De 2024-campagne van Donald Trump heeft zijn kruistocht tegen de militaire avonturen van Washington uit 2016 nieuw leven ingeblazen. In zijn laatste campagne sloeg de gekozen president een opmerkelijk nuchtere toon aan over de vele conflicten die de afgelopen jaren zijn uitgebroken – en die door Joodse denktanks rustig worden afgedaan als ongefundeerd stemmen werven – hoewel hij nauwelijks details gaf over hoe hij Oekraïne en het Midden-Oosten zou benaderen. De realiteit van Amerika’s huidige geopolitieke hachelijke situatie werd gedempt onder zijn twijfelachtige mantra dat “geen nieuwe oorlogen” werden gevoerd toen hij in functie was.
De alles-voor-iedereen uitstraling van Trump werd versterkt door een aantal voormalige linkse anti-oorlogsbeïnvloeders, zoals Jimmy Dore, Dave Smith en Tulsi Gabbard, die zich de afgelopen jaren aan de MAGA-wagen hebben vastgekoppeld, waarbij ze het vermeende non-interventionisme van de beweging als reden aanvoerden. Misschien wel de meest gedurfde misleiding van Trump was de toenadering van zijn campagne tot de Arabische gemeenschap, onder leiding van de homoseksuele zionist Ric Grennell, die met succes profiteerde van hun woede over het gewelddadige optreden van Israël in Gaza en Libanon, schrijft Eric Striker.
Kiezers die hun kans waagden op Trump hebben nu al koperswroeging nog voor hij beëdigd is. Het nieuwe buitenlandse beleidsteam van de 47e president bestaat uit een schurkengalerij van de meest vurige en bloeddorstige neoconservatieve zionisten van Washington. Figuren als Marco Rubio, Mike Walz, Elise Stefanik, Pete Hegseth, Mike Huckabee en Brian Hook hebben goed gedocumenteerde standpunten over Iran, Rusland en China die aantoonbaar oorlogszuchtiger en luidkeels krankzinniger zijn dan zelfs de beruchte regering Bush.
Er is nog steeds een zekere mate van onvoorspelbaarheid in hoe de regering Trump zich zal bewegen op het wereldtoneel, voornamelijk in stijl in plaats van inhoud, vooral omdat voor de hand liggende andere oplossingen dan diplomatie niet aanwezig zijn. We hebben echter genoeg informatie om hypotheses te maken over wat er gaat komen op basis van de belangen die Trump financieren en interne discussies die door de media zijn gepubliceerd.
De schuld van de Israëlische barbaarsheid afschuiven op blanke christenen
Het lijdt geen twijfel dat de wereld een golf van antisemitisme beleeft die sinds de jaren 1930 niet meer is vertoond. De verontwaardiging over de bijna ongekende gruweldaden van de Joodse staat – in gruwelijk detail livestreamed naar miljarden telefoons en computers over de hele wereld – heeft een viscerale universele afkeer van het Joodse volk aangewakkerd die traditionele scheidslijnen tussen links, rechts, ras en religie overstijgt.
Deze gevoelens van verontwaardiging zijn aan het Midden-Oosten ontsnapt en hebben de Joodse diaspora geraakt, die Israël overweldigend steunt ondanks het feit dat ze over het algemeen als speerpunt van liberale en progressieve doelen in Westerse landen fungeren.
De oorlog die plaatsvindt onder een Democratische regering en de hoge reputatieschade die het Amerikaanse imperium heeft moeten betalen om Israël zonder rode lijnen te laten opereren, heeft de theorieën van linkse figuren zoals Noam Chomsky dat Israël een aanvalshond van het Amerikaanse imperialisme is, politiek gesteund door Evangelisch Christelijke Republikeinse kiezers eerder dan Joods miljardairsgeld, versterkt. Gepolariseerde Trump-fans, die worden verondersteld Israëls natuurlijke niet-Joodse achterban in Amerika te zijn, hebben zich in deze kwestie niet graag achter Joe Biden geschaard. De grote zichtbaarheid van liberale zionistische figuren zoals Jacob Lew, Amos Hochstein en Antony Blinken – die extreme en illegale maatregelen heeft genomen om zijn eigen medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken te ondermijnen om Israël te beschermen tegen eventuele gevolgen – heeft een zeer blootgesteld wereldwijd Jodendom gedwongen om de openlijk joodse supremacistische Israëlische regeringscoalitie te bezitten en haar naakte criminaliteit te omarmen zonder enige plausibele ontkenning of fronten.
De nieuwe regering van Trump is opvallend vrij van Joden, maar toch hebben deze persoonlijkheden een welverdiende reputatie van betaalde stromannen voor AIPAC die gespecialiseerd zijn in het opvolgen van instructies die voor hen geschreven zijn door de Joodse lobby, zoals Trump zelf ooit benadrukte over zijn nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Rubio. Deze kandidaten werden persoonlijk geselecteerd door de Joodse miljardair Howard Lutnick, een weinig bekende figuur die grotendeels in de schaduw is gebleven in Trumpworld. Lutnick is openhartig over zijn enige prioriteit in Trumps baan: het veiligstellen van de geopolitieke belangen van Israël.
Bekende Fox News figuren zoals Pete Hegseth, aangesteld om het Pentagon te leiden, zijn bekende promotors van het evangelische zionisme. Hegseth heeft beweerd dat hij de bizarre “profetie van de derde tempel” aanhangt, die oproept tot de vernietiging van islamitische heilige plaatsen in Jeruzalem. Hegseth’s staat van dienst wat betreft het uiten van wilde en gruwelijke dreigementen aan het adres van buitenlandse naties is te veel om op te noemen, zoals zijn oproep aan de Verenigde Staten om Iraanse culturele locaties te bombarderen.
Voormalig gouverneur Mike Huckabee, Trumps kandidaat voor ambassadeur in Israël, is een andere ongebruikelijke keuze. Huckabee zal de eerste niet-joodse persoon zijn die politiek benoemd wordt om deze rol te vervullen sinds de regering Nixon.
Het gebrek aan Joden die zijn aangewezen om voor de wereld te verschijnen en de volgende en mogelijk nog brutalere fase van de Israëlische genocide te rechtvaardigen, zal de Gaza-kwestie waarschijnlijk weer polariseren naar de gebruikelijke scheidslijn tussen links en rechts, en zal de Joodse gemeenschap wereldwijd op zijn minst enige verlichting brengen in haar reputatie. Dit zal Joodse operatoren aan de linkerkant, die worstelen om te voorkomen dat het antizionistische discours uitmondt in bredere gesprekken over Joodse macht, in staat stellen om hun bekende narratief te spinnen over doemsdagprofetie gelovige blanke christenen die onwillige Joden in hun eigen voordeel sturen. Als puntje bij paaltje komt, zouden blanke christelijke Amerikanen kunnen eindigen als zondebok voor de acties van Israël als er een drastische escalatie plaatsvindt, zoals een volledige Palestijnse verdrijving.
Einde Saoedisch-Iraanse toenadering
Een van de grootste verrassingen van de afgelopen vier jaar was het Saoedisch-Iraanse vredesakkoord dat China in 2023 sloot. Deze diplomatieke doorbraak heeft grotendeels een einde gemaakt aan de Soenni-Sjiitische sektarische oorlog die al decennialang miljoenen slachtoffers eist en het Midden-Oosten teistert, en heeft ook geholpen om het project van de eerste Trump-regering te doen ontsporen om een Arabische alliantie in de Golf te creëren om Iran namens Israël in bedwang te houden.
Deze detente heeft zich snel ontwikkeld tot wat lijkt op het begin van een alliantie. In de afgelopen dagen heeft Saoedi-Arabië Israël publiekelijk beschuldigd van genocide, de Israëlische bombardementen op Libanon veroordeeld en de militaire samenwerking met Iran opgevoerd.
Trump heeft herhaaldelijk verklaard dat zijn regering zal proberen om de Saoedi’s terug aan de onderhandelingstafel te krijgen over de Abraham Akkoorden, die de Saoedische relaties met Israël zouden normaliseren in ruil voor uitgebreide Amerikaanse militaire steun en investeringen.
De gezant voor het Midden-Oosten van de nieuwe president, de Joodse vastgoedmagnaat Steve Witkoff, heeft geen diplomatieke of politieke ervaring. Een profiel van de Times of Israel beschrijft Witkoff als een “doorgeefluik naar de Joodse zakengemeenschap,” wat suggereert dat het team van Trump zich zou kunnen beperken tot een aanbod om de Saoedische royals om te kopen om de banden met Israël te formaliseren. Afschuwelijk corrupte vertoningen, zoals de multi-miljard dollar Saoedische vastgoeddeal die eerder werd bemiddeld door Abraham Accords voorman Jared Kushner, dienen als precedent voor wat Trump en Witkoff in petto hebben.
Toch valt het nog te bezien of de Saoedi’s deze keer zullen meespelen. Tijdens het eerste presidentschap van Trump heeft zijn team de Saoedi’s aangezet tot een oorlog met de Houthi’s in Jemen, die eindigde met een vernederende nederlaag voor het Golfrijk.
De hand van het Saoedische koninkrijk werd verbrand door de Iraanse kachel na een brutale drone-aanval door de Houthi’s op Saoedische olieraffinaderijen die vermoedelijk werd uitgevoerd met Iraanse wapens en logistieke steun. Bovendien heeft de oorlog in Gaza engagement met Israël tot politieke en mogelijk fysieke zelfmoord gemaakt voor Arabische leiders, zoals de Saoedische koning Mohammed bin Salman impliceerde tegenover Blinken.
Het is onwaarschijnlijk dat de Saoedi’s het aanbod van Trump om de islamitische lijfwacht van Israël te worden in overweging zullen nemen zonder aanzienlijke veiligheidsgaranties, massale wapenoverdrachten en een door de VS verstrekt nucleair programma. Het vooruitzicht om een regime dat eerder terroristische groeperingen zoals ISIS en Al Qaeda heeft gefinancierd de infrastructuur te geven om kernwapens te bouwen is alarmerend, maar de regering Trump heeft eerder al de bereidheid getoond om voorzichtigheid in de wind te gooien en begon in 2019 juist in deze richting te bewegen.
Rusland en de oorlog in Oekraïne
Trump heeft tijdens de campagne verklaard dat hij onmiddellijk een einde zou maken aan de oorlog in Oekraïne als hij eenmaal aan de macht zou zijn, zonder daar verder op in te gaan.
Trumps team voor buitenlandse zaken bestaat uit een aantal van de meest hardline anti-Russische politici in Amerika, wat de zorgen van het liberale establishment in Oekraïne enigszins heeft weggenomen.
Wat er zal gebeuren is niet duidelijk. Insiders van Trump maken zich zorgen over de groeiende steun van Rusland voor Iran, wat Washington en Israël uit hun evenwicht heeft gebracht en de discussie heeft aangewakkerd om Rusland in Oekraïne alles te geven wat het wil om het land uit het Midden-Oosten te krijgen.
Een vredesplan van Trump dat is uitgelekt naar de media zou Rusland een groot deel van zijn territoriale eisen toestaan, het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO uitstellen en een gedemilitariseerde zone instellen die wordt gepatrouilleerd door Europese NAVO-strijdkrachten.
Het plan is absurd. Afgezien van de onderdrukking van de etnische Russen in het oosten van het land, is de reden die Vladimir Poetin aangeeft voor zijn inval in Oekraïne dat hij geen NAVO-strijdkrachten aan zijn grens wil. Poetin zal hoogstens akkoord gaan met een neutrale vredesmacht van de Verenigde Naties aan de grens, als dat al mogelijk is.
Bovendien zou het plan van Trump om Duitsland en de Europese Unie te dwingen de geschatte 486 miljard dollar voor de wederopbouw van Oekraïne te financieren, neerkomen op het plunderen van een Europa dat nu al ternauwernood een economische catastrofe kan afwenden.
Een plausibeler scenario is dat de Trump-regering de binnenlandse energieproductie in een stroomversnelling zal brengen in de hoop de olieprijzen wereldwijd te doen dalen, wat de Russische (en Iraanse en Venezolaanse) economie zou schaden. Maar dit ambitieuze plan is niet zo haalbaar als het klinkt. Een oorlog tegen de olieprijzen zou waarschijnlijk vereisen dat de Saoedi’s de olieproductie opvoeren – een missie die Biden niet kon volbrengen.
Een ander scenario is dat Trump zal proberen de Russen tot onderhandelen te dwingen voordat al hun doelen zijn bereikt door Oekraïne te voorzien van langeafstandswapens die op Russisch grondgebied kunnen toeslaan. Het Oekraïense leger, dat lijdt onder massale desertie, een hoge gemiddelde leeftijd en mankrachtproblemen, staat onder toenemende druk van Amerikaanse politici om de dienstplichtleeftijd te verlagen naar 18 jaar, iets waar de regering Trump Kiev van zou kunnen overtuigen om mee in te stemmen in ruil voor wapens die Moskou kunnen raken. Zo’n stunt zou in het arsenaal van slechte ideeën van Trump zitten, maar in de praktijk zou het neerkomen op benzine op het vuur gooien en een onvoorspelbare reactie uitlokken.
Afgaande op zijn publieke uitspraken wil Trump de Russen overbluffen met de dreiging van kernwapens. Het is twijfelachtig of dit zal werken, aangezien Poetin zich al bereid heeft verklaard de zijne te gebruiken.
Een volledige Oekraïense capitulatie ligt ook op tafel. Rusland heeft het ruimteprogramma van Iran geholpen, waarvan de Israëlische inlichtingendienst denkt dat het een dekmantel is voor het door Rusland geadviseerde ICBM-programma van Iran. Uiteindelijk kan Rusland Washington op de knieën dwingen door te dreigen met het leveren van hightech wapentransfers aan Iran, waardoor het strategische voordeel in het Midden-Oosten in het voordeel van de Islamitische Republiek kan uitvallen.
Indo-Pacific
Het nieuwe kabinet van Trump zal enkele van de felste China-haviken van het land bevatten, maar de fundamenten kunnen hen beperken.
De handelsoorlog die de regering-Trump tijdens zijn eerste termijn heeft ontketend, heeft Beijing verrast, maar sinds deze provocatie heeft de Chinese regering haar afhankelijkheid van export naar de Verenigde Staten verminderd door middel van haar “dual circulation” programma en is ze begonnen met vergeldingsmaatregelen tegen Amerikaanse bedrijven.
Het valt nog te bezien of Trump zijn belofte om tarieven te heffen op alle geïmporteerde goederen zal waarmaken. Wall Street-analisten denken dat Trump niet serieus was over dit voorstel. In zo’n scenario zal Amerika’s zwakke industriële basis moeite hebben om de invoer tegen heffingen te vervangen en zullen de prijzen van veel goederen, zowel basis- als technische goederen, de pan uit rijzen.
Een opkomende uitdaging voor Amerika’s project in Azië is de oplossing van het langdurige Indiaas-Chinese grensgeschil vorige maand. China’s onverwachte diplomatieke doorbraak met India is een tegenslag voor “The Quad” – een poging om Japan, Australië en India te verenigen in een NAVO-achtige militaire alliantie tegen China.
Trumps nationale veiligheidsadviseur Mike Walz, die een unieke positie heeft als “China-havik” en als lid van de House India Caucus, zal ongetwijfeld proberen zijn capaciteiten te gebruiken om de spanningen tussen de twee kernmachten weer op te rakelen.
Wat Taiwan betreft, is de verkozen president Trump al in gesprek met de Taiwanese regering om hen voor 15 miljard dollar aan Amerikaanse wapens te verkopen. Als deze schokkende deal succesvol is, zou dat de kans op een oorlog in de Zuid-Chinese Zee kunnen vergroten.
Midden-Oosten
De prioriteit van het buitenlands beleid van Trump is het verdedigen en bevorderen van de Israëlische belangen.
Na een telefoongesprek met Trump vertelde Benjamin Netanyahu de pers dat de twee leiders “oog in oog” staan met Iran. Netanyahu is ervan overtuigd dat een directe aanval op de Iraanse nucleaire installaties haalbaar is zolang de Verenigde Staten hen volledig steunen als er een oorlog uitbreekt.
De kans op Amerikaanse betrokkenheid bij een conventionele oorlog is het grootst in het Midden-Oosten. De voormalige nationale veiligheidsadviseur van Trump, John Bolton, een oorlogszuchtige zionist in zijn eigen recht, heeft de media gehaald met de waarschuwing dat de nieuwe president zich in zijn tweede termijn volledig ongeremd zal opstellen tegenover Iran. Voormalige kabinetsmedewerkers van Trump zijn naar buiten getreden met beschuldigingen dat de president Iran direct wilde aanvallen tijdens de ‘lame duck’-sessie van zijn termijn, maar daar ternauwernood van werd weerhouden door zijn adviseurs.
Experts geloven dat Trump eerst zal proberen om het Iraanse regime te verzachten door zijn maximale druk sancties terug te brengen om de economie van de Islamitische Republiek in te laten storten. John Ratcliffe, Trumps nieuwe CIA-directeur, is alleen gefixeerd op regimeverandering in Iran. Ratcliffe zal elk instrument van de inlichtingendienst gebruiken om een burgeroorlog en terroristische aanslagen op Iraans grondgebied te ontketenen in de hoop de Iraanse staat omver te werpen.
Een potentieel tegenwicht is het feit dat het landschap in 2024 niet hetzelfde is als in 2016. Als Iran geen diplomatieke stappen kan ondernemen, zal het naar verwachting een kernwapen bouwen en in het openbaar testen en daarvoor diplomatieke steun krijgen van China en Rusland. Hoewel er een kans is om de Russische steun voor Iran te verminderen in ruil voor grote concessies aan Oekraïne, heeft China zich ontpopt als een belangrijke Iraanse bondgenoot. De pro-Amerikaanse Iraanse president Masoud Pezeshkian halverwege tegemoet komen en een nieuwe nucleaire overeenkomst sluiten met de bedoeling Iran bij Rusland weg te trekken om het later te vernietigen, zou de voorzichtige aanpak van het zionistische buitenlandse beleid zijn, maar de algemene strekking van de nieuwe regering van Trump lijkt geduld niet op prijs te stellen.
In Gaza steunt de kring van adviseurs van Trump de volledige verdrijving van de Palestijnse bevolking en de annexatie van zowel Gaza als de Westelijke Jordaanoever. Waar deze etnisch gezuiverde Palestijnen naartoe zullen gaan blijft een mysterie, aangezien Arabische landen zich al hebben verzet tegen pogingen van de regering Biden en internationale financiën om hen in hun landen te hervestigen. Israëlische functionarissen hebben al eerder opgeroepen om Palestijnen naar Europa te verbannen. Zou een roekeloze, single-issue Trump regering dit overwegen?
Opgemerkt moet worden dat Biden in grote lijnen het genocidale beleid van Trump ten opzichte van de Palestijnen heeft voortgezet, zelfs toen hij Netanyahu publiekelijk veroordeelde of valse verkiezingsdreigingen maakte om te stoppen met het overdragen van wapens aan Israël. Het verschil kan liggen in functionarissen van Trump die de status quo verkeerd beheren, of in landen die zich richten op agressievere maatregelen vanwege de perceptie van een verhoogde dreiging van het team van beroemde zionistische oorlogsstokers van de nieuwe president, zoals Hegseth.
Europa
President Trump lijkt een algemene minachting te hebben voor de Europese Unie, een vermeende bondgenoot van de VS.
Naast het wilde en aanmatigende plan om West-Europa op te zadelen met de rekening voor de wederopbouw van Oekraïne, zullen de VS naar verwachting hun eis verdubbelen dat Europa uit eigen zak begint met remilitariseren. Als het tariefprogramma van Trump werkelijkheid wordt, zal Europa tegelijkertijd te maken krijgen met economische decimering. De welvaartsstaten van Europa zullen waarschijnlijk worden ingekrompen om de verwachte stijgingen van de militaire uitgaven hoe dan ook te ondersteunen.
Niet veel aandacht krijgen de verwachtingen van een gretige omarming van Turkije onder Trump. Afgelopen voorjaar riep de Atlantische Raad Europa op om zich verder te integreren met Turkije om de Midden-Aziatische corridor – een nieuwe “zijderoute” die de Russische handelsroutes omzeilt die China en Iran beide willen opeisen voor BRICS – veilig te stellen voor de Atlantische grootmachten. Dit idee lijkt een geopolitieke uitkomst die intuïtief populair is in Trumps kring.
Kort na de verkiezing van Trump hield de Turkse president Recep Erdogan een toespraak voor de top van de Europese Politieke Gemeenschap in Boedapest, waarin hij eiste dat Turkije zou worden toegelaten tot de Europese Unie, een project dat de EU al tientallen jaren tegenhoudt. Als Turkije het EU-lidmaatschap zou krijgen, zouden 85 miljoen culturele en etnische niet-Europeanen onmiddellijk het recht krijgen om Europa te overspoelen. Turkije, waarvan het leger het op één na grootste is in de NAVO, heeft diplomatieke toenaderingen gezocht tot de BRICS-landen, wat volgens waarnemers een onderhandelingstactiek is om het land te dwingen in aanmerking te komen voor toetreding tot de EU.
De vazalachtige inschikkelijkheid van Europa tegenover Washington heeft het in een oorlogsstand geplaatst tegenover Rusland, de historische beschermer van het continent tegen invasies uit het Nabije Oosten, en in een alliantie met Turkije, dat in de 19e en 20e eeuw miljoenen blanke christenen heeft vermoord. In plaats van berouw te tonen voor de historische misdaden van Turkije tegen Europa, is Erdogan een trotse voorstander van het neo-Ottomanisme en dreigt hij Griekenland regelmatig met een militaire invasie, terwijl hij ook verantwoordelijk is voor het sturen van miljoenen vluchtelingen naar Europa in de afgelopen twee decennia als politiek wapen.
Voor Trump en de zijnen zou het vergroten van de Turkse aanwezigheid in Europa kunnen dienen als een praktische oplossing voor veel van de problemen die de NAVO teisteren en die Amerika ervan weerhouden om meer troepen naar het Midden-Oosten en de Stille Oceaan te sturen: zwakke en kleine legers, onvermogen om Rusland op een plausibele manier te bedreigen en een lage burgerlijke betrokkenheid bij de fysieke verdediging van de westerse liberale ideologieën.
Afhankelijk van hoe trouw Trump is aan zijn beloften, zou zijn nieuwe regering alledaagse Europeanen kunnen dwingen om hun vernederende relatie met de Verenigde Staten te heroverwegen, een opvatting die wordt aangehangen door de opkomende Oost-Duitse vleugel van de Alternativ Fur Deutschland partij, zelfs als de door en door Atlantische maar verzwakkende deep staten van Duitsland en Frankrijk deze proberen voort te zetten.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
De kandidaten van Trump zijn allemaal neocon oorlogshitsers die woest toegewijd zijn aan Israël
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Nou, dat was weer een informatief artikeltje dat het eea bevestigt over wat je al zag komen. De details zijn helder. Het wordt er echt niet beter op, en de Redder Trump zit echt niet achter de gordijnen een mooi plan voor wereldvrede voor je te smeden. Die Hegseth bijv is een volslagen nutcase. Maarrrrrrr! Wie weet…. mss vertrekt Trump wel en komt Obama de boel op het laatste minuutje redden. Dát zal het grote plan zijn. Ja, vast wel. LOL. Houd goede moed beste mensen.
Obama wordt in het licht gezet en verdwijnt daarna vh toneel.
China-India, foute boel. Turkije foute boel.