Trump, Europa’s neergang en de versnelling van de geschiedenis

Terwijl de internationale machtsdynamiek een ongekende verschuiving ondergaat, sprak Breizh-info.com met Alain de Benoist om de voortdurende transformaties te ontcijferen. De filosoof en denker van Nieuw Rechts reflecteert op recente gebeurtenissen die de wereldorde op zijn grondvesten doen schudden: het strategische keerpunt dat door Donald Trump in gang is gezet, de breuk tussen Washington en Brussel, de Amerikaanse terugtrekking in Oekraïne en de toenemende macht van beschavingspolen die zich tegen het Westen keren.

In dit interview analyseert Alain de Benoist de geleidelijke ineenstorting van de “wereld van gisteren” en de gevolgen van een geopolitieke herschikking die Europa confronteert met zijn tegenstellingen. Hij bespreekt ook de ideologische impasse van de Europese elites, die vastzitten in morele gevechten terwijl de rest van de wereld voorrang geeft aan macht en pragmatisme. Tegenover een koortsachtige Emmanuel Macron, die pleit voor een Europese herbewapening die hij niet heeft geanticipeerd, geeft Alain de Benoist een heldere beoordeling van de strategische afhankelijkheid van de EU en het onvermogen van Europese leiders om de machtslogica te begrijpen die nu de internationale betrekkingen stuurt, schrijft Arktosjournal.

Van de groeiende invloed van figuren als J.D. Vance in de Verenigde Staten tot de economische en politieke oorlog die Trump voert en de rol van Rusland en China in dit nieuwe wereldspel, Alain de Benoist werpt een scherp oog op de versnelling van de geschiedenis en de gevolgen daarvan voor Europese naties. Een keiharde analyse om zonder omweg te ontdekken.

Breizh-info.com: Hoe interpreteert u de evolutie van de internationale betrekkingen na de recente verklaringen van Trump en Vance over Oekraïne en hun implicaties voor de betrekkingen tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten?

Alain de Benoist: Ik heb in mijn leven maar één grote historische gebeurtenis gekend: de val van de Berlijnse Muur en de implosie van het Sovjetsysteem. Ik denk dat ik nu getuige ben van een tweede. De “waarnemers” hebben het, zoals gewoonlijk, niet zien aankomen. De geschiedenis versnelt plotseling. Tot op het punt dat het dagelijkse nieuws de aanblik van een dystopie krijgt.

De verkiezing van Trump betekende al een grote historische breuk. De hervatting, op 12 februari, van de contacten tussen het Witte Huis en het Kremlin vormde er nog een. Twee dagen later verklaarde vicepresident J.D. Vance in München een ware ideologische oorlog tegen een Europa dat overspoeld werd door immigratie en lijdt aan collectief geheugenverlies, waarbij hij er geen geheim van maakte dat hij het beschouwt als een verwrongen model van decadentie en beschavingszelfmoord. Toen kwam de aankondiging dat Oekraïne nooit lid zou worden van de NAVO en dat het de verloren gebieden in de Donbass en de Krim niet zou terugkrijgen. Op 3 maart besloot Donald Trump alle hulp aan Oekraïne stop te zetten. Eindelijk zijn we getuige van het uiteenvallen van het Atlantisch Bondgenootschap in real time. Ja, ook al ontbreekt het ons nog aan perspectief, dit is een historisch moment.

Breizh-info.com: Wat vertelt de hallucinante woordenwisseling van 28 februari in de Oval Office van het Witte Huis tussen Donald Trump en Volodymyr Zelensky ons?

Alain de Benoist: Focussen op de verheven stemmen is als focussen op de vinger die naar de maan wijst. Wat telt is wat er gezegd werd. Geconfronteerd met een Zelensky die weigert een oorlog te stoppen die hij niet kan winnen en die “veiligheidsgaranties” eist die de Amerikanen hem niet willen geven, herinnerde Trump hem eraan dat hij niet in een positie verkeert om voorwaarden op te leggen omdat hij geen kaarten of onderhandelingsmiddelen heeft om als hefboom te gebruiken. Hij vertelde hem ook dat als hij niet accepteert wat wordt aangeboden, hij gedwongen zal worden om een nog ongunstigere overeenkomst voor zijn land te ondertekenen, zo niet geconfronteerd zal worden met totale capitulatie.

Merk ten eerste op dat er niets abnormaals aan is dat het lot van Oekraïne wordt beslecht tussen Rusland en de Verenigde Staten, aangezien Rusland en de NAVO de echte strijdende partijen waren. De oorlog in Oekraïne is vanaf het begin een proxyoorlog geweest. Tegelijkertijd begrijpen we dat niet alleen Oekraïne heeft verloren. Emmanuel Todd voorspelde terecht: “De taak van Trump zal zijn om Amerika’s nederlaag tegen de Russen in goede banen te leiden.” Daar gaat het inderdaad om. Dit brengt ons ertoe om deze gruwelijke broederoorlog, die nu al drie jaar duurt, in een ander licht te zien. Een oorlog die ik persoonlijk ondraaglijk vind omdat ik Oekraïense vrienden en Russische vrienden heb, en ik voel alleen maar verdriet als ik zie hoe ze elkaar afslachten.

Alle serieuze experts weten dat de belangrijkste oorzaak van de oorlog de wens van de Amerikanen was om NAVO-troepen te installeren tot aan de grenzen van Rusland. Poetin reageerde zoals elke Amerikaanse president zou reageren als hij zou worden bedreigd met Russische raketten aan zijn grens met Mexico of Canada. De oorlog begon dus ruim voor 2022. En hij had vermeden kunnen worden. De interne problemen van Oekraïne hadden bijvoorbeeld heel goed kunnen worden opgelost door een federaal systeem in te voeren waarin het Russischtalige deel enige autonomie zou hebben gehad. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Montesquieu maakte onderscheid tussen degenen die oorlogen beginnen en degenen die ze onvermijdelijk maken. Ze zijn niet noodzakelijkerwijs hetzelfde. François Fillon verklaarde onlangs: “Ik heb altijd gezegd dat deze oorlog vermeden had kunnen worden als de Westerse leiders hadden geprobeerd de oorzaken ervan te begrijpen in plaats van zich in het kamp van de goeden te hullen.” Vertaling: als ze de situatie hadden geanalyseerd in politieke termen, niet in morele termen.

Niets verplichtte de Europeanen om één kamp te steunen, dat van Oekraïne of dat van Rusland, noch om allemaal op dezelfde manier te reageren (als een “collectief Westen”). Het minste wat ze hadden kunnen doen was hun positie bepalen op basis van hun belangen. Om puur ideologische redenen zagen ze dit conflict liever als een “rechtvaardige oorlog” waarin de vijand moet worden gecriminaliseerd en schuldig moet worden geacht. Door vanaf het begin partij te kiezen, plaatsten ze zichzelf in een positie waarin ze geen bemiddeling meer konden bieden, waardoor ze afzagen van de mogelijkheid om zich voor te doen als een “balancerende macht.”

Trump is een groot realist. Na drie jaar waarin de op handen zijnde ineenstorting van Rusland wekelijks op televisie werd aangekondigd, merkt hij op dat Oekraïne deze oorlog heeft verloren, ondanks het militaire materieel en de honderden miljarden die het heeft ontvangen, en dat de Europeanen in diezelfde drie jaar nooit in staat zijn geweest om een doel voor de oorlog te stellen. Toch is oorlog nooit meer dan een middel om een doel te dienen. Clausewitz: “Het politieke doel is het doel, oorlog is het middel; een middel zonder doel is ondenkbaar.” Europeanen weten niet eens meer wat oorlog is, namelijk een daad van geweld met vrede als doel. In deze kwestie hebben ze nooit een politiek, diplomatiek of strategisch doel gehad, en gaven ze er de voorkeur aan om Zelensky in de val te laten lopen die hij voor zichzelf had opgezet.

In tegenstelling tot wat hier en daar wordt gezegd, is Trump geen isolationist, noch is hij een “verdediger van de vrede.” Net als veel van zijn voorgangers gelooft hij integendeel dat het verdedigen van de Amerikaanse belangen een voortdurend interventionisme vereist. Het grote verschil is dat hij dit interventionisme niet verbergt achter sublieme idealen zoals het verdedigen van de liberale democratie en de rechtsstaat (“democratie en vrijheid”), en dat hij in plaats van oorlogszuchtige avonturen aan te gaan, prioriteit wil geven aan handel. Hij is een oorlogsvoerder, maar een commerciële oorlogsvoerder. Kijk hoe hij praat over Groenland, Canada of het Panamakanaal, waarbij hij op krijgshaftige wijze een imperialistische houding aanneemt die gebaseerd is op de oude Amerikaanse mythe van de “frontier.” Voor hem is alles een transactie, alles kan gekocht of verkocht worden, alles is verhandelbaar, alles berust op demonstraties van commerciële kracht, zonder voorbehoud. Hij weet heel goed dat “zachte handel” noch agressie, noch chantage, noch veroveringen uitsluit. Zijn “pacifisme” is van dezelfde aard: het berust op de simpele constatering dat een militaire oorlog veel meer kost dan het oplevert en dat de Verenigde Staten beter in staat zijn om handelsoorlogen te winnen dan om te zegevieren op het slagveld. Om zijn machtsbelangen te dienen, wil hij zich verschuilen achter de dreiging van tarieven, terwijl hij pleit voor deregulering en vrijhandel wanneer het hem uitkomt.

Breizh-info.com: Volgens de media spreekt Trump nu met dezelfde stem als Vladimir Poetin. Er wordt gesproken over een nieuw Amerikaans-Russisch condominium, zelfs een drievoudige alliantie Washington-Moskou-Beijing. Lijkt dit u plausibel?

Alain de Benoist: Dat is rook en spiegels. De twee mannen zijn te verschillend: Poetin is een schaker, Donald Trump beperkt zich tot golf en Monopoly. En bovenal zijn hun geopolitieke belangen tegengesteld. Wat wel waar is, is dat Trump een nieuwe start wil maken in zijn relaties met Moskou, omdat hij blijkbaar denkt dat normalisatie met het Rusland van Poetin meer oplevert voor Amerika dan het Atlantisch Bondgenootschap. Dit zou zich kunnen vertalen in het opheffen van sancties tegen Rusland, gezamenlijke energieprojecten, met name in Arctische gebieden, of zelfs het opstellen van een plan om oorlog met Iran te voorkomen. Misschien hoopt hij ook niet het bondgenootschap losser te maken (het woord “bondgenootschap” bestaat niet in het Chinees), maar de banden van “grenzeloze vriendschap” tussen Poetin en Xi Jinping die in februari 2022 werden afgekondigd. Maar hij zal Rusland niet scharen achter het “westerse hegemonisme.” En ik geloof ook niet in een Amerikaans-Chinees-Russisch “onliberaal triumviraat”, omdat zo’n regeling zou worden ondermijnd door tegenstrijdigheden.

Trump is duidelijk een groot karakter met paranoïde neigingen (niet ongewoon in de politiek). Hij geeft niet om ideeën, moraal of internationaal recht (niet meer dan Netanyahu, echter). Hij houdt van winnaars, verkiest charisma boven legalisme. Hij bewondert alleen kracht en denkt dat alles gewonnen kan worden door hardhandige dreigementen. Bij hem vervangen machtsverhoudingen de wet, die op zijn minst de verdienste heeft om dingen te verduidelijken.

Trump en Poetin hebben met elkaar gemeen dat ze Europa zien als een oud moe ding, niet in staat om internationale problemen politiek op te lossen, niet in staat om zichzelf te laten gelden, een oud verdeeld ding, geruïneerd, overweldigd, vergeetachtig van zijn verleden en tradities, op zijn borst kloppend terwijl het permanente morele censuur uitoefent, en in het algemeen niet in staat om uitzonderlijke situaties het hoofd te bieden. In een dergelijk perspectief is de rest van de wereld verdeeld tussen partners die nooit gelijken zijn geweest maar vazallen, beschermelingen of gedomineerden, nooit bondgenoten. Dit betekent niet dat de Verenigde Staten zich in een machtspositie bevinden ten opzichte van China, multipolariteit of dreigende de-dollarisatie. Laten we niet vergeten dat als Trump Amerika “weer groot” wil maken, dat vooral is omdat het dat niet meer is.

Breizh-info.com: Wat vindt u van de koortsachtige activiteit die de Europeanen, onder leiding van Emmanuel Macron, inzetten voor een herbewapening van Europa?

Alain de Benoist: Europeanen zijn onverbeterlijk. Ze hebben de populistische golf niet zien aankomen, ze hebben gewed op de verkiezing van Kamala Harris, ze hebben decennialang vertrouwd op de Amerikaanse “paraplu” in plaats van hun verantwoordelijkheid te nemen. Ze beseffen nu dat de Amerikanen, zoals het hoort, de Oekraïners in de steek laten, net zoals ze de Zuid-Vietnamezen en de Afghanen in de steek lieten. (Het gezegde is bekend: Amerika’s vijand zijn is gevaarlijk; hun vriend zijn is fataal). Ze zagen ook het tropisme niet dat de Verenigde Staten al jaren wegleidt van Europa. Ze beseffen nu dat de Amerikanen, die zich sparen voor een confrontatie met China, zich losmaken van de Europese veiligheid en hen naakt achterlaten. Ze begrijpen niet wat er met hen gebeurt. Als ze geconfronteerd worden met de omvang van de kloof die is ontstaan tussen de twee zijden van de Atlantische Oceaan, kunnen ze het niet geloven. Verlamd als konijnen in de koplampen klagen ze over de ontmanteling van de NAVO, een organisatie waarvan Macron in 2019 beweerde dat ze “hersendood” was.

Maar niets dient als les voor hen. Ze hadden deze verschuiving kunnen gebruiken om na te denken over wat de oorlog in Oekraïne hen heeft gekost. Ze hebben 150 miljard euro verspild, zijn de toegang tot Russisch gas en olie kwijtgeraakt, zijn ook tientallen miljarden kwijtgeraakt aan investeringen in Rusland, ze hebben in stilte de sabotage van de Nord Stream-pijpleiding geaccepteerd, maar ze verbeelden zich dat ze in een positie verkeren om Oekraïne veiligheidsgaranties te geven en ervoor te zorgen dat het bloedbad kan doorgaan. Hun enige reactie, met andere woorden, is om nog een muntje in de machine te doen.

Nadat ze ons meer dan een halve eeuw hebben voorgehouden dat “Europa vrede betekent, willen ze de oorlog voortzetten, met het risico dat ze als volwaardige strijdende partijen worden beschouwd. Omdat ze nooit leren van hun fouten, staan ze klaar om hun vinger in een nieuwe versnelling te steken, niet wetende hoe ver het ons zal brengen. Zelfs milieuactivisten prediken militarisme. Een stormloop op een volledig uitzinnige oorlogszuchtige escalatie die laat zien dat Europeanen nog steeds niets begrijpen van de Nieuwe Wereldorde, de nieuwe Nomos van de Aarde, die voor hun ogen vorm krijgt. Ze zijn aan boord gegaan van een dronken schip; nu willen ze aan boord gaan van een dode komeet.

Dezelfde mensen die dertig jaar lang alle industriële en militaire productiecapaciteiten van de Europese naties hebben vernietigd, stellen nu voor, onder leiding van de invloedrijke agent Ursula von der Leyen (de Hyena), om een Europese “oorlogseconomie” voor “herbewapening” op te zetten. Macron, aan het hoofd van een land dat steeds meer geïsoleerd raakt op het internationale toneel, politiek verlamd raakt en zoveel schulden heeft dat de rentebetalingen op de schuld (meer dan 50 miljard euro per jaar) nu de op één na grootste uitgavenpost van de staat vormen, droomt er duidelijk van om deze oorlogspartij te leiden (“we zijn in oorlog, koste wat het kost”, een bekend deuntje). Het Franse leger, waarvan de arsenalen bijna leeg zijn en waarvan het budget tot op het bot is uitgekleed, is niet in staat om langer dan acht dagen deel te nemen aan een oorlog met hoge intensiteit, maar hij verzekert niettemin dat we zullen zien wat we zullen zien. Oh, wat is oorlog toch mooi als je er nog nooit in gevochten hebt! Hij die zijn partners in juni 2022 aanraadde om “Rusland niet te vernederen,” roept nu op om precies het tegenovergestelde te doen. Hij is niet in staat om op te staan tegen de Algerijnse president of de Comorese te confronteren, maar hij laat zijn spierballen zien en verzekert dat hij de “Russische dreiging,” die volgens hem op Frankrijk en West-Europa drukt, het hoofd zal bieden. Een dreiging die niets anders is dan een groteske fantasie waarvan het enige doel is om angst te zaaien. Een dreiging als een vogelverschrikker. Dit is het moment om te denken aan een uitstekend Georgisch spreekwoord: het schaap brengt zijn leven door in angst voor de wolf, maar uiteindelijk is het de herder die het opeet!

Voor Europeanen plaatst oorlog geen vijanden tegenover elkaar, in de traditionele zin, maar een “aanvaller” en een “aangevallene.” In een conflict moet men altijd de “agressor” de schuld geven, omdat hij de schuldige is – ook al kan deze “agressor” heel goed gehandeld hebben omdat hij zich in een situatie van legitieme verdediging bevond. Deze verandering in woordenschat bevestigt de grote terugkeer van de “rechtvaardige oorlog.” Door oorlog te reduceren tot een duo van “agressor” en “slachtoffer” (zoals bij aanvallen met messen of seksueel geweld) zwemmen we in puur moralisme. Dit brengt ons terug naar de goede oude tijd van de Volkenbond, waarvan we de geschiedenis kennen, en nog meer naar het Briand-Kellogg Pact van 1928, naar de tijd waarin irenicisme bestond uit de gedachte dat oorlog uitgebannen kon worden. Vandaag de dag is het oorlogszucht die de toon zet. Maar het is net zo onpolitiek.

Het is zeker niet slecht voor de verschillende Europese staten om zich uit te rusten met een krachtige defensie-industrie, maar op voorwaarde dat deze onafhankelijk is, dat wil zeggen op voorwaarde dat de Verenigde Staten worden vergeten. Dit is in ieder geval niet wat Zelensky zal redden: als Oekraïne niet langer kan profiteren van Amerikaanse hulp, zijn het niet de schamele middelen waarover de Europese Unie beschikt die hem zullen doen winnen. Er zijn ook te veel verschillen tussen de lidstaten om gemeenschappelijke belangen of doelen te definiëren, en dus een gemeenschappelijk operationeel beleid. Er kan geen Europees leger zijn zolang Europa niet politiek verenigd is, wat wil zeggen dat het vandaag de dag een hersenschim is. Wat betreft een “Europese paraplu” die zou voortkomen uit de beslissing van Frankrijk om de perimeter van zijn afschrikking uit te breiden naar zijn buren, deze zou nog minder geloofwaardig zijn dan de “Amerikaanse paraplu” ooit is geweest. Zoals Jacques Sapir heeft opgemerkt, wie kan denken dat Frankrijk zou accepteren “het risico te lopen Parijs te zien verglazen om Boekarest, Praag of Warschau te redden?” Kortom, in de nabije toekomst zullen we de discussies over militaire en financiële middelen die we niet hebben vermenigvuldigen en blijven we watertrappelen.

Breizh-info.com: J.D. Vance, een opkomende figuur van het Trumpisme, lijkt een nieuw Amerikaans rechts te belichamen dat anti-liberaal en conservatief is, maar tegelijkertijd totaal onbevangen tegenover links staat. Ziet u in hem een blijvende heroriëntatie van het Amerikaanse conservatisme?

Alain de Benoist: Het Trumpisme is een onwaarschijnlijke mengeling van plutopopulisme, technologisch Caesarisme, anarcho-kapitalisme, anti-staatssoevereinisme en libertarische ideologie. Donald Trump vormt met Elon Musk een Caesaristisch duumviraat dat onweerstaanbaar het einde van de Romeinse Republiek oproept. J.D. Vance heeft zeer sympathieke kanten, maar het is moeilijk om precies te weten wat hij vertegenwoordigt in deze constellatie, die ook Amerikaanse mythen omvat: “manifest destiny” en het nieuwe Beloofde Land, de analyse van de maatschappij vanuit het individu, de zelfvoorziening van de markt, het primaat van economie en commercie, toewijding aan technologie en messiaans optimisme. Laten we vooral niet vergeten dat Donald niet de grootsheid van Europa wil herstellen, maar die van Amerika, waarvan hij weet dat die bedreigd wordt.

Breizh-info.com: Hoe ziet u de diepe (onherstelbare) scheiding tussen conservatief anti-woke Amerika en progressief of links Amerika? Is dit niet hetzelfde pad dat Europese naties en volkeren volgen?

Alain de Benoist: Het is niet onmogelijk dat de Verenigde Staten op de rand van een burgeroorlog staan, of een nieuwe Secessieoorlog. Maar ik denk niet dat dit scenario van toepassing is op de Europeanen. Wat Europa het meest bedreigt is geen burgeroorlog. Het is erger: het is chaos.

Breizh-info.com: De Europese Unie (of beter gezegd haar leiders) lijkt zich op te sluiten in ideologische gevechten terwijl de rest van de wereld weer pragmatisch en brutaal wordt. Moet dit gezien worden als een teken van decadentie of als een wanhopige poging om de morele overheersing over volkeren te behouden?

Alain de Benoist: Noch het een, noch het ander – vooral omdat morele overheersing niet onverenigbaar is met decadentie! De Europese Unie sluit zich ook niet op in “ideologische gevechten”; ze sluit zich op in een zeer specifieke ideologie waarvan de drie essentiële pijlers de samenleving van individuen, liberaal kapitalisme en mensenrechten zijn. De liberale democratie, de rechtsstaat en de heerschappij van de marktwaarden zijn de enige gevolgen.

Breizh-info.com: Hoe zit het met de rol van Europa in de Nieuwe Wereldorde die voor onze ogen vorm krijgt? Welke strategieën moet Europa volgen om zijn invloed te behouden?

Alain de Benoist: Het is nutteloos om over strategieën te praten als de mannen er niet zijn om ze te bedenken of uit te voeren. De Europeanen van vandaag zijn de zieke mannen van de planeet. Ze hebben niet het minste idee van wat de bestemming van Europa zou kunnen zijn, omdat het woord “bestemming” voor hen geen betekenis heeft. Onder leiding van ectoplasma’s of slaapwandelaars, die nooit de gelegenheid hebben gehad om te vechten maar vandaag klaar staan om hun volkeren in een nucleaire oorlog te betrekken, bevindt Europa zich in een staat van beschavingsuitputting, in overeenstemming met de voorspellingen van Spengler. Deze verschrikkelijke woorden van Cioran komen bij me op: “Het Westen zoekt tevergeefs naar een vorm van kwelling die zijn verleden waardig is.”

Breizh-info.com: U hebt vaak gewaarschuwd tegen de uniformering van de wereld. Ziet u in deze mondiale verschuiving een kans voor de volkeren van Europa om culturele en beschavingssoevereiniteit te herwinnen?

Alain de Benoist:De eindstrijd is nu aan de gang: ofwel een planeet die geregeerd wordt door één enkele hegemoniale macht (of één enkele universalistische ideologie), ofwel een wereld die gearticuleerd wordt tussen verschillende polen van macht en beschaving, “grote ruimtes” die overeenkomen met de grote regio’s van de wereld, elk geleid door het land dat het best in staat is om zijn invloed uit te oefenen in het beschavingsgebied waartoe het behoort. Maar niets zal mogelijk zijn zolang we blijven geloven dat de wereld in de eerste plaats bevolkt wordt door individuen, terwijl hij in de eerste plaats gedeeld wordt door verschillende volkeren, talen, naties en beschavingsgebieden, elk met hun eigen ambities en principes. De nieuwe Nomos van de Aarde vereist dat deze grote beschavingsgebieden rekening houden met hun identiteit als prioriteit, dat wil zeggen hun geschiedenis, en afzien van het interveniëren in andere gebieden om pseudo-universele waarden toe te passen die in werkelijkheid hun eigen zijn. “Beschavingsstaten” of chaos!

Breizh-info.com: Is de formidabele versnelling van de geschiedenis waar we vandaag getuige van zijn een bron van zorg voor u… of van optimisme?

Ik ben noch optimistisch noch bezorgd. Ik probeer gewoon te begrijpen wat er gaat gebeuren.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

West-Europa is verdoemd: dit is waarom

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: