Wat als Rusland de oorlog in Oekraïne niet snel wint?

Op dit moment (en al een tijdje) heeft Rusland duidelijk het initiatief in de oorlog tussen Rusland aan de ene kant en Oekraïne en – de facto – het Westen aan de andere kant. Hoge Oekraïense functionarissen en militaire officieren – waaronder de opperbevelhebber Oleksandr Syrsky en het plaatsvervangend hoofd van Kievs militaire inlichtingendienst Vadim Skibitsky – geven openlijk toe dat hun land diep in de problemen zit. Realistische waarnemers in het Westen, zoals Brian Berletic en Alexander Mercouris en Alex Christoforou van de Duran, wijzen er terecht op dat de hulpinjecties van het Westen deze situatie niet kunnen omkeren, deels omdat er geen manier is om het gebrek aan mankracht van Kiev te compenseren en deels omdat het Westen zelf eigenlijk geen industriële middelen heeft om steun te verlenen op een schaal die een effectief verschil zou maken, schrijft Tarik Cyril Amar.

We weten ook dat Rusland grote voorraden heeft opgebouwd die het nog niet heeft ingezet in de strijd. Bovendien heeft er een intrigerende verschuiving plaatsgevonden in de Russische terminologie: Terwijl de term “offensief” lange tijd werd vermeden – Rusland categoriseerde zijn territoriale overwinningen als het resultaat van een strategie van “actieve verdediging” – is de term nu officieel opgedoken. De Russische minister van Defensie heeft naar verluidt gesproken over de noodzaak om de bevoorrading van het front op te voeren om “het vereiste tempo van het offensief te handhaven.” Dit kan al dan niet een opzettelijk signaal zijn geweest. Het kan ook een eenvoudige manier zijn om Oekraïne en het Westen in het ongewisse te laten. Maar in combinatie met recente Russische opmars en andere operaties – zoals luchtaanvallen op Odessa en Charkov/Kharkiv – zou dit kunnen betekenen dat Moskou dit voorjaar of deze zomer een groot offensief lanceert, zoals veel waarnemers verwachten.

In één scenario zou de oorlog dus dit jaar kunnen eindigen met een Russische overwinning. De omvang en precieze politieke vorm van die overwinning kunnen niet worden voorspeld. Verovering van heel Oekraïne ten oosten van de rivier de Dnepr/Dnipro (plus die delen van de regio’s Zaporizhzhia en Kherson (oblasten) ten westen daarvan? Inname van grote steden zoals Odessa en Kharkiv? Nog een aanval op de hoofdstad Kiev/Kyiv? We kunnen ook niet voorspellen wat voor soort Oekraïne er uit zo’n Russische overwinning tevoorschijn zou komen: een geneutraliseerde en van regime veranderde romp-staat? Een romp-staat die uit is op wraak en voortdurend gesubsidieerd wordt door het Westen?

Het is hoogst onwaarschijnlijk – gezien de hardnekkige weigering van het Westen om een echt compromis als uitweg te zien – dat de oorlog zou kunnen eindigen met een onderhandelde vrede, die gezien de realiteit ter plaatse in het voordeel van Rusland zou moeten uitvallen en dus zou neerkomen op een overwinning onder een andere naam.

Maar het zou onverstandig zijn om een derde mogelijkheid uit te sluiten. Het is waar dat het Westen niet over de middelen beschikt om Oekraïne te laten winnen. Toch is het cruciaal om onderscheid te maken tussen dit feit en wat westerse leiders bereid zijn te erkennen. Het Westen is, kort gezegd, niet rationeel en heeft een enorm vermogen tot wensdenken laten zien.

Daarom moeten we goed letten op signalen dat het Westen deze onnodige oorlog met alle mogelijke middelen jarenlang wil rekken. Vooral de laatste tijd zijn er verschillende van zulke verontrustende signalen. Ik wil er hier drie uitlichten:

Ten eerste heeft de nationale veiligheidsadviseur van de regering Biden, Jake Sullivan, verklaard dat Oekraïne dit jaar in wezen stand moet houden, zodat het Westen het in 2025 opnieuw kan gebruiken om een offensief tegen Rusland te beginnen. De Oekraïense president Volodymyr/Vladimir Zelensky heeft ook gesproken over een nieuwe aanval, op voorwaarde dat zijn land meer westerse wapens krijgt. Beide uitspraken zijn onrealistische – geen primeur van zowel Sullivan als Zelensky – suggesties, maar laten we dat even terzijde schuiven. Onze vraag hier is welke schade beleid gebaseerd op onrealistische aannames nog kan aanrichten.

Ten tweede heeft de Italiaanse krant Republicca een artikel gepubliceerd – waarschijnlijk gebaseerd op opzettelijke lekken – dat beweert interne NAVO-gedachten over “rode lijnen” in Oekraïne te melden. Dat wil zeggen, onder welke omstandigheden de NAVO direct zou ingrijpen – en, omgekeerd, onder welke omstandigheden ze dat niet zou doen. In essentie komen de gerapporteerde “rode lijnen” – zoals samengevat in de Oekraïense publicatie Strana.ua – neer op twee: de NAVO, zo beweert dit artikel, overweegt direct in te grijpen, als Wit-Rusland zich aan de kant van Rusland bij de oorlog aansluit (of als Rusland nog een grote aanval lanceert vanaf Wit-Russisch grondgebied) of als Rusland over de grenzen van Oekraïne heen gaat om ofwel een NAVO-lidstaat aan te vallen (duh) ofwel Moldavië, dat geen lid is maar wel een doelwit van het NAVO-uitbreidingsbeleid. Nogmaals, laten we niet meteen afdwalen door deze vermeende NAVO-“rode lijnen” af te doen als niets anders dan een weerspiegeling van NAVO’s overdreven gevoel van haar eigen capaciteiten. Dat kan best zo zijn, maar dat betekent niet dat ze niet serieus bedoeld zijn of dat ze geen grote schade kunnen aanrichten. Zoals ze zijn, lijken ze een weerspiegeling te zijn van de wens om de oorlog in Oekraïne te handhaven en Rusland af te schrikken van een van zijn meest verwoestende conventionele opties, namelijk een nieuwe aanval op Kiev/Kyiv vanuit Wit-Rusland. Dat wijst op een intentie om de oorlog zowel “in te kooien” als gaande te houden.

Ten derde gaan de VS door met hun pogingen om beslag te leggen op Russische staatseigendommen van ongeveer 300 miljard dollar die momenteel bevroren zijn in Westerse banken. Ze zijn er nog niet in geslaagd om de Europeanen over te halen zich bij deze operatie aan te sluiten en in zijn eentje kan Washington niet meer dan een paar miljard in beslag nemen – of eigenlijk stelen. Het is echter de intentie die hier telt, en dat is het vinden van het equivalent van een sprookjespot met goud om de proxyoorlog in Oekraïne mee te blijven betalen.

Alles bij elkaar blijven dergelijke westerse signalen moeilijk om met vertrouwen te lezen: ze zouden niet meer kunnen zijn dan een façade van bluf, bedoeld om Rusland af te leiden van het ten volle nastreven van zijn duidelijke voordeel op het terrein. In die interpretatie is dit in wezen een wanhopig Westen dat zich probeert te ontworstelen aan een duidelijke, onbetwistbare en zeer discrediterende nederlaag.

Maar ondanks het feit dat al deze ideeën zeer ongegrond zijn, zouden ze ook een oprechte intentie kunnen weerspiegelen om deze oorlog te rekken. Hierachter zou het idee kunnen schuilgaan dat de succesvolle economische mobilisatie van Rusland ook kosten met zich meebrengt en in zijn huidige vorm misschien niet jarenlang houdbaar is. Dat is overigens de boodschap van een recent artikel in de Financial Times dat, daar mogen we gerust van uitgaan, geen gebrek heeft aan politieke inspiratie. De belangrijkste fantasie hier is, kort gezegd, om de oorlog lang genoeg te laten duren zodat het Westen de logica van uitputting tegen Rusland kan keren.

Nogmaals, de hamvraag – in termen van de schade die dit alles kan aanrichten – is eigenlijk niet of het kan “werken”. Dat kan het zeer waarschijnlijk niet. De hamvraag is wat er kan gebeuren als het Westen een dergelijk beleid probeert en het mislukt. En daar is het grootste risico dat als Moskou ooit zou geloven dat het Westen erin zou kunnen slagen om een nieuwe combinatie van proxyoorlog en langdurige uitputting toe te passen, het sterk in de verleiding zou komen om dat plan af te breken, onder andere door een beperkte nucleaire aanval om duidelijk te maken dat het dergelijke “nieuwe spelregels” gewoon niet zal accepteren.

Zodra een “kleine” atoombom wordt gebruikt, is het natuurlijk niet te voorspellen waar de escalatie zal eindigen. Het is een bizar idee om te denken dat we een groot deel van de mensheid zouden kunnen vernietigen omdat Oekraïne een “open deur” naar de NAVO moest hebben, waar het eigenlijk nooit doorheen zou lopen.

Ik begon deze post te schrijven voordat ik een nieuw bericht zag: De Russische president heeft zojuist troepen in de buurt van Oekraïne bevolen om te oefenen voor de lancering van tactische kernwapens. Ik kan niet zeggen dat ik verrast ben. Maar we zouden allemaal erg bang moeten zijn. En, idealiter, zouden we eindelijk om de tafel moeten gaan zitten en onderhandelen over een realistisch compromis.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Willen jullie de totale deïndustrialisatie?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: