Westerse media beginnen op te merken hoe de onwrikbare steun van hun politici voor Israël en Oekraïne het wereldwijde aanzien van hun landen aantast, schrijft Bernhard.
Op Naked Capitalism merkt Yves Smith de verwoestende politieke effecten op van de bombardementen op de Gazastrook op het buitenlands beleid van Biden:
Biden krijgt Zelensky-behandeling in Midden-Oosten terwijl Israël probeert te escaleren
De VS lijkt, in een voortdurende demonstratie van de mate van enbubblement van wat doorgaat voor hun leiderschap, te geloven dat ze nog steeds de kracht en zachte macht hebben om zich door middel van intimidatie uit hun geopolitieke problemen te praten. Toch hebben we deze week verbluffende voorbeelden gezien van hoe cruciale spelers in de rest van de wereld niet langer geloven wat de VS verkoopt. De kloof tussen de verbinding van het Amerikaanse establishment met de realiteit en de feiten op de grond is een gapende kloof geworden in de Arabische wereld, zoals Jordanië dat een topontmoeting van Biden met zijn koning Abduallah II plus PLO-chef Mahmoud Abbas en de Egyptische president Abdel Fattah El-Sisi heeft afgezegd als reactie op de Israëlische beschieting van het Arabische ziekenhuis Al-Ahli. Ze verwerpen niet alleen de poging om de schuld voor de aanval op Hamas af te schuiven (we zullen binnenkort ingaan op de “schurkengranaat”-claim), maar ook de grotere pretentie daarachter, namelijk dat de VS niet in staat is om, in tegenstelling tot niet bereid is om, de wurgketting op Israël toe te passen.
Zelfs de westerse media zijn het niet echt eens met de Israëlische en Biden-regering die beweren dat Hamas het op de een of andere manier heeft gedaan, terwijl Israël heeft geprobeerd om Palestijnen uit het noorden van Gaza te verdrijven en specifiek heeft bevolen om het ziekenhuis te evacueren. Oh, en dit volgt op het bevel van Israël aan de VN om binnen 24 uur uit Gaza te evacueren en vervolgens het magazijn daar te bombarderen…
Israël bombardeerde, waarschijnlijk met een Hellfire raket van Amerikaanse makelij, de binnenplaats van het Arabische ziekenhuis Baptist al-Ahli, waar duizenden hun toevlucht hadden gezocht. Een korte video van de onmiddellijke nasleep toont enkele tientallen, zo niet honderden doden en gewonden. Artsen hielden later een persconferentie terwijl ze tussen de slachtoffers stonden.
Net als andere ziekenhuizen had Al-Ahli Arab van Israël te horen gekregen dat ze moesten evacueren, maar dat kon niet omdat er geen andere plaatsen waren waar de zieken en gewonden, waaronder veel intensive care gevallen, verzorgd konden worden.
Drie dagen eerder, merkt de VN op, was hetzelfde ziekenhuis, net als andere, al gebombardeerd:
14 oktober 2023: In de stad en het gouvernement Gaza werd het Ahli Arab Hospital getroffen door Israëlische luchtaanvallen, waarbij twee verdiepingen gedeeltelijk werden beschadigd en de echografie- en mammografiekamer werden beschadigd. Vier mensen raakten gewond. Bronnen: Al Jazeera V en persoonlijke communicatie
Om dan te beweren, zoals Biden deed, dat “het andere team” verantwoordelijk was voor de aanval is onbegrijpelijk.
Het was ook veel te laat volgens een RUSI-medewerker:
Ik ga dit herhalen omdat de situatie in de afgelopen 16 uur meer is veranderd dan in de week daarvoor.
De platen zijn radicaal verschoven. Het venster voor Israëlische operaties is gekrompen van meer dan een maand naar een paar dagen… als het al gebeurt.
Dat is nu de realiteit van waar we staan.
Geen enkel land, behalve de VS en een paar Europese, zal ooit zo’n barbaarsheid verdedigen. Ze zullen gewoon niet meer luisteren naar wat het “westen” te zeggen heeft.
De Financial Times citeert een G7-official die worstelt met deze wereldwijde kloof:
Westerse haast om Israël te steunen erodeert steun van ontwikkelingslanden voor Oekraïne (gearchiveerd)
Westerse steun voor de aanval van Israël op Gaza heeft de inspanningen vergiftigd om een consensus te bereiken met belangrijke ontwikkelingslanden over het veroordelen van de oorlog van Rusland tegen Oekraïne, zo hebben ambtenaren en diplomaten gewaarschuwd.
De reactie op de aanval van de islamitische militante groep Hamas op Israël op 7 oktober en op Israëls belofte om terug te slaan tegen Gaza heeft maanden werk om Moskou af te schilderen als een wereldwijde paria voor het schenden van het internationaal recht tenietgedaan, zeiden ze, waardoor de VS, de EU en hun bondgenoten beschuldigd werden van hypocrisie.
In de vlaag van diplomatieke spoedbezoeken, videoconferenties en telefoongesprekken zijn westerse functionarissen ervan beschuldigd dat ze de belangen van 2,3 miljoen Palestijnen niet hebben verdedigd in hun haast om de Hamas-aanval te veroordelen en Israël te steunen.
…
De terugslag had vastgeroeste standpunten in de ontwikkelingslanden over het Israëlisch-Palestijnse conflict verstevigd, zeiden functionarissen. Ze waarschuwden dat dit toekomstige diplomatieke inspanningen met betrekking tot Oekraïne zou kunnen doen ontsporen.
“We hebben de strijd in het Mondiale Zuiden absoluut verloren,” zei een hooggeplaatste G7-diplomaat. “Al het werk dat we met het Mondiale Zuiden hebben gedaan [over Oekraïne] is verloren gegaan … . Vergeet de regels, vergeet de wereldorde. Ze zullen nooit meer naar ons luisteren.”
…
Sommige Amerikaanse diplomaten maken zich privé zorgen dat de reactie van de regering Biden niet heeft erkend hoe haar brede steun aan Israël een groot deel van het Mondiale Zuiden van zich kan vervreemden.
Als we kijken naar de huidige BRI-verjaardagsbijeenkomst van ongeveer 140 staten in Peking, dan zien we in de New York Times soortgelijke zorgen:
Nieuwe wereldwijde verdeeldheid te zien nu Biden naar Israël gaat en Poetin naar China
Rusland en China kiezen de kant van een Palestijns volk dat op zoek is naar bevrijding en zelfbeschikking, terwijl ze in de ogen van Washington zelf diezelfde mogelijkheden ontzeggen aan de Oekraïners, de Tibetanen, de Oeigoeren en zelfs de Taiwanezen.
Maar in hun terughoudendheid om Hamas de schuld te geven en hun poging om zich te associëren met de Palestijnse zaak, doen zowel Rusland als China een beroep op een breder sentiment in het zogenaamde Mondiale Zuiden – en ook in grote delen van Europa. Voor hen is het Israël dat een kolonialistisch beleid voert door de bezetting van de Westelijke Jordaanoever, het aanmoedigen van joodse kolonisten op Palestijns land en het isoleren van de 2,3 miljoen inwoners van Gaza, die zelfs in normale tijden onderworpen zijn aan sterke beperkingen van hun vrijheden.
Het Mondiale Zuiden, een term voor ontwikkelingslanden, is een vitaal gebied in de nieuwe concurrentiestrijd tussen het Westen en het Chinees-Russische alternatief, aldus Hanna Notte, de directeur van een Eurazië-programma aan het James Martin Center for Nonproliferation Studies.
Vanuit het oogpunt van velen in het Zuiden, zei ze, “vechten de Verenigde Staten tegen Rusland, de bezetter van Oekraïne, maar als het op Israël aankomt, staan de VS aan de kant van de bezetter, en Rusland boort dat aan.”
De redactie van de Washington Post verklaart ook het falen van het Amerikaanse beleid:
Het zou een morele en strategische fout zijn om de benarde toestand van Gaza te negeren
Toch is de benarde situatie van de Gazanen door de Verenigde Staten en de bredere internationale gemeenschap behandeld als een triest maar onwrikbaar feit in een onoplosbaar conflict. Dit was een morele en strategische fout, die bijdroeg aan de instabiliteit die tot nu toe de inspanningen van Israël, de Verenigde Staten en de Arabische staten om een duurzame diplomatieke regeling tussen de grote spelers in de regio tot stand te brengen, teniet heeft gedaan.
De Carnegie Council legt uit hoe de wereldwijde kloof een verandering van het westerse beleid noodzakelijk maakt. De raad ziet vooral de noodzaak om het zogenaamde “waarde-” of “op regels gebaseerde orde”-beleid overboord te gooien:
Een Requiem voor de Op Regels Gebaseerde Orde
Het pleidooi voor een waardeneutrale ethiek in internationale betrekkingen
Ongeacht hoe de oorlog uiteindelijk afloopt, is de Russisch-Oekraïense oorlog een seismische gebeurtenis die ingrijpende veranderingen in het mondiale landschap inluidt. Het unipolaire tijdperk loopt ten einde, grote landen houden zich meer dan in decennia bezig met hun culturele soevereiniteit en strategische autonomie, en het lijkt onvermijdelijk dat de eens zo dominante westerse hegemonie geleidelijk plaats moet maken voor een meer divers en multipolair systeem.
De periode na de Tweede Wereldoorlog werd gekenmerkt door de opkomst van de Verenigde Staten en hun bondgenoten als architecten van een nieuwe internationale orde die gebaseerd was op de institutionalisering van westerse waarden zoals democratie en mensenrechten. Deze op het Westen gerichte benadering van het wereldbestuur – bekend als de “op regels gebaseerde orde” – is op steeds grotere uitdagingen gestuit. De opkomst van China, de geopolitieke subversiviteit van Rusland en de groeiende assertiviteit van opkomende machten uit het Mondiale Zuiden hebben de Westerse dominantie uitgehold. Het resultaat is een meer diverse wereld, gekarakteriseerd door meerdere machtscentra die naast elkaar bestaan en die een uitdaging vormen voor elke afzonderlijke ideologie of set inhoudelijke waarden.
…
Ons specifieke gevoel van moraliteit in het Westen mag ons er niet van weerhouden om te streven naar wat zowel wijs als juist is. De zich ontwikkelende internationale orde, gekenmerkt door polycentrisme en multipolariteit, vormt een uitdaging voor de conventionele, door het Westen gedomineerde “op regels gebaseerde” orde. Op basis van Nietzsches perspectief op waarden erkennen we dat waarden eerder afhankelijk zijn van de context dan aangeboren, tijdloos of universeel. Op dezelfde manier betekent het verval van ons ancien regime niet het einde van de internationale ethiek. Als de huidige transitie juist wordt begrepen, zou dit de geboorte kunnen betekenen van een nieuw normatief systeem dat gebaseerd is op een functionele, waarde-neutrale, situationele en diplomatieke ethiek die zich in de eerste plaats bezighoudt met het beheren van wederzijdse relaties tussen wereldmachten.
In plaats van te proberen onze waarden aan anderen op te leggen (hoe goed of waar wij ook denken dat ze zijn), zouden wij in het Westen prioriteit moeten geven aan betrokkenheid bij andere grootmachten op basis van gemeenschappelijke belangen en gedeelde doelstellingen. …
…
Kortom, binnen het intellectuele kader van het cultureel realisme hebben we een alternatieve instrumentalistische en pragmatische ethiek nodig die 1) de realiteit van machtspolitiek en belangengebieden accepteert zonder te moraliseren en een manicheïstische mentaliteit op de wereld te projecteren, en 2) gebaseerd is op principes die bevorderlijk zijn voor een pluralistische modus vivendi, waaronder wederzijdse en gelijke erkenning, staatsmanschap, niet-inmenging, nederigheid, strategisch inlevingsvermogen en een open dialoog.
Sommigen zullen zeggen dat het Westen zijn gedrag nooit zal veranderen, maar dat geloof ik niet.
Het westen ZAL zijn gedrag MOETEN veranderen of het zal ten onder gaan op het kerkhof van de geschiedenis. Er is geen alternatief meer, want de “op regels gebaseerde orde” heeft bewezen een onverkoopbare doodlopende weg te zijn.
Het artikel is te braaf. Het Westen steunt op roven, plunderen, dwangverdragen opgelegde handenbindende allianties, staatgrepen, kleurenrevoluties en soortgelijke onfrisheden.
helaas waar, echter ze zeggen dat het voor ons eigen goed is en voor een sustainable planet enz enz enz 😉
Amerika heeft altijd oorlogen gevoerd in andere en dan vooral zwakkere landen en het thuisland heeft daar nooit onder hoeven te lijden dus word het tijd dat al die grootsprekers daar ook eens met oorlogsgeweld te maken krijgen, dan weten ze ook eens hoe dat voelt.
Als de oorlogshitsers in de Verenigde Staten de eerste bommen in hun eigen land in ontvangst mogen nemen denk ik dat ze de publieke opinie heel erg snel tegen hun zullen krijgen.