In de nasleep van de aanval van Hamas van 7 oktober op Israëlische militaire bases en nederzettingen in de buurt van Gaza is er veel gediscussieerd over kwesties van wettige zelfverdediging en de wettigheid van het gebruik van geweld door Israël als reactie op die aanval, schrijft Scott Ritter.
Deze discussie leidt onvermijdelijk tot een poging om het gedrag van Rusland in de Speciale Militaire Operatie te vergelijken met het gedrag van Israël tot nu toe met betrekking tot Gaza. Het specifieke voorbeeld van Mariupol wordt vaak aangehaald als vergelijkingspunt met de huidige Israëlische operatie in Gaza. Hoewel het nog veel te vroeg is om deze twee gevechten direct met elkaar te kunnen vergelijken, kun je wel onderzoeken op welke grondslagen van het internationaal recht zowel Rusland als Israël zich baseren om hun respectieve militaire operaties te rechtvaardigen. Helaas schiet Israël tekort.
Rusland heeft het inherente recht op individuele en collectieve zelfverdediging, zoals vastgelegd in artikel 51 van het Handvest, aangehaald als rechtvaardiging voor de start van zijn militaire operatie.
Artikel 51 luidt als volgt:
“Niets in dit Handvest doet afbreuk aan het inherente recht van individuele of collectieve zelfverdediging indien een gewapende aanval wordt uitgevoerd tegen een Lid van de Verenigde Naties, totdat de Veiligheidsraad de maatregelen heeft genomen die noodzakelijk zijn om de internationale vrede en veiligheid te handhaven. Maatregelen die door leden worden genomen bij de uitoefening van dit recht op zelfverdediging worden onmiddellijk gemeld aan de Veiligheidsraad en doen op geen enkele wijze afbreuk aan het gezag en de verantwoordelijkheid van de Veiligheidsraad krachtens dit Handvest om te allen tijde die maatregelen te nemen die hij nodig acht om de internationale vrede en veiligheid te handhaven of te herstellen.”
In zijn toespraak waarin hij de start van de speciale operatie aankondigde, zette de Russische president Vladimir Poetin een pleidooi voor pre-emption uiteen, waarbij hij de dreiging uiteenzette die de uitbreiding van de NAVO naar het oosten vormde voor Rusland, evenals de voortdurende militaire operaties van Oekraïne tegen de Russischtalige bevolking van de Donbass.
Poetin verklaarde:
“De NAVO en Oekraïne hebben ons [Rusland] geen andere optie gelaten om Rusland en ons volk te verdedigen dan de optie die we vandaag gedwongen zijn te gebruiken. In deze omstandigheden moeten we doortastend en onmiddellijk optreden. De volksrepublieken van Donbass hebben Rusland om hulp gevraagd. In deze context heb ik, in overeenstemming met artikel 51 van het Handvest van de V.N., met toestemming van de Russische Federatieraad en ter uitvoering van de verdragen inzake vriendschap en wederzijdse bijstand met de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Lugansk, die op 22 februari door de Federale Vergadering zijn geratificeerd, besloten om een speciale militaire operatie uit te voeren.”
De Russische president zette een aanwijsbare claim uiteen onder de doctrine van anticiperende collectieve zelfverdediging zoals die van toepassing is op Artikel 51, verwijzend naar de voortdurende, dreigende dreiging voor de Russischtalige bevolking van de Donbass van een acht jaar durend bruut bombardement dat duizenden mensen het leven heeft gekost.
Van zijn kant heeft Israël herhaaldelijk zijn inherente recht op zelfverdediging aangehaald om zijn voortdurende militaire operaties in Gaza te rechtvaardigen. Maar de ambassadeur van Rusland bij de Verenigde Naties, Vassily Nebenzia, heeft die bewering verworpen door te verklaren dat “het [Israël] als bezettingsmacht die macht niet heeft“.
Nebenzia’s argument is gebaseerd op een advies uit 2004 van het Internationaal Gerechtshof (ICJ). Het Hof schreef:
“Artikel 51 van het Handvest” erkent dus het bestaan van een inherent recht op zelfverdediging in het geval van een gewapende aanval van een staat tegen een andere staat. Israël beweert echter niet dat de aanvallen tegen haar toe te schrijven zijn aan een vreemde staat.”
Het ICJ zei niet dat Israël te maken heeft met talrijke willekeurige en dodelijke gewelddaden tegen zijn burgerbevolking, en voegde eraan toe dat Israël “het recht en zelfs de plicht heeft om te reageren om het leven van zijn burgers te beschermen.” Het ICJ oordeelde echter dat alle maatregelen die Israël neemt “in overeenstemming moeten zijn met het toepasselijke internationale recht”.
Als zodanig, voor zover Gaza en een groot deel van het land dat momenteel het grondgebied van Israël vormt, kunnen worden beschouwd als “bezet gebied” onder internationaal recht, en gezien het feit dat de dreiging waarop Israël reageert afkomstig is van binnen, en niet van buiten, dit bezette gebied, kan Israël zich niet beroepen op het recht op zelfverdediging op basis van een claim van een “staat van noodzakelijkheid” om de onrechtmatigheid van zijn bezetting van Palestijns grondgebied te weerleggen, onder artikel 51 van het VN-Handvest.
Volgens Nebenzia:
“Het recht van Israël op veiligheid kan alleen volledig worden gegarandeerd in het geval van een rechtvaardige oplossing van het Palestijnse probleem op basis van de bekende resoluties van de VN-Veiligheidsraad. We ontkennen het recht van Israël om terreur te bestrijden niet, maar bestrijd terroristen en geen burgers.”
Nu we hebben vastgesteld dat Rusland, in zijn conflict met Oekraïne, in overeenstemming met het internationaal recht heeft gehandeld door zich te houden aan de vereisten van artikel 51 van het VN-Handvest met betrekking tot zelfverdediging, en dat Israël, vanwege zijn status als bezettingsmacht die in directe strijd met het internationaal recht opereert, zich niet kan beroepen op wettige zelfverdediging op grond van artikel 51 als rechtvaardiging voor zijn acties, gaat de vraag nu verder of Rusland of Israël hun respectieve militaire missies al dan niet uitvoeren op een manier die in overeenstemming is met de norm die is vastgelegd in het internationaal humanitair recht.
De belangrijkste overwegingen die een legitieme oorlogsdaad onderscheiden van een oorlogsmisdaad is het concept van “militaire noodzaak”.
“Militaire noodzaak staat per definitie maatregelen toe die daadwerkelijk noodzakelijk zijn om een legitiem militair doel te bereiken en die niet anderszins verboden zijn door het internationaal humanitair recht. In het geval van een gewapend conflict is het enige legitieme militaire doel het verzwakken van de militaire capaciteit van de andere partijen in het conflict.”
De kwestie van “onderscheid” wordt van het grootste belang bij het bespreken van elke vraag over “militaire noodzaak”. Het begrip “onderscheid” zorgt ervoor dat:
“Partijen in een gewapend conflict moeten te allen tijde onderscheid maken tussen de burgerbevolking en strijders en tussen civiele objecten en militaire doelen, en dienovereenkomstig hun operaties alleen richten op militaire doelen.”
Het onderscheid verbiedt “willekeurige aanvallen en het gebruik van willekeurige middelen en methoden van oorlogvoering”, zoals tapijtbombardementen of een artilleriebombardement zonder specifiek militair doel.
“Militaire noodzaak” en “onderscheid” dienen als de kernprincipes waarrond de internationale gemeenschap specifieke handelingen heeft gecodificeerd die oorlogsmisdaden vormen in de vorm van het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof, in het bijzonder artikel 8 (Oorlogsmisdaden).
Deze omvatten:
- Het opzettelijk richten van aanvallen tegen de burgerbevolking als zodanig of tegen individuele burgers die niet rechtstreeks deelnemen aan de vijandelijkheden;
het opzettelijk richten van aanvallen tegen civiele objecten, dat wil zeggen objecten die geen militaire doelen zijn; - Het opzettelijk richten van aanvallen tegen personeel, installaties, materieel, eenheden of voertuigen die betrokken zijn bij een humanitaire hulp- of vredeshandhavingsmissie in overeenstemming met het Handvest van de Verenigde Naties, zolang zij recht hebben op de bescherming die aan burgers of civiele objecten wordt geboden door het internationale recht van gewapende conflicten; en
- Het opzettelijk lanceren van een aanval in de wetenschap dat een dergelijke aanval incidenteel verlies aan mensenlevens of verwondingen aan burgers of schade aan burgerobjecten zal veroorzaken.
Met betrekking tot hun respectieve gevechten om Mariupol en Gaza, zijn zowel Rusland als Israël beschuldigd van activiteiten die in strijd zijn met alle hierboven beschreven handelingen. Het belangrijkste punt dat Rusland in dit opzicht onderscheidt van Israël is dat de Russische doctrine het beschreven gedrag specifiek verbiedt. De Israëlische doctrine, zowel geschreven als gesproken, omarmt het.
Tijdens de Libanonoorlog van 2006 implementeerde de noordelijke commandant van de Israëlische defensiemacht, Gadi Eisenkot, een militaire strategie die erop gericht was om hele burgergebieden als doelwit te nemen en te vernietigen in plaats van de moeilijke en gevaarlijke grondgevechten aan te gaan die nodig waren om ze te veroveren. Het doel van deze strategie was meer dan alleen het verminderen van het aantal Israëlische slachtoffers – het verklaarde doel van deze nieuwe aanpak was om de hele burgerbevolking verantwoordelijk te houden voor de acties van Hezbollah strijders. Eisenkot maakte een einde aan de vereiste van het internationaal recht om onderscheid te maken tussen militaire en burgerdoelwitten. Deze nieuwe doctrine werd voor het eerst gebruikt in de West Beirut Dahiya buurt, en de doctrine ontleende zijn naam aan deze locatie – de “Dahiya” Doctrine.
De “Dahiya Doctrine” roept specifiek op tot het doelbewust aanvallen van burgerbevolkingen en burgerinfrastructuur met het specifieke doel om lijden en ernstige ellende te veroorzaken onder de gehele bevolking. Het doel was om tegelijkertijd elke vijand in het doelgebied te vernietigen, om de doelbevolking te intimideren zodat ze zich tegen de militanten (in dit geval Hezbollah) zouden keren en om andere bevolkingscentra ervan te weerhouden Hezbollah te steunen. De “Dahiya-doctrine” werd sinds 2008 uitgebreid gebruikt tegen Gaza, waarbij duizenden burgers omkwamen. In zijn definitie en door zijn uitvoering komt de “Dahiya Doctrine” neer op niets minder dan staatsterrorisme, wat betekent dat het Israëlische leger door zijn uitvoering van dit beleid een staatsponsor van terrorisme is geworden.
Naarmate de feiten over het optreden van het Russische leger tijdens de slag om Mariupol aan het licht komen, wordt het glashelder dat de Russische soldaten zich voorbeeldig hebben gedragen en zichzelf in de waagschaal hebben gesteld om ervoor te zorgen dat de principes van onderscheid en militaire noodzaak ruimhartig en binnen de geest en de letter van het internationale recht werden toegepast.
Men kan een soortgelijke bewering niet maken over de Israëlische defensiemacht en Gaza, waar de “Dahiya Doctrine” met wraak wordt uitgevoerd.
zowel de inval van rusland in oekraïne als de aanval van hamas op israelieten zijn een reactie op jarenlange onderdrukking en moorden. in de voorgeschiedenis van deze feiten zijn er in beide conflicten wederzijds acties en reacties geweest, wat we van de politiek en media vooral niet mogen meerekenen.
wat vooral in het conflict met israel opvalt is dat men jarenlang moslim(extremisten) naar het westen gehaald heeft die nu hier bij ons hun steun aan hun geloofsgenoten zouden kunnen omzetten in geweld. hier en daar is een enkeling dat al aan het doen, het wachten is op georganiseerde terreur tegen ons, de bevolking van het westen. je zou je kunnen afvragen of dat een deel van het doel was om ze hierheen te halen?
israel erkent geen palestijnse staat en zou ze het liefst allemaal de zee in drijven of in veewagens naar het oosten sturen
Helaas voor Vassily Nebenzia slaat de verklaring dat Israel als bezettingsmacht niet van artikel 51 gebruik zou kunnen maken en Rusland wel volledig nergens op. Zijn logica volgend kan elke Russische aanwezigheid sinds 2014 in de Donbas kan evengoed gekwalificeerd worden als een bezettingsmacht die geen recht heeft op het inroepen van artikel 51.
Door de geschiedenis heen zijn de landsgrenzen meerdere malen herschreven. Dat geldt zowel voor Israel als ook voor Rusland. Als we de landsgrenzen enkel zouden deffinieren tot de oorspronkelijke etnische bevolkingen zoals Rusland wil in Israel, zou Rusland gereduceerd moeten worden tot een klein gebied rondom Moskou.
Overigens is het de vraag wie de oorspronkelijke etnische bevolking van Israel is, want voordat de Joden er door de Arabieren verdreven werden was de grootste etnische groep er net zoals nu Joods. Een dergelijke vergelijking kan bijv. nooit in Jakoetie, Buryatie, Tuva, etc. gemaakt worden waar de Russen nooit tot de grootste etnische groep groep hebben behoord totdat ze die gebieden in de Tsarentijd veroverden.
Vandaar dat het Rusland zou sieren niet met dergelijke onzinargumenten aan te komen wil het serieus genomen worden.
Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat ik tegen de SMO ben of dat Rusland opgesplitst zou moeten worden. Wat ik wel wil zeggen is dat als Rusland zichzelf niet ziet als een bezettingsmacht in Oekraine, of de Russiche deelrepublieken ze ook niet moet roepen dat Israel een bezettingsmacht is want dat is meten met 2 maten. In Tsjetsjenie zijn er 2 bloedige oorlogen om te voorkomen dat ze zich af zou scheiden.
In de gebieden van de Donbas woonden al Russen en zijn deze gebieden in de tijd van de Sovjet Unie om administratieve redenen bij Oekraine gevoegd. Toen de staatsgreep in 2014 in Oekraine gepleegd werd was het overgrote deel van de Russisch sprekende bevolking daar het er niet mee eens. Toen ook nog eens maatregelen werden afgekondigd ten nadele van de Russisch sprekende bevolking van Oekraine hebben deze besloten om zich te willen afsplitsen van Oekraine met het door een staatsgreep aan de macht gekomen nieuwe regime . Rusland heeft wel (beperkte) steun geleverd aan de Donbas maar is toendertijd niet met het leger daar binnengetrokken en de Donbas bezet en onder Russisch bestuur geplaatst. Sterker nog , Rusland heeft toendertijd de twee gevormde entiteiten niet als onafhankelijke staten erkend en gepleit voor een interne oplossing tussen het nieuwe regime in Oekraine en de Donbas.
In Palestina zijn in de jaren 30 vorige eeuw al steeds meer , voor een groot deel indertijd al illegale immigranten , aangekomen die toen ze talrijker werden het al langer geplande idee uitvoerden om met geweld het gebied waar al een bevolking woonde over te nemen om een eigen staat te stichten ten koste van die bevolking (en dan druk ik me nog heel netjes uit). Hetgeen een wezenlijk verschil is.
Als we kijken naar de joden in het gebied van wat Palestina genoemd word , in de eerste plaats hebben stammen die we nu algemeen joden noemen (maar waar technisch gezien de stam van Juda maar een gedeelte van uitmaakte) dat gebied toendertijd ook met geweld veroverd en kwamen oorspronkelijk (ook al) ergens anders vandaan (Ur van Chaldea) die daar naartoe getrokken zijn onder het mom dat hun stamgod hen dat land beloofd had. Bovendien hebben ze het gebied nooit helemaal in handen gehad als een staat maar waren het koninkrijkjes naast andere, die ook onderling conflicten hadden. Veel joden tegenwoordig zijn ook geen afstammelingen van die oorspronkelijke stammen maar hebben door de tijd de joodse religie aangenomen. In het gebied woonden bevolkingsgroepen die in de loop van de eeuwen verschillende religies gehad hebben waaronder joodse en daarna ook christelijke en uiteindelijk de islam ,die nu de dominante religie is ,maar waarvan velen wel al eeuwen in dat gebied woonden en tot de islam bekeerd zijn waaronder ook joden. Dat de joden massaal uit dat gebied verdreven zijn en iedereen die zich tegenwoordig joods noemt afstammelingen zijn van mensen die uit dat gebied kwamen is historisch niet juist. Zoals bijvoorbeeld in de boeken van o a Shlomo Sand , zich baserend op historische bronnen , aantonen.
Bedankt voor uw zeer uitgebreide en leerzame reactie. Ik ben het mede vanwege de argumenten die u aanvoert eens met de SMO. De Diaspora is inderdaad een lang en ingewikkeld verhaal. Ik kijk wat dat betreft alleen naar die vanaf de Arabische overheersing van 638, omdat dat het moment is dat het gebied van Israel Arabisch begon te worden. In het begin ging dat proces zoals u zegt inderdaad vreedzaam, maar vanaf 717 werden de Joden er weer steeds meer gediscrimineerd met o.a. hoge belastingen op landbouw waardoor ze naar de steden gejaagd werden. Daar werden ze echter ook stelselmatig gediscrimineerd, en de Islamitische burgeroorlogen in de 8e en 9e eeuw jaagden de grootste deel van de Joodse bevolking uit het huidige Israel.
Het Zionisme van de moderne tijd (zeg vanaf 1880) ontstond als reactie op de mogelijkheid om te ontsnappen aan het antisemitisme van met name Europa. De Holocaust plus het feit dat de Palestijnse leiders waaronder amin al husseini openlijk met de Duitsers samenwerkten, en ook alle Joden wilden uitmoorden hebben uiteindelijk het ontstaan van de staat Israel mogelijk gemaakt.
Men kan dan wel kwaad zijn op de Zionisten, maar wat moesten zij dan doen. Accepteren dat ze stelselmatig gediscrimineerd worden en als het even tegen zit ook massaal uitgemoord worden? En hoe zouden de nu Joden terug moeten gaan naar de wijken van bijv. Europa nu die overgenomen zijn door de geloofsbroeders van de Palestijnen die ook niks van Joden moeten hebben. Het is niet dat het antisemitisme hier verdwenen is waardoor de Joden weer veilig terug kunnen.
Mocht u het niet eens zijn met mijn reactie dan hoor ik het graag want ik leer graag wat bij hierover.
voor zowel de donbas als palestina geldt dat de mensen die het land als thuisland hebben, die familiair al eeuwen afkomstig zijn uit die gebieden, gewoon vrede willen (ik heb het niet over de terreuracties over en weer).
zo is constantinobel tegenwoordig ook istanboel, omdat dat gewoon al heel lang zo is.
deze mensen uitmoorden om landjepik is gewoon bezopen.
Hallo PearlDragon
Ik denk dat u een fundamentele fout maakt die velen , al dan niet opzettelijk maken . door religies en bevolkingsgroepen met elkaar gelijk te stellen (verwarren).
De oorspronkelijke Hebreeërs , die de joodse religie ‘uitgedacht’ hebben ,om het even zo te zeggen, kwamen uit een regio rond het tegenwoordige Irak en verschilden dus niet van wat we tegenwoordig arabieren noemden.
Hebreeuws en Arabisch zijn twee talen die behoren tot de Semitische taalgroep net zoals andere talen maar de mensen van die taalgroep zijn (ongeveer) hetzelfde van oorsprong .beetje kort gezegd maar ik hoop dat u begrijpt wat ik bedoel. Dus het is meer een verschil van godsdienst dan van etnische afkomst. Zoals ook in mijn commentaar boven , veel joden tegenwoordig zijn niet afkomstig van die bevolking. Simpel gezegd , het feit dat ik in China ga wonen , Chinees ga spreken en zelfs de Chinese nationaliteit aanneem wil niet zeggen dat ik dan ook een Aziaat geworden ben.
Dus de Arabische overheersing zou u mijns inziens beter de Islamitische overheersing moeten noemen. Naast joden woonden in dat gebied ook christenen onder andere ,en een gedeelte is door , vanwege , de islamieten weggetrokken maar een gedeelte van die andere religies is tot de islam bekeerd , om het alleen even alleen bij het gebied Palestina/Israel te houden. Discriminerende maatregelen zoals u noemt om andere mensen het leven zuur te maken kwam ook onder christelijke heerschappij voor en tegenwoordig in Israel ( en wereldwijd tussen verschillende religies).
Verder leven en leefden in gebieden waar nu de islam de dominante religie is al eeuwenlang o a ook joodse gemeenschappen die zich daar gevestigd hebben in de loop van de tijd of bekeerd zijn tot het judaisme voor de islam. Ik ben het overigens eens dat mensen discrimineren of vermoorden alleen omdat ze een andere religie ,afkomst of wat dan ook , hebben zeer afkeurenswaardig.
Veel joden die in Europa leefden wilden niet naar Palestina om daar hun eigen staat te stichten , ondanks dat ze het af en toe niet makkelijk hadden , een feit dat de zionisten als een probleem zagen.
Theodoor Herzl zelf opperde het idee dat antisemitisme (dit woord is eigenlijk onjuist) een goede zaak is voor het zionisme omdat dan meer joden geneigd zouden zijn om naar Palestina te emigreren en daar een eigen staat te stichten. En ook zionistische bankiers van joodse afkom , waaronder Duitse, hebben vanaf de jaren 20 vorige eeuw de NSDAP financieel gesteund ondanks de anti joodse houding. Hetgeen iedereen toch aan het denken zou moeten zetten.
Dat Palestijnse leiders , waaronder Amin Al Husseini , zo anti joods waren (zijn geworden) kwam door het feit dat er sinds de Balfour Declaratie steeds meer joden legaal en illegaal naar Palestina trokken en hoe talrijker ze werden voor de oorspronkelijke bevolking steeds ‘irritanter’ en ook agressiever werden.Dat de Palestijnse leiders alle joden wilden vermoorden is (zionistische) onzin , er leefden al eeuwen joden in Palestina vreedzaam met hun moslim buren. (heel kort gezegd anders wordt deze reactie nog langer). Het de vijand van mijn vijand is mijn vriend principe heeft tot contacten met de nazi’s geleid . Terwijl de nazi’s in het begin de emigratie naar Palestina , in samenwerking met de zionisten ,als een goed idee zagen ( zie onder andere The Transfer Agreement van Edwin Black en boeken van Lenni Brenner , Zionism in the age of Dictators en 51 Documents..)
De jodenvervolging in Europa ten tijde van het Derde Rijk misbruiken om een ander volk van hun land te verdrijven is een absurd excuus. Kort gezegd , wanneer ik geterroriseerd wordt door mijn buren heb ik niet het recht om u uit uw huis te slaan onder het mom van het schijnt dat familie van mij daar honderden jaren eerder gewoond heeft.
Wat de joden na WW2 dan moesten doen , niet de zionisten die hadden het idee om een eigen joodse staat te stichten al lang voor Hitler aan de macht kwam , kunnen hele discussies gevoerd worden maar het gaf ze niet het recht om een andere bevolking van hun land te verdrijven.
Daarbij brutale methodes gebruikend die vergelijkbaar zijn met wat de nazi’s in Europa toegepast hadden en niet alleen tegen joden. Lees een paar boeken van Ilan Pappe bijvoorbeeld over het ontstaan van Israel en de mentaliteit van veel joden in Israel t o v de Palestijnen , ook nog tegenwoordig. Zie getuigenissen van de groep Breaking the Silence en talloze andere video’s op het internet over hoe veel Israeliers over Palestijnen denken en het gedrag van de settlers in de WestBank bijvoorbeeld. De mentaliteit is , en ik vind dat heel erg om te zeggen , precies hetzelfde als die van veel nazi’s.
Het binnenhalen van grote groepen moslims in Europa is pas decennia na WW2 begonnen. Een groot deel van de haat tegen joden door moslims is een direct resultaat van het ontstaan van Israel en de manier waarop dat gebeurd is.
Dit is alles is natuurlijk te kort weergegeven i v m lengte commentaar en mijn tijd.
Een paar videoclips uit honderden die te vinden zijn (en ja er zijn ook video’s van extreme Palestijnse reacties , wat weer een hele andere lange discussie wordt)
School Lessons in Israel
https://www.bitchute.com/video/ByOi4LI3gMYN/
The reality of Israel that the media hides from you
https://www.bitchute.com/video/KjbfadgLFTvu/
Behalve de term ‘onderscheid’ – burgerdoelen versus militaire doelen is de term ‘schijt’ van groot belang: de ‘schijt’ die vrijwel alle bestuurders maar met name Joe Biden en eu-culypta ursulsa van der leyen en uiteraard alle Joodse bestuurders, vanaf de oprichting van de vermaledijde staat, hebben aan alle internationale verdragen en aan elke vorm van humanitair recht.
Over de joden en hun obsessie voor gas … ahum … :
https://www.thetruthseeker.co.uk/?p=275313