Scott Ritter: Vooruitzichten 2023 voor Oekraïne

Gezien de bedrieglijke geschiedenis van de Minsk-akkoorden is het onwaarschijnlijk dat Rusland diplomatiek van zijn militaire offensief kan worden afgehouden. Daarom lijkt 2023 een jaar te worden van voortdurende gewelddadige confrontaties.

Na bijna een jaar van dramatische actie, waarbij aanvankelijke Russische opmars werd beantwoord met indrukwekkende Oekraïense tegenoffensieven, hebben de frontlinies in het lopende Russisch-Oekraïense conflict zich gestabiliseerd, waarbij beide partijen verwikkeld zijn in een bloedige positiestrijd, waarbij ze elkaar afmatten in een brute strijd, in afwachting van het volgende grote initiatief van een van beide partijen, schrijft Scott Ritter.

Nu het een jaar geleden is dat Rusland Oekraïne binnenviel, is het feit dat Oekraïne het zover geschopt heeft in het conflict zowel een morele als, in mindere mate, een militaire overwinning.

Van de voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff tot de directeur van de C.I.A., de meeste hoge militaire en inlichtingenfunctionarissen in het Westen oordeelden begin 2022 dat een groot Russisch militair offensief tegen Oekraïne zou resulteren in een snelle, beslissende Russische overwinning.

De veerkracht en vastberadenheid van het Oekraïense leger verrasten iedereen, ook de Russen, wier aanvankelijke actieplan, inclusief de toegewezen strijdkrachten, ontoereikend bleek voor de toegewezen taken. Deze perceptie van een Oekraïense overwinning is echter misleidend.

De dood van de diplomatie

Nu het stof op het slagveld is neergedaald, tekent zich een patroon af met betrekking tot de strategische visie achter de beslissing van Rusland om Oekraïne binnen te vallen. Terwijl de westerse narratieven de Russische actie blijven afschilderen als een overhaaste daad van onuitgelokte agressie, is er een patroon van feiten ontstaan dat erop wijst dat de Russische argumenten voor preventieve collectieve zelfverdediging op grond van artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties gegrond kunnen zijn.

Recente bekentenissen van de functionarissen die verantwoordelijk zijn voor de goedkeuring van de Minsk-akkoorden van zowel 2014 als 2015 (de voormalige Oekraïense president Petro Porosjenko, de voormalige Franse president Francois Hollande en de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel) tonen aan dat het doel van de Minsk-akkoorden voor de bevordering van een vreedzame oplossing van het conflict in de Donbass na 2014 tussen de Oekraïense regering en pro-Russische separatisten een leugen was.

Volgens deze trojka waren de akkoorden van Minsk weinig meer dan een middel om Oekraïne tijd te geven om, met hulp van de NAVO, een leger op te bouwen dat in staat is de Donbass onder controle te krijgen en Rusland uit de Krim te verdrijven.

In dit licht bezien krijgt de oprichting van een permanente trainingsfaciliteit door de VS en de NAVO in West-Oekraïne – die tussen 2015 en 2022 zo’n 30.000 Oekraïense troepen opleidt tot NAVO-normen met als enige doel de confrontatie met Rusland in Oost-Oekraïne aan te gaan – een heel nieuw perspectief.

De toegegeven dubbelhartigheid van Oekraïne, Frankrijk en Duitsland contrasteert met de herhaalde aandrang van Rusland, voorafgaand aan zijn besluit om Oekraïne binnen te vallen op 24 februari 2022, om de Minsk-akkoorden volledig uit te voeren.

In 2008 waarschuwde de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland, William Burns, de huidige directeur van de C.I.A., dat elke poging van de NAVO om Oekraïne bij haar te betrekken door Rusland zou worden gezien als een bedreiging voor zijn nationale veiligheid en, indien deze zou worden voortgezet, een Russische militaire interventie zou uitlokken. Deze memo van Burns biedt de broodnodige context voor de Russische initiatieven van 17 december 2021 om een nieuw Europees veiligheidskader te creëren dat Oekraïne buiten de NAVO zou houden.

Eenvoudig gezegd was het traject van de Russische diplomatie conflictvermijding. Hetzelfde kan niet worden gezegd van Oekraïne of zijn westerse partners, die een beleid van NAVO-uitbreiding nastreefden, gekoppeld aan de oplossing van de Donbass/Crimea-crisis met militaire middelen.

Game Changer, geen Game Winner

De reactie van de Russische regering op het falen van het Russische leger om Oekraïne in de beginfase van het conflict te verslaan, biedt een belangrijk inzicht in de denkwijze van het Russische leiderschap over zijn doelen en doelstellingen.

Omdat een beslissende overwinning uitbleef, leken de Russen bereid een uitkomst te accepteren die de Russische territoriale winst beperkte tot de Donbass en de Krim en een overeenkomst van Oekraïne om zich niet bij de NAVO aan te sluiten. Rusland en Oekraïne stonden zelfs op het punt een overeenkomst van deze strekking te formaliseren tijdens onderhandelingen die begin april 2022 in Istanboel zouden plaatsvinden.

Deze onderhandelingen werden echter afgebroken na de interventie van de toenmalige Britse premier Boris Johnson, die de voortzetting van de militaire bijstand aan Oekraïne koppelde aan de bereidheid van Oekraïne om een beëindiging van het conflict te forceren op het slagveld, in plaats van via onderhandelingen. De interventie van Johnson was ingegeven door de inschatting van de NAVO dat de aanvankelijke Russische militaire mislukkingen duidden op Russische zwakte.

De stemming in de NAVO, weerspiegeld in de publieke verklaringen van NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg (“Als [de Russische president Vladimir] Poetin wint, is dat niet alleen een grote nederlaag voor de Oekraïners, maar het zal de nederlaag zijn, en gevaarlijk, voor ons allemaal”) en de Amerikaanse Secretary of Defense Lloyd Austin (“We willen Rusland zodanig verzwakt zien dat het niet meer het soort dingen kan doen die het heeft gedaan door Oekraïne binnen te vallen”) was om het Russisch-Oekraïense conflict te gebruiken als een oorlog bij proxy, bedoeld om Rusland zodanig te verzwakken dat het nooit meer een militair avontuur zoals in Oekraïne zou willen ondernemen. [In combinatie met een mislukte economische oorlog was het ook bedoeld om de Russische regering ten val te brengen, zoals president Joe Biden afgelopen voorjaar toegaf].

Dit beleid diende als impuls voor de injectie van meer dan 100 miljard dollar aan hulp, waaronder tientallen miljarden dollars aan geavanceerde militaire uitrusting, aan Oekraïne.

Deze massale steuninjectie was een ingrijpende gebeurtenis, die Oekraïne in staat stelde over te schakelen van een hoofdzakelijk defensieve houding naar een houding waarbij een gereconstrueerd Oekraïens leger, opgeleid, uitgerust en georganiseerd volgens NAVO-normen, grootschalige tegenaanvallen uitvoerde die erin slaagden de Russische troepen uit grote delen van Oekraïne te verdrijven. Het was echter geen winnende strategie – verre van dat.

Militaire wiskunde

De indrukwekkende Oekraïense militaire prestaties die mogelijk werden gemaakt door de militaire steun van de NAVO, gingen gepaard met enorme kosten in mensenlevens en materieel. Hoewel de exacte berekening van het aantal slachtoffers aan beide zijden moeilijk te geven is, wordt algemeen erkend, zelfs door de Oekraïense regering, dat de Oekraïense verliezen zwaar zijn geweest.

Nu de gevechtslinies gestabiliseerd zijn, komt de vraag hoe de oorlog verder moet neer op elementaire militaire wiskunde – kortom, een causaal verband tussen twee basisvergelijkingen die draaien om verbrandingssnelheden (hoe snel verliezen worden geleden) versus aanvullingssnelheden (hoe snel deze verliezen kunnen worden vervangen).

Noch de NAVO, noch de Verenigde Staten lijken in staat om de hoeveelheid wapens die aan Oekraïne zijn geleverd en die de succesvolle tegenaanvallen op de Russen in de herfst mogelijk maakten op peil te houden.

Dit materieel is grotendeels vernietigd, en ondanks het feit dat Oekraïne aandringt op meer tanks, gepantserde gevechtsvoertuigen, artillerie en luchtverdediging, en hoewel er nieuwe militaire hulp lijkt te komen, zal deze laat in de strijd komen en in onvoldoende hoeveelheden om een winnend effect op het slagveld te hebben.

Ook het aantal slachtoffers dat Oekraïne maakt, soms meer dan 1.000 man per dag, overtreft ruimschoots de mogelijkheden om vervangers te mobiliseren en op te leiden.

Rusland, aan de andere kant, is bezig met de afronding van een mobilisatie van meer dan 300.000 man die lijken te zijn uitgerust met de meest geavanceerde wapensystemen in het Russische arsenaal.

Wanneer deze troepen volledig op het slagveld aankomen, ergens eind januari, zal Oekraïne geen antwoord hebben. Deze harde realiteit, in combinatie met de annexatie door Rusland van meer dan 20 procent van het grondgebied van Oekraïne en een schade aan de infrastructuur van bijna 1 biljoen dollar, is een slecht voorteken voor de toekomst van Oekraïne.

Er is een oud Russisch gezegde: “Een Rus harnast langzaam maar rijdt snel”. Dit lijkt het geval te zijn met het conflict tussen Rusland en Oekraïne.

Zowel Oekraïne als zijn westerse partners worstelen om het conflict in stand te houden dat zij in gang hebben gezet toen zij in april 2022 een mogelijke vredesregeling afwezen. Rusland heeft zich, na een aanvankelijke achterstand, grotendeels gehergroepeerd en lijkt klaar om grootschalige offensieve operaties te hervatten, waar Oekraïne noch zijn westerse partners een adequaat antwoord op hebben.

Gezien de bedrieglijke geschiedenis van de Minsk-akkoorden is het bovendien onwaarschijnlijk dat Rusland door middel van diplomatie van een militair offensief kan worden afgehouden. Het ziet er dus naar uit dat 2023 een jaar wordt van aanhoudende gewelddadige confrontaties die uitmonden in een beslissende Russische militaire overwinning.

Hoe Rusland zo’n militaire overwinning omzet in een duurzame politieke regeling die zich vertaalt in regionale vrede en veiligheid, moet nog blijken.

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Poetin’s Moker

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: