Russische krijgsgevangenen door schuimbekkende Oekraïners, van Oekraïense soldaten die Russische moeders opbellen om hen spottend te vertellen dat hun zonen dood zijn, van Russische kinderen die zijn gedood door beschietingen in Donetsk, hebben Poetins impliciete bewering bevestigd dat Oekraïne een door demonen bezeten staat is die met zware explosieven moet worden uitgedreven. Te midden van dit alles – nuttig, vanuit het perspectief van Alexander Dugin en zijn neofieten – hebben Amerikaanse pseudo-intellectuele “Blue Checks” publiekelijk gekwijld over het vooruitzicht van het “dekoloniseren en demilitariseren” van Rusland, wat duidelijk de ontmanteling van de Russische staat en de verdeling van zijn grondgebied inhoudt. De regering van Oekraïne heeft (in inmiddels verwijderde tweets) publiekelijk beweerd dat de Russen vatbaar zijn voor barbaarsheid omdat zij een bastaardras zijn met Aziatisch bloed.

Tegelijkertijd heeft Poetin zijn project van formele annexatie van de oude oostelijke rand van Oekraïne dichterbij gebracht – en uiteindelijk verwezenlijkt. Hierdoor is de oorlog ook juridisch veranderd in een existentiële strijd. Verdere Oekraïense opmars in het oosten is nu in de ogen van de Russische staat een aanval op soeverein Russisch grondgebied en een poging om de integriteit van de Russische staat te vernietigen. Uit recente peilingen blijkt dat een supermeerderheid van de Russen de verdediging van deze nieuwe gebieden tegen elke prijs steunt.

Alle domeinen liggen nu op één lijn. Poetin en consorten hebben deze oorlog vanaf het begin opgevat als een existentiële strijd voor Rusland, om een anti-Russische marionettenstaat van zijn voordeur te verdrijven en een vijandige inval in de Russische beschavingsruimte te verslaan. De publieke opinie is het daar nu steeds meer mee eens (uit enquêtes blijkt dat het Russische wantrouwen tegenover de NAVO en de “westerse waarden” explosief is gestegen), en het juridische kader na de annexatie erkent dit ook. De ideologische, politieke en juridische domeinen zijn nu verenigd in het standpunt dat Rusland vecht voor zijn bestaan in Oekraïne. De vereniging van de technische, ideologische, politieke en juridische dimensies werd zojuist beschreven door het hoofd van de communistische partij van Rusland, Gennady Zyuganov:

“De president heeft dus decreten ondertekend over de toelating van de regio’s DPR, LPR, Zaporozhye en Kherson tot Rusland. Bruggen zijn verbrand. Wat vanuit moreel en statistisch oogpunt duidelijk was, is nu een juridisch feit geworden: op ons land bevindt zich een vijand, hij doodt en vermoordt de burgers van Rusland. Het land eist de meest vastberaden actie om landgenoten te beschermen. De tijd wacht niet.”

Er is een politieke consensus bereikt voor een hogere mobilisatie en een grotere intensiteit. Nu rest alleen nog de implementatie van deze consensus in de materiële wereld van vuist en laars, kogel en huls, bloed en ijzer.

Een korte geschiedenis van de opbouw van militaire strijdkrachten

Een van de eigenaardigheden van de Europese geschiedenis is de werkelijk schokkende mate waarin de Romeinen hun tijd ver vooruit waren op het gebied van militaire mobilisatie. Rome veroverde de wereld grotendeels omdat het over een werkelijk uitzonderlijke mobilisatiecapaciteit beschikte, door eeuwenlang consequent een hoge mate van massale militaire deelname van de mannelijke bevolking van Italië te genereren. Caesar bracht meer dan 60.000 man mee naar de Slag bij Alesia, toen hij Gallië veroverde – een machtsgeneratie die eeuwenlang in de post-Romeinse wereld niet zou worden geëvenaard.

Na de val van het West-Romeinse Rijk ging de staatsmacht in Europa snel achteruit. Het koninklijk gezag in zowel Frankrijk als Duitsland werd ingeperkt doordat de aristocratie en de stedelijke autoriteiten steeds meer macht kregen. Ondanks het stereotype van een despotische monarchie was de politieke macht in de middeleeuwen sterk versnipperd, en waren belastingen en mobilisatie sterk gelokaliseerd. Het Romeinse vermogen om grote legers te mobiliseren die centraal werden gecontroleerd en gefinancierd, ging verloren, en oorlogvoering werd het domein van een smalle vechtersklasse – de kleine adel of ridders.

Bijgevolg waren de middeleeuwse Europese legers schrikbarend klein. Bij cruciale Engels-Franse veldslagen als Agincourt en Crecy telden de Engelse legers minder dan 10.000 man, en de Franse niet meer dan 30.000 man. In de wereldhistorische Slag bij Hastings – die de normale verovering van Brittannië bezegelde – stonden twee legers van minder dan 10.000 man tegenover elkaar. De Slag bij Grunwald – waarin een Pools-Litouwse coalitie de Teutoonse ridders versloeg – was een van de grootste veldslagen in middeleeuws Europa en er waren nog steeds twee legers van hooguit 30.000 man bij betrokken.

De Europese mobilisatiekracht en staatscapaciteit waren in dit tijdperk schokkend laag in vergelijking met andere staten in de wereld. Chinese legers telden gewoonlijk enkele honderdduizenden, en de Mongolen konden, zelfs met een aanzienlijk lagere bureaucratische verfijning, 80.000 man opstellen.

De situatie begon radicaal te veranderen toen de intensievere militaire concurrentie – in het bijzonder de wrede 30-jarige oorlog – de Europese staten dwong om eindelijk terug te keren naar gecentraliseerde staatscapaciteit. Het model van militaire mobilisatie verschoof eindelijk van het dienaarssysteem – waarbij een kleine, zelf gefinancierde militaire klasse de militaire dienst verzorgde – naar de fiscale militaire staat, waar legers werden opgericht, gefinancierd, geleid en in stand gehouden via de fiscaal-bureaucratische systemen van gecentraliseerde regeringen.

In de vroegmoderne periode kregen de militaire dienstmodellen een unieke mengeling van dienstplicht, beroepsdienst en het dienaarsysteem. De aristocratie bleef de militaire dienst verzorgen in het opkomende officierskorps, terwijl de dienstplicht en onderdrukking werden gebruikt om de rangen aan te vullen. Met name dienstplichtigen werden echter voor zeer lange tijd in dienst genomen. Dit weerspiegelde de politieke behoeften van de monarchie in het tijdperk van het absolutisme. Het leger was geen forum voor politieke deelname van het volk aan het regime – het was een instrument voor het regime om zich te verdedigen tegen zowel buitenlandse vijanden als de plebs. Daarom werden de dienstplichtigen niet terug in de maatschappij gedraaid. Het leger moest een aparte sociale klasse worden met een zekere afstand tot de bevolking in het algemeen – dit was een professionele militaire instelling die diende als een intern bolwerk van het regime.

Door de opkomst van nationalistische regimes en massapolitiek kon de omvang van legers nog veel verder toenemen. Regeringen in de late 19e eeuw hadden nu minder te vrezen van hun eigen bevolking dan de absolute monarchieën uit het verleden – dit veranderde de aard van de militaire dienst en bracht Europa eindelijk terug naar het systeem dat de Romeinen in duizenden jaren hadden. Militaire dienst was nu een vorm van massale politieke participatie – dit maakte het mogelijk dienstplichtigen op te roepen, op te leiden en terug te laten keren in de maatschappij – het systeem van reservekadetten dat kenmerkend was voor legers in beide wereldoorlogen.

Kortom, de cyclus van militaire mobilisatiesystemen in Europa is een afspiegeling van het politieke systeem. Legers waren zeer klein in de tijd dat er weinig tot geen massale politieke deelname aan het regime was. Rome legde grote legers aan omdat er een aanzienlijke politieke betrokkenheid was en een samenhangende identiteit in de vorm van het Romeinse burgerschap. Daardoor kon Rome een hoge militaire participatie genereren, zelfs in het republikeinse tijdperk waarin de Romeinse staat zeer klein en bureaucratisch dun gezaaid was. Het middeleeuwse Europa had een versnipperd politiek gezag en een extreem laag gevoel van samenhangende politieke identiteit, en bijgevolg waren de legers er schrikbarend klein. Legers begonnen weer in omvang toe te nemen naarmate het gevoel van nationale identiteit en participatie groeide, en het is geen toeval dat de grootste oorlog in de geschiedenis – de nazi-Sovjetoorlog – werd uitgevochten tussen twee regimes met totaliserende ideologieën die een extreem hoog niveau van politieke participatie genereerden.

Dat brengt ons bij vandaag. In de 21e eeuw, met zijn onderlinge verbondenheid en verpletterende beschikbaarheid van zowel informatie als verkeerde informatie, is het proces van het genereren van massale politieke – en dus militaire – participatie veel genuanceerder. Geen enkel land hanteert een totaliserende utopische visie, en het staat buiten kijf dat het gevoel van nationale cohesie nu aanzienlijk lager is dan honderd jaar geleden.

Poetin had aan het begin van de oorlog eenvoudigweg geen grootschalige mobilisatie kunnen uitvoeren. Hij beschikte noch over een dwangmechanisme noch over de duidelijke dreiging om massale politieke steun te genereren. Weinig Russen zouden hebben geloofd dat er een existentiële dreiging in de schaduw op de loer lag – dat moest hen worden getoond, en het westen heeft niet teleurgesteld. Evenzo zouden weinig Russen de vernietiging van de Oekraïense infrastructuur en stedelijke voorzieningen in de eerste dagen van de oorlog hebben gesteund. Maar nu staat de enige vocale kritiek op Poetin binnen Rusland aan de kant van verdere escalatie. Het probleem met Poetin, vanuit Russisch perspectief, is dat hij niet ver genoeg is gegaan. Met andere woorden – de massapolitiek is de regering al voor geweest, waardoor mobilisatie en escalatie politiek gezien onbelangrijk zijn geworden. We mogen vooral niet vergeten dat de stelregel van Clausewitz waar blijft. De militaire situatie is slechts een onderdeel van de politieke situatie, en militaire mobilisatie is ook politieke mobilisatie – een manifestatie van de politieke deelname van de samenleving aan de staat.

Tijd en ruimte

Het offensief van Oekraïne wordt op meerdere fronten voortgezet. Ze dringen het noorden van Lugansk binnen, en na wekenlang met hun hoofd tegen de muur te hebben gebonst in Kherson hebben ze eindelijk territoriale vooruitgang geboekt. Toch zei Poetin juist vandaag dat de kinderen in de nieuw toegetreden oblasts medisch moeten worden onderzocht en de schoolpleinen opnieuw moeten worden aangelegd. Wat is er aan de hand? Is hij totaal niet op de hoogte van de gebeurtenissen aan het front?

Er zijn eigenlijk maar twee manieren om de gebeurtenissen te interpreteren. De ene is de westerse draai: het Russische leger is verslagen en uitgeput en wordt van het veld verdreven. Poetin is gestoord, zijn commandanten zijn incompetent, en de enige kaart die Rusland nog kan spelen is dronken, ongetrainde dienstplichtigen in de vleesmolen gooien.

De andere is de interpretatie die ik heb bepleit, namelijk dat Rusland zich opmaakt voor een winterescalatie en -offensief, en momenteel bezig is met een berekende ruil waarbij het ruimte opgeeft in ruil voor tijd en Oekraïense slachtoffers. Rusland blijft zich terugtrekken wanneer posities operationeel in gevaar komen of geconfronteerd worden met overweldigende Oekraïense aantallen, maar het is zeer voorzichtig om troepen uit operationeel gevaar te halen. In Lyman, waar Oekraïne het garnizoen dreigde te omsingelen, zette Rusland mobiele reserves in om het dorp te deblokkeren en de terugtrekking van het garnizoen veilig te stellen. De “omsingeling” van Oekraïne verdween, en het Oekraïense ministerie van Binnenlandse Zaken zag zich op bizarre wijze genoodzaakt videobeelden van vernielde burgervoertuigen te twitteren (en vervolgens te verwijderen) als “bewijs” dat de Russische troepen waren vernietigd.

Rusland zal zich de komende weken waarschijnlijk blijven terugtrekken, waarbij het eenheden intact terugtrekt onder zijn artillerie- en luchtparaplu, de Oekraïense voorraden zwaar materieel afbouwt en de mankracht uitput. Ondertussen blijft nieuw materieel zich verzamelen in Belgorod, Zaporizhia en de Krim. Mijn verwachting blijft dezelfde: episodische Russische terugtrekking totdat het front zich ongeveer eind oktober stabiliseert, gevolgd door een operationele pauze totdat de grond bevriest, gevolgd door escalatie en een winteroffensief door Rusland zodra het klaar is met het verzamelen van voldoende eenheden.

Het Kremlin straalt een griezelige kalmte uit. De mobilisatie is aan de gang – 200.000 manschappen ondergaan momenteel een opfriscursus op oefenterreinen in heel Rusland. Treinladingen militair materieel blijven over de brug van Kerch stromen, maar het Oekraïense offensief gaat door zonder dat er Russische versterkingen aan het front te zien zijn. De kloof tussen de stoïcijnse houding van het Kremlin en de verslechtering van het front is opvallend. Misschien zijn Poetin en de hele Russische generale staf echt misdadig incompetent – misschien zijn de Russische reserves echt niet meer dan een stel dronkaards. Misschien is er geen plan.

Of misschien beantwoorden Ruslands zonen opnieuw de roep van het moederland, zoals in 1709, 1812 en 1941.

Als de wolven weer voor de deur staan, staat de oude beer weer op om te vechten.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Video van uitzicht van de groep Oekrainse soldaten op de Russische tank die hen van dichtbij beschiet (21+)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: