In zijn “Waarschuwing aan het Westen”, een serie lezingen die halverwege de jaren zeventig werd gehouden, waarschuwde Aleksandr Solzjenitsyn dat het westerse intellectuele leven steeds meer ten prooi viel aan eeuwige leugens. Hij zei:
“Hoe komt het dat samenlevingen die een halve eeuw lang bedwelmd zijn onder leugens die ze hebben moeten slikken, in zichzelf een zekere helderheid van hart en ziel vinden die hen in staat stelt om de dingen in hun ware perspectief te zien en de werkelijke betekenis van gebeurtenissen waar te nemen; terwijl samenlevingen die toegang hebben tot alle soorten informatie plotseling in lethargie storten, in een soort massa-blindheid, een soort vrijwillig zelfbedrog?”
De culturele revoluties van de jaren ’60 verankerden in ons collectieve denken een reeks waanideeën die elk onderwerp beheersten, van het kerngezin tot het traditionele onderwijs tot de utopische natie-opbouw in Indochina. Maar sinds de waarschuwing van Solzjenitsyn is de westerse cultuur niet alleen verder afgedwaald van de rede, maar ook steeds autoritairder geworden. Het autoritarisme vloeit voort uit het toenemende irrationalisme van ons discours: hoe verder de verplichte elite-mening afwijkt van de rede, hoe groter de inspanning die nodig is om gezond verstand tegengeluiden te onderdrukken, schrijft Fathomfive.
Overal waar men nu kijkt, kraakt en breekt het liberale kaartenhuis onder het gewicht van zijn eigen leugens. Nergens is dit duidelijker dan in het snel instortende utopische narratief over de oorlog in Oekraïne. Sinds de invasie van Poetin in februari 2022 heeft Washington geprobeerd om de Oekraïense weerstand te gebruiken als een middel om Rusland militair-strategische schade op lange termijn toe te brengen. In april vorig jaar verklaarde de Amerikaanse minister van Defensie, Lloyd Austin, openlijk dat het leidende doel van het Amerikaanse beleid was om “het Russische leger en de Russische marine de komende tien jaar te neutraliseren”. Dergelijke ambitieuze doelstellingen verklaren waarom Boris Johnson, samen met Washington, er in maart 2022 bij Volodymyr Zelensky op aandrong om Poetins onderhandelingsaanbod af te wijzen.
Tegen die tijd begreep Moskou dat zijn plan om het regime in Kiev snel te veranderen, was mislukt. Beide partijen hadden een bloedneus gekregen tijdens de eerste gevechten en waren klaar voor de onderhandelingstafel. Het waren de Westerse leiders die op dit moment vrede tegenhielden, gedreven door het overmoedige, historisch ongeletterde idee dat er een kans voor hen lag om de Russische kolos uit te putten en te vernederen. Vandaar dat het Russische leger, zonder dat vredesbesprekingen in zicht kwamen, overging op een slijpende, gestage opmars vanuit het oosten, die rechtstreeks inspeelde op zijn industriële en demografische kracht en die ertoe heeft geleid dat het een zesde van het Oekraïense grondgebied domineert.
Vanaf het begin werd het westerse discours beheerst door een dodelijke combinatie van bot vlagvertoon en allerlei leugens die elk aspect van het conflict hebben verdraaid. Neem slechts twee voorbeelden. Ten eerste hebben de veelgeprezen financiële sancties die vanaf maart vorig jaar aan Moskou werden opgelegd, volledig gefaald. De roebel stabiliseerde vrijwel onmiddellijk na de sancties; de economische slagaders tussen Rusland en niet-westerse landen breidden zich drastisch uit, waardoor de aanvankelijke verliezen werden gecompenseerd. De olie-export naar India en China nam een hoge vlucht, en het is voorspelbaar dat grote delen daarvan tegen hogere prijzen naar Europa zijn overgeheveld. Ten tweede werd het Oekraïense offensief van september vorig jaar rondgebazuind als een groot succes, maar in werkelijkheid vielen er veel meer slachtoffers dan de 600 tot 1000 dagelijkse verliezen die Kiev al maanden leed – verliezen die veel groter waren dan die van Moskou. Bovendien was de territoriale winst bescheiden in verhouding tot de uitgestrektheid van de kaart, en het Russische leger werd vervolgens geherstructureerd en versterkt om te garanderen dat dergelijke vernederende terugtrekkingen niet meer konden voorkomen. Zo is het ook gebleken.
In het hele Westen is de waarheid opzettelijk onderdrukt door de mainstream media. Het publiek wordt een fata morgana van vals optimistische propaganda voorgehouden, die de steun bestendigt voor het tot mislukken gedoemde Westerse beleid dat de oorlog wil laten escaleren in plaats van beëindigen. Het gevaarlijkste is dat de mediapijlers ons er bij elke gelegenheid toe hebben aangemoedigd om de Russische troepenmacht als zwak, slecht uitgerust, slecht geleid en voortdurend op de rand van de afgrond te beschouwen. Deze vooronderstellingen zijn allemaal onjuist. Zoals de auteur, consultant en voormalig kolonel van het Amerikaanse leger Douglas Macgregor opmerkt, is het Russische leger niet alleen uitzonderlijk sterk, maar doet het de troepen van Kiev in het niet vallen. Maandenlang heeft de Russische macht de Oekraïners levens en uitrusting ontnomen. Er wordt geschat dat voor elke Russische soldaat die sneuvelt, er zes tot acht Oekraïners sneuvelen, wat grotendeels het gevolg is van een voordeel van zeven tegen één in artillerievuur en een regelmatig voordeel van vijf tegen één in lokale mankracht op het slagveld.
Deze verwoestende wanverhouding bestond al lang voordat het catastrofale Oekraïense tegenoffensief begin juni van start ging. In de eerste twee weken van de aanval werden naar schatting 15.000 Oekraïense soldaten gedood en honderden door het Westen geleverde voertuigen vernietigd. De Oekraïense troepenmacht heeft nog geen enkel hoofddoel bereikt. Het bevindt zich al weken in de 15,5 km diepe “veiligheidszone” van mijnen, tankvallen en vertragingsposities die het Russische leger maandenlang voor zijn verdedigingslinie heeft ontwikkeld.
Daarentegen zijn de Russische verliezen van het juni-juli tegenoffensief, zoals Macgregor opmerkt, minimaal geweest in verhouding tot de omvang van de troepenmacht. Moskou heeft zo’n 750.000 troepen in en achter de frontlinie. Het heeft immense munitie- en manschapsreserves: 20 procent van het BBP wordt aan het leger besteed. Van cruciaal belang is dat de Russische bevolking gehard is en achter de oorlogsinspanningen staat.
De situatie voor Kiev is nijpend. De Oekraïense troepenmacht is volgens schattingen uitgedund tot 30.000 à 35.000 gevechtsklare manschappen. Veel van de geschonken Navo-uitrusting is vernietigd, waardoor de veronderstelling van westerse militaire superioriteit waarop onze interventies zijn gebaseerd, in twijfel kan worden getrokken. De VS hebben bijna geen artilleriemunitie meer en nemen daarom hun toevlucht tot steeds wanhopigere en inefficiëntere maatregelen, zoals het leveren van verouderde clustermunitie. De steun voor de oorlog onder de toch al verdeelde Oekraïense bevolking neemt af en overgave onder frontlinie-eenheden is aan de orde van de dag.
Van cruciaal belang is dat de functionarissen van Kiev het Westen waarschuwen dat een massale Russische aanval op hun eigen gedemoraliseerde, gebroken leger op handen is. Macgregor merkt op dat dit altijd de strategie van Moskou is geweest: de Oekraïners de gelegenheid geven om zichzelf uit te putten in een vruchteloos offensief voordat ze een nieuwe Russische aanval inzetten om de diepte van hun strategische buffer te vergroten.
Belangrijk is dat dit direct volgt uit de verwoestende gevechten in de stad Bakhmut, een veldslag die door Zelensky was uitgekozen als symbool van verzet. Ook dit was een Russische valstrik. De militaire leiders van Moskou wisten dat langdurige, wrede stadsgevechten hun sterke punten zouden uitbuiten en tegelijkertijd de beperkte mankracht en het moreel van Kiev zouden uitputten. En zo geschiedde: de Russische troepen zijn nu stevig verankerd in de stad. De media, die de feiten graag bagatelliseren, beweren daarom dat Bakhmut een betekenisloze overwinning voor Moskou is, zonder echte militaire betekenis. Dit is gewoon een leugen. Net als de slagen om Koersk en Stalingrad is het strategische belang van Bakhmut de symboliek en het uiteenvallen van de Oekraïense troepenmacht, niet een specifiek territoriaal voordeel.
Het is gebruikelijk in de liberale media om de situatie te beschrijven als een “impasse”. Een patstelling, voor wie precies? De waarheid is dat de Oekraïners een vreselijke nederlaag lijden. De Amerikaanse generaal Mark Milley waarschuwde al in november vorig jaar dat een onmiddellijke regeling via onderhandelingen de best mogelijke uitkomst was voor de Oekraïense natie.
De realiteit logenstraft nu eindelijk het liberale idealisme: het verwoestende offensief heeft de geesten gefocust. De Amerikaanse beleidsmakers weten dat een verpletterende nederlaag voor Kiev en een verpletterende vernedering van wereldformaat voor het Westen opdoemen. Het scepticisme borrelt gestaag naar de oppervlakte. Op de Vilnius-conferentie begin juli werd het Oekraïense NAVO-lidmaatschap geblokkeerd, net als de eisen van Zelensky voor een onbeperkte levering van Westerse topuitrusting en munitie. De roep om de onvermijdelijke onderhandelingen neemt toe, maar de gesprekken zullen nu worden gevoerd in de schaduw van een Russische militaire overmacht die niet kan worden genegeerd.
De fundamentele fout werd al in het begin gemaakt, vanuit de lang gekoesterde overtuiging dat een kleine failliete natie, als ze maar genoeg Westers geld en wapens kreeg, in staat zou zijn om een nucleair bewapende supermacht met een bewezen geschiedenis van enorme militaire veerkracht te verslaan. Door die illusie in stand te houden, zijn er naar schatting 300.000 tot 350.000 Oekraïners gedood door het Russische leger. Het ontslaat de Russen niet van morele schuld om te erkennen dat veel van de belangrijkste hefbomen van de oorlog, en de beslissing om Poetins herhaalde aanbiedingen voor onderhandelingen te weigeren, in Washington hebben gelegen, niet in Kiev. Het is een historisch feit dat de VS hebben geprobeerd – en gefaald – om Rusland te vernederen en te verlammen via de Oekraïense strijdkrachten.
(De feiten en statistieken van het slagveld zijn voortdurend in beweging. Niemand weet bijvoorbeeld precies hoeveel soldaten er aan beide kanten dood zijn; maar het geschatte onevenwicht van 40-50.000 dode Russische soldaten en >300.000 dode Oekraïense soldaten is afkomstig van satellietbeelden van slagvelden, begraafplaatsen en officiële en mediarapportages van beide kanten. Het algemene punt dat ons is voorgelogen over de verwoesting van de Oekraïense troepenmacht is zeker waar).
De grote leugen in het centrum van onze dwaasheid is het idee dat de oorlog wordt gevoerd in een poging om de Sovjet-Unie weer op te bouwen uit de as van de geschiedenis – een Hitleriaans imperialisme uit het oosten dat beschaafde naties koste wat het kost moeten weerstaan. Op dit valse morele ideaal is het hele liberale standpunt gebaseerd. Zoals Richard Sakwa, emeritus hoogleraar Russische en Europese politiek aan de Universiteit van Kent, echter opmerkt, is de agressie in Oekraïne, net als de invasie van de Krim in 2014, gebaseerd op de lang gekoesterde angst van Moskou voor de veiligheid van de westelijke flank van Rusland ten opzichte van de uitbreiding van het NAVO-bondgenootschap in Oost-Europa. Westerse diplomaten, samen met de toenmalige Duitse kanselier Angela Merkel, hebben jarenlang gewaarschuwd dat inmenging in Oekraïne de weg was naar een zeker conflict. Dat bleek ook na de door het Westen gesteunde putsch in Kiev in 2014 die dit conflict ontketende. De enige weg naar vrede, zoals deskundigen al jaren proberen uit te leggen, is via Oekraïense neutraliteit.
Deze enorme waanvoorstelling is een vorm van utopisme: een hardnekkig volhouden dat het conflict, moreel en militair, verloopt zoals de liberaal het wil. De idealisten wikkelen zich in alle zaken, van biologisch realisme tot economisch beleid, in sofistische, onwetende fantasieën – een grot van Plato waarin de schaduwen op de muren de opgelegde slogans van de ene ideologische incoherentie na de andere zijn. Het maakt allemaal deel uit van het simplistische, gekunstelde en gesovjetiseerde (geleid door de verplichte ideologie van die tijd) wereldbeeld dat we nu allemaal als vanzelfsprekend geacht worden aan te hangen.
De enige remedie tegen de lethargie, de blindheid en het moedwillige zelfbedrog waarvoor Solzjenitsyn waarschuwde, is de ongefilterde glans van de werkelijkheid. De waarheid is de dochter van de tijd; zij ontmaskert in hoog tempo de waanzin – en het grote gevaar – van onze utopische waanideeën in Oekraïne.
Als er vrede komt dan op de voorwaarden van Rusland want het Westen(VS+EU+NATO) hebben jarenlang Rusland bedrogen en bedonderd en niet alleen m.b.t. Oekraine. Gewoon vanuit menselijk oogpunt bekijken. Wanneer iemand jou constant belazerd en bedonderd en daarna zegt “zullen wij vrienden worden”. Hoeveel waarde hecht je aan zijn uitspraak. Heeft niets maar dan ook niets met politiek te maken. Men moet uitgaan van de menselijke factor en al het andere is het gevolg daarvan hetzij in positieve hetzij in negatieve zin.
Uitkijken naar Minsk 3
Heeft alles te maken met Politiek.
3 dingen zijn Politiek.
1. Nooit de waarheid zeggen.
2. Alles weggeven wat niet van jouw is.
3. Een gezamenlijke vijand maken.
Dat is 100% Politiek.
Ik snap het even niet. Hoe kunnen er vredesonderhandelingen starten met een tegenpartij DIE VERLOREN HEEFT?
Er hoeft niets onderhandeld te worden want de overwinnaar bepaald de regels.
(Zo is Amerika aan de macht gekomen na WW2 (als simpel voorbeeld)
Heeft alles te maken met Politiek.
3 dingen zijn Politiek.
1. Nooit de waarheid zeggen.
2. Alles weggeven wat niet van jouw is.
3. Een gezamenlijke vijand maken.
Dat is 100% Politiek.
Het waren niet de Amerikanen die de Oorlog hebben beslist.
Het waren de Russen die in Berlijn de OVERWINNING behaalde, met de Russische vlag op de Duitse Reichstag.
De Amerikanen kwamen nadat de kust veilig was.
Aanstellers die Amerikanen.
Met hun 300.000 doden, Pinots vergeleken bij Rusland met ruim 2 miljoen slachtoffers.
Kijk niet naar de Amerikaanse Hollywood oorlogsfilm, allemaal Amerikaanse propaganda.
En heelveel LEUGENS.
“Het ontslaat de Russen niet van morele schuld”
Dat doet het dus wel, en aanvullend is er dus geen sprake van “Russische agressie”, en ook niet van een “invasie van de Krim”.
En er was ook geen “door het Westen ondersteunde putsch”, wat er was, in 2014, was een door het Westen georganiseerde en gefaciliteerde gewelddadige staatsgreep.
De schuld ligt hier gewoon voor de volle 100% bij het Westen, en nergens anders.