Waarom is links zo slecht geslaagd voor de Covid-toets?

Net als elk ander belangrijk maatschappelijk verschijnsel hebben propagandaregimes historische genealogieën. Men zou bijvoorbeeld heel goed kunnen stellen dat de aanhoudende, en helaas grotendeels succesvolle, propaganda-aanval van Covid waaronder wij nu leven, zijn oorsprong vindt in de twee zogenaamde demonstratieoorlogen (de Panama-invasie en het eerste Golfconflict) van George Bush Sr. schrijft Tomas Harrington.

De Amerikaanse elites waren zwaar getroffen door de nederlaag van het land in Vietnam. Zij zagen daarin terecht een aanzienlijke inperking van wat zij sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog als hun goddelijke recht waren gaan beschouwen: de mogelijkheid om naar eigen goeddunken in te grijpen in elk land dat niet expliciet onder de Sovjet-nucleaire paraplu viel.

En in hun analyse van die mislukking wezen zij terecht op de rol die de media – door eenvoudigweg de smakeloze en schandelijke realiteit van de oorlog in onze huiskamers te brengen – hadden gespeeld bij het ondermijnen van de bereidheid van burgers om in de toekomst deel te nemen aan dergelijke vruchteloze, kostbare en wrede avonturen.

Met zijn enorme militaire opbouw en zware steun aan volmachten in Latijns-Amerika in de jaren tachtig zette Ronald Reagan de eerste stappen om dit verloren voorrecht van de elite terug te winnen.

Maar het duurde tot de regering van George Bush Sr. en de twee bovengenoemde conflicten voordat, zoals hij het zelf opgetogen uitdrukte in de nasleep van zijn genadeloze afslachting van zo’n 100.000 slecht uitgeruste Irakezen, “we het Vietnam-syndroom voor eens en voor altijd achter ons hebben gelaten”.

Bush wist waar hij het over had, en dat was niet noodzakelijkerwijs, of zelfs niet in de eerste plaats, militaire kracht of dapperheid.

Wat Reagan gedurende acht jaar in functie grotendeels had beperkt tot proxy-oorlogen waren twee dingen. Het eerste was een burgerij die nog verse herinneringen had aan het debacle in Zuidoost-Azië. Het tweede, en misschien wel belangrijker, was een perskorps dat ter plaatse bekend was met de realiteit van deze conflicten en hem bleef uitdagen over zowel de moraliteit als de strategische doeltreffendheid ervan.

Bush en zijn team, waaronder zoals u zich zult herinneren ene Richard Cheney bij Defensie, maakten het verhelpen van dit “probleem” van oorlogshaat tot een van de centrale doelstellingen van zijn presidentschap. Zoals Barbara Trent in haar opmerkelijke The Panama Deception suggereert, was het experimenteren met nieuwe technieken voor mediabeheer geen strategische bijzaak van het conflict, maar eerder het hoofddoel ervan.

De Panama-invasie werd snel gevolgd door de Golfoorlog, waarbij in de berichtgeving in de pers veel nadruk werd gelegd op de meningen van Amerikaanse militairen en hun uitleg over het technische vernuft van de in Amerika vervaardigde militaire technologie. Op die manier werd de oorlog aan de Amerikanen voorgesteld als een soort spannend videospel, gekenmerkt door lichtflitsen in de nacht en precisieaanvallen zonder enig bloedvergieten en dood.

Dit proces van desensibilisering van de media, en vandaar het Amerikaanse volk, voor de gruwelijke menselijke gevolgen van oorlogvoering bereikte zijn hoogtepunt op 30 januari 1991 met het weerzinwekkende schouwspel van verslaggevers die grinnikend met generaal Norman Schwartzkopf meeliepen terwijl hij hen video’s liet zien van vermeende “slimme bommen” die mensen als mieren doodden vanuit de veiligheid van 30.000 voet.

Omdat ze van niemand met macht een gecoördineerde reactie kregen op deze vernederende behandeling van het menselijk leven en het Amerikaanse volk, gingen ze na 11 september voluit voor de Manicheeërs.

Waarom niet?

Met Reagans intrekking van de fairness Doctrine in 1987 en Bill Clintons Telecommunications Act van 1996 waren de media nog nooit a) zo geconcentreerd geweest in zo weinig handen b) zo afhankelijk geweest van overheidsregulering voor het voortbestaan van de door deze consolidatie gegenereerde superwinst c) verzwakt door de door internet veroorzaakte ineenstorting van het krantenbedrijfsmodel en dus d) minder verplicht om rekening te houden met de zorgen en belangen van een breed spectrum van het Amerikaanse volk.

Het was nu echt, zoals George Bush Jr zei, een kwestie van “Je bent met ons of tegen ons”, waarbij wij natuurlijk de oorlogszuchtige regering zijn (inclusief de Deep State) samen met haar slaafs loyale spreekbuizen van de media. Als je net als Susan Sontag – die, of je haar nu mag of niet, een zeer heldere en hooggekwalificeerde denker was – geloofde dat de maniakale veronderstellingen van de Amerikaanse reactie op 11 september niet klopten, en dat ook zei, kon je in deze nieuwe omgeving verwachten dat je het voorwerp zou worden van goed gecoördineerde aanvallen op je karakter.

Nooit heeft de regering opgeroepen tot terughoudendheid bij dergelijke aanvallen, noch heeft een regeringsfiguur de mensen herinnerd aan het belang van de veronderstelde Amerikaanse waarde van ieders recht om respectvol gehoord te worden.

Toen de Deep State zag dat het merk Bush na het Irak-debacle uitgeput raakte, veranderde zij in de aanloop naar de verkiezingen van 2008 van partij. En sindsdien staat zij stevig aan de kant van zogenaamd “links” en moedigt zij het gebruik van Bush-Cheney-achtig overheidspersoneel aan tegen degenen die de motieven van de heilige oorlogszuchtige Obama in twijfel durven te trekken, of bijvoorbeeld de “logica” van de pogingen om de problemen van racisme te verminderen door het te bevorderen via identiteitspolitiek.

De efficiëntie van dergelijke takedown-tactieken in maffiastijl werd sterk verhoogd door de dramatische uitbreiding van sociale mediaplatforms in de jaren van Obama en Trump.

Het is niet overdreven om te stellen dat iemand die in 1990 of later is geboren weinig of geen begrip heeft van wat het betekent om het in detail en te goeder trouw oneens te zijn met iemand wiens politieke en/of sociale idealen anders zijn dan de zijne. Noch wat het betekent om zich verplicht te voelen om op de beweringen van anderen te reageren met zorgvuldige feitelijke weerleggingen.

Wat zij wel weten, omdat dat het enige is dat zij van hun “beteren” hebben gezien, is dat discussiëren betekent dat je je gesprekspartner probeert te vernietigen, en als dat niet lukt, dat je ervoor zorgt dat zijn of haar argumenten niet vrij kunnen circuleren in onze gemeenschappelijke burgerlijke ruimten. De steeds groter wordende dialectische armoede van degenen die in deze omgeving zijn gesocialiseerd en opgeleid, is duidelijk voor iedereen die de afgelopen kwart eeuw voor de klas heeft gestaan.

Een toevluchtsoord voor de vermoeiden

Terwijl de meeste mensen leken te willen doen alsof er niets nieuws aan de hand was, dat de samenwerking tussen media en overheid altijd al zo extreem was geweest, deden velen van ons dat niet. We hadden herinneringen. En we wisten dat het “denkveld” in 2005 veel kleiner was dan in 1978. En we wisten dat het in 2018 veel en veel kleiner was geworden dan in 2005. In onze zoektocht naar antwoorden wendden we ons tot mediacritici en wetenschappers op het gebied van mediageschiedenis. Wij hebben ons ook gewend tot de geschriften van journalisten-activisten met belangstelling voor en inzicht in deze zaken.

Wat deze laatste groep betreft, werd ik vooral aangetrokken door wat men linkse anti-imperialisten zou kunnen noemen. Door hen te lezen, kreeg ik meer inzicht in de manier waarop elites en de door hen gekozen “deskundigen” de informatiestromen beheren en voortdurend proberen de parameters van een aanvaardbare mening over kwesties van buitenlands beleid in te perken.

Twee jaar geleden, in maart, kwam mijn gevoel van intellectuele verwantschap met deze groep denkers echter plotseling onder druk te staan. We werden geconfronteerd met wat ik onmiddellijk herkende als de grootste en meest agressieve “perceptiemanagement”-campagne van de laatste tijd, en misschien wel van de hele wereldgeschiedenis. Een bovendien die gebruik maakte van alle technieken die in de voorgaande twee tot drie decennia waren gebruikt om de burger trouw te verzekeren aan de Amerikaanse oorlogvoering.

En toch hadden bijna alle mensen die ik ken op het gebied van propaganda-analyse weinig of niets te zeggen. En toen ik bijdragen met mijn twijfels over de congruentie van het opkomende Covid discours stuurde naar plaatsen die mijn analyses van pro-oorlogspropaganda doorgaans hadden toegejuicht, was er plotseling aarzeling aan de andere kant.

En het verstrijken van de tijd genas niets. Inderdaad, het enige wat deze mensen later zeiden, dat wil zeggen, als ze Covid überhaupt ter sprake brachten, was het onderstrepen van de ongekende ernst van de situatie (een zeer twijfelachtige bewering) en hameren op Trump’s veronderstelde rampzalige aanpak ervan.

Er was vrijwel geen daglicht tussen de opvattingen van deze mensen en de slappe liberalen die zij, als rasechte linksen, altijd beweerden te minachten. En zo ging het maar door, de hele twee jaar van de Covid-paniek.

Een week of wat geleden publiceerde John Pilger, waarschijnlijk een van de slimste en hardnekkigste linkse analisten van het establishment, “Silencing the lambs: How propaganda works” op zijn website en vervolgens op een aantal progressieve nieuwszenders.

Daarin herhaalt hij allerlei bekende ideeën en concepten. Er is een verwijzing naar Leni Riefenstahl en hoe zij geloofde dat de bourgeoisie het meest vatbaar is voor beïnvloedingscampagnes, een herinnering aan het afschuwelijke en onverdiende lot van Julian Assange, veel verdiende lof voor de absoluut buitengewone maar grotendeels genegeerde Nobel-acceptatietoespraak van Harold Pinter, een intelligente discussie over hoe onze media angstvallig weigeren ons te vertellen over alles wat er tussen 1990 en februari van dit jaar is gebeurd tussen Rusland en het Westen, en Rusland en Oekraïne.

De onderliggende stelling van het stuk is dat het uitzenden en voortdurend opdringen van door de elite goedgekeurde boodschappen belangrijke elementen van propaganda zijn, maar ook het strategisch verdwijnen van essentiële historische realiteiten en waarheden.

Allemaal goed en wel. Allemaal thema’s waarover ik de afgelopen jaren regelmatig en met overtuiging heb geschreven.

Tegen het eind stelt Pilger de volgende retorische vraag:

Wanneer zullen echte journalisten opstaan?

En een paar regels later, nadat hij ons een lijst heeft gegeven van waar we de weinige nieuwsorganen en journalisten kunnen vinden die wel weten wat ze doen als het gaat om het misleiden van informatie door de elite, voegt hij eraan toe:

En wanneer zullen schrijvers opstaan, zoals ze deden tegen de opkomst van het fascisme in de jaren dertig? Wanneer zullen filmmakers opstaan, zoals ze deden tegen de Koude Oorlog in de jaren veertig? Wanneer zullen satirici opstaan, zoals een generatie geleden?

Wordt het niet eens tijd dat degenen die de officiële versie van de laatste wereldoorlog 82 jaar lang in een diep bad van gerechtigheid hebben gedompeld, zich onafhankelijk verklaren en de propaganda ontcijferen? De urgentie is groter dan ooit.

Als je dit slotpleidooi leest en terugdenkt aan het lamlendige zwijgen van John Pilger tegenover de aanhoudende Covid-aanval van geïnstitutionaliseerde leugens en censuur van Sovjetniveau, weet je niet of je moet lachen of huilen.

En als je bedenkt dat vrijwel iedereen die hij als voorbeeld van propagandavriendelijke journalistiek beschouwt – mensen als Chris Hedges, Patrick Lawrence, Jonathan Cook, Diana Johnstone, Caitlin Johnstone, wiens werk ik door de jaren heen allemaal vaak en enthousiast heb gepromoot – dezelfde weg is ingeslagen, wordt het gevoel van farce alleen maar groter.

Hetzelfde kan gezegd worden van de meeste van de nieuwsorganen (Grayzone, Mint Press News, Media Lens, Declassified UK, Alborada, Electronic Intifada, WSWS, ZNet, ICH, CounterPunch, Independent Australia, Globetrotter) die zichzelf afschilderen als zijnde op de hoogte van de listen van door de elite gesponsorde beïnvloedingsoperaties.

Wie, zo rijst bij mij de vraag, leeft er eigenlijk in een “diep bad van gerechtigheid” dat het vermogen belemmert om toegang te krijgen tot de waarheden die voorbij de “officiële versie” van ons verleden en heden liggen?

Wie reageert er niet op de aanwezigheid van fascistische neigingen in ons midden?

Als ik niet beter wist, zou ik zweren dat het John en zijn vrolijke bende van propaganda-ontwijkers was.

Is het zo moeilijk voor hen om de schaduw van het fascisme te zien in de nu zwaar gedocumenteerde samenwerking tussen de Amerikaanse regering en Big Tech bij het censureren van meningen die ingaan tegen het door de regering en Big Pharma gewenste discours over Covid?

Is het echt moeilijk voor hen om de aanwezigheid van dezelfde duistere krachten te zien in de onverschillige afschaffing door de Amerikaanse regering van het Neurenbergprincipe met betrekking tot geïnformeerde toestemming en medische experimenten?

Zijn ze niet verontrust door het feit dat de experimentele vaccins die aan de bevolking werden verkocht op basis van hun vermogen om infecties te stoppen, dat niet doen? Of dat dit bekend was bij iedereen die de briefings van de FDA las toen deze injecties op het publiek werden losgelaten?

Telt dit als een groot “propagandaprobleem” dat de moeite waard is om te onderzoeken?

Geven ze om de miljoenen mensen die hun baan verloren door deze leugens, en natuurlijk om de minachting van de regering voor het aloude wettelijke recht om op religieuze gronden bezwaar te maken tegen medische behandelingen?

Hebben zij, als jarenlange bazen van de buitenlandse politiek, zich gebogen over de maffia-achtige aard van de vaccincontracten die soevereine landen over de hele wereld worden opgedrongen?

Hebben zij, de grote speurneuzen die zij zijn, argwaan gekregen toen Pfizer 75 jaar lang alle klinische informatie over de vaccins verborgen wilde houden?

En hebben zij, de goede progressieven die zij zijn, last gehad van de enorme opwaartse overdracht van rijkdom die plaatsvond tijdens de jaren van de Covid uitzonderingsstaat?

Heeft het enige argwaan gewekt dat al dit gedoe misschien niet alleen over gezondheid gaat?

Hebben zij steungroepen en actieplannen georganiseerd voor de miljarden kinderen over de hele wereld wier leven in chaos werd gebracht door de nutteloze quarantaine en maskering die hun werd opgedrongen, en die naar alle waarschijnlijkheid nooit de jaren van ontwikkelingsvooruitgang zullen terugkrijgen die verloren gingen door dit programma van zinloze wreedheid?

Ik kan nog wel even doorgaan.

Voor zover ik kan zien, is het antwoord op al deze vragen een volmondig “NEE!”.

Ik ben echt dankbaar voor alles wat John Pilger en zijn kompanen in het linkse propaganda-ontleedkorps mij in de loop der jaren hebben geleerd. Maar zoals Ortega y Gasset zei, een publieke intellectueel is slechts zo goed als zijn vermogen om op het “hoogtepunt van zijn tijd” te blijven.

Helaas is deze groep anderszins getalenteerde personen de afgelopen ruim twee jaar ernstig gezakt voor deze test. Hoezeer het hen ook pijn doet dit te horen, zij hebben laten zien dat zij veel meer lijken op de “geestelijken” die Julien Benda in 1927 terecht aan de schandpaal nagelde, nadat zij hun morele oriëntatie en kritisch vermogen hadden verloren voor de massale propaganda-aanval waarmee de zinloze slachtingen van de Eerste Wereldoorlog werden bevorderd.

Waarom deze professionele ontdekkers van gecamoufleerde realiteiten van onze tijd plotseling besloten niet te zien wat zich voor hun ogen afspeelde, is een taak voor toekomstige historici.

Maar als ik vandaag een gokje zou moeten wagen, zou ik zeggen dat het veel te maken had met alle gebruikelijke menselijke dingen, zoals angst om vrienden en prestige te verliezen of gezien te worden door ideologische handhavers aan hun kant als overlopen naar de vijand. Dat is allemaal prima en begrijpelijk.

Maar als dat het geval is, is het dan niet te veel om nu publiekelijk toe te geven dat je de boot hebt gemist in dit belangrijke verhaal?

En als u dat niet kunt, kunt u dan tenminste zo verstandig zijn om een hele tijd geen preken meer te houden over onderwerpen als “hoe propaganda werkt”?

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Nederlandse journaliste: “Wij zijn hier, in Donbass, om de door propaganda misleidde westerlingen wakker te schudden”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: