Woede is een energie

Rond 2015, toen waanzin nog geen openlijk verklaard beleid was, bracht punkicoon John Lydon (Johnny Rotten) een indringende biografie uit met de titel ‘Anger Is An Energy’. Het was eigenlijk zijn tweede biografie, maar aanzienlijk belangrijker dan de eerste. Beide boeken, en het leven waar ze naar verwijzen, gaan over rebellie, over die lastige persoon zijn die tegen de massa ingaat, schrijft Daniel Jupp.

Woede is een energie staat niet toe dat comfortabele leugens uit de midden- en hogere klasse blijven bestaan. Het accepteert niet dat wie onderdrukt wordt en wie de onderdrukker is voor altijd gefixeerd blijft op eenvoudige aangeboren eigenschappen. Het geeft je geen gemakkelijk antwoord dat netjes past in de vooroordelen van de gemiddelde Guardian-lezer. Het geeft je eerder een veel breder punt over rebellie zelf, over de eeuwige aantrekkingskracht van de houding van de rebel, maar ook over de vraag of die houding echt, gerechtvaardigd of waardevol is.

Rebellie is niet altijd goed of altijd slecht, en de kanten kunnen veranderen afhankelijk van wie er eigenlijk onrecht begaat. Lydon begreep dit op een manier die de meeste acteurs en muzikanten nooit hebben begrepen, en op een manier die de vreemde bastaardhybride van poppsychologie, marxistische retoriek, bedrijfshypocrisie, elitedeflectie en hippiedegeneratie die het moderne mainstream ‘progressivisme’ is, nooit zal begrijpen.

Hier spreekt Lydon over de moderne wereld en toont hij dat besef van verandering dat de verwende klasse van succesvolle entertainers over het algemeen nooit heeft:

Het is een citaat waarvan ik zeker weet dat de meesten van jullie het al gehoord hebben, maar de reden waarom het zich zo snel en zo ver verspreidde, was hoe mooi en nauwkeurig het (in typisch Engelse arbeidersklassetonen) de realiteit van de wereld weergaf die bestaat wanneer wat ‘links’ was al 70 jaar of langer het establishment is (vooral in kunst en cultuur).

Er zat geen miljardencampagne achter de verspreiding van die boodschap. Het ging alleen viraal omdat het waar was.

Het progressieve establishment, dat kan worden beschreven met een reeks even nauwkeurige maar verschillende etiketten, domineert nu de universiteiten, de kunstwereld, de entertainmentindustrie, Hollywood, Netflix en verschillende grote techbedrijven.

Het is hun versie van politiek en hun wereldbeeld. Het is progressieve financiering door het establishment die stervende gevestigde media overeind houdt in een soort MacBeth-huwelijk dat velen van hen ertoe aanzet om steeds flagranter te liegen omdat ze de advertentiegelden nodig hebben, terwijl de leugens die ze vertellen hun bedrijven de das omdoen. Go woke go broke (op steroïden voor een groot deel van de gevestigde media) is nog nooit zo waar geweest.

Lydon zag de culturele omslag die plaatsvindt wanneer de oude rebellen het nieuwe establishment worden. Wanneer de gitaarspelende, langharige universiteitsstudent (die een rockster wil zijn) die zingt ‘we’ll keep the red flag flying here’ een advocaat wordt, dan een parlementslid en vervolgens een drie termijnen winnende Britse premier die het meest bekend staat om het liegen over massavernietigingswapens en het spelen van een hoofdrol in honderdduizenden onnodige doden.

Of in de VS, wanneer de ‘strijd tegen racisme’ verschuift van het afschaffen van segregatiewetten naar het opleggen van raciale safe spaces, of van het steunen van burgerrechten en kleurenblindheid, naar het dwingen van blanke studenten om schuld-essays te schrijven over hun huidskleur.

Een van de meest in het oog springende manieren waarop iets onrechtvaardig kan zijn, is door rechtsgelijkheid te ontkennen, en toch is dit precies waar progressief beleid nu op aandringt in het streven naar gelijkheid van groepsresultaten. Rechters wordt verteld dat ze zacht moeten zijn voor zwarte criminelen. Schade aan bevoorrechte, niet-blanke groepen krijgt een hogere straf, terwijl dezelfde aanval op een blanke volgens de officiële richtlijnen en wetten tot lagere straffen leidt.

De mensen die protesteerden tegen de apartheid in Zuid-Afrika staan erop in Zuid-Dakota, of in Zuidoost-Engeland. Ze staan erop in het arbeidsrecht, en in de strafmaatrichtlijnen, en in het stop-and-fouilleerbeleid, en in de drugswetgeving, en zelfs als het erom gaat of we een verkrachter of een moordenaar opsluiten.

Het moderne westerse onrecht onder progressieve buigingen wordt niet uitgedrukt door bordjes met daarop Geen zwarten, Geen Ieren, Geen honden. Ze worden gedefinieerd door reclamecampagnes en haatmisdaadwetten en censuur van de vrije meningsuiting.

Lydon zegt met brute poëzie dat hij “uit de vuilnisbak kwam”. Zijn familieachtergrond was zowel ongelooflijk arm als behoorlijk disfunctioneel. Als kind verloor hij lange tijd zijn spraakvermogen nadat hij op 7-jarige leeftijd door rattenbeten was geïnfecteerd met hersenvliesontsteking. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, raakte langdurig in coma en verloor grote delen van zijn geheugen:

Toen hij uit de coma kwam, kon hij zich zijn ouders niet herinneren en moest hij accepteren dat de mensen die hem als zodanig werden voorgesteld zijn vader en moeder waren. Hij zegt dat verpleegsters en doktoren ‘me vertelden dat ze mijn vader en moeder waren, en ik moest ze geloven’.

Dit zijn ervaringen van echt lijden en echte armoede. Ze maken John Lydons rebellie uit de blanke arbeidersklasse tot een rebellie die gericht is op echte dingen en echte ervaringen.

Alles hangt af van het feit of het onrecht waar je kwaad over bent echt of denkbeeldig is, maar ook of wat je eraan doet erger of beter is dan het onrecht zelf. Vaste definities op basis van ras van wie de rechtvaardige en onrechtvaardige positie inneemt, van wie er daadwerkelijk wordt geschaad, leidt ertoe dat mensen zo beroofd worden van een echt moreel oordeel dat terroristen hun vrijheidsstrijders worden en bezorgde ouders hun huiselijke terroristen.

Lydon is altijd gedefinieerd geweest door zijn weigering om zich te onderwerpen aan de instructies van het establishment, zijn vasthoudendheid aan de waarheid en zijn gronding in het soort stevige realiteit dat weet hoe een rattenbeet aanvoelt. Zijn woede is niet alleen creatief, maar ook positief en kritisch. Hij brandt als een vlam, maar de vlam biedt hitte en licht, niet alleen vernietiging. Zoals de woede van de Founding Fathers tegen het ondraaglijke onrecht van hun tijd, die niet alles bleef afbranden en die geen versie had van de Terreur van de Franse Revolutie of de 100 miljoen doden die volgden op de Russische Revolutie.

Het is niet het voelen van woede dat een misdaad is, het is of je woede de onschuldigen verbrandt.

Het kwaad van wokeness komt niet voort uit jongeren die iets beters willen of sterke emoties voelen. Het komt doordat die sterke emoties gericht zijn op valse doelen en geen rationele basis hebben in de realiteit. Het komt voort uit hun rebellie ten dienste van het establishment, uit hun boosheid over denkbeeldige of oude misdaden, en uit het feit dat ze betaling en straf eisen van de onschuldigen terwijl ze de echte schuldigen van vandaag negeren. Het is de richting, niet de intensiteit, van de woede die het grootste probleem vormt.

Lydon herinnert ons er vervolgens aan dat woede een energie is die we nodig hebben. Dat we moeten blijven voelen. Dat wij, die net als hij weten waar het echte onrecht vandaag de dag valt, zo intens mogelijk moeten voelen, en zelfs intenser dan de andere kant hun synthetische, neppe en gefabriceerde woede voelt.

Onze vijand zijn niet alleen degenen die vandaag kwaad doen. Het is de apathie, de apathie van miljoenen mensen die het niet zien of zich er niets van aantrekken en daardoor de voortzetting van het kwaad mogelijk maken en het kwaad laten voortduren zonder consequenties, aansprakelijkheid en straf. Bij God, als mensen verontwaardigd kunnen zijn over een grap van Ricky Gervais of een opgetrokken wenkbrauw of een blik of een standbeeld, dan kunnen en moeten we verontwaardigd zijn over onze kinderen die genitaal verminkt worden, over onze grenzen die overspoeld worden met indringers en over onze eigen rechten die afgenomen worden. We moeten woede voelen over deze dingen en we moeten het niet laten oplaaien en sterven alsof er een verjaringstermijn bestaat over wat goed en wat fout is.

We zijn te rationeel om te doen wat de andere kant doet en onschuldige nakomelingen te straffen voor vermeende oude grieven. We gaan niet zeggen dat de kinderen van huidige miljardairs en politici en journalisten en artsen die kwaad hebben gedaan, schuldig zijn door geboorte. We gaan het niet definiëren aan de hand van aangeboren kenmerken zoals ras en geslacht.

Maar we kunnen de energie van woede niet loslaten totdat we de balsem van gerechtigheid in handen hebben. Woede is een noodzakelijke energie.

De keuze is niet tussen boze emotie en kalme feiten. Het is niet tussen hysterie en het simpelweg niet delen van die hysterie. Het gaat tussen boos zijn op denkbeeldige dingen die de belangen van de elite dienen, zielig apathisch zijn op manieren die de misdaden van de elite niet uitdagen en oprecht en terecht boos zijn over de echte misdaden die je niet geacht wordt op te merken.

Opstandigheid met onderscheidingsvermogen is de hoogste vorm van wijsheid en de grootste verdediging van vrijheid. Apathie is de beste handlanger van tirannie.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

“Pride” is een dun versluierde kleurenrevolutie om de westerse beschaving te vernietigen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: