Ziet de toekomst van onze samenlevingen er zo uit?

De draconische lockdowns, sociale distantiëring en maskering die wereldwijd aan samenlevingen werden opgelegd tijdens de pseudo-lockdowns van Covid is slechts één voorbode van de vorm van dingen die komen gaan. Het idee van Klaus Schwab van het WEF om mensen uit te rusten met een microchip in hun hersenen, zodat iedereen met elkaar verbonden is en elkaars gedachten kan ‘horen’, lijkt misschien vergezocht, maar wordt door deze globalistische technocraten gezien als een haalbaar doel. Dit zou ongetwijfeld ook worden gedaan om een ‘failsafe’ identiteitsmarkering in je hersenen te kunnen aanbrengen en zogenaamd om de ‘veiligheid’ (ja, natuurlijk…) van de zo gechipte individuen te garanderen. Er zijn nog meer van dit soort toekomstvoorspellingen, bijvoorbeeld 15-minutensteden en CBDC’s, die geen van alle geruststellend zijn, maar het zou nog veel erger kunnen zijn dan zelfs deze ‘maatregelen voor bevolkingscontrole‘.

Stel je een maatschappij voor waar, naast de beveiligingscamera’s die al in grote steden hangen, er overal scanners zijn die elke beweging van je volgen door middel van je verplichte microchip-identiteit en/of je streepjescode. Zo’n samenleving is eigenlijk niet zo ondenkbaar, in het licht van wat Michael Hardt en Antonio Negri al in 2001 beschreven over de huidige soevereine wereldmacht die zij ‘Empire’ noemden (alle kapitalistische staten ter wereld, die zij, nogal profetisch – gezien wat er sinds 2020 is gebeurd – zagen evolueren naar wat zij toen omschreven als een ‘supranationale’ instelling met wereldwijde bestuursbevoegdheden; zie Empire, Harvard University Press, 2001). Er is weinig verbeeldingskracht voor nodig om hun historische diagnose te verbinden met de huidige poging van het WEF om een globalistische totalitaire staat in te wijden, schrijft gastauteur Bert Olivier.

Zo’n scenario is verbeeld in een genre (hoewel niet het enige) waar je verrassend vooruitziende fictie tegenkomt over wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren. Ik heb het over Japanse Anime-films, waarin je oog in oog komt te staan met zulke fantasierijke projecties van een samenleving in de niet al te verre toekomst, waarin de middelen voor sociale controle veel verder gaan dan de meesten van ons zich in hun stoutste dromen kunnen voorstellen (hoewel hetzelfde waarschijnlijk niet gezegd kan worden van de globalistische neofascisten).

Als het aankomt op futuristische sciencefiction, kunnen maar weinig filmgenres tippen aan Japanse Anime. Mijn beperkte bekendheid met Anime heb ik te danken aan mijn jongere zoon, die een fervent fan van het genre is en het door en door kent. Niet alleen Anime-speelfilms, maar ook – en misschien wel vooral – Anime-televisieseries. Daarom heb ik geleerd om op zijn oordeel te vertrouwen als hij me iets aanbeveelt. Een van zijn aanbevelingen was een aangrijpende Anime neo-noir serie genaamd Psycho Pass, waarin een dystopische toekomst wordt geschetst waarin de maatschappelijke controle in Japan vrijwel compleet is.

De titel van de serie is een verwijzing naar de basis van het controleren van menselijk gedrag in deze maatschappij, namelijk de psychische toestand van elk individu, bekend als hun ‘hue’. ‘Hue’ moet worden begrepen in psychologische termen, met name als een index van iemands latente en werkelijke agressiviteit, of potentieel voor geweld. Iemands ‘psychopas’, met andere woorden, is je gemoedstoestand in termen van de latente mogelijkheid tot geweld die het vertoont.

Maar hoe kun je de toestand van iemands psychopas bepalen? Dit is het echt onheilspellende deel van het verhaal. Er zijn overal scanners in de steden en daarnaast dragen politieagenten – of leden van de MWGSB, bestaande uit inspecteurs en ‘handhavers’ (die zelf latente criminelen zijn die gebruikt worden als ‘jachthonden’) – wapens die lijken op lompe pistolen, toepasselijk ‘dominators’ genoemd, die elektronisch verbonden zijn met het centrale intelligentie- en controlesysteem, SIBYL genaamd. Wat ook toepasselijk is, want ‘sibyls’ vervulden de rol van profetessen in het oude Griekenland, en het SIBYL-systeem in Psycho Pass is gekalibreerd om te voorspellen of iemand in staat is tot geweld of niet – in dit opzicht resoneert het met Steven Spielbergs Minority Report, waar drie ‘precogs’ voorspellen wie op het punt staat een moord te plegen, waardoor een speciale tak van de politie de moordenaar in spe kan arresteren voordat de misdaad is gepleegd. Het hoeft geen betoog dat het verschijnen van fictieve verhalen als deze symptomatisch is voor de tendensen in de samenlevingen waar ze ontstaan.

Wanneer een dominator op iemand wordt gericht, voert hij een “cymatische scan” uit, registreert en kondigt de toestand van de psychopas van die persoon aan, numeriek uitgedrukt als zijn “misdaadcoëfficiënt”. Hoe hoger dit getal, hoe groter de kans dat de trekker van de dominator wordt ontgrendeld en de inspecteur of handhaver de opdracht krijgt (door SIBYL) om te vuren, ofwel om het doelwit te verdoven (als de misdaadcoëfficiënt onder een bepaald getal valt), ofwel om de persoon in kwestie uit te schakelen (zoals bepaald door het SIBYL-systeem via de dominator), als de misdaadcoëfficiënt op het niveau ligt dat duidt op dreigend gewelddadig gedrag.

In de hotspot van het sociale controlesysteem, namelijk het Criminal Investigation Bureau (MWPSB), komt een beginnende inspecteur, Akane Tsunemori, onmiddellijk in de ene noodsituatie na de andere terecht – als het ware in het diepe gegooid. Hoewel ze totaal onervaren is, toont ze vanaf het begin karakter en vastberadenheid, waardoor haar senior, inspecteur Ginoza, in de war raakt. Dit wordt nog verergerd door het feit dat Akane de handhavers, die door Ginoza slecht worden behandeld, als mensen behandelt (in plaats van ‘jachthonden’), waardoor ze hun respect en genegenheid verdient.

Om het spreekwoordelijk lange verhaal kort te maken (het eerste seizoen van de serie telt 22 afleveringen), wordt het geleidelijk duidelijk dat er één enkele, maar ongrijpbare persoon achter een reeks moorden zit. Een van de handhavers, Kogami (de ‘gecompromitteerde’ noir-detective van de serie), samen met inspecteur Akane Tsunemore (een van de vele femmes fatale), pakt hem uiteindelijk op ondanks Ginoza’s vermoeden dat Kogami probeert te ontsnappen aan zijn verplichting om als handhaver te werken.

De buitengewoon intelligente antagonist Shoga Makishima, die tot diep in de serie anderen als façade gebruikt om zijn doel te bereiken, namelijk het destabiliseren van de door SIBYL gecontroleerde maatschappij, laat eindelijk zijn ware gezicht zien. Paradoxaal genoeg is hij een misdaad-asymptomatische (ongevoelig voor dominatorscans) psychopaat die toevallig ook een anarchist is, die de mensheid wil redden van SIBYL, dat hij terecht ziet als een onmenselijk systeem van sociale controle – iets met een opvallende toepasbaarheid op onze huidige wereldwijde situatie.

Makishima is daarom een uitermate ambivalent personage, wiens waardering voor de mensheid en verzet tegen een onmenselijk systeem sympathie opwekt bij de kijker, terwijl zijn gruwelijke wreedheid jegens individuen deze sympathie ondermijnt. Makishima’s manier om zijn doel te bereiken laat dan ook veel te wensen over – hij aarzelt niet om iemand te doden bij het nastreven van zijn doel.

Ik betwijfel of veel lezers deze serie ooit zullen bekijken, dus het is waarschijnlijk niet nodig om een spoiler alert af te geven voordat ik schrijf over de ontdekking, tegen het einde van de serie, dat het hoofd van de politie geen vrouw is, zoals iedereen altijd had gedacht, maar een humanoïde robot (met een menselijk brein, dat wel), die samenwerkt met het SIBYL-systeem, dat geen supersterke computer of verzameling computers is, maar een enorme verzameling menselijke hersenen-in-vaten, die samen SIBYL vormen.

Dit is echter niet de meest schokkende onthulling. Het echte, schandalige aan SIBYL is dat de hersenen waaruit het bestaat ooit toebehoorden aan misdaad-asymptomatische, cymatische scan-resistente mensen zoals het criminele meesterbrein, Shoga Makishima. Wanneer je geconfronteerd wordt met de waarheid over SIBYL als een verzameling hersenen, valt het op dat dit mensen zijn die omschreven kunnen worden als een verzameling ‘monsters’ en die zichzelf het recht toe-eigenen om gewone burgers te beoordelen en vaak te veroordelen omwille van sociale controle. SIBYL probeert Akane over te halen om mee te werken en rechtvaardigt het systeem als de enige manier om tot een vreedzame, welvarende en ‘beschaafde’ samenleving te komen – iets wat nogal onheilspellend klinkt met soortgelijke rechtvaardigingen van de implementatie van sociale controlesystemen vandaag de dag.

De belangrijke filosofische vraag die dit oproept is of je echt het ‘consensuele’ bestuur van een samenleving van gewone stervelingen kunt rechtvaardigen door een groep die in alle opzichten lijkt te beantwoorden aan de beschrijving van een stelletje psychopaten of sociopaten – SIBYL wil zelfs dat Makishima levend wordt gearresteerd zodat zijn brein kan worden opgenomen in het SIBYL-systeem. Bedenk dat een van de cruciale eigenschappen van psychopaten (sociopaten), naast ongewone intelligentie en het vermogen om mensen te manipuleren, hun verbazingwekkende gebrek aan geweten of wroeging is.

In haar poging om Akane over te halen met haar samen te werken, stelt SIBYL dat juist het vermogen van haar ‘leden-hersenen’ om de menselijke samenleving onpartijdig te observeren, haar vermogen en recht om te regeren rechtvaardigt als het meest ‘perfecte’ regeringssysteem ooit bedacht. Dit is waar de gelijkenis van het verhaal van de Psycho Pass met waar we vandaag de dag mee te maken hebben het meest in het oog springt. Je kunt in het gedrag van het WEF, de WHO en de Verenigde Naties het bewijs zien van vergelijkbare onpassionaire, gewetenloze beslissingen die rechtstreeks betrekking hebben op de toekomst van alle levende wezens op deze planeet, wat betekent dat hun acties uiteindelijk gelijk staan aan die van psychopaten of sociopaten.

Ik zal niet ingaan op de manier waarop de serie eindigt; het volstaat te zeggen dat het enorm tot nadenken stemt – niet alleen door de iconografische weergave van de toekomstige ‘samenlevingen van controle‘ (zoals Gilles Deleuze het noemde, verwijzend naar wat al bestaat), maar ook door de gesprekken tussen de personages (waaronder de filosofisch ingestelde Makishima). Deze gesprekken gaan over onderwerpen als wilsvrijheid, bureaucratie, de aard van een bevredigend leven, beschaving enzovoort, waarbij vaak wordt verwezen naar het werk van denkers als Plato, Descartes, Bentham, Weber en Foucault. Het is duidelijk dat de producenten van Psycho Pass hun filosofische huiswerk hebben gedaan.

Bert Olivier
Honorary Professor of Philosophy
University of the Free State
South Africa

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Is dit de ‘oktoberverrassing’ waar we voor gewaarschuwd zijn?

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: