2032 – Vooruitzichten voor een dystopische toekomst

We schrijven het jaar 2032. In de verte zie ik de muur. Ja, de muur is terug, ook al is het deze keer niet het oosten van Duitsland die hij omsluit. Nee, het bestrijkt heel Duitsland en er komt niemand meer uit. Toen de eerste muur in 1989 viel, dacht niemand dat de verworven vrijheid spoedig weer geschiedenis zou worden. Menig Ossi [Oost-Duitser] vervloekte tijdens de Merkel-periode de grensopening van de DDR-grens en wenste de tijd van voor de val van de Berlijnse Muur terug. Het terugdraaien van de tijd is niet meer mogelijk.

Auteur: B. Hoe / Journalistenwatch; Vertaling: Frontnieuws

Foto: Berlijn muur © Mike / Flickr (CC BY-NC-ND 2.0)

Velen gingen en verlieten het land op tijd voordat de nieuwe muur werd gebouwd. Terwijl de grenzen van Duitsland wijd open stonden als schuurdeuren en miljoenen ongeschoolde mensen die niet wilden of konden integreren het land binnenkwamen, trokken de geschoolde arbeiders weg uit Duitsland, omdat het in Duitsland ondraaglijk werd keerden steeds meer mensen hun eigen land de rug toe

De Merkel-tijd was een slechte tijd. Merkel bleef tot 2021 aan de macht en bracht een armada van bijstandsontvangers het land binnen, die allen hun eigen cultuur en vooral hun eigen religie in het land brachten. Terwijl ik dit schrijf, zouden eigenlijk om het uur de kerkklokken moeten luiden. De klokken slaan echter al lang niet meer. In 2022 werden ze uit de torens verwijderd en vervangen door een muezzin. De christelijke erediensten en andere religieuze activiteiten zijn sinds die tijd in het hele land verboden, op één na: de islam heeft de macht overgenomen en de sharia bepaalt het bestaan. Zelfs daarvoor konden vrouwen nog nauwelijks alleen op straat gaan, zelfs als ze met vrienden onderweg waren, werden ze beschouwd als jachtgedierte en werden in het prooiland Duitsland slachtoffer. In het begin hebben we de slachtoffers geteld en ook de namen onthouden. Op een gegeven moment waren er te veel slachtoffers om alle namen te onthouden. Het nieuws in televisieprogramma’s deed daarentegen als altijd verslag van een prachtige wereld waarin iedereen het goed gaat. Veel mensen geloofden dat. Er waren er die dit absoluut geloofden en waarschijnlijk voor eeuwig op Merkel zouden hebben gestemd, en wij waren er. Wij zagen de donkere wolken aan de horizon en waarschuwden. We bereikten veel slapende mensen met onze waarschuwingen, maar de meerderheid bleef slapen.

Het was een verschrikkelijke tijd – de Merkel-tijd, maar wat volgde, had niemand van ons verwacht. In 2021 had Merkel zoveel raciale vreemdelingen naar het land gelokt dat de distributiegevechten begonnen. Terugkijkend ben ik blij dat velen daarop waren voorbereid, maar niemand had verwacht dat de omstandigheden in het land die van Zuid-Afrika ruimschoots zouden kunnen overtreffen. Vandaag de dag kijken we met melancholie terug en kunnen we nog steeds niet begrijpen waarom een volk vrijwillig zijn vaderland aan vreemden heeft opgegeven. Duitsland is omgekomen zoals het trotse Romeinse Rijk ooit deed. Vandaag de dag bestaat de naam Duitsland niet meer. Ik mag het niet eens schrijven, laat staan erover nadenken, want het is verboden om het verleden te vermelden. Alles wat ons deed denken aan Duitsland en de Duitsers werd vernietigd, uitgewist en moet in de vergetelheid raken.

De meerderheid van de Duitsers hield zich pas met de geschiedenis van de islam bezig toen het te laat was. Velen stierven deze dagen. Maar de massale doden kwamen pas na de muur, die in 2023 werd opgericht en Duitsland volledig omsingelde. De muur werd echter niet gebouwd door de rampzalige Führerin Merkel, nee, de muur had andere bouwers.

Op een ochtend stonden de mensen in Duitsland aan de grens en wilden het land verlaten, maar er werd gezegd dat er geen vliegtuig meer ging, dat er geen treinen meer over de grenzen reden en dat zelfs de grensovergangen op de wegen niet meer begaanbaar waren. En toen gebeurde het allemaal heel snel. Binnen enkele dagen bouwden de naburige Europese naties een verschansing dat Duitsland afsloot. Ze bouwden een onoverbrugbare grens om ons thuisland, en sinds die dag was een vertrek niet meer mogelijk.

De tsunami met buitenlanders uit de hele wereld ging door. De Europese landen stuurden iedereen die erin slaagde Europa op de een of andere manier te bereiken verder naar Duitsland. Terwijl handelaars en winkels de een na de ander sloten omdat er geen goederen meer aankwamen, steeg de inflatie explosief. Binnen enkele dagen moest je op de zwarte markt enkele honderden euro’s betalen voor een pond koffie. Alle dingen die we altijd als vanzelfsprekend hadden beschouwd, waren plotseling weg. Velen waren niet voorbereid en wachtten tot hun dood op de komst van iemand die ervoor zou zorgen dat hun mensenrechten werden geëerbiedigd en dat zij niet hoefden te sterven. Zij wachtten tevergeefs. Met de honger kwamen plagen en ziekten. De regering Merkel had in 2016 geadviseerd om voorbereid te zijn op noodsituaties. Enkelen hadden daarom zoal in grootmoeders tijd noodvoorraden aangelegd. Niemand kon weten dat de noodsituatie al snel de norm werd.

Terwijl de ouderen en de zieken letterlijk werden overspoeld door de nieuwkomers, konden anderen zich tot op de dag van vandaag met succes verdedigen. Niemand komt er meer uit. We dromen er allemaal van hoe het zou zijn om de muur te overwinnen en gewoon ergens heen te gaan waar de wereld nog in orde is. Duitsers zijn echter niet langer welkom in de wereld. Ze noemen ons oudere mensen, die hier al lang wonen, gewoonweg de verlorenen. De nieuwkomers zijn degenen die de toekomst hebben. Voor ons is het voorbij en ieder van ons wacht alleen maar op de dag dat we sterven. Eigenlijk is het beter om vrij te zijn dan dood, maar de dood is vrijheid als het leven een gevangenis is. De zon gaat onder in de verte. Zonder elektriciteit schrijf ik in het licht van een kaars. De muezzin jouwt met een ondraaglijk volume over de daken van de huizen. Ik hoor vechtgeluiden van de straat. Jonge mannen schreeuwen naar elkaar in het Arabisch. Waarschijnlijk weer een districtsgevecht, clan-geschil of een cultuurstrijd, en met grote waarschijnlijkheid zullen er messen of andere wapens in het spel zijn.

Het land is veranderd. De daders van deze verandering, de “deufmensen”, werden niet eens wakker op de dag dat de politie bekendmaakte dat een kleine stad in het Münsterland de eerste plaats op de lijst met meest gewelddadige misdaden van Mexico City had ingenomen. De “deugmens” werd al snel het “slachtoffermens”. In hun grenzeloze domheid en naïviteit hadden ze altijd het gevoel gehad dat ze aan de goede kant stonden en hadden ze iedereen neer geschreeuwd die kritiek durfde te leveren op het uiteenvallen van het land. Eerst stonden ze met “Refugees Welcome” borden op treinstations en gooiden ze teddybeertjes, daarna werden ze al snel gewillige slachtoffers. Velen begrijpen nog steeds niet hoe dom mensen kunnen zijn om hun kinderen bewust bloot te stellen aan een gevaar dat zo grenzeloos is. Van de “goede mensen” is vandaag de dag bijna niemand meer over. Ze stierven door overvallen, massaverkrachtingen, roofmoorden en nog erger. Met de Afrikanen kwamen Afrikaanse omstandigheden en ik heb scènes op onze straten gezien die zo wreed zijn in barbaarsheid dat ik ze niet in woorden wil uitdrukken. Wat er vandaag de dag op straat gebeurt, is als het uitpersen van een citroen. Veel van de nieuwkomers hebben nu begrepen dat ze hier niet meer weg kunnen. Ze kwamen met enorme verwachtingen en een laag IQ, waardoor ze niet konden begrijpen dat ze hier gevangen zouden zitten. Ze bestormden de buitengrenzen van Europa en doen dat nog steeds, luid juichend, maar niemand van hen beseft dat ze vrijwillig naar een Moloch gaan die ze verslindt. Men kan ervan uitgaan dat de thuislanden blij zijn dat er nu een grote openluchtgevangenis is waar ze van hun criminelen af kunnen komen. Helaas zitten wij ook in deze gevangenis en kunnen we er niet meer uit.

Op sommige dagen denk ik terug aan de tijd dat de grenzen nog open waren. In die tijd was het gemakkelijk om van het ene land naar het andere te reizen. Men liet de identiteitskaart kort zien en zei aan de douane of men iets had aan te geven en ging verder. Met de EU kwam echter Schengen en de grenzen werden volledig geopend. Daarna was het niet eens meer nodig om bij de grensovergang te stoppen. Vandaag willen we deze bewegingsvrijheid terug. Velen dachten toentertijd dat ze het land zouden verlaten als het echt niet meer draaglijk was. Ze waren van plan om ver weg te gaan, bij voorkeur naar het oosten. Niemand wist dat de Duitsers al snel niet meer welkom waren, tenzij ze goud hadden – veel goud. Goud verminderd echter ook de levenstijd, omdat men om eruit te komen eerst met iemand moest praten en goud aanbieden. Tientallen werden aangevallen, meestal in de nacht na het gesprek, en werden slachtoffers van een onnatuurlijke dood. Het goud bleef altijd onvermeld. Het leven veranderde zich zonder dat we in staat waren om het te beïnvloeden of te veranderen. We konden alleen maar toekijken hoe de gevechten tussen Turken en Koerden direct op onze straten werden uitgevochten.

We zaten als het ware op de voorste rij toen het bloed van de dieren de straten rood kleurden op het islamitisch Offerfeest. Libanezen en Afghanen vochten voor onze deuren gruwelijke vechtpartijen uit, terwijl in de tussentijd de Afrikanen ook probeerden de soevereiniteit over de gebieden te verwerven. Wij leven ook in dit gebied, de verzetsstrijders. Wij zijn niet veel, maar de laatste vonk van hoop dat een volk niet niet in vergetelheid zal raken. Sommigen van ons begrijpen nog steeds niet waarom er geen punt was waar de mensen opstonden en zeiden: “Nu is het genoeg!”. Zij zien niet in dat het plan van open grenzen al vele jaren door boze handen is gesmeed en dat het zenit van onomkeerbaar al in 2016 werd bereikt. De eerste tekenen werden toen gezien. Plotseling hoorde men dagelijks van groepsverkrachtingen en andere gewelddaden, een dode man hier, een gestoken man daar, anderen stierven in kogelregens. Steeds meer mensen stierven en er gebeurde niets. Er was geen dag van omkeer die het proces van verval had kunnen stoppen. Iedereen die zich durfde uit te spreken tegen de omstandigheden werd neer geschreeuwd. Degenen die het land niet op tijd konden verlaten, bleven achter in een land dat binnenkort vergeten zal zijn.

“Wij zijn door een ramp getroffen want wij hadden de illusie dat wij de islam konden aanpassen”