WHO’s pandemieakkoord aangenomen ondanks bezorgdheid over niet-gekozen instellingen die wereldwijd beleid opleggen

De leden van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) hebben op dinsdag 20 mei 2025 een wereldwijd pandemieakkoord aangenomen. 124 landen stemden voor, geen enkel land stemde tegen, 11 landen onthielden zich van stemming en 46 landen waren niet aanwezig. Het totale aantal uitgebrachte stemmen klopt niet, maar dit zijn de cijfers die de WHO heeft bekendgemaakt.

De landen die zich van stemming onthielden – waaronder, tot onze schande, het Verenigd Koninkrijk niet – waren onder meer bezorgd over het verlies van nationale soevereiniteit, het gebrek aan juridische duidelijkheid en het risico dat niet-gekozen instellingen beleid zouden opleggen, schrijft Rhoda Wilson.

Let op: het pandemieakkoord heeft in de loop der jaren verschillende namen gekregen. Het wordt ook wel het pandemieverdrag, pandemieovereenkomst en WHO-conventieovereenkomst + (“WHO CA+”) genoemd.

Om ervoor te zorgen dat de pandemieakkoord op de gemakkelijkst mogelijke manier werd aangenomen, had de WHO besloten dat er geen stemming hoefde plaats te vinden, maar dat de overeenkomst bij “consensus” zou worden aangenomen.

Verbaasd dat een “democratische instelling” geen stemming wilde, verzocht Slowakije om een stemming over de ontwerp-pandemieovereenkomst, die Tedros de Terrorist enkele uren voor de geplande stemming probeerde te verhinderen.

PHONE CALL WITH THE LEADERSHIP OF THE WORLD HEALTH ORGANIZATION

A few minutes ago, I received a phone call from the Director-General of the WHO, Tedros Adhanom Ghebreyesus, who asked me for the Government of the Slovak Republic to change its position and not request a vote on… pic.twitter.com/9cUO8C8mWC

— Robert Fico 🇸🇰 (@RobertFicoSVK) May 19, 2025

De stemming vond plaats door middel van “handopsteken,” waarbij “vertegenwoordigers” hun naambordjes omhoog hielden en vervolgens het aantal omhoog gehouden naambordjes werd geteld. Hoe de landen stemden, werd niet geregistreerd. Het klinkt allemaal een beetje dubieus en foutgevoelig, zonder dat er gecontroleerd kan worden of er per ongeluk of opzettelijk fouten zijn gemaakt. “Handopsteken” is misschien een goede manier om te bepalen hoeveel zakjes snoep je moet kopen voor een schooluitje, maar het is zeker niet de manier om te stemmen over een wereldwijde overeenkomst.

Om een video van de stemming te bekijken, ga je naar de webpagina van de 78^e Wereldgezondheidsvergadering van de WHO, HIER, en selecteer je het tabblad ‘Commissie A’ onder de huidige video. Selecteer vervolgens uit de lijst met video’s van ‘Committee A’ ‘WHA78 – Committee A, Second Committee A Meeting, 19/05/2025 – 18:50-21:40’. De stemming bij handopsteken begint bij tijdstip 02:47:20. De resultaten waren (zie tijdcode 03:08:08):

• Aantal stemgerechtigde leden: 181
• Aantal afwezige leden: 46
• Aantal onthoudingen: 11
• Aantal aanwezige en stemgerechtigde leden: 124
• Aantal stemmen voor: 124
• Aantal stemmen tegen: 0
• Aantal stemmen vereist voor een meerderheid van twee derde van de aanwezige en stemgerechtigde leden: 83

Ja, de voorzitter las voor dat het aantal aanwezige en stemgerechtigde leden gelijk was aan het aantal stemmen voor: 124. Met andere woorden, de voorzitter beweerde dat alle landen die vertegenwoordigd waren op de vergadering, voor de pandemieovereenkomst hadden gestemd. Toen er tijdens de voor het stemmen tegen de overeenkomst gereserveerde tijd geen naamplaatjes werden opgehouden, gaven de zogenaamde landvertegenwoordigers zichzelf een staande ovatie.

Het totale aantal aanwezige en stemgerechtigde landen volgens de voorzitter klopt echter niet. Er waren landen aanwezig die zich van stemming onthielden, zoals Slowakije, wat betekent dat de voorzitter een “fout” heeft gemaakt door te beweren dat 124 leden aanwezig waren en stemden, of een “fout” heeft gemaakt door te zeggen dat 124 leden voor de pandemieovereenkomst hebben gestemd. Ofwel waren er 135 leden aanwezig en stemden zij (in welk geval de twee derde meerderheid 90 was, en niet 83 zoals beweerd), ofwel hebben niet alle 124 aanwezige landen voor de overeenkomst gestemd (11 onthielden zich). Aangezien de stemmen niet zijn geregistreerd en het enige bewijs dat bestaat een video is die een gedeeltelijk beeld van de zaal toont, kan niet worden gecontroleerd wat de voorzitter heeft gezegd en wat de stemmentellers hebben beweerd. Hoe handig voor iedereen die de uitslag van een stemming wil manipuleren.

Afgezien van de twijfelachtige stemprocedures, doet de afwezigheid van de Verenigde Staten, die het proces van uittreding uit de WHO hebben ingezet, twijfel rijzen over de effectiviteit van de pandemieovereenkomst, volgens Reuters. Desondanks prezen de voorstanders het als “een goed uitgangspunt” en een “fundament om op voort te bouwen.”

Zoals we in een artikel op vrijdag al vermeldden, treedt de pandemieovereenkomst pas in werking als er overeenstemming is bereikt over een bijlage over het delen van informatie over ziekteverwekkers.

Dr. Meryl Nass werd gevraagd wat de goedkeuring van de overeenkomst betekent. Zij verwees naar vier eerdere artikelen die zij had gepubliceerd, die u HIER kunt lezen.

In een Twitter-thread (nu X) die gisteren werd gepost, vatte onafhankelijk journalist Lewis Brackpool samen wat er is gebeurd en waar het naartoe gaat. We hebben de thread van Brackpool hieronder weergegeven.

De pandemieovereenkomst van de WHO is nu aangenomen

Een Twitter-thread van Lewis Brackpool

De pandemieovereenkomst van de WHO is nu aangenomen. Er was geen parlementaire stemming, geen openbaar debat en geen referendum.

In deze thread wordt uitgelegd wat er is overeengekomen, hoe dit is gebeurd en waarom de bezorgdheid over soevereiniteit, verantwoordingsplicht en mondiaal bestuur toeneemt.

Op 20 mei 2025 hebben de lidstaten van de WHO tijdens de 78e Wereldgezondheidsvergadering in Genève de eerste internationale pandemieovereenkomst van de organisatie aangenomen.

Het verdrag is aangenomen bij consensus, zonder formele stemming, wat betekent dat regeringen, waaronder die van het Verenigd Koninkrijk, hun goedkeuring hebben gegeven zonder binnenlandse controle.

Het verdrag is bedoeld om de tekortkomingen aan te pakken die aan het licht zijn gekomen door de manier waarop landen met COVID-19 zijn omgegaan.

Het bevat juridische verplichtingen om:

• Het delen van pathogenenmonsters en genetische gegevens.
• Het “rechtvaardig” verdelen van vaccins en geneesmiddelen.
• Het versterken van het internationale toezicht.
• Het naleven van door de WHO afgekondigde noodsituaties.
• Het ontwikkelen van wereldwijde digitale gezondheidscertificeringssystemen.

Deze overeenkomst is niet beperkt tot de respons op pandemieën. Ze is gebaseerd op het “One Health”-kader van de WHO, dat de gezondheid van mens, dier en milieu als onderling verbonden beschouwt.

Critici stellen (terecht) dat dit de bevoegdheden van de WHO uitbreidt, waardoor zij onder het mom van “pandemiepreventie” invloed kan uitoefenen op voedselsystemen, klimaatbeleid, landbouw en landgebruik.

Hoewel de WHO nationale wetgeving niet kan terzijde schuiven, creëert het verdrag bindende internationale verplichtingen. Regeringen kunnen het gebruiken om noodwetten of vergaande bevoegdheden op het gebied van de volksgezondheid te rechtvaardigen, terwijl ze hun beslissingen verschuilen achter termen als “internationale naleving” of “wereldwijde coördinatie.”

De WHO is geen democratische instelling. De directeur-generaal, Tedros Ghebreyesus, wordt niet door de burgers gekozen, maar benoemd via een proces dat wordt gedomineerd door diplomatieke onderhandelingen tussen de lidstaten.

Zijn controverses in het verleden, waaronder de aanpak van de eerste COVID-uitbraak en zijn banden met China, hebben de bezorgdheid over zijn onpartijdigheid aangewakkerd.

De belangrijkste financiers van de WHO zijn niet in de eerste plaats regeringen. In 2023 waren de grootste donateurs:

• Bill & Melinda Gates Foundation
• GAVI Alliance
• UNICEF
• De Europese Commissie
• Duitsland en de VS

Particuliere stichtingen bepalen nu de prioriteiten op het gebied van de wereldwijde volksgezondheid, zonder enig electoraal mandaat.

Een van de meest omstreden bepalingen van het verdrag zijn de voorstellen om een systeem voor toegang tot pathogenen en verdeling van de voordelen daarvan (Pathogen Access and Benefit-Sharing, PABS) in te voeren. Dit zou de WHO in staat stellen om in elk land toegang te krijgen tot pathogenenmonsters en farmaceutische producten te herverdelen op basis van “billijke” kaders, waardoor de binnenlandse vaccinleveringsketens mogelijk worden buitenspel gezet.

Het verdrag moedigt staten ook aan om digitale gezondheidsdocumentatiesystemen in te voeren, die kunnen uitgroeien tot permanente digitale identiteitsbewijzen die gekoppeld zijn aan vaccinatie of gezondheidsstatus. Hoewel deze systemen worden gepresenteerd als instrumenten voor de volksgezondheid, zijn ze door burgerrechtenorganisaties fel bekritiseerd omdat ze inbreukmakend en dwingend zijn en vatbaar voor misbruik.

Verschillende landen hebben zich tijdens de opstellingsfase onthouden of bezwaar gemaakt. Het gaat onder meer om:

• Polen
• Rusland
• Italië
• Iran
• Slowakije

Hun bezwaren hebben onder meer betrekking op het verlies van nationale soevereiniteit, het gebrek aan juridische duidelijkheid en het risico dat niet-gekozen instellingen beleid opleggen.

In het Verenigd Koninkrijk is er vrijwel geen parlementair debat over het verdrag gevoerd. De premier en de minister van Volksgezondheid hebben geen officiële verklaring afgelegd. Ondanks de langetermijngevolgen van het akkoord heeft het Verenigd Koninkrijk in stilte aan de onderhandelingen deelgenomen, zonder publieke controle.

De goedkeuring van dit verdrag weerspiegelt een bredere trend: de verschuiving van nationaal bestuur naar transnationaal managerialisme. In dit model worden beslissingen die miljoenen mensen treffen steeds meer bepaald door technocraten, ngo’s, stichtingen en VN-agentschappen, die geen van allen rechtstreeks verantwoording verschuldigd zijn aan de kiezers. James Burnham legt dit uit in zijn boek “The Managerial Revolution”, dat u HIER kunt lezen.

Dit is geen complottheorie. Het is een structurele verandering in de manier waarop het mondiale beleid wordt gemaakt – vooral in tijden van crisis.

Wat met COVID begon, wordt door het WHO-verdrag geformaliseerd: noodbestuur, gecentraliseerde autoriteit en het gebruik van mondiale gezondheid als toegangspoort tot bredere controle.

Als democratische regeringen bindende internationale overeenkomsten over pandemiebeleid kunnen sluiten zonder hun burgers te raadplegen, wie regeert er dan in een crisis? Het antwoord is steeds vaker: degenen die je niet uit hun ambt kunt zetten.

Het pandemieverdrag van de WHO is een mijlpaal. Niet alleen op het gebied van de volksgezondheid, maar ook op het gebied van mondiaal bestuur. Het centraliseert de autoriteit, verzwakt de nationale soevereiniteit en verankert de invloed van niet-gekozenen in het hart van de crisisrespons.

Het publiek is nooit geraadpleegd.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Wereldgezondheidsorganisatie verklaart dat ongevaccineerde burgers “moordenaars” zijn

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: