Scott Ritter: Pijpleidingen klagen de VS aan

Opzet, motief en middelen: mensen die levenslange gevangenisstraffen uitzitten in Amerikaanse gevangenissen zijn veroordeeld op zwakkere gronden dan het indirecte bewijs tegen Washington voor de aanval op de Nord Stream pijpleidingen, schrijft Scott Ritter.

Indirect bewijs kan, net als direct bewijs, worden gebruikt om de elementen van een misdrijf, het bestaan of de voltooiing van bepaalde handelingen en de intentie of mentale toestand van een verdachte te bewijzen. In het algemeen moet een aanklager, om een veroordeling te verkrijgen, buiten redelijke twijfel aantonen dat een beklaagde een bepaalde handeling heeft gepleegd en dat de beklaagde met specifieke bedoeling heeft gehandeld.

Nord Stream 1 is een multinationaal project van het in Zwitserland gevestigde Nord Stream AG, bedoeld om jaarlijks ongeveer 55 miljard kubieke meter (bcm) Russisch aardgas aan Europa te leveren door het rechtstreeks uit Rusland te transporteren via twee 1.224 kilometer lange pijpleidingen onder de Oostzee, naar een Duitse hub, van waaruit het gas zou worden gedistribueerd naar andere Europese consumenten.

De eerste van de twee pijpleidingen werd in juni 2011 voltooid en begon in november 2011 gas te leveren. De tweede werd voltooid in april 2012 en begon in oktober 2012 gas te leveren. Gazprom, de Russische gasgigant, heeft een belang van 51 procent in het Nord Stream 1 pijpleidingproject.

Nord Stream 2 is een bijna-kloon van het Nord Stream 1-project en bestaat uit twee pijpleidingen van 1.220 kilometer die onder de Oostzee zijn aangelegd en Rusland met Duitsland verbinden. Het project ging van start in 2018 en werd voltooid in september 2021. Net als Nord Stream 1 is de Nord Stream 2 ontworpen om ongeveer 55 bcm aardgas van Rusland via Duitsland aan Europa te leveren. Nord Stream 2 wordt net als Nord Stream 1 geëxploiteerd door een multinationale onderneming waarin Gazprom voor 51 procent eigenaar is.

In tegenstelling tot Nord Stream 1 mocht Nord Stream 2 nooit beginnen met de levering van gas.

De Nord Stream 1 en 2 pijpleidingen zijn een anathema voor het Amerikaanse nationale veiligheidsbeleid, dat al tientallen jaren zuur is over de mate waarin Russisch aardgas de Europese energiemarkt domineert. Deze vijandigheid werd misschien wel het best verwoord in een column die in juli 2019 in de Duitse krant DieWelt werd gepubliceerd.

Het stuk, dat mede werd geschreven door Richard Grenell, Carla Sands en Gordon Sondland (respectievelijk de Amerikaanse ambassadeurs in Duitsland, Denemarken en de Europese Unie), was getiteld “Europa moet controle houden over zijn energiezekerheid” en betoogde dat de “Nord Stream 2-pijpleiding de invloed van Rusland op de EU op energiegebied drastisch zal vergroten”, waarbij werd opgemerkt dat “een dergelijk scenario gevaarlijk is voor het blok en het Westen als geheel.”

De ambassadeurs merkten op dat “een dozijn Europese landen voor meer dan 75 procent van hun aardgasbehoefte afhankelijk zijn van Rusland” en concludeerden dat “dit de bondgenoten en partners van de Verenigde Staten kwetsbaar maakt voor afsluiting van hun gas wanneer Moskou dat wil.”

Bovendien beweerden de ambassadeurs,

De ambassadeurs verweven ook een kritische geopolitieke context met de volgende verklaringen

Ruslands “bewapening” van energie tegen Europa was het onderwerp van een “debat” dat Gary Peach en ik in december 2018 voerden op de pagina’s van Energy Intelligence, dat kwesties met betrekking tot de wereldwijde energiezekerheid volgt. Gary, een van de senior schrijvers van EI, behandelt Russische energie.

Ik betoogde dat “Rusland nooit heeft getracht zijn status als belangrijke energieleverancier van Europa te gebruiken als een middel om invloed uit te oefenen op het beleid”, waarbij ik opmerkte dat:

Gary merkte daarentegen op dat

In december 2019 legde de regering van president Donald Trump sancties op in een wanhopige laatste poging om te voorkomen dat de Nord Stream 2-pijpleiding zou worden voltooid.

Deze sancties werden in mei 2021 opgeheven door de regering van president Joe Biden in een poging om de betrekkingen met Duitsland, die tijdens de regering-Trump ernstig waren verslechterd, te herstellen. Na voltooiing werd de exploitatie van Nord Stream 2 echter verhinderd door bezwaren van Duitse toezichthouders in verband met vergunningskwesties, die naar verwachting pas medio 2022 zouden zijn opgelost.

In de aanloop naar de Russische invasie in Oekraïne heeft de regering-Biden een plan opgesteld om Rusland te straffen door het opleggen van zware economische sancties die gericht zouden zijn op de Russische energiesector, waaronder maatregelen die bedoeld waren om de levering van gas van Rusland aan Duitsland via de Nord Stream-pijpleidingen te stoppen.

Een van de problemen waarmee de Amerikaanse beleidsmakers werden geconfronteerd, was het vinden van de juiste mix van sancties om Rusland schade te berokkenen zonder daarbij de Europese economie te vernietigen. Beleidsmakers aan beide zijden van de Atlantische Oceaan zagen echter in dat zinvolle sancties tegen Russische energie een niet te vermijden nevenrisico voor de Europese economie inhielden.

Een van de mechanismen waarvan de beleidsmakers van de VS en de EU hoopten dat ze de economische gevolgen van het sanctioneren van Russische energie zouden verzachten, was het verhogen van de levering van Amerikaans vloeibaar aardgas (LNG) aan Europa. Sinds 2016 is de hoeveelheid LNG die de VS aan Europa levert toegenomen, met meer dan 21 bcm geleverd in 2021.

Maar 21 bcm kan niet op tegen de hoeveelheid aardgas die door Rusland naar Europa wordt geleverd in geval van een grootschalige verstoring van de Russische energiebevoorrading als gevolg van economische sancties tegen de Russische energiesector.

Na de Russische inval in Oekraïne – en het besef dat de verstoring van de energievoorziening in Europa veel groter zou zijn dan was voorzien – kwam Biden zijn belofte na om de levering van Amerikaans LNG aan Europa te verhogen. Maar de hoeveelheden bleven ver achter bij de vraag, en tegen prijzen die Europa letterlijk bankroet maakten.

De slachtoffers

Toen Duitsland de exploitatie van Nord Stream 2 blokkeerde en sancties de reparatie van Nord Stream 1 onmogelijk maakten, begon de Duitse bevolking de zwaarste lasten te dragen van de sancties tegen Russische energie.

Ondanks het aandringen van hun regering om vastberaden te blijven optreden tegen wat zij beschouwde als Russische agressie tegen Oekraïne, had het Duitse volk andere plannen. Op 26 september gingen zij in groten getale de straat op om te eisen dat hun regering de Nord Stream 2 pijpleiding zou openen en het Duitse volk en de economie zou voorzien van de energie die nodig is om te overleven.

De misdaad

Op 26 september meldde de Nord Stream 2 pijpleiding een enorme drukdaling. De volgende dag meldde de Nord Stream 1 pijpleiding hetzelfde. Een Deens gevechtsvliegtuig, dat over de route van de pijpleiding vloog, meldde dat het een verstoring met een diameter van één kilometer zag in het water bij het eiland Bornholm, direct boven de Nord Stream 2 pijpleiding, veroorzaakt door het massaal vrijkomen van aardgas onder water. (De Deense autoriteiten schatten dat er tussen de twee pijpleidingen in totaal ongeveer 500.000 ton methaan in de atmosfeer is vrijgekomen).

Het incident vond plaats in de exclusieve economische zone van Zweden, en de Zweedse veiligheidsdienst nam de leiding in het onderzoek naar wat er was gebeurd. (Vreemd genoeg werd Rusland niet uitgenodigd om deel te nemen, ondanks het feit dat het een gevestigd economisch en veiligheidsbelang bij de zaak heeft).

“Na afronding van het onderzoek van de plaats delict,” meldden de Zweden, “kan de Zweedse veiligheidsdienst concluderen dat er ontploffingen zijn geweest bij Nord Stream 1 en 2 in de Zweedse economische zone,” met de aantekening dat de ontploffingen “grote schade” aan de leidingen hadden veroorzaakt.

De Zweden verklaarden ook dat zij enkele materialen hadden teruggevonden op de plaats van het incident, die werden geanalyseerd om vast te stellen wie verantwoordelijk was. Dit bewijs, zo verklaarden de Zweden, “versterkt de vermoedens van grove sabotage.”

Hoewel alle partijen die betrokken zijn bij de “sabotage” van de Nord Stream-pijpleiding het erover eens zijn dat de oorzaak door de mens is veroorzaakt, heeft geen enkel land buiten Rusland een verdachte aangewezen. (De Russische president Vladimir Poetin heeft de aanval, die Rusland heeft bestempeld als een daad van “internationaal terrorisme”, toegeschreven aan de “Angelsaksen” – de Britten en Amerikanen).

Biden wees de Russische beweringen van de hand. De aanval op de pijpleiding “was een opzettelijke sabotagedaad en de Russen verspreiden desinformatie en leugens”, aldus de Amerikaanse president. “Op het juiste moment, wanneer de gemoederen bedaard zijn, zullen we duikers naar beneden sturen om uit te zoeken wat er precies gebeurd is. Dat weten we nog niet precies.”

Maar we weten het wel. Biden heeft het ons zelf verteld. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken ook. Net als de Amerikaanse marine. Tussen deze drie hebben we onweerlegbaar bewijs van opzet, motief en middelen – meer dan genoeg om in een rechtbank zonder redelijke twijfel schuld te bewijzen.

Intentie

In een gesprek met verslaggevers op 7 februari verklaarde Biden: “Als Rusland binnenvalt, wat betekent dat er weer tanks of troepen de grens van Oekraïne oversteken, zal er geen Nord Stream 2 meer komen. We zullen er een einde aan maken.”

Toen een journalist vroeg hoe Biden zoiets kon doen, aangezien Duitsland het project in handen had, antwoordde Biden: “Ik beloof u: We zullen in staat zijn om het te doen.”

Geen enkele aanklager heeft ooit een beknoptere intentieverklaring – een ware bekentenis vooraf – gehad dan deze. Joe Biden moet op zijn woord worden geloofd.

Motief

Toen verslaggevers hem op 3 oktober vroegen om commentaar op de aanvallen op de Nord Stream-pijpleiding, reageerde Blinken gedeeltelijk door op te merken dat de aanval “een geweldige kans was om voor eens en voor altijd de afhankelijkheid van Russische energie weg te nemen en zo Vladimir Poetin de bewapening van energie als middel om zijn imperiale plannen te bevorderen, te ontnemen.”

Blinken verklaarde verder dat de VS zouden werken aan het verlichten van de “gevolgen” van de aanval op de pijpleiding voor Europa, verwijzend naar de levering van Amerikaans LNG tegen exorbitante winstmarges voor Amerikaanse leveranciers – een enorme “kans”.

Openbare aanklagers hebben het vaak over cui bono, een Latijnse uitdrukking die “wie profiteert” betekent, wanneer zij een motief voor een gepleegde misdaad willen aanvoeren, in de veronderstelling dat het zeer waarschijnlijk is dat degenen die verantwoordelijk zijn voor een specifieke misdaad degenen zijn die er voordeel bij hebben.

Blinken. Enorme kans.

Cui Bono.

Middelen

Begin juni heeft de Amerikaanse marine, ter ondersteuning van een grote NAVO-oefening die bekend staat als BALTOPS (Baltic Operations) 2022, de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van mijnenjachttechnologie met onbemande onderwatervoertuigen (UUV’s) in operationele scenario’s getest.

Volgens de Amerikaanse marine was het mogelijk om de “opkomende UUV-technologie voor mijnenjacht” te evalueren, waarbij de nadruk lag op “UUV-navigatie, teamoperaties en verbeteringen in akoestische communicatie, terwijl kritieke milieugegevens werden verzameld om de algoritmen voor automatische doelherkenning voor mijndetectie te verbeteren.”

Een van de UUV’s die de Amerikaanse marine gebruikt is de Seafox.

In september werden gespecialiseerde helikopters van de Amerikaanse marine – de MH-60R, die de Seafox UUV kan inzetten – gevolgd terwijl ze voor het Deense eiland Bornholm vlogen, direct boven de segmenten van de Nordstream 1 en 2 pijpleidingen die later beschadigd werden bij de sabotage-incidenten.

Om TASS te citeren,

Schuldig buiten redelijke twijfel

De last die bestaat om schuld buiten redelijke twijfel te bewijzen “is volledig voldaan en volledig overtuigd tot een morele zekerheid dat het gepresenteerde bewijs de schuld van de verdachte bewijst.” In de zaak van de Nord Stream 1 en 2 aanvallen is aan deze last voldaan als het gaat om het toewijzen van schuld aan de Verenigde Staten.

Biden bekende de misdaad bijna van tevoren, en zijn staatssecretaris Blinken kraaide over de “enorme kans” die door de aanval werd gecreëerd. Niet alleen heeft de Amerikaanse marine de misdaad in juni 2022 actief gerepeteerd, met hetzelfde wapen dat eerder naast de pijpleiding was ontdekt, maar zij gebruikte de middelen die nodig waren om dit wapen te gebruiken op de dag van de aanval, op de plaats van de aanval.

Schuldig

Het probleem is dat buiten Rusland niemand de Verenigde Staten aanklaagt. Journalisten lopen weg voor het bewijs, onder het mom van “onzekerheid”. Europa, bang om wakker te worden met de realiteit dat zijn belangrijkste “bondgenoot” een oorlogsdaad heeft gepleegd tegen zijn kritieke energie-infrastructuur, waardoor miljoenen Europeanen worden veroordeeld tot de ellende van kou, honger en werkloosheid – terwijl Europa wordt opgelicht met winstmarges op de verkoop van LNG die het begrip “meevaller” herdefiniëren – blijft zwijgen.

Ieder weldenkend mens twijfelt er niet aan wie verantwoordelijk is voor de aanvallen op de Nord Stream 1 en 2 pijpleidingen. De indirecte bewijzen zijn overweldigend en kunnen in elke Amerikaanse rechtbank tot een veroordeling leiden.

Maar niemand zal de zaak aanhangig maken, althans niet op dit moment.

Schande over de Amerikaanse journalistiek voor het negeren van deze flagrante aanval op Europa.

Schande over Europa omdat het niet de moed heeft om zijn aanvaller publiekelijk bij naam te noemen.

Maar bovenal schande voor de regering van Joe Biden, die de VS heeft verlaagd tot dezelfde standaard als die van degenen die zij jarenlang heeft opgejaagd en gedood – een eenvoudige internationale terrorist en een staatssponsor van terrorisme.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De winter van ontevredenheid staat voor de deur – Komende lente zullen wij allen op een vreemde en andere planeet leven

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: