Het Kellogg-raamwerk is een ramp voor Trump

Politieke oorlogsvoering is endemisch in Washington. Maar het aantal slachtoffers bij het Pentagon begint snel te stijgen. Drie van de topadviseurs van minister van Defensie Hegseth zijn op non-actief gesteld en vervolgens ontslagen. De oorlog gaat door, met de minister nu in de vuurlinie.

Dit is belangrijk omdat de slachting onder Hegseth plaatsvindt te midden van felle interne debatten in de regering-Trump over het beleid ten aanzien van Iran. Haviken willen een definitieve eliminatie van alle nucleaire en wapenvermogens van Iran, terwijl veel ‘restrainers’ waarschuwen voor militaire escalatie; Hegseth zou tot degenen behoren die waarschuwden tegen een interventie in Iran, schrijft Alastair Crooke.

De recente ontslagen bij het Pentagon zijn allemaal geïdentificeerd als restrainers. Een van hen, Dan Caldwell, voormalig topadviseur van Hegseth en veteraan van het leger, schreef een post waarin hij de ‘Iran Hawks’ hekelde – en werd vervolgens ontslagen. Later werd hij geïnterviewd door Tucker Carlson. Caldwell beschrijft de oorlogen van Amerika in Irak en Syrië in scherpe bewoordingen (“crimineel”). Deze negatieve sentimenten over eerdere oorlogen van Amerika lijken een steeds terugkerend thema te worden onder Amerikaanse veteranen.

De drie Pentagon-medewerkers zijn in wezen niet ontslagen omdat ze informatie hadden gelekt, maar omdat ze Hegseth ervan hadden weerhouden de oorlog tegen Iran te steunen, zo lijkt het; de Israeli-Firsters hebben die oorlog nog niet opgegeven.

De verhitten breuklijnen tussen haviken en traditionele ‘Republikeinen’ lopen door in de kwestie-Oekraïne, ook al kan de samenstelling van de facties enigszins veranderen. De Israeli-Firsters en de Amerikaanse haviken in het algemeen staan achter zowel de oorlog tegen Rusland als de maximalistische eisen aan Iran.

De conservatieve commentator Fred Bauer merkt op dat Trumps eigen oorlogszuchtige neigingen tegenstrijdig zijn:

Het mogelijke vertrek van Hegseth – mocht de campagne voor zijn afzetting slagen – zou de strijd nog heviger kunnen maken. Het eerste slachtoffer is al duidelijk: Trumps hoop op een snelle beëindiging van het conflict in Oekraïne is vervlogen.

Deze week kwam het team van Trump (met inbegrip van beide strijdende partijen, Rubio, Witkoff en generaal Kellogg) in Parijs bijeen met verschillende Europese en Oekraïense vertegenwoordigers. Tijdens de bijeenkomst werd door de Amerikaanse delegatie een Russisch-Oekraïens voorstel voor een eenzijdig staakt-het-vuren geopperd.

Na de bijeenkomst zei Rubio op het vliegveld ronduit dat het staakt-het-vuren-plan een ’take-it-or-leave-it’-initiatief van de VS was. De verschillende partijen – Rusland, Kiev en de Europese leden van de ‘coalitie van bereidwilligen’ – hadden slechts enkele dagen om het te accepteren, anders zou de VS zich terugtrekken en zich van het conflict afkeren.

Het gepresenteerde raamwerk is, zoals gemeld, bijna (misschien 95%) onveranderd hetzelfde als het eerder door generaal Kellogg voorgestelde plan: het is dus zijn plan, dat voor het eerst in april 2024 werd gepresenteerd. Het lijkt erop dat de ‘Kellogg-formule’ toen werd aangenomen als het platform van Trump (Trump was op dat moment midden in zijn campagne en volgde de ingewikkelde details van de oorlog in Oekraïne waarschijnlijk niet al te nauw).

Generaal Kellogg is waarschijnlijk ook de bron van Trumps optimisme dat de oorlog in Oekraïne met een vingerknip van Trump kan worden beëindigd – door middel van beperkte asymmetrische druk en dreigementen van Trump tegen beide strijdende partijen – en dat het tijdstip daarvan in Washington wordt bepaald.

Kortom, het plan vertegenwoordigde een consensus in Washington dat de VS een onderhandelde eindregeling konden doorvoeren met voorwaarden die in overeenstemming waren met de belangen van de VS en Oekraïne.

Kellogg ging impliciet uit van de veronderstellingen dat Rusland zeer kwetsbaar is voor sancties (de economie wordt als kwetsbaar beschouwd), dat het onhoudbaar hoge verliezen heeft geleden en dat de oorlog in een patstelling verkeert.

Zo overtuigde Kellogg Trump ervan dat Rusland gemakkelijk zou instemmen met de voorgestelde voorwaarden voor een staakt-het-vuren, hoewel deze waren gebaseerd op duidelijk onjuiste veronderstellingen over Rusland en zijn vermeende zwakke punten.

De invloed en de valse premissen van Kellogg werden maar al te duidelijk toen Trump in januari verklaarde dat Rusland een miljoen manschappen had verloren (in de oorlog) en vervolgens zei dat “Poetin Rusland vernietigt door geen akkoord te sluiten,” waarbij hij (schijnbaar terloops) toevoegde dat Poetin misschien al had besloten “geen akkoord te sluiten.” Hij beweerde verder dat de Russische economie “in puin” ligt en zei met name dat hij zou overwegen sancties of invoerheffingen tegen Rusland in te stellen. In een daaropvolgende post op Truth Social schrijft Trump: “Ik ga Rusland – waarvan de economie ineenstort – en president Poetin een heel groot PLEZIER doen.”

Alle onderliggende veronderstellingen van Kellogg ontbeerden elke basis in de werkelijkheid. Toch leek Trump ze op hun woord te geloven. En ondanks de drie lange persoonlijke ontmoetingen die Steve Witkoff vervolgens had met president Poetin, waarin Poetin herhaaldelijk verklaarde dat hij geen staakt-het-vuren zou accepteren voordat er eerst een politiek raamwerk was overeengekomen, bleef de Kellogg-delegatie er onverschillig van uitgaan dat Rusland gedwongen zou worden Kelloggs détente te accepteren vanwege de vermeende ernstige ’tegenslagen’ die Rusland in Oekraïne had geleden.

Gezien deze voorgeschiedenis was het niet verwonderlijk dat de voorwaarden voor een staakt-het-vuren die Rubio deze week in Parijs schetste, meer pasten bij een partij die op het punt stond te capituleren dan bij een staat die verwachtte zijn doelstellingen met militaire middelen te bereiken.

In wezen beoogde het Kellogg-plan een ‘overwinning’ voor de VS op voorwaarden die aansloten bij de wens om de optie open te houden voor voortzetting van de uitputtingsslag tegen Rusland.

Wat houdt het Kellogg-plan dan in? In wezen streeft het naar een ‘bevroren conflict’ – bevroren langs de ‘conflictlijn’; zonder definitief verbod op NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne (maar met het vooruitzicht op NAVO-lidmaatschap op lange termijn); het legt geen beperkingen op aan de omvang van een toekomstig Oekraïens leger en geen beperkingen aan het type of de hoeveelheid wapens die de Oekraïense strijdkrachten mogen bezitten. (Het voorziet daarentegen dat de VS na het staakt-het-vuren een toekomstige strijdmacht zou kunnen herbewapenen, trainen en militair ondersteunen) – d.w.z. terug naar het post-Maidan-tijdperk van 2014.

Bovendien zou Oekraïne geen grondgebied afstaan aan Rusland, met uitzondering van de Krim, die als enige door de VS als Russisch zou worden erkend (het enige zoethoudertje voor Witkoff?), en zou Rusland alleen “controle uitoefenen” over de vier oblasten die het momenteel claimt, maar alleen tot aan de conflictlijn; het grondgebied buiten deze lijn zou onder Oekraïense controle blijven (zie hier voor de “Kellogg-kaart”). De kerncentrale van Zaporozhye zou neutraal gebied worden dat door de VS zou worden beheerd. Er wordt geen melding gemaakt van de steden Zaporozhye en Kherson, die grondwettelijk bij Rusland zijn gevoegd, maar buiten de contactlijn liggen.

Het plan bevat blijkbaar geen enkele politieke oplossing en laat Oekraïne vrij om zijn aanspraak op alle voormalige Oekraïense gebieden – met uitzondering van de Krim – te handhaven.

Het Oekraïense grondgebied ten westen van de rivier de Dnjepr zou echter worden verdeeld in drie verantwoordelijkheidszones: een Britse, een Franse en een Duitse zone (die door NAVO-troepen zouden worden beheerd). Ten slotte werden geen Amerikaanse veiligheidsgaranties geboden.

Rubio gaf de details van het plan vervolgens door aan de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov, die kalm verklaarde dat elk staakt-het-vuren-plan in de eerste plaats de onderliggende oorzaken van het conflict in Oekraïne moet oplossen.

Witkoff vliegt deze week naar Moskou om dit “pig’s ear”-plan aan Poetin voor te leggen en zijn instemming te vragen. De Europeanen en Oekraïners komen aanstaande woensdag in Londen bijeen om hun antwoord op Trump te geven.

Wat nu? Het is overduidelijk dat het Kellogg-plan niet zal slagen. Rusland zal het niet accepteren, en Zelensky waarschijnlijk ook niet (hoewel de Europeanen zullen proberen hem te overtuigen, in de hoop Moskou in een kwaad daglicht te stellen door Rusland als de belangrijkste ‘spelbreker’ af te schilderen). Naar verluidt heeft Zelensky de bepaling over de Krim al verworpen.

Voor de Europeanen kan het ontbreken van veiligheidsgaranties of steun van de VS wel eens fataal zijn voor hun ambitie om in het kader van een staakt-het-vuren een troepenmacht naar Oekraïne te sturen.

Gaat Trump zich echt van Oekraïne afkeren? Dat is twijfelachtig, aangezien de neoconservatieve leiders in de VS Trump zullen vertellen dat dit het Amerikaanse narratief van ‘vrede door kracht’ zou verzwakken. Trump zou kunnen kiezen voor een houding van ‘steun op een laag pitje’ voor Oekraïne, terwijl hij verklaart dat ‘de oorlog nooit de zijne was’ – omdat hij op zakelijk vlak een ‘overwinning’ op Rusland nastreeft.

Het komt erop neer dat Kellogg zijn beschermheer geen goede dienst heeft bewezen. De VS heeft effectieve werkrelaties met Rusland nodig. De Kellogg-factie heeft bijgedragen aan Trumps flagrante verkeerde inschatting van Rusland. Poetin is een serieuze speler, die zegt wat hij bedoelt en meent wat hij zegt.

Kolonel Macgregor vat het als volgt samen:

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

VS en Rusland bespreken ingebruikname Nord Stream zonder de EU

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: