Scott Ritter: De Nord Stream-Andromeda dekmantel

In 2000 ging de televisieserie “Andromeda” in première, gebaseerd op ongebruikt materiaal van Gene Roddenberry, de bedenker van de Star Trek-serie en -franchise. De plot is gebaseerd op het idee van een ruimteschip, “Andromeda”, bevroren in de tijd, dat de kans krijgt de klok terug te draaien en de geschiedenis ongedaan te maken, schrijft Scott Ritter.

De serie liep vijf jaar.

Snel vooruit naar het heden.

De geschiedenis heeft de regering van de Amerikaanse president Joe Biden hard aangepakt. Hij bekende openlijk zijn voornemen om “een einde te maken” aan het Nord Stream-pijpleidingsysteem dat Russisch aardgas aan Europa leverde via vier pijpleidingen (Nord Stream 1 en Nord Stream 2, elk bestaande uit twee pijpleidingen).

Sindsdien zag het Witte Huis van Biden zich genoodzaakt het door de president uitgesproken voornemen te ontkennen, nadat een explosief rapport van de met een Pulitzer-prijs bekroonde onderzoeksjournalist Seymour Hersh vernietigende informatie had verstrekt die, indien waar (en er is geen reden om aan te nemen dat dit niet zo is), de verantwoordelijkheid voor een reeks onderwaterexplosies op 26 september 2022 bij Biden zelf legt.

Het rapport van Hersh werd genegeerd door de mainstream media in de Verenigde Staten, waarbij The New York Times, waarvoor Seymour Hersh jarenlang schreef over nationale veiligheidskwesties, noch The Washington Post zelfs maar lieten doorschemeren dat de grootste levende onderzoeksjournalist een kaskraker verhaal had gepubliceerd.

En nu de “Andromeda” – niet het ruimteschip uit de gelijknamige televisieserie, maar een Bavaria C50 jacht van 15 meter (49 voet) met als thuishaven de Duitse Baltische havenstad Rostock. Op 7 maart – bijna een maand nadat Hersh zelf zijn artikel over Substack had gepubliceerd – meldde een team van Duitse verslaggevers van de hoofdstudio ARD, Kontraste, Südwestrundfunk (SWR) en Die Zeit gezamenlijk dat zij het bestaan hadden ontdekt van “de boot die naar verluidt werd gebruikt voor de geheime operatie.”

De boot was “een jacht gehuurd van een in Polen gevestigd bedrijf, blijkbaar eigendom van twee Oekraïners.” Volgens het verhaal werd “de geheime operatie op zee uitgevoerd door een team van zes personen.”

De naam van het jacht was “De Andromeda.”

Volgens de Duitse berichtgeving gebruikte het team – vijf mannen, bestaande uit een kapitein van het schip, twee hoofdduikers, twee ondersteunende duikers en een vrouwelijke arts – de Andromeda om het team, samen met de explosieven die werden gebruikt om de pijpleidingen te vernietigen, naar de plaats van het misdrijf te vervoeren. Het schip werd in ” ongereinigde staat” teruggebracht naar Rostock, waardoor Duitse wetshandhavers, die het schip tussen 8 en 11 januari doorzochten, “sporen van explosieven” konden ontdekken op een tafel in de hut van het schip.

Op dezelfde dag dat de Duitse berichtgeving over het nieuwe narratief van de Nord Stream aanval uitkwam, publiceerde The New York Times een verhaal op de voorpagina onder de titel “Inlichtingen suggereren dat pro-Oekraïense groep pijpleidingen heeft gesaboteerd, zeggen VS-ambtenaren.”

Voor het eerst verwees The New York Times naar de rapportage van Hersh en schreef: “Vorige maand publiceerde de onderzoeksjournalist Seymour Hersh een artikel op het nieuwsbriefplatform Substack waarin hij concludeerde dat de Verenigde Staten de operatie uitvoerden op aanwijzing van de heer Biden,” alvorens af te sluiten met “Amerikaanse functionarissen zeggen dat de heer Biden en zijn topambtenaren geen toestemming gaven voor een missie om de Nord Stream-pijpleidingen te vernietigen, en ze zeggen dat de VS er niet bij betrokken waren.”

Als een echo van de ontkenningen van het Biden Witte Huis, begon The New York Times met het volgende:

De New York Times, zo lijkt het, was meer dan gelukkig om haar eigen anonieme inlichtingenbronnen te gebruiken en die van Hersh te verwerpen.

Het probleem met zowel de Duitse berichtgeving als die van The New York Times (wiens bron duidelijk verwees naar dezelfde gegevens als die van de Duitse verslaggevers) is dat het Andromeda narratief niet opgaat.

Neem bijvoorbeeld het Tom Clancy-achtige verhaal over de heldendaad waarbij vier duikers die aan Oekraïne gelieerd zouden zijn de fysiologie tarten door duiken uit te voeren waarvoor een decompressiekamer nodig zou zijn om een opstijging van 75 meter (de diepte van de vernielde Nord Stream-pijpleidingen) te overleven. Een vuistregel is dat decompressie ongeveer een dag duurt per 30 meter zeewater plus een dag.

Dit betekent dat het duikteam drie dagen decompressie per duik nodig zou hebben gehad. Maar om te decompresseren heeft men een decompressiekamer nodig. Voor een duik met twee duikers zou de Andromeda moeten zijn uitgerust met een decompressiekamer voor twee personen van klasse A of twee kamers voor één persoon van klasse B, alsmede met het aantal grote zuurstofflessen dat nodig is om deze kamers in de loop van de tijd te bedienen.

Een eenvoudige bestudering van de binnenruimte van de Bavarian C50 jacht ontkracht al snel het idee dat beide opties mogelijk zijn.

Simpel gezegd: geen decompressiekamer, geen duik, geen verhaal.

Sporen van zware explosieven

Er is nog een ander aspect van het verhaal dat onderzocht moet worden. Volgens de Duitse berichtgeving ontdekten wetshandhavers “sporen” van hoge explosieven op de tafels in de cabine van de Andromeda.

Volgens het Zweedse Openbaar Ministerie, in een verklaring van 19 november 2022, ontdekten Zweedse onderzoekers “sporen van explosieven op verschillende vreemde voorwerpen die werden gevonden” op de plaats van de explosies.

Deze explosieven produceerden, volgens een rapport van 22 november 2022 van Nord Stream AG, het in Zwitserland gevestigde moederbedrijf dat eigenaar is van de Nord Stream 1 en 2 pijpleidingen, “technogene [d.w.z. “van of betrekking hebbend op een proces of substantie gecreëerd door menselijke technologie”] kraters met een diepte van 3 tot 5 meter”, gescheiden “met een afstand van ongeveer 248 meter.”

“Het gedeelte van de pijp tussen de kraters is vernietigd, de straal van de verspreiding van de pijpfragmenten bedraagt minstens 250 meter”, aldus het rapport.

In een rapport aan de Verenigde Naties zeiden zowel Denemarken als Zweden dat de schade aan de Nord Stream pijpleidingen werd veroorzaakt door ontploffingen met de kracht van “enkele honderden kilo’s explosieven”.

Er zij op gewezen dat onderwaterpijpleidingen zoals die welke in Nord Stream worden gebruikt, ontworpen zijn om bestand te zijn tegen proximale explosies van voorwerpen tot enkele honderden kilo’s groot. Op locaties zoals de Oostzee, waar niet-ontplofte militaire munitie uit meerdere wereldoorlogen in overvloed aanwezig is, is de dreiging van een op drift geraakte bom die een pijpleiding raakt en tot ontploffing komt heel reëel.

Uit computermodellen blijkt dat een 600 kg zware explosieve lading die op ongeveer 5 meter van een 34 mm dikke stalen pijpleiding gevuld met gas tot ontploffing wordt gebracht, de structurele integriteit van de pijpleiding niet in gevaar brengt.

Op de plaats van de explosies bestonden de Nord Stream pijpleidingen uit 26,8 mm stalen buizen met een extra 33,2 mm betonnen bekleding, voor een totale dikte van 60 mm. Het gewicht van één enkel leidingdeel bedroeg meer dan 11 ton.

Kortom, een standaard hoog explosieve lading van enkele honderden kilo’s zou niet voldoende zijn om de vernietiging te veroorzaken die plaatsvond op de Nord Stream pijpleiding.

Hersh meldde dat de gebruikte explosieven “gevormde ladingen” waren.

Bij een gevormde lading wordt de energie van de explosie in één richting gericht, gewoonlijk door een holle vorm in het explosief aan te brengen die vervolgens wordt bekleed met een metalen plaat, zodat meestal een pantser- en/of betondoorborend effect wordt bereikt.

Zonder al te technisch te worden, is het ontwerp van een onderwaterlading die voldoende is om een met beton beklede stalen pijp op een diepte van 73 meter te penetreren niet algemeen bekend. De lading moet worden voorbereid door gekwalificeerde explosievenexperts en idealiter worden getest voordat ze operationeel wordt ingezet om het ontwerp en de functionaliteit van het apparaat te valideren.

Dit zijn geen taken van een klein ad hoc team van Oekraïense onderwatersaboteurs, maar eerder van door de staat gesponsorde actoren met toegang tot explosieven van militaire kwaliteit en testfaciliteiten.

Strike twee voor de Duitse berichtgeving.

Maar de meest opvallende tekortkoming in de Duitse rapportage betreft de detectie van “sporen van explosieven” aan boord van de Andromeda. Deze informatie zou het precieze gebruikte explosief identificeren. Bovendien zou het, wanneer het wordt vergeleken en gecontrasteerd met het “spoor-explosief” dat door de Zweden werd gevonden op de plaats van de aanvallen op Nord Stream, een duidelijk verband kunnen leggen tussen de Andromeda en de aanvallen.

Maar Zweden heeft de dossiers van zijn onderzoek naar de Nord Stream-aanval verzegeld om redenen van nationale veiligheid, wat betekent dat het niet zal samenwerken met Duitsland om te zien of de explosieve sporen die zijn gevonden op de plaats van de Nord Stream-misdaad overeenkomen met die aan boord van de Andromeda.

De duidelijke reden achter deze beslissing: omdat de twee sporen niet overeenkomen. Het ene – het Zweedse monster – wijst naar de dader. Het andere – het Andromeda monster – is bewijs van een doofpotaffaire.

Strike drie, en je ligt eruit.

De ruwe poging van de Duitse regering om een alternatief narratief te fabriceren over wie de Nord Stream pijpleiding heeft aangevallen, faalt in de reuktest – kortom, het stinkt. De gaten in dit verhaal zijn zodanig dat zelfs de meest begaafde scenarioschrijvers dit Andromeda-verhaal over het veranderen van de geschiedenis niet kunnen omzetten in iets dat ook maar enigszins geloofwaardig is. Kortom, Gene Roddenberry zou niet onder de indruk zijn.

Bovendien lijkt het feit dat de Amerikaanse inlichtingendienst snel informatie over het Duitse onderzoek lekte naar The New York Times, de facto een bewijs van Amerikaanse medeplichtigheid aan deze doofpotaffaire.

En de reden voor deze doofpot is overduidelijk: zowel de Duitsers als de Amerikanen vrezen de berichtgeving van Hersh.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Sy Hersh onthult en NAVO waarschuwt voor escalatie oorlog in Oekraïne?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: