Zou Israël de wereld meenemen in zijn val?

Het Israëlische kernwapenarsenaal en de zogenaamde ‘Samson-optie’ zijn steeds meer onderwerp van discussie geworden in de context van de escalerende situatie in het Midden-Oosten.

In 1986 werd het Israëlische kernwapenprogramma onthuld – hoewel de autoriteiten van het land tot op de dag van vandaag weigeren te erkennen dat het over massavernietigingswapens beschikt. Het Israëlische nucleaire programma is zelfs “het slechtst bewaarde geheim ter wereld” genoemd en begon, met Franse hulp, al in de jaren 1950 in het grootste geheim te worden ontwikkeld, schrijft Isac Boman.

De Israëlische nucleair ingenieur Mordechai Vanunu was degene die het programma in de Britse pers onthulde, voordat hij werd ontvoerd door de inlichtingendienst Mossad, teruggebracht naar Israël en de daaropvolgende 18 jaar in een Israëlische gevangenis doorbracht. Tot op de dag van vandaag mag Vanunu het land niet verlaten en is hij ook veroordeeld tot verschillende korte gevangenisstraffen voor “verboden uitspraken” in verband met het kernwapenprogramma.

Het is moeilijk om met zekerheid te zeggen hoeveel kernwapens Israël eigenlijk heeft. In 2008 speculeerde de voormalige Amerikaanse president Jimmy Carter dat er op dat moment minstens 150 kernkoppen waren “of meer.”

Samson en de Filistijnen

Nauw verwant aan de Israëlische nucleaire doctrine is de zogenaamde ‘Samson-optie’ – die verwijst naar Israëls vergeldingsstrategie in het geval van een grote aanval op het eigen land, of in een situatie waarin het voortbestaan van de natie wordt bedreigd.

De naam is ontleend aan het Bijbelse personage Samson, die, verblind en gevangen door de Filistijnen, er uiteindelijk in slaagde om de pilaren van de tempel waarin hij gevangen werd gehouden uit elkaar te rukken, waarna het dak instortte en niet alleen hij stierf, maar ook duizenden van de Filistijnen die hem hadden gekweld.

De Samson-optie komt volgens veel analisten ongeveer hierop neer – dat Israël zou reageren met grootschalige nucleaire aanvallen als het bedreigd zou worden met existentiële schade of als bijvoorbeeld Jeruzalem platgebombardeerd zou worden.

Nixon bedreigen met kernwapens

Al in 1967, tijdens de Zesdaagse Oorlog, plande Israël om een nucleaire bom te laten ontploffen op een berg in de Sinaïwoestijn om de Arabische buurlanden in het gebied te waarschuwen. Dit is echter nooit gebeurd, omdat Israël zijn tegenstanders kon verslaan door middel van conventionele oorlogsvoering.

Tijdens de Yom Kippur Oorlog in 1973 was het weer zover toen de toenmalige premier Golda Meir ervoor koos om de VS en president Nixon te chanteren door kernwapens voor te bereiden en ermee te dreigen deze te gebruiken tegen zijn vijanden – tenzij de VS onmiddellijk oorlogsmateriaal en hulp van verschillende aard zou leveren. Wederom werden er geen atoombommen tot ontploffing gebracht – volgens waarnemers simpelweg omdat Nixon akkoord ging met de eisen.

Volgens de bekroonde onderzoeksjournalist Seymour Hersh beschouwde Israël in de jaren ’70 de Sovjet-Unie als de grootste bedreiging en waren een aantal kernkoppen ook gericht op Sovjetsteden – terwijl de Sovjets verschillende Israëlische steden op hun lijst van potentiële nucleaire doelen hadden staan.

Hersh stelt dat de nucleaire doctrine veranderde toen de rechtse leider Menachem Begin aan de macht kwam in 1977, en dat er een ambitie ontstond om niet alleen een groot aantal kernwapens te verwerven om te reageren op een mogelijke aanval, maar ook met het doel om “de macht van Israël te gebruiken om de politieke kaart van het Midden-Oosten te hertekenen.”

“De macht om de wereld te vernietigen”

De meest gangbare opvatting is immers dat het doel van de zogenaamde Samson-optie is om staten die Israël aanvallen te verslaan of te vernietigen. Anderen gaan echter verder en stellen dat het in plaats daarvan gaat om “wraak nemen op de wereld” en dat Israël, als het een existentiële dreiging ziet, zoveel mogelijk schade en verwoesting wil aanrichten, zelfs aan landen die niet direct betrokken zijn bij de aanval tegen hen. Bijvoorbeeld, de Joodse professor David Perlmutter van de Louisiana State University verwoordde een dergelijk standpunt in de LA Times in 2002.

“Israël bouwt al 30 jaar kernwapens. De Joden begrijpen wat het passief en machteloos aanvaarden van onheil voor hen heeft betekend in het verleden, en ze hebben ervoor gezorgd dat ze zich ertegen beschermden. Masada was geen voorbeeld om te volgen – het deerde de Romeinen niets, maar Samson in Gaza? Wat zou de Jodenhatende wereld beter dienen als vergelding voor duizenden jaren van bloedbaden dan een nucleaire winter. Of al die toeterende Europese staatslieden en vredesactivisten uitnodigen om zich bij ons in de ovens te voegen?” schreef Perlmutter.

“Voor het eerst in de geschiedenis heeft een volk dat met uitsterven bedreigd wordt terwijl de wereld ofwel grinnikt ofwel wegkijkt – in tegenstelling tot de Armeniërs, de Tibetanen, de Europese Joden van de Tweede Wereldoorlog of de Rwandezen – de macht om de wereld te vernietigen. De ultieme rechtvaardigheid?” vroeg Perlmutter zich verder af.

“De pijlers van de wereld vernietigen”

De Joodse schrijver en journalist Ron Rosenbaum stelt ook dat Israël, in de “nasleep van een tweede holocaust,” niet alleen zijn agressors zou kunnen aanvallen, maar ook “de pijlers van de wereld omver zou kunnen werpen (Moskou en Europese hoofdsteden aanvallen, bijvoorbeeld)” op grond van het feit dat het antisemitisme dat verbonden is met de vervolgingen in het verleden in de geschiedenis gewroken moet worden. Zelfs “de heilige plaatsen van de Islam” zouden in zo’n situatie aangevallen kunnen worden met kernwapens, volgens Rosenbaum, die benadrukt dat “het loslaten van proportionaliteit de kern is” van de Samson-optie.

De Israëlische militair historicus Martin van Creveld volgt een gelijkaardige lijn. In de context van de tweede intifada zei hij dat Israël “honderden kernwapens” had – en dat deze ook gericht konden worden op Europese hoofdsteden, die volgens hem in de vuurlinie van het Israëlische leger lagen.

“We hebben enkele honderden kernkoppen en raketten en kunnen die afvuren op doelen in alle richtingen, misschien zelfs op Rome. De meeste Europese hoofdsteden zijn doelen voor onze luchtmacht. Ik citeer generaal Moshe Dayan: ‘Israël moet als een dolle hond zijn, te gevaarlijk om lastig te vallen‘.

“Ik denk dat alles op dit moment hopeloos is. We moeten proberen te voorkomen dat het zover komt, als dat mogelijk is. Onze strijdkrachten zijn echter niet de dertigste sterkste ter wereld, maar eerder de tweede of derde sterkste. We hebben het vermogen om de hele wereld met ons mee ten onder te laten gaan, en ik kan u verzekeren dat dit zal gebeuren voordat Israël ten onder gaat,” zei van Creveld verder.

Gil Ronen, journalist bij de Jerusalem Post, beschreef de Samson-optie ook als een manier voor Israël om zijn vijanden te vernietigen en “mogelijk onherstelbare schade te berokkenen aan de hele wereld” in een situatie waarin “Israël voor vernietiging staat.”

Onwrikbare steun van het Westen?

Aangezien Israëlische functionarissen niet eens willen toegeven dat ze kernwapens hebben – of hoeveel ze er hebben – is het in dit stadium natuurlijk onmogelijk voor de leiders van het land om duidelijk te zijn over hun strategie met betrekking tot deze wapens. Bovendien is het natuurlijk onwaarschijnlijk dat Israël – of welk ander land dan ook – zou toegeven dat het van plan is om “de wereld mee te nemen als het valt” – zelfs als dat het geval zou zijn. Dit is zelden het geval, hoewel bijvoorbeeld de Russische president Vladimir Poetin tijdens het bezoek van Oliver Stone aan Moskou toegaf dat hij gelooft dat een nucleaire oorlog tussen Rusland en de VS “waarschijnlijk geen winnaars zou hebben.”

Wat de Samson-optie eigenlijk betekent in een “worst case scenario” zal het onderwerp zijn van verdere discussie – niet in het minst omdat de situatie in het Midden-Oosten steeds gevaarlijker en escalerender wordt, nu Israël Iraanse doelen aanvalt (en vice versa).

Westerse steun voor Israël lijkt onwrikbaar – ondanks de tienduizenden burgerdoden in Gaza en waarschuwingen van mensenrechtenorganisaties over schendingen van het internationaal recht. Kan dit alleen worden verklaard door historische loyaliteit aan Israël? Of zit er misschien ook ergens een angst in het plaatje, een angst dat, om Moshe Dayan te citeren, de politieke leiding van het land zich werkelijk zou gedragen “als een dolle hond” als het aan zijn lot zou worden overgelaten?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Samson-optie: Mark Levin dringt er bij Israël op aan om het volledige nucleaire arsenaal af te vuren als het bedreigd wordt

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: