Wat hebben we geleerd?

“Dissidenten en buitenstaanders hebben levens gered en de geesten opgewekt in deze donkere periode. We vonden elkaar en vinden elkaar nog steeds, maken nieuwe en hoopvolle allianties. Wat leren we? Hoe herstellen we de schade? Helaas lijden velen, vooral jonge mensen, nog steeds onder trauma’s en nawerkingen, zowel fysiek, emotioneel als spiritueel.”

Ik ben geen expert. Maar toen er in maart 2020 de lockdowns begonnen, voelde ik meteen dat er iets vreselijk mis was. Een militaire topofficier karakteriseerde de Covid-reactie later als “de grootste psychologische operatiecampagne die we in ons hele leven hebben gevoerd,” schrijft Christine Black.

Het leger is op de hoogte van zulke campagnes, want ze hebben hele afdelingen die zich bezighouden met psychologische oorlogsvoering. Hoe kon ik, toen handhavers en gelovigen me omringden, meteen voelen dat iets als een sekte de overhand had genomen? Ik wilde geloven en erbij horen. Maar ik kon het niet. Het zou veel gemakkelijker zijn geweest als het voor mij allemaal logisch was geweest. Maar alles wat op een sekte of sekte-achtig denken lijkt, stoot mij af.

De afgelopen jaren verschenen er veel tekenen, boodschappen en mensen en ik wist niet altijd zeker hoe of waarom ze verschenen. Vaak had ik het gevoel dat ik op gratie reed zonder weg of kaart. Terwijl ik open bleef staan om te zien, bad ik een gebed dat ik vaak heb gebruikt – “God, laat het me alsjeblieft zien, laat me zien wat ik moet weten.” Een ander gebed dat ik in het verleden in schrijnende tijden heb gebruikt, bleek nuttig te zijn: God, geef me kracht, helderheid en uithoudingsvermogen.

Ik zat in mijn klaslokaal met andere leraren toen de gouverneur van Virginia iets ernstigs aankondigde, met geruchten dat hij alle scholen zou sluiten. Leerlingen waren al naar huis gestuurd. Het was alsof iemand zei dat er een kernbom was ontploft of dat zombies het platteland binnenvielen, maar we zagen geen lijken of zombies of rook of puin. Wat moesten we doen in deze griezelige situatie vanuit onze lege klaslokalen?

We pompten vaker dan gewoonlijk ontsmettingsmiddel in onze handpalmen en vroegen ons af wat er daarna zou gebeuren. Waarschijnlijk als een van de vele opkomende bureaucratische mandaten, hadden de conciërges extra flessen uitgedeeld aan iedereen. Binnen een paar dagen kregen we allemaal te horen dat we thuis moesten blijven. We deden ons best om computers te gebruiken om leerlingen thuis te bereiken, maar meestal eindigde de school voor het jaar in 2020, bijna drie maanden te vroeg.

Ik heb het nooit begrepen. Ik hield niet van Facebook (FB), maar het had vroeger wel geholpen tegen eenzaamheid en ik correspondeerde met interessante mensen over de hele wereld die ik anders nooit zou hebben ontmoet. Ik had het gevoel dat er mensen moesten zijn die zich vragen stelden zoals ik. In een vreemde paradox was hetzelfde internet dat met gecoördineerde spraak verschrikkelijke massale conformiteit aan lockdowns en injecties creëerde, toen bijna alle netwerken dezelfde zinnen spraken om angst te bevorderen, ook een plek waar we alternatieve meningen konden vinden.

Ik scande FB op zoek naar mensen die bij hun foto’s niet in “Blijf thuis, red levens” afbeeldingen plaatsten of “Blijf de F thuis”. Ik bekeek profielen van dissidente en onafhankelijke denkers. Voormalige rebellengroepen en wat ik dacht dat onafhankelijk denkende groepen waren, zwegen. De wereld was aan het afbrokkelen, de psychologische oorlogsvoering nam toe, maar ik voelde dat ik onmogelijk alleen kon zijn in mijn ongeloof, dus zocht ik anderen. Ik klikte op de knoppen voor “Vrienden toevoegen”. Uit verschillende bronnen vond ik verschillende links en informatie, verschillende sites en nieuwe mensen en ik begon aantekeningen bij te houden.

In het huis van mijn vriend, nu mijn man, kwam ik een video tegen van James Corbett, die het taalgebruik in de neerdalende ondergang beschreef, hoe de zich ontvouwende machten taal op vreemde en manipulatieve manieren gebruikten, wat me fascineerde. Vaak heb ik, om moeilijke tijden te overleven, een stapje terug gedaan, intellectueel overdacht en een antropologische kijk op verschrikkingen genomen, zelfs terwijl ik er middenin zat. Een maand na de lockdowns schreef ik snel een essay over wat ik zag gebeuren en stuurde het naar de redactie van het tijdschrift Off-Guardian, waar Corbett had gepubliceerd. Ik heb misschien een paar Amerikaanse markten geprobeerd, maar stuitte op stilte, zoals dat het geval was met de meeste Covid-periode essays.

Ik kende deze schrijvers en redacteuren van Off-Guardian niet, maar leerde op hun site dat ze het een aantal jaren nadat de redactie van de Guardian hen verbood om commentaar te geven op de sectie Open Comments, hadden gemaakt. Toon me, had ik God gevraagd – als stenen die een patroon vormen om mijn weg in het donker te vinden of broodkruimels die naar een toevluchtsoord leiden. Redacteur Tony Sutton vroeg of hij mijn essay mocht herdrukken in het Canadese tijdschrift Cold Type. Sutton herdrukte ook een essay dat ik in juni 2020 schreef over gewapende demonstranten in Michigan. Adbusters magazine publiceerde een van mijn vroege essays tijdens de rellen in de zomer van 2020, die waanzin toen alle beperkende afstandsmandaten plotseling werden afgeschaft en politici en bureaucraten de rellen en relschoppers verontschuldigden.

Ik stuurde een bericht naar een nieuwe FB-vriend en vroeg hem wat hij vond van wat er aan de hand was, hoe vreemd het was en vroeg me af wanneer er een einde aan zou komen. Hij merkte op dat bijna alle politici zich hadden aansloten bij het narratief; Ron Paul was echter een van de enige publieke figuren die zich uitsprak tegen lockdowns, zei hij. Ik ging naar Paul’s site, las essays over lockdowns en luisterde naar een aantal gesprekken. In het begin vond ik Jeffrey Tucker online, als een andere bijna eenzame stem.

Later vond ik Naomi Wolf, auteur van The Beauty Myth, die ik bewonderde sinds ik haar hoorde spreken toen ik in mijn twintiger jaren op de graduate school zat. Op FB plaatste ze vragen over Covid-nummers en merkte ze op dat farmaceutische bedrijven, die enorme winsten maakten met vaccins, het Centers for Disease Control and Prevention (CDC) financierden dat het maskeren, “distancing”, “lockdowns” en vervolgens injecties promootte. Ik kwam Scott Jensen tegen, huisarts en voormalig senator uit Minnesota, die een brief beschreef die hij van het CDC had ontvangen om artsen te instrueren hoe ze overlijdensakten moesten invullen, terwijl hij nog nooit zo’n brief had ontvangen. De arts uit Montana, Dr. Annie Bukacek, sprak ook over het manipuleren van overlijdensakten.

Deze ontdekkingen deden zich voor terwijl de meeste mensen om me heen deden alsof dit allemaal logisch was en dat we ons gewoon nog wat langer moesten houden aan de regels, dan zouden de regeringen ons vrijlaten van lockdowns. Ik had heel weinig mensen om mee te praten.

In het verleden, met vredesactivisme, werk dat ik had gedaan sinds de oorlogen in Irak en Afghanistan, zou ik openlijk en op grote schaal hebben gedeeld wat ik vond. Ik zou het hebben gedeeld in e-mails aan vrienden, collega’s en familie, en op social media, maar in deze periode deed ik dat alleen heimelijk. Ik besloot al vroeg dat ik zou blijven zoeken, maar dat ik mijn best zou doen om geen vrienden te verliezen.

Deze tijd voelde gevaarlijk anders. Ik publiceerde meer essays, maar als ik persoonlijk met vrienden of familie sprak, leidde ik af en veranderde van onderwerp in plaats van te discussiëren. Discussiëren leek niet te werken. Terwijl de mandaten maand na maand voortduurden, zocht ik online naar districten waar ik les kon gaan geven die geen gezichtsbedekking eisten voor leerlingen en personeel. Ik wou dat ik kon vluchten en mijn zoon meenemen.

Om hen te steunen en contact te leggen met andersdenkenden als ik ze tegenkwam, deelde ik hun links of acties op grote schaal in commentaren en berichten. Ik schreef brieven naar redacties van kranten die werden genegeerd. Ik stuurde FB-berichten, wijdverspreid maar voorzichtig, omdat ik als alleenstaande moeder mijn baan moest houden om het huis te kunnen betalen en mijn tienerzoon, die nog thuis woonde, te kunnen onderhouden. Mensen verloren hun baan omdat ze op de “vind ik leuk”-knop van een bericht op socialmedia hadden geklikt. Sommige gelovigen spuwden wreedheid en vitriool uit als iemand vraagtekens zette bij maskers, lockdowns, sluitingen van scholen of gedwongen opnamen.

Vroege openbare kruisigingen lieten me zien dat we ons in gevaarlijke tijden bevonden, zoals ik nog nooit eerder had meegemaakt. Ik begon me al vroeg tijdens de lockdowns af te vragen – en vraag me nog steeds af – wie er miljoenen of miljarden verdienden aan hun acties en uitspraken, en van wie in deze periode hun licenties bedreigd werden, hun broodwinning in gevaar kwam of zelfs hun leven bedreigd werd? Wie sprak met een gewetensstem, ongeacht de kosten die dat met zich meebracht? Wie werd beloond voor hun activisme en wie werd vervolgd? Waarom? Welke bureaucraten hebben nu luie, goedbetaalde banen met pensioen plus overheidspensioenen die door de belastingbetalers worden gefinancierd?

Mark Crispin Miller, docent aan de NYU en expert in moderne propaganda, gaf zijn studenten mediastudies artikelen met verschillende perspectieven over de effectiviteit van gezichtsmaskers, waarna een student haat over hem verspreidde op het internet en opriep tot zijn ontslag. Zijn afdeling liet hem in de steek. Miller deed wat goede leraren altijd hebben gedaan, wat ik heb gedaan – studenten provocerende lectuur geven met uiteenlopende perspectieven om hun kritisch denken en discussie aan te moedigen.

Toen de regeneratieve landbouwer, auteur en lange tijd zelfverklaard non-conformist Joel Salatin een oneerbiedige grap maakte op zijn blog over het Coronavirus, “Ik wil het Coronavirus,” zei hij, om het achter de rug te hebben en immuniteit te ontwikkelen, haalde de opmerking het nationale nieuws, terwijl zijn voormalige toegewijde volgelingen hem naar het stadsplein sleepten om hem te verbranden. Mother Earth News schrapte zijn langlopende column. Ik had het werk van Salatin nog niet eerder gelezen, maar dit fiasco dwong me om zijn blog en publieke commentaren te lezen waarin voormalige volgelingen, vaak “foodies” genoemd, dezelfde volgelingen die lange ritten maakten om hun speciale voedsel bij hem of boeren zoals hij te halen (grasgevoerd rundvlees of gevogelte uit de wei of scharreleieren), opriepen tot zijn dood en zijn hoofd op een staak – vanwege zijn toespraak.

Er was iets vreselijks aan de hand en het ging niet om een virus. Op dezelfde manier, toen gouverneur Kristi Noem South Dakota niet afsloot in 2020, merkte iemand op Facebook op dat haar hoofd goed zou staan aan zijn muur. Niemand maakte bezwaar. Anderen begonnen haar te veroordelen. Geschokt en ontzet schreef ik een essay over deze gewelddadige toespraak, dat werd gepubliceerd in Global Research en de Columbus Free Press, maar toen de duisternis dieper werd, vroeg ik de redacteuren om het te verwijderen. Ik maakte me zorgen om de privacy en veiligheid van mijn zoon. Vrienden en buren keerden zich tegen elkaar voor hun gedachten en geuite meningen; “afstands” bevelen, lockdowns, en vaccimandaten braken families.

Vrienden hielpen. Welke soorten? Over die vraag heb ik nagedacht. Een vriendin met wie ik wandelde en praatte (ze kwam naar mijn huis, terwijl anderen dat niet wilden omdat de overheid ons vertelde dat we niet bij elkaar mochten komen) was een paar jaar eerder met haar familie ontsnapt uit een repressieve religieuze sekte. Zij en haar man werkten ook met een verslaafde volwassen dochter, die helaas in het voorjaar van 2023 zelfmoord pleegde. Een andere dierbare vriendin, die me hielp ondersteunen, had als jonge vrouw een levensbedreigende mishandeling overleefd en leefde ook met de levensbedreigende ziekte van alcoholisme met behulp van 12-stappengemeenschappen.

Deze vriendin en ik ontmoetten elkaar voor de lunch midden in een lockdon bij een van mijn favoriete restaurants. Ze hadden tafels op de parkeerplaats gezet. De angst en paranoia van het personeel en de maskers hadden het bijna verpest om daarheen te gaan, maar ik miste mijn vriendin. Het voelde alsof we stiekem een ontmoeting hadden aan de rand van een slagveld. Ik was zo blij om bij haar te zijn, om haar gezicht te zien toen ze ging zitten met een stuk T-shirt in haar hand. Mijn vriendin is ook een scherpe advocate, die de gegevens en cijfers van Covid vanaf het begin bijhield en haar inzichten en scepsis met mij deelde. Ze schreef een brief naar het schoolbestuur in haar district om een vrijstelling voor haar dochter in de vijfde klas te krijgen – en ze vocht de mandaten aan tijdens bestuursvergaderingen.

“Wat moet dit doen?” vroeg ze terwijl ze zwaaide met het dunne T-shirt met oorelastiekjes, het masker. We schudden ons hoofd en lachten. Een andere dierbare vriend, een gepensioneerde agent, met wie ik vaak aan de telefoon sprak in deze donkere en verwarrende tijden, had vele jaren eerder zijn vrouw, mijn vriendin, door zelfmoord verloren. Ze was in haar kindertijd seksueel misbruikt door haar vader, een christelijke missionaris, en was verstoten door de kerk. Hij beëindigde de opvoeding van hun kinderen in zijn eentje. Hij was niet bang voor Covid en slikte nooit de lockdowns, maskers of injecties. In het begin van de lockdown stuurde hij me een cartoon van Chuck Norris die uit een beker dronk waar “Coronavirus” op stond.

Humor hielp overal, inclusief humoristen als J.P. Sears en Anthony Lawrence uit het Verenigd Koninkrijk met zijn politieagentfiguur die mensen arresteerde voor “in het park zitten” en “strandwandelen”.

Ik vond vele anderen, van wie sommigen, als je ze “googelt” of Wikipedia bekijkt, verguisd, gelabeld en belasterd worden, zelfs nu nog, waardoor diepe gebreken in Google-zoekopdrachten en in Wikipedia aan het licht komen. Peter McCullough getuigde voor de Senaat van Texas over vroege Covid behandelingen, die werden onderdrukt; auteurs van de Great Barrington Declaration waarschuwden voor de schade van lockdowns; muisuitvinder en technologie miljonair Steve Kirsch, die een vroege financier was van Covid-vaccintesten, sprak zich uit toen hij concludeerde dat ze onveilig waren; en Sharyl Atkisson interviewde een Amish Mennonite boer en een wetenschapper over hoe Amish Mennonite gemeenschappen door de crisis gingen. “We hebben het afgelopen jaar meer geld verdiend dan ooit,” zei de boer over de strengste periode van lockdown.

Daarnaast kwam ik Alfie Oakes tegen in Naples, Florida, die zijn vrolijke, gezonde kruidenierswinkel en eethuis Seed to Table openhield en niet eiste dat personeel of klanten hun gezicht maskeerden. Oakes ontving hiervoor doodsbedreigingen, las ik. Terwijl ik links deelde in commentarensecties en met medestanders die ik vertrouwde, publiceerde ik ook artikelen. Gelukkig bedreigde niemand mijn baan, waarschijnlijk omdat ik lesgaf in een landelijk deel van Virginia, dicht bij de grens met West Virginia. Gemeenschappen daar hebben een lange geschiedenis van scepticisme tegenover de overheid, geloof ik.

Een nieuwsbericht in Fredericksburg, Virginia, meldde dat restaurant Gourmeltz in Fredericksburg open bleef met de bar ook open, ondanks orders van de staat om te werken op halve capaciteit of minder, om tafels op bizarre manieren in te delen, om maskers te verplichten tijdens het lopen en om barzitten te verbieden. Eerstehulpverleners, politieagenten, actieve militairen en veteranen verzamelden zich vrolijk met open gezichten bij Gourmeltz. De staat viel het restaurant binnen in december 2022 en nam de drankvergunning van de eigenaar in beslag. Mijn man en ik reden erheen om te eten. We vonden ook een gezellige buitenbar in Fredericksburg die open bleef, livemuziek had en geen gezichtsbedekking eiste. Leden van de marinebasis Quantico uit de buurt kwamen er vaak.

Dissidenten en buitenstaanders hebben levens gered en de geesten opgewekt in deze donkere periode. We vonden elkaar en vinden elkaar nog steeds, maken nieuwe en hoopvolle allianties. Wat leren we? Hoe herstellen we de schade? Helaas lijden velen, vooral jonge mensen, nog steeds onder trauma’s en nawerkingen, zowel fysiek, emotioneel als spiritueel.

Copyright © 2024 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Hoe herken je een idioot

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: