Scott Ritter: Stemmen tegen nucleaire oorlog

Ongeacht wie van de twee grote kandidaten wint in november, zijn de Verenigde Staten op weg naar een grote existentiële crisis met Rusland in Europa ergens in 2026.

Terwijl Amerika worstelt met de vraag wie er als winnaar uit het circus van de presidentsverkiezingen van 2024 zal komen, wordt er steeds meer gesproken over de existentiële aard van deze verkiezing en de rol die de twee voornaamste kandidaten – de vermoedelijke genomineerde van de Democratische Partij, Kamala Harris, en haar uitdager, de genomineerde van de Republikeinse Partij, Donald Trump – spelen bij het op de spits drijven van de natie als het gaat om de toekomst van de Amerikaanse democratie als instituut. De keuzes konden niet duidelijker zijn – de levende belichaming van “DEI establishment politician” (Harris) versus de schoolboekdefinitie van een “populistische politieke buitenstaander” (Trump), schrijft Scott Ritter.

In veel opzichten is de retoriek over de kritieke aard van de presidentsrace van 2024 niet overdreven – in termen van duurzame politieke levensvatbaarheid kan de inzet niet hoger zijn. Een overwinning van Harris zou in feite het einde betekenen van de MAGA-beweging, omdat die grotendeels een populistische oefening is die is opgebouwd rond de persoonlijkheidscultus rond Donald Trump, van wie de meesten het erover eens zijn dat hij aan zijn laatste politieke race bezig is. Een overwinning van Trump zou echter zijn running mate, J.D. Vance, in de politieke hoofdstroom projecteren, die de kans zou krijgen om de MAGA troon op te eisen in 2028, waardoor de mogelijkheid ontstaat voor een 12-jarige MAGA run die wel eens het einde zou kunnen betekenen van de gevestigde politiek in Amerika zoals we die kennen.

Amerika heeft in zijn 248-jarige geschiedenis talloze presidentiële wedstrijden meegemaakt waarbij de essentie van de natie op het spel stond. De eerste vond plaats in 1800, toen Thomas Jefferson John Adams versloeg in een race die letterlijk de toekomst van de Verenigde Staten bepaalde door een einde te maken aan de conservatieve Federalistische greep op de politieke macht en deze te vervangen door de meer progressieve Democratisch-Republikeinse partij. Andrew Jacksons overwinning in 1828 op John Quincy Adams zag de heropstanding van de Federalistische ideologie in de vorm van de nieuwe Democratische Partij die zegevierde over Adams en de Republikeinen in een verkiezing die diende als basis voor het ontstaan van het tweepartijenstelsel dat de Amerikaanse politiek tot op de dag van vandaag domineert. En de verkiezing van 1860, gewonnen door Abraham Lincoln, bracht letterlijk beslissingen van leven of dood met zich mee die Amerika in een Burgeroorlog stortten. Het is de enige Amerikaanse verkiezing die echt kan worden omschreven als existentieel wat betreft de gevolgen.

Het punt dat hier gemaakt moet worden is dat, wat er ook gezegd wordt over 2024, hoewel de toekomstige richting van de Amerikaanse politiek en de maatschappelijke kwesties die daaruit voortvloeien in november beslist zullen worden, het existentiële lot van de Verenigde Staten niet op het spel staat.

Het lot van de “Amerikaanse democratie” evenmin.

De presidentsverkiezingen van 2024 hebben echter wel directe gevolgen voor het voortbestaan van de Verenigde Staten, het Amerikaanse volk en zelfs de hele wereld, maar niet vanwege de uitslag. De harde realiteit is dat, ongeacht wie van de twee belangrijkste kandidaten wint in november, het Amerikaanse beleid ten opzichte van Rusland, vooral als het gaat om nucleaire houding en wapenbeheersing, is afgestemd op hetzelfde resultaat. En het is dit resultaat dat het lot van de hele mensheid bezegelt, tenzij er een manier wordt gevonden om het onderliggende beleid dat het verwachte resultaat oplevert kritisch te heroverwegen.

Een toekomstige regering Harris is op weg om een beleid voort te zetten dat zich inzet voor de strategische nederlaag van Rusland, de verlaging van de drempel voor het gebruik van kernwapens in Europa, de beëindiging van het laatst overgebleven wapenbeheersingsverdrag (New START) in februari 2026, en de inzet van middellangeafstandsraketten in Europa, ook in 2026.

Donald Trump heeft ondertussen retorische uitspraken gedaan waardoor velen dachten dat hij het conflict in Oekraïne zou beëindigen en daarmee de deur zou openen voor betere relaties met Rusland. Maar dit beleid is gebaseerd op het concept van het “perfect phone call” tussen Trump en de Russische president Vladimir Poetin, waarbij de Russische leider toegeeft aan door Amerika opgelegde voorwaarden met betrekking tot Oekraïne die ver achterblijven bij de door Rusland gestelde doelen. Trump heeft duidelijk gemaakt dat als Poetin niet door de knieën gaat voor Oekraïne, hij Oekraïne zal overspoelen met wapens – eigenlijk het beleid van Biden om de Russen strategisch te verslaan op steroïden. Het was Trump die zich in 2019 terugtrok uit het INF-verdrag en daarmee de beleidsrichting in gang zette waardoor Amerikaanse INF-wapens in 2026 terugkeren naar Europa. En Trump is geen fan van wapenbeheersingsverdragen, dus het idee dat hij New START zou redden of vervangen door een nieuw verdragsinstrument wordt door de realiteit betwist.

Wie er ook wint van de twee grootste kandidaten in november, de Verenigde Staten zijn op weg naar een grote existentiële crisis met Rusland in Europa ergens in 2026. De herintroductie van INF-geschikte systemen door de VS zal leiden tot een soortgelijke inzet door Rusland van nucleaire INF-systemen die gericht zijn op Europa. In de jaren 1980 had de inzet van INF-systemen door de VS en Rusland een inherent destabiliserende situatie gecreëerd waarin één fout een nucleaire oorlog had kunnen ontketenen. De ervaring van Able Archer ’83, een NAVO commando- en controleoefening die plaatsvond in de herfst van 1983, getuigt van deze realiteit. De Sovjets interpreteerden de oefening als een dekmantel voor een nucleaire eerste aanval door de NAVO en zetten hun nucleaire strijdkrachten op scherp. Er was geen ruimte voor fouten – één misrekening of inschattingsfout had kunnen leiden tot een beslissing van de Sovjet-Unie om te anticiperen op een dreigende NAVO-kernaanval en zo een volledige kernoorlog tussen de VS en de Sovjet-Unie te ontketenen.

Het INF-verdrag, ondertekend in 1987, verwijderde deze destabiliserende wapens uit Europa. Maar nu is dat verdrag er niet meer en keren de wapens die Europa en de wereld in de jaren tachtig aan de rand van de afgrond brachten, terug naar een Europees continent waar noties van vreedzame coëxistentie met Rusland zijn vervangen door retoriek die de onvermijdelijkheid van een conflict promoot.

Wanneer men het bestaan van een beleidsdoelstelling (de strategische nederlaag van Rusland) combineert met een beleid ter ondersteuning van een Oekraïense overwinning op Rusland, die gebaseerd is op het terugwinnen door Oekraïne van de fysieke controle over de Krim en de vier gebieden van Nieuw-Rusland (Kherson, Zaporizhia, Donetsk en Lugansk), dan heeft men al een recept voor een ramp, aangezien dit beleid, indien succesvol, automatisch een Russische nucleaire reactie zou uitlokken, aangezien kernwapens doctrinair zouden worden gebruikt om te reageren op elk niet-nucleair scenario waarbij het existentiële voortbestaan van Rusland op het spel staat. (Het verlies van de Krim en de Nieuwe Gebieden is alsof de Verenigde Staten Texas, Californië of New York verliezen – een letterlijke existentiële situatie).

Voeg hieraan toe het einde van de wapenbeheersing zoals we die kennen in februari 2026, wanneer het New START-verdrag afloopt. De regering Biden heeft verklaard dat ze zal proberen “onbeperkt” nieuwe kernwapens toe te voegen zodra de New START-limieten voor het gebruik van kernwapens verlopen – de letterlijke definitie van een uit de hand gelopen wapenwedloop. Men kan zich alleen maar voorstellen dat Rusland gedwongen zou zijn om deze herbewapeningsactiviteit te evenaren.

En tot slot, de recente overeenkomst tussen de VS en Duitsland om in 2026 middenafstandsraketten op Europees grondgebied te stationeren en het besluit van Rusland om deze actie te evenaren door zijn eigen middenafstandsraketten te bouwen en te stationeren, creëert precies de instabiele situatie die in de jaren tachtig de regionale en mondiale veiligheid bedreigde.

Als je deze factoren in hun totaliteit bekijkt, is de onontkoombare conclusie dat Europa geconfronteerd zal worden met een existentiële crisis die al in de zomer van 2026 tot een hoogtepunt zou kunnen komen. De mogelijkheid voor het gebruik van kernwapens, door opzet of per ongeluk, is reëel en creëert een situatie die de Cubaanse Raketcrisis qua risico op een kernoorlog met een orde van grootte of meer overtreft.

Hoewel een toekomstig nucleair conflict zeer waarschijnlijk in Europa zou beginnen, zal het vrijwel onmogelijk zijn om het gebruik van kernwapens op het Europese continent in te dammen. Elk gebruik van kernwapens tegen Russische bodem, of het grondgebied van zijn bondgenoot Wit-Rusland, zou een algemene Russische nucleaire reactie uitlokken die zou leiden tot een algemene, werelddodende kernoorlog.

De vraag waar Amerikanen vandaag de dag voor staan is wat ze moeten doen tegen deze existentiële bedreiging van hun voortbestaan.

Het antwoord dat hier wordt gegeven is om je stem kracht bij te zetten in de komende presidentsverkiezingen door het niet te verbinden aan een persoon of partij, maar eerder aan een beleid.

Kortom, geef je stem kracht door het toe te zeggen aan de kandidaat die zich zal inzetten om vrede boven oorlog te stellen en die belooft om het voorkomen van een nucleaire oorlog, en niet het bevorderen van nucleaire wapens, de hoeksteen van zijn of haar nationale veiligheidsbeleid te maken.

Geef je stem niet weg door je in dit vroege stadium al aan een kandidaat te verbinden – als je dit doet, doe je er niet meer toe, omdat de kandidaten hun aandacht simpelweg zullen richten op de kiezers zonder engagement in een poging hen voor zich te winnen.

Zorg dat de kandidaten jouw stem verdienen door deze te koppelen aan een beleid dat jouw kernwaarden weerspiegelt.

En deze verkiezing zou je kernwaarde uitsluitend gericht moeten zijn op het bevorderen van vrede en het voorkomen van een kernoorlog.

Zo’n beleidshouding zou gebaseerd zijn op twee basispijlers.

1. Maak onmiddellijk een einde aan het huidige declaratoire beleid van de Verenigde Staten dat de strategische nederlaag van Rusland als primair doel van de VS stelt en vervang het door een beleidsverklaring die vreedzame coëxistentie met Rusland tot strategisch doel maakt van het buitenlands en nationaal veiligheidsbeleid van de VS. Een dergelijke heroriëntatie van het beleid zou noodzakelijkerwijs het doel van een heroverweging van de Europese veiligheidskaders inhouden, waarbij de legitieme nationale veiligheidsbelangen van Rusland en Europa worden gerespecteerd, en zou de noodzaak van een neutraal Oekraïne omvatten.

2. Een bevriezing van de inzet van INF-wapensystemen in Europa, gekoppeld aan een Russisch akkoord om geen INF-wapens meer in zijn arsenaal op te nemen, met als doel deze bevriezing om te zetten in een formele overeenkomst die in verdragsvorm wordt afgerond.

3. Een toezegging om samen met Rusland te werken aan de onderhandelingen over en de uitvoering van een nieuw strategisch wapenbeheersingsverdrag dat streeft naar een billijke vermindering van de strategische kernwapenarsenalen van beide naties, een vermindering van het aantal kernwapens dat beide partijen in opslag mogen houden, en dat beperkingen bevat op de verdediging tegen ballistische raketten.

4. Een algemene toezegging om samen met Rusland te werken aan een controleerbare en duurzame wereldwijde vermindering van kernwapens door middel van multilaterale onderhandelingen.

Ik zal samenwerken met Gerald Celente, rechter Andrew Napolitano, Garland Nixon, Wilmur Leon, Max Blumenthal, Anya Parampil, Jeff Norman, Danny Haiphong en vele anderen om een evenement samen te stellen, Operation DAWN, op 28 september 2024. Het doel van dit evenement is om zoveel mogelijk Amerikaanse burgers hun stem te laten verbinden aan het hierboven beschreven beleid en vervolgens deze toezeggingen op zo’n manier te gebruiken dat alle presidentskandidaten gedwongen worden om beleid te formuleren dat aan dit criterium voldoet.

Door dit te doen, zou de kiezer vechten voor een kans om de democratie te redden door zijn of haar stem te laten tellen, Amerika en de wereld te redden door de mogelijkheid te creëren om een nucleair conflict af te wenden, allemaal door de presidentskandidaten hun stem te laten verdienen, in plaats van deze simpelweg weg te geven.

Operatie DAWN bevindt zich nog in de voorbereidende planningsfase. Meer details zullen hier worden gepubliceerd naarmate de planning vordert.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: