Talrijke studies concluderen dat COVID-vaccins mensen beschermen na de tweede dosis, maar die conclusies zijn gebaseerd op gegevens die data over infectiepercentages bij mensen tijdens de periode van de eerste twee weken na vaccinatie uitsluiten. “Het is duidelijk dat dit niet klopt,” schrijft Hartgroup.org.
Er zijn talrijke papers gepubliceerd waaruit blijkt hoe goed de vaccins mensen beschermen na de tweede dosis. Een deel van dit effect is een illusie. Het effect is het gevolg van onnauwkeurige metingen en een fenomeen dat overlevingsvooringenomenheid wordt genoemd.
Overlevingsvooringenomenheid treedt op wanneer een groep op twee tijdstippen wordt vergeleken, maar de leden van de groep tussen de tijdstippen veranderen.
Het is te vergelijken met het beoordelen van de kwaliteit van een zwemschool die de voorkeur geeft aan de techniek om mensen in het midden van de oceaan te gooien, ze daar een paar uur te laten en de eer op te strijken voor hoe goed de overgebleven leerlingen kunnen zwemmen.
Na twee uur zouden alleen de mensen overblijven die al konden zwemmen en misschien een paar die op de harde manier hebben leren zwemmen. De arme zielen die in de tussentijd verdronken zijn, worden niet meegeteld.
De zwemvaardigheid van de overgeblevenen toeschrijven aan de coach die 2 uur later kwam opdagen zou natuurlijk een zeer misleidend beeld geven. Er op wijzen dat niemand tijdens de latere lessen is verdronken, zou al even misleidend zijn om het succes van de “onderwijstechniek” vast te stellen.
Bij COVID-vaccinatie is er een periode van twee weken na de vaccinatie die niet in de gegevens wordt opgenomen. Als reden hiervoor wordt aangevoerd dat de vaccins enige tijd nodig hebben om antilichamen aan te maken en dat de gegevens over de eerste twee weken daarom niet relevant zijn.
Het is duidelijk dat dit niet klopt.
Wat als de vaccins schadelijke effecten hebben die onmiddellijk zichtbaar zijn, en die niets te maken hebben met de productie van antilichamen? Een voorbeeld is het hoge aantal gevallen van gordelroos na COVID-vaccinatie, wat suggereert dat er een probleem is met virale reactivatie.
Dit kan verklaren waarom het aantal infecties met Sars-CoV-2 in de eerste twee weken na vaccinatie hoger is bij gevaccineerden dan bij ongevaccineerden.
Het effect van het elimineren van de eerste twee weken is een misleidende vertekening van de gegevens. Als mensen in die periode geïnfecteerd raken en sterven, moet dit worden meegerekend.
De mogelijkheid dat het vaccin zelf een effect heeft op de infectiegraad kan niet over het hoofd worden gezien en de volledige dataset moet worden meegenomen om de effectiviteit nauwkeurig te kunnen beoordelen.
Door alleen de periode na het hogere infectierisico (0-14 dagen) te meten, is het mogelijk dat men bedrogen uitkomt. Elk signaal zou worden gemist.
Afgezien van het feit dat het onzinnig is in termen van individueel risico om deze periode te schrappen, zal er ook een effect zijn op de bredere gemeenschap. Als het vaccin in de eerste twee weken inderdaad een piek in het aantal infecties veroorzaakt, zal dit onvermijdelijk leiden tot een grotere verspreiding en een hoger aantal infecties in die gemeenschap gedurende die periode.
Daarom moet bij de beoordeling van het effect van het vaccinatieprogramma niet alleen rekening worden gehouden met het effect op het individu, maar ook met het effect op de bredere gemeenschap.
Dit punt is van bijzonder belang voor hechte gemeenschappen waar velen tegelijk worden gevaccineerd, zoals scholen en in het bijzonder gemeenschappen met een groot aantal kwetsbare personen, zoals verzorgingstehuizen en ziekenhuizen.
Wat we in feite doen is de golf van infecties (en sterfgevallen) “versnellen”. Uiteindelijk is aan het eind van het virale seizoen hetzelfde aantal mensen overleden. Door de vroegere sterfgevallen (1-14 dagen) buiten beschouwing te laten, denken we ten onrechte dat de vaccins doeltreffender waren dan ze in werkelijkheid waren.
Door alleen naar de latere periode te kijken en in die periode minder sterfgevallen te zien, wordt de illusie gewekt dat er levens zijn gered. Dit blijkt duidelijk uit de gegevens van veel landen na de invoering van vaccins.
De onderstaande grafiek van het VK ten opzichte van Europa illustreert dit punt, aangezien het VK het snelst was met de invoering van het vaccin. Het totale aantal sterfgevallen, weergegeven door het gebied onder de curve, was vergelijkbaar met dat in andere landen, maar is alleen gecomprimeerd in een kortere tijdsperiode.
Laten we nu enkele specifieke voorbeelden bekijken, bijvoorbeeld dit onderzoek onder verpleeghuisbewoners in de VS. De resultaten laten zien dat in de loop van het onderzoek 6,8% van de gevaccineerde populatie geïnfecteerd raakte en 6,8% van de ongevaccineerde populatie.
Door echter te besluiten dat de eerste 14 dagen na de vaccinatie buiten beschouwing moeten worden gelaten, wordt het grijze gebied voor de gevaccineerde groep vergeleken met het zwarte en grijze gebied samen voor de ongevaccineerden.
Dit zou kunnen leiden tot de bewering van 66% werkzaamheid van het vaccin tegen infectie. De auteurs van deze studie waren eerlijk genoeg om de ruwe gegevens te delen en beweerden geen 66% werkzaamheid.
Talrijke studies hebben zich echter op deze truc gebaseerd om beweringen te doen over de werkzaamheid van vaccins. De meest voor de hand liggende voorbeelden hiervan zijn de oorspronkelijke Pfizer proefstudie en de AstraZeneca proef.
Een tweede voorbeeld: in een Deens paper werden de infectiecijfers gemeten van gezondheidswerkers en bewoners van verzorgingstehuizen. Vóór het begin van het vaccinatieprogramma was 4,8% van de gezondheidswerkers besmet en 3,8% van de bewoners van verzorgingstehuizen.
Het onderzoek eindigde aan het einde van de Deense wintergolf, nadat 95% van de bewoners van zorginstellingen was gevaccineerd en 28% van de gezondheidswerkers.
Gezien de slechtere uitgangspositie en de lagere vaccinatiegraad van gezondheidswerkers zou je verwachten dat zij er over het geheel genomen slechter aan toe waren. Aan het eind van de golf bedroeg het percentage geïnfecteerde zorgverleners echter 7,0%, maar 7,7% van de bewoners van verzorgingshuizen.
Hoeveel van de werkzaamheid van het vaccin die in COVID-onderzoek is gerapporteerd, is in werkelijkheid een maatstaf voor overlevingsvooringenomenheid in combinatie met natuurlijk verworven immuniteit? Dit is een kritische vraag.
Er mag geen aanspraak worden gemaakt op de werkzaamheid van vaccins zonder dat dit eerst is onderzocht.
Copyright © 2021 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
COVID-19 VACCIN DOSSIER
De video van de Duitse arts was juist, NU hebben we dit uit Frankrijk
Overlevingsvooringenomenheid is ook de reden dat zij die nog hun originele DNA hebben geen prik wensen te nemen.
Met het zogenaamde effectiviteit van de experimentele genetische injecties wordt nooit vanuit het nul punt gemeten. De persoon in kwestie zal eerst voor de injecties onderworpen moeten worden hoe zijn/haar gezondheidstoestand is. Als dat in kaart gebracht is, wat dat dan het nul punt is waar vanuit gemeten kan worden. Als dat nooit gebeurt in de praktijk, zijn alle metingen er na op los zand gebaseerd. Dan heb je geen vergelijkingsmateriaal van de persoon in kwestie. Dan zijn alle uitkomsten net zo manipuleerbaar.