Oekraïne loopt een steeds groter risico op een totale militaire ineenstorting als er geen akkoord wordt bereikt

In een bericht op Truth Social na zijn telefoongesprek met Poetin afgelopen maandag schreef de Amerikaanse president dat “de toon en de sfeer van het gesprek uitstekend waren.” Poetin sprak ook voorzichtig optimisme uit en voegde eraan toe dat het gesprek “zeer zinvol” was. Afgezien van de woorden wijst de realiteit ter plaatse er niet op dat de vrede vandaag dichterbij is dan vóór het telefoongesprek.

Terwijl Trump en Poetin na het telefoongesprek optimistische opmerkingen maakten, kwamen er bezorgde reacties van Europese en Oekraïense leiders. Hun angst is terecht, maar niet omdat hun standpunten solide of logisch zijn. Het is veeleer de onwil van Europa en Oekraïne om de pijnlijk duidelijke realiteit onder ogen te zien die hen op gespannen voet brengt met de visie van Trump, schrijft Daniel L. Davis.

Dat is een reëel probleem, althans voor Oekraïne.

Terugkomend op 18 april zei minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio over de twee partijen: “Als we zo ver uit elkaar staan dat een akkoord onmogelijk is, dan is de president bereid om op te stappen.” Dat werd herhaald door Trump in een interview met NBC op 4 mei, toen hij toegaf dat “er een moment kan komen” waarop hij zal weglopen. Gezien de standpunten van beide partijen na het telefoongesprek tussen Trump en Poetin lijkt dat moment echter niet ver meer weg.

Vanuit Russisch perspectief is de oplossing voor de oorlog a) onvoorwaardelijke onderhandelingen voortzetten, b) blijven vechten, en c) een staakt-het-vuren afkondigen als aan hun voorwaarden volledig wordt voldaan. De Oekraïense kant wil echter a) eerst een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren, b) aanvullende sancties tegen Rusland om hen te “dwingen” vrede te accepteren op Oekraïense voorwaarden, en c) geen soeverein grondgebied opgeven. Dat zijn volstrekt onverenigbare standpunten, en men zou zelfs kunnen stellen dat ze nu verder uit elkaar liggen dan op 18 april.

Woensdag plaatste Zelensky op X dat hij net een gesprek had gehad met NAVO-secretaris-generaal Mark Rutte en dat zij beiden hadden afgesproken dat het “essentieel is dat alle beslissingen worden gecoördineerd – alleen dan zullen sancties effectief zijn. Zonder druk op Moskou kan er geen rechtvaardige vrede worden bereikt. Iedereen begrijpt dat.” De Europese Unie blijft geen diplomatieke inspanningen leveren om een einde aan de oorlog te maken. Topdiplomaat Kaja Kallas schreef vandaag dat “hoe langer Rusland oorlog voert, hoe harder onze (sanctie)reactie zal zijn.”

De Franse president Manuel Macron zegt dat Rusland eerst moet instemmen met een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren van 30 dagen. Woensdag verwierp de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov dat standpunt resoluut en zei: “Wel, wanneer ons wordt gezegd: ‘Laten we een wapenstilstand afspreken, dan zien we wel verder’, nee, jongens. We hebben dit al eens meegemaakt, we willen het niet meer.” De ene partij moet toegeven aan de andere, en op dit moment lijkt geen van beide ook maar de minste interesse te hebben om toe te geven aan de tegenstander.

Hoe staat de situatie er dan voor?

In een patstelling? Nee, de oorlog bevindt zich niet in een patstelling, want de Russen blijven op het slagveld winnen. Vorige week onthulde de New York Times dat de Russen in de afgelopen 16 maanden 1.826 vierkante mijl Oekraïens grondgebied hadden veroverd. Het artikel gaf toe dat de Oekraïense slachtoffers catastrofale gevolgen zouden kunnen hebben, en merkte op dat in “uitputtingsoorlogen, incrementele winst een doorbraak kan betekenen, als de verliezende partij zonder troepen en munitie komt te zitten en haar verdedigingslinies uiteindelijk instorten.”

Dit komt bovenop het artikel in de New York Times van oktober 2024, waarin werd gemeld dat Rusland sinds november 2022 elke maand Oekraïens grondgebied had veroverd. Onlangs heeft de commandant van de elite 47e Gemechaniseerde Brigade in Oekraïne zijn functie neergelegd omdat “het domme verlies van mensen, die beven voor domme generaals, tot niets anders leidt dan mislukkingen,” terwijl de Oekraïense leiding de commandant van de 59e Brigade heeft ontslagen.

Als Zelensky en zijn Europese bondgenoten geloven dat het onder druk staande Oekraïense leger kan blijven vechten, voor onbepaalde tijd, met het verlies van duizenden soldaten per maand, en dat er nooit een breuk in de linies zal komen – of een opstand van de troepen – dan spelen ze, excuseer de woordspeling, Russische roulette. Niemand kan zulke verliezen lijden en voor altijd als robots vechten.

Bedenk ook dat er geen Amerikaanse hulp meer komt nadat het hulppakket van Biden van 61 miljard dollar uit mei 2024 is opgebruikt. Europa kan het ontbreken van Amerikaanse militaire hulp duidelijk niet alleen opvangen. Daarom zal de situatie op het slagveld binnen enkele maanden steeds ongunstiger worden voor Oekraïne, terwijl Rusland militair alleen maar sterker en groter zal worden.

Naarmate we de zomerse gevechtsperiode ingaan, wordt het steeds waarschijnlijker dat Oekraïne niet langer in staat zal zijn om zijn land te verdedigen.

Het enige dat op dit moment militair of diplomatiek zin heeft, is de lelijke waarheid onder ogen zien dat er geen weg is naar succes voor Oekraïne. Het Westen als geheel heeft niet de capaciteit of de invloed om Rusland tot concessies te dwingen. Als we blijven geloven dat harde woorden de Russische strijdkrachten zullen tegenhouden, maken we onbewust het nachtmerriescenario voor Kiev en Brussel waarschijnlijker: de militaire nederlaag van Oekraïne.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Uitputtingsoorlog versus manoeuvreoorlog

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: