Van degelijkheid naar debacle: Pyrrusoverwinningen, leugens en strategische vergissingen

Het gevoel dat het slecht gaat, en nog slechter wordt, is voelbaar. De huidige tijdgeest heeft onmiskenbaar een eschatologische tint. Geopolitieke factoren wijzen allemaal op extreme turbulentie in de toekomst.

Biden en de Democraten ontdekken – tot hun verrassing – dat ze in de knel zitten: het team van Biden dacht zich in 2024 kandidaat te kunnen stellen op basis van “de economische staat van dienst van Biden”, maar ziet de vooruitzichten door de steeds snellere gebeurtenissen vervagen, schrijft Alastair Crooke.

En Oekraïne – dat de voorloper moest zijn van de val van Rusland als zodanig – lijkt eerder af te stevenen op een debacle. Nu de nederlaag op twee fronten (de financiële “oorlog” en de diplomatieke) al vaststaat, en de Oekraïense entiteit nu geleidelijk aan afbrokkelt onder de Russische militaire uitputting op een ander front, vraagt Washington zich af of het überhaupt wel een Oekraïens offensief moet beginnen – uit angst dat het een Oekraïense catastrofe zou bezegelen.

Kiev hoort de aarzeling van Washington over de waarschijnlijke uitkomst van het Oekraïense offensief; Kiev begrijpt ook dat dit het einde zou kunnen betekenen van het Zelensky-‘project’ – mocht Biden besluiten dat het tijd is om er een streep onder te zetten en de draai naar China te voltooien. Dat zou letterlijk “het einde” betekenen voor de meesten van het Kievse leiderschap.

De verandering van strategie is al duidelijk: John Kirby (de woordvoerder van Sullivan) heeft de Russische verliezen in Bakhmut/Artyomovsk sterk overdreven. Tegelijkertijd suggereert hij dat Rusland weliswaar op de een of andere manier lijkt te “winnen”, maar in werkelijkheid is verslagen. Blinken vervolgde dit thema de volgende dag met “Rusland heeft gefaald in zijn doelstelling om Oekraïne uit te wissen”, en heeft daarom “verloren” – omdat het zijn doelstellingen niet heeft bereikt.

Team Biden valt duidelijk terug op een Pyrrusoverwinning voor Rusland narratief, met het overleven van Oekraïne als “missie volbracht”.

Het gevolg was voorspelbaar: nu een Amerikaans ‘vertrek’ blijkbaar voor de deur staat, was een grote provocatie (d.w.z. de drone-aanval op het Kremlin) te verwachten. Het is duidelijk dat ‘iemand’ wanhopig is om een Russische overreactie uit te lokken die het Westen op zijn beurt zou dwingen tot een volledige oorlog tegen Rusland.

Op het moment van schrijven zijn de details over wie verantwoordelijk zou kunnen zijn voor de aanval op het Kremlin onbekend. Er heerst echter diepe, hartstochtelijke woede in Rusland. Het Kremlin moet dit publieke gevoel erkennen. En er zal een reactie komen, maar tegelijkertijd zal Moskou de provocateurs niet in de kaart willen spelen. (9 mei markeert de Russische overwinning in de oorlog tegen nazi-Duitsland. Zij zullen niet willen dat deze dag wordt verstoord).

Geconfronteerd met een dreigende Oekraïne-chaos, een inflatie die de pan uit rijst, een dreigende recessie, een run op het banksysteem en lage opiniecijfers, lijkt ‘Team Biden’ een plan te hebben. Het is de omvorming van Biden tot een ‘oorlogspresident’, door Amerika te mobiliseren om China uit te schakelen, terwijl het establishment gelooft dat Amerika nog steeds een (conventionele militaire) voorsprong heeft. De “war-gaming” van het Pentagon impliceert naar verluidt dat de VS een kans hebben voordat China volledig op een oorlog is voorbereid.

Lijkt dat bizar? Nou, voor de andere “fronten” (inflatie, de financiële zeepbel, recessie, onbetaalbare medicijnen en onderwijs) bestaat gewoon GEEN oplossing. Het zijn diepe structurele problemen. Het huidige Amerika is een plaats waar de meeste mensen de problemen erkennen, maar waar veto-power, vastgeroeste belangen en de ‘Uniparty’ dominantie in het Congres elke poging tot hervorming verhinderen. Trump probeerde de stagnatie te doorbreken, maar faalde. Biden zou ook falen als hij het zou proberen. Dus, als het oplossen van de problemen van Amerika “het probleem” is, dan kan een “oorlogspresident” worden beschouwd als de “oplossing”.

Aangezien westerse samenlevingen vandaag de dag de waarheid niet in de ogen kunnen kijken, moet het Westen natuurlijk naar voren komen als het “slachtoffer” van de gebeurtenissen, en niet de veroorzaker van zijn benarde situatie; zo wordt de rechtvaardiging voor een oorlog gelegd. En om ervoor te zorgen dat dit narratief in het publieke domein blijft hangen, zijn er voorbereidende waarschuwingsschoten gelost naar de massamedia om “bij het team te blijven”.

“Rivaliteit tussen grote mogendheden en de strijd om afnemende middelen – zijn slechts herboren oude realiteiten”, waarschuwt Robert Kaplan. “Hun terugkeer is de revanche van de geschiedenis die nu een heden van toenemend gevaar en onzekerheid bepaalt”.

“De situatie in de wereld is vergelijkbaar met die in de aanloop naar 1914. Nieuwe technologieën hebben de rivaliteit over schaarse natuurlijke hulpbronnen niet overwonnen, maar alleen de focus ervan verlegd”, schrijft filosoof John Gray.

“Er is een nieuwe versie van het eind 19e-eeuwse Grote Spel aan de gang. De twee wereldoorlogen werden deels gedreven door de behoefte aan olie. Het geloof van westerse samenlevingen dat opties altijd kunnen worden uitgebreid door menselijk handelen is een centraal kenmerk geweest van het westerse politieke project – en ook van het progressieve liberalisme”, schrijft professor Helen Thompson.

Zij vervolgt dat “… ontbreekt het feit dat technologie geen energie kan creëren [althans van het type dat de moderne samenleving nodig heeft]. Deze overtuiging van menselijk handelen is lang te optimistisch gebleken. Zij die ervan uitgaan dat de politieke wereld kan worden gereconstrueerd door de inspanningen van de menselijke wil, hebben nooit eerder zo zwaar moeten inzetten op technologie boven [fossiele] energie – als de motor van onze materiële vooruitgang”.

Aahh – professor Thompson laat de kat uit de zak vallen. Deze enorm riskante ‘oorlogsweddenschap’ – dat wil zeggen dat onze complexe samenlevingen in toenemende mate kunnen draaien op groene technologie in plaats van op ’19e eeuwse natuurlijke hulpbronnen’ – is een gok, die volgens Thompson is ingegeven door “een onderliggende stemming van existentiële angst, een knagend vermoeden dat onze beschaving zichzelf kan vernietigen, zoals zoveel andere in het verleden hebben gedaan”. (Vandaar de impuls om de dominantie te herstellen – zelfs tegen de prijs van het versnellen van een mogelijke westerse zelfvernietiging).

Haar punt is dat de algemene culturele tijdgeest neigt naar hopeloosheid en nihilisme. Ja – maar wie was er verantwoordelijk voor dat het Westen voor zijn toekomst moest inzetten op technologie in plaats van op energie? Europa had een goedkope, betrouwbare energievoorziening totdat het de plannen van de Amerikaanse en Europese neocons ter hand nam.

De westerse “gouden eeuw” was gekoppeld aan een renteloosheid van nul en een inflatie van nul. De inflatie was tientallen jaren vrijwel nihil, juist vanwege de goedkope producten uit China en de goedkope energie uit Rusland. Nu wordt het Westen geconfronteerd met de duivel van inflatie en hogere rentetarieven die zijn financiële systeem verwoesten. Het was zijn keuze.

O ja; het “narratief”, zoals Robert Kaplan uitlegt, is dat “het lot uiteindelijk in handen ligt van menselijk handelen. Maar menselijk handelen hoeft geen positieve gevolgen te hebben. Individuen als Poetin en Xi zijn menselijke agenten, die een enorme en bloedige oorlog in Oekraïne hebben veroorzaakt – en Azië naar een hoogstaand militair conflict over Taiwan drijven”. Oh – dus Oekraïne en Taiwan hebben niets te maken met het neo-conproject om de Amerikaanse hegemonie uit te breiden naar een nieuw tijdperk?

Omdat dit collectief van westerse intellectuelen niet in staat is om de zaken eerlijk aan te pakken, baseert het de rechtvaardiging voor een toekomstige oorlog met China op de vooronderstelling dat Poetin er zonder geldige reden voor koos om op 24 februari 2022 Oekraïne binnen te vallen, en dat Xi schuldig is aan de intentie om Taiwan binnen te vallen – waarvoor het Westen op gepaste wijze moet reageren door “maximaal” wapens op te slaan in Taiwan.

Deze rechtvaardiging is even leugenachtig als de rechtvaardiging voor de oorlog in Irak.

De voorbereidingen voor deze oorlog nemen toe: meer wapens in Taiwan; de Amerikaanse Special Forces houden oefeningen voor hun infiltratie in Taiwan na een eventuele Chinese overname (vermoedelijk om een guerrilla-opstand te lanceren). En zoals Andrew Korybko vertelt, zijn de VS bezig bondgenoten in de Stille Oceaan te verzamelen: Zuid-Korea heeft toestemming gegeven voor het aanmeren van nucleair bewapende Amerikaanse onderzeeërs in zijn havens; AUKUS wordt versterkt; Japan is officieus aan boord; en Indonesië en de Filipijnen staan onder Amerikaanse druk om hun steentje bij te dragen.

In tegenstelling tot het gebruikelijke draaiboek om bondgenoten te verzamelen in de aanloop naar een mogelijk conflict, stelt de hoge vertegenwoordiger van de EU, Josep Borrell, voor dat de marines van het EU-blok patrouilleren in de Straat van Taiwan. Dit kwam slechts enkele weken nadat secretaris-generaal Stoltenberg van de NAVO verklaarde dat “wij nu onze samenwerking met onze partners in de Indo-Pacific opvoeren: Japan, Zuid-Korea, Nieuw-Zeeland en Australië.”

“De onbetwistbare trend is dat de Europese partners van de VS klaar staan om een grotere militaire rol in de regio te spelen, inclusief een provocerende als ze uiteindelijk in de Straat van Taiwan gaan patrouilleren”, schrijft Korybko.

Ook Von der Leyen en de EU zijn erbij betrokken – haar naam werd drie keer genoemd in Jake Sullivan’s ‘New Washington Consensus‘ toespraak waarin de hele trend van het beleid, sinds de Reagan-jaren, zou worden omgekeerd – van een terugkeer naar protectionisme; naar interventie van de centrale overheid ter ondersteuning van het industriebeleid; naar een gedurfde investering in capaciteitsopbouw; ‘veerkracht’ en het opnieuw toe-eigenen van interne toeleveringsketens.

Dit is echter geen echte blauwdruk voor de hervorming van de Amerikaanse economie – hoewel het als zodanig wordt aangeprezen. Voor een echte hervorming zijn enorme structurele veranderingen nodig. Het gaat allemaal om het heroriënteren van de economie op een mogelijke conventionele oorlog met China. (Een van de lessen van het Oekraïne-conflict is dat industriële capaciteit belangrijk is). Het is waarschijnlijk ook een voorwendsel voor meer fiscale uitgaven (geld printen) in de aanloop naar de verkiezingen van 2024.

Onvermijdelijk zijn degenen in de EU die gelieerd zijn aan de Duitse “Groenen” en Von der Leyen in extase. Ambtenaren in Brussel spraken over het “Biden-Von der Leyen ticket” (alsof zij een Amerikaanse vice-presidentskandidaat was op het Democratische “ticket”!), en spraken over een machtsalliantie tussen de VS en de EU tot 2028!

Wat te denken van deze verschuivingen? Nogmaals: Biden zit in de knel en zijn team is aan het spartelen. Het is enorm voorbarig voor het Witte Huis om te roepen dat de missie in Oekraïne is volbracht – maar wat kunnen ze anders doen? Oorlog met China zal niet alleen met China zijn, maar waarschijnlijk ook met Rusland. Dit was zeker de essentie van het vierdaagse bezoek van de Chinese minister van Defensie aan Moskou (inclusief een persoonlijke ontmoeting met Poetin). De boodschap was duidelijk genoeg: China en Rusland “slaan militair de handen ineen”. Dit zal een strategische paradigmaverandering inluiden die de VS wel eens zou kunnen dwingen hun koers te herzien – of niet.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Nazi wortels van EU Führer Ursula von der Leyen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: