Scott Ritter: De nachtmerrie van NAVO-materieel dat naar Oekraïne wordt gestuurd

De recente goedkeuring door het Westen van meer militaire bijstand aan Kiev riskeert een nucleaire nachtmerrie, gaat voorbij aan de Oekraïense verwachtingen en staat haaks op de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog die is vastgelegd in een prominent Sovjet-oorlogsmonument in Berlijn, schrijft Scott Ritter.

Dinsdag besloot het Witte Huis ongeveer 30 M1 Abrams tanks naar Oekraïne te sturen, wat werd gezien als een politieke dekmantel voor Duitsland, dat besloot 14 Leopard 2 tanks naar Kiev te sturen.

In de vroege ochtend van 2 mei 1945 aanvaardde generaal Vasilij Tsjoeikov, de bevelhebber van het 8e Sovjet-garde leger, de overgave van het Duitse garnizoen in Berlijn.

Twee dagen eerder hadden soldaten van de 150e Infanteriedivisie, onderdeel van het Sovjet 5e Schokleger, het overwinningsvaandel van het Rode Leger boven de Reichstag gehesen. Een uur nadat het vaandel omhoog ging, pleegden Adolf Hitler en zijn maîtresse Eva Braun zelfmoord in zijn werkkamer in de Fürhrerbunker.

Tsjoeikov, de held van Stalingrad wiens gehavende 62e Leger werd omgedoopt tot het 8e Garde Leger ter ere van hun overwinning in het vasthouden van die stad tegenover een massale Duitse aanval, had zijn troepen naar het hart van de nazi-hoofdstad geleid, waar ze het hardnekkige nazi-verzet bevochten in de wijk Tiergarten in Berlijn, waar zich het hol van het nazi-beest bevond. De Sovjet-generaal werd beloond voor de moed en opoffering van zijn soldaten doordat hij in de positie kwam om de Duitse overgave te aanvaarden.

Ter ere van deze prestatie, en het offer dat het bracht, huldigde het Sovjetleger in november 1945 een herdenkingsmonument in langs de Tiergarten. Het monument, opgetrokken uit rood marmer en graniet dat werd weggehaald bij de ruïnes van Adolf Hitlers Neue Reichskanzlei (Nieuwe Keizerlijke Kanselarij), bestaat uit een concave zuilengalerij van zes aaneengesloten assen, geflankeerd door artillerie van het Rode Leger en een paar T-34 tanks, met een reusachtig bronzen beeld van een zegevierende soldaat van het Rode Leger die vanaf de middelste pyloon de wacht houdt.

Van 1945 tot 1993, toen het Russische leger zich uit Berlijn terugtrok, hielden Sovjetbewakers de wacht bij het monument. Sindsdien wordt het monument onderhouden volgens de voorwaarden van het Duitse herenigingsverdrag van 1990, dat West- en Oost-Duitsland samenbracht in de nasleep van de val van de Berlijnse Muur.

In het graniet van het monument is in cyrillische letters een inscriptie gegraveerd die luidt: “Eeuwige roem voor de helden die in de strijd tegen de Duitse fascistische bezetters zijn gevallen voor de vrijheid en onafhankelijkheid van de Sovjet-Unie”.

In een wending van gebeurtenissen die Vasily Chuikov en de Sovjethelden aan wie het Tiergarten oorlogsmonument is opgedragen, in hun graf moeten doen omdraaien, hebben de krachten van het fascisme opnieuw hun verfoeilijke koppen opgestoken, ditmaal gemanifesteerd in een Oekraïense regering die zich laat leiden door de neonazistische ultranationalistische ideologie van Stepan Bandera en zijn geestverwanten.

Bandera en zijn moorddadige beweging waren in het decennium na het einde van de Tweede Wereldoorlog fysiek verslagen door de Sovjettroepen. Zijn ideologie overleefde echter in een westelijke Oekraïense diaspora, gevormd door de overlevenden van die beweging, die een veilig onderkomen vonden in West-Duitsland (waar Bandera zich zelf vestigde tot hij in 1959 werd vermoord door de Sovjet-KGB); Canada (waar Chrystia Freeland, de kleindochter van een voormalige uitgever van pro-Bandera propaganda, momenteel vice-premier is), en de Verenigde Staten (waar de volgelingen van Stepan Bandera een “heldenpark” hebben aangelegd buiten Ellenville, New York, met een buste van Bandera en andere neonazistische Oekraïense ultranationalisten. )

De ideologie overleefde ook in de schaduw van de westelijke Oekraïense districten die door de Sovjet-Unie waren opgenomen na de opsplitsing van Polen in 1939, en later, na de herbezetting van deze gebieden door de Sovjettroepen in 1945.

Door de CIA gefinancierde politieke ondergrondse

Vanaf 1956 (na het de-stalinisatiebeleid dat de Sovjet-premier Nikita Chroesjtsjov had ingesteld na zijn “geheime toespraak” tot de leden van de Communistische Partij) werden duizenden leden van het Oekraïense Opstandelingenleger (UPA)/Organisatie van Oekraïense Nationalisten-Bandera (OUN-B), die door de Sovjetautoriteiten waren gearresteerd en veroordeeld, vrijgelaten uit de Goelag en teruggestuurd naar hun huizen, zogenaamd om opnieuw te worden geïntegreerd in de Sovjetmaatschappij. Deze reïntegratie heeft echter nooit plaatsgevonden.

In plaats daarvan opereerden Oekraïense fascisten, gefinancierd door de C.I.A., als een politieke ondergrondse, die sabotageoperaties uitvoerde en een anti-Sovjet/anti-Russische ideologie aanwakkerde onder een bevolking waar de Oekraïense nationalistische ideologie hoogtij vierde.

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, eind 1991, kwamen deze Oekraïense nationalisten uit de schaduw tevoorschijn en begonnen zich te organiseren in politieke partijen, gesteund door bendes gewelddadige extremisten die door middel van fysieke intimidatie een persoonlijkheidscultus rond de persoon van Stepan Bandera propageerden.

Er ontstonden politieke partijen zoals Svoboda (“Vrijheid”) en de Rechtse Sector. Hoewel ze geen steun kregen van de meerderheid van de Oekraïense bevolking, konden deze groepen hun voorliefde voor organisatie en geweld gebruiken om een dominante rol te spelen in de rellen die begin 2014 uitbraken op het Maidanplein in Kiev, en die leidden tot de afzetting van de democratisch gekozen Oekraïense president Victor Janoekovitsj en zijn vervanging door een regering van door de Verenigde Staten uitgekozen mensen, waaronder de toekomstige premier Arseniy Yatsenyuk.

In een onderschept telefoongesprek tussen onderminister Victoria Nuland en de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Geoffrey Pyatt, dat plaatsvond in de dagen vóór de afzetting van Janoekovitsj in februari 2014, positioneerde Nuland Yatsenyuk als de toekomstige leider van Oekraïne en moedigde Yatsenyuk in dit verband actief aan om samen te werken met Oleh Tyahnybok, het hoofd van Svoboda, die openlijk werd gesteund door gewapende radicalen van de Rechtse Sector.

16 mei 2015: Assistent-staatssecretaris Victoria Nuland met de Amerikaanse ambassadeur Geoffrey Pyatt (links) op het oefenterrein voor politiepatrouilles in Kiev, Oekraïne. (Amerikaanse ambassade Kiev, Flickr)

De nauwe coördinatie tussen de nieuwe post-Maidan regering van Oekraïne en de pro-Bandera Svoboda en Rechtse Sector politieke partijen heeft ertoe geleid dat deze organisaties een te grote rol spelen in Oekraïense veiligheidszaken.

Dmytro Yarosh, het voormalige hoofd van de Rechtse Sector, werd bijvoorbeeld adviseur van de opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, generaal Valerii Zaluzhnyi. In die functie zag Yarosh toe op de opname van talrijke vrijwillige eenheden van de Rechtse Sector in de reguliere strijdkrachten van Oekraïne.

Een van de eenheden die als gevolg van deze reorganisatie is opgericht, is de 67e Afzonderlijke Gemechaniseerde Brigade, die sinds november 2022 in opleiding is in het Verenigd Koninkrijk.

Dat NAVO-leden, zoals het Verenigd Koninkrijk, actief betrokken zijn bij de training van Oekraïense strijdkrachten is een bekend gegeven. In juli 2022 kondigde het Britse ministerie van Defensie aan dat het zou beginnen met het trainen van ongeveer 10.000 Oekraïense troepen per vier maanden.

Dat zij een actieve rol spelen bij het geven van gevechtstraining aan fervente neonazistische militaire formaties is iets wat westerse media lijken te mijden.

Contactgroep Defensie Oekraïne

De kwestie is echter veel complexer – en controversiëler – dan alleen het geven van militaire basistraining aan een paar duizend aanhangers van de haatdragende ideologie van Stepan Bandera.

De 67e Gemechaniseerde Brigade is waarschijnlijk een van de drie Oekraïense formaties ter grootte van een brigade die zullen worden opgeleid en uitgerust met miljarden dollars aan militaire steun die onlangs zijn goedgekeurd tijdens de achtste zitting van de Oekraïense Contactgroep voor Defensie.

De contactgroep werd voor het eerst bijeengeroepen op de uitgestrekte Amerikaanse luchtmachtbasis in Ramstein, Duitsland, in april 2022, en heeft gediend als het belangrijkste coördinatiemechanisme tussen de strijdkrachten van Oekraïne en de NAVO met betrekking tot het verstrekken van opleiding en materiële steun aan het Oekraïense leger.

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky spreekt via video tijdens de achtste bijeenkomst van de Contactgroep Defensie Oekraïne op de luchtmachtbasis Ramstein, Duitsland, 20 januari. (DoD, Jack Sanders)

De meest recente bijeenroeping van de Ramstein Contact Group vond plaats in de schaduw van een interview dat de commandant van de Oekraïense strijdkrachten, generaal Valerii Zaluzhnyi, in december 2022 gaf aan The Economist. Volgens Zaluzhnyi was het voornaamste probleem voor Oekraïne de noodzaak om “deze lijn [d.w.z. de verdedigingsgordel Soledar-Bakhmut] vast te houden en niet nog meer terrein te verliezen.”

Sinds dat interview is Soledar in handen van de Russen gevallen en dreigt Bakhmut te worden omsingeld. Bovendien zijn Russische troepen in het offensief ten noorden en zuiden van het Bakhmut-front, waarbij ze in sommige gevallen tot zeven kilometer per dag oprukken.

Zaluzhnyi verklaarde ook dat de tweede prioriteit voor Oekraïne was,

“om zich voor te bereiden op deze oorlog die in februari [2023] kan plaatsvinden. Om een oorlog te kunnen voeren met verse troepen en reserves. Onze troepen zitten nu allemaal vast in gevechten, ze bloeden. Ze bloeden en worden alleen bijeengehouden door moed, heldenmoed en het vermogen van hun commandanten om de situatie onder controle te houden.”

De Oekraïense commandant merkte op dat Oekraïne in februari de “oorlog” zou hervatten:

“We hebben allemaal berekeningen gemaakt – hoeveel tanks, artillerie we nodig hebben enzovoort. Dit is waar iedereen zich nu op moet concentreren. Mogen de soldaten in de loopgraven mij vergeven, het is belangrijker om ons nu te concentreren op het vergaren van middelen voor de langduriger en zwaardere gevechten die volgend jaar kunnen beginnen.”

Het doel van dit offensief, zei Zaluzhnyi, is om Rusland terug te dringen naar de grenzen die bestonden op 23 februari 2022, het begin van de Russische invasie. Hij gaf ook aan dat de bevrijding van de Krim een doel was.

“Om de grenzen van de Krim te bereiken, moeten we op dit moment een afstand van 84 km afleggen tot Melitopol [een strategische stad in het zuiden van de republiek Donetsk]. Dit is overigens genoeg voor ons, want Melitopol zou ons een volledige vuurcontrole geven over de landcorridor, want vanuit Melitopol kunnen we al vuren op de Krim- Isthmus.”

Generaal Valerii Zaluzhnyi, rechts, met kolonel-generaal Oleksandr Syrskyi tijdens de Slag om Kiev, maart 2022. (Opperbevelhebber van Oekraïne, CC BY 4.0, Wikimedia Commons)

Zaluzhnyi straalde vertrouwen uit. “Ik weet dat ik deze vijand kan verslaan,” zei hij. “Maar ik heb middelen nodig. Ik heb 300 tanks nodig, 600-700 IFV’s [infanteriegevechtsvoertuigen], 500 houwitsers. Dan denk ik dat het volledig realistisch is om de linies van 23 februari te bereiken.”

Zaluzhnyi sprak over een aanstaande ontmoeting met de Amerikaanse generaal Mark Milley, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff. “Ik zal hem [Milley] vertellen hoeveel het waard is, hoeveel het kost. Als we het niet krijgen, zullen we natuurlijk vechten tot het einde. Maar zoals een filmpersonage zei: “Ik sta niet in voor de gevolgen. De gevolgen zijn niet moeilijk te overzien. Dit is wat we moeten doen.”

Kortom, Zaluzhnyi zei dat hij de oorlog met Rusland zou kunnen winnen als hij de gevraagde hoeveelheid militair materieel zou krijgen. Anders zou Oekraïne het conflict waarschijnlijk verliezen.

De achtste zitting

De achtste zitting van de Ramstein-contactgroep kwam op 20 januari bijeen en de Oekraïners drongen er bij hun westerse bondgenoten sterk op aan de materiële steun te verlenen waar Zaluzhnyi om had gevraagd.

De ministers van Defensie van meer dan 50 landen namen deel, waaronder Oleksii Reznikov uit Oekraïne, die enkele dagen voor de bijeenkomst in Ramstein op het World Economic Forum in Davos verklaarde: “Wij [Oekraïne] voeren vandaag de missie van de NAVO uit. Zij vergieten hun bloed niet. Wij vergieten het onze. Daarom moeten zij ons van wapens voorzien.”

De Contactgroep nam de Oekraïense vraag naar materiële steun in overweging, en aan het eind van de vergadering had zij toegezegd Oekraïne een steunpakket van vele miljarden dollars te zullen leveren, waaronder luchtverdedigingswapens, artilleriemunitie, ondersteuningsvoertuigen, en (misschien wel het belangrijkste) ongeveer 240 van de 500 infanteriegevechtsvoertuigen waarom het had gevraagd, ruwweg opgesplitst in een bataljon (59 voertuigen) van in de V.S. gemaakte M-2 Bradleys, twee bataljons (59 voertuigen) van Amerikaanse makelij, twee van Amerikaanse makelij en een van Amerikaanse makelij. M-2 Bradleys, twee bataljons (90 voertuigen) M-1126s, één bataljon (40 voertuigen) Duitse Marders en één bataljon (ongeveer 50 voertuigen) Zweedse CV90s.

De Ramstein Contact Group beloofde ook de levering van vier bataljons gemotoriseerde artillerie, bestaande uit 19 Zweedse Archer’s, 18 Britse AS-90’s, 18 Amerikaanse M-109 Paladin’s en een twaalftal Franse CEASAR’s. Samen met de 24 gesleepte FH-70 stukken komt het totaal aan artilleriestukken dat naar Oekraïne wordt gestuurd op iets minder dan 100 stuks, ver verwijderd van de 500 waarom Zaluzhnyi had gevraagd.

Op de lijst van de Ramstein Contact Group ontbrak iets dat ook maar in de verste verte leek op de 300 tanks waar Zaluzhnyi om had gevraagd; het beste wat de Europese bondgenoten van Oekraïne [tot dinsdag] konden doen was een belofte van het Verenigd Koninkrijk om een bedrijf (14) Challenger 2 main battle tanks te leveren.

Oekraïense loopgravenlijn bij de Slag om Bakhmut, november 2022. (Mil.gov.ua, CC BY 4.0, Wikimedia Commons)

Zaluzhnyi had in zijn interview met The Economist aangegeven dat hij zijn geplande offensief niet kon uitvoeren met minder dan de drie gepantserde en drie gemechaniseerde brigade-equivalenten waarom hij had gevraagd.

Het collectieve Westen had gereageerd met nauwelijks twee brigade’s aan materieel.

Deze twee, gevoegd bij een derde gemechaniseerde brigade die eerder was gevormd en in opleiding was in Polen, gaven de Oekraïense generaal de helft van wat hij beweerde nodig te hebben voor een succesvol offensief tegen Rusland.

Voor de Amerikaanse generaal Milley was het materieeltekort niet het probleem, maar de training. Voordat hij in Ramstein aankwam, bezocht Milley het uitgestrekte Grafenwoehr-trainingsterrein in Duitsland. Daar traint het Amerikaanse leger ongeveer 600 Oekraïense soldaten in het effectief verplaatsen en coördineren van hun compagnie- en bataljonsgrote eenheden in de strijd, met behulp van gecombineerde artillerie-, pantser- en grondtroepen.

In een gesprek met verslaggevers zei generaal Milley dat deze training van cruciaal belang is om Oekraïne te helpen het vorig jaar aan Rusland verloren grondgebied te heroveren. Het doel van deze training, zei Milley, is dat de binnenkomende wapens en uitrusting aan Oekraïne worden geleverd, zodat de nieuw getrainde troepen ze kunnen gebruiken “ergens voordat de voorjaarsregens komen. Dat zou ideaal zijn.”

Wat het Westen geeft

Operationele training, hoe bekwaam die ook wordt gegeven en opgenomen, geeft geen goed beeld van de werkelijke gevechtscapaciteit die door het Westen aan Oekraïne wordt overgedragen. De realiteit is dat de meeste van deze uitrusting het nog geen maand uithoudt onder gevechtsomstandigheden; zelfs als de Russen ze niet vernietigen, zullen onderhoudsproblemen dat wel doen.

Neem bijvoorbeeld de 59 M-2 Bradley-voertuigen die door de Verenigde Staten worden geleverd. Volgens anekdotische informatie van Reddit is de Bradley, ik citeer: “een onderhoud NACHTMERRIE”.

“Ik kan niet eens beginnen te vertellen hoe verschrikkelijk het onderhoud van een Bradley is,” verklaarde de auteur, een veteraan van het Amerikaanse leger die in een Bradley-eenheid in Irak heeft gediend.

De Stryker is niet beter. Volgens een recent artikel in Responsible Statecraft noemden Amerikaanse soldaten die het voertuig gebruikten in zowel Irak als Afghanistan de Stryker “een zeer goed gevechtsvoertuig, zolang het over wegen reed, het niet regende – en niet hoefde te vechten.”

Stryker infanteriedraagvoertuig, M1126. (Amerikaans leger, Publiek domein, Wikimedia Commons)

De Stryker is ook een moeilijk systeem om goed te onderhouden. Een van de kritieke kenmerken van de Stryker is het “hoogtebeheersysteem” of HMS. In het kort komt het erop neer dat de romp niet op de banden gaat rijden. Als het HMS-systeem niet voortdurend wordt onderhouden en gecontroleerd, schuurt de romp tegen de banden, waardoor de banden kapot gaan en het voertuig niet meer kan functioneren.

Het HMS is complex, en als één onderdeel niet wordt onderhouden of bediend, gaat het hele systeem kapot. De kans dat de toekomstige Oekraïense bestuurders van de Stryker de HMS goed onderhouden onder gevechtsomstandigheden is vrijwel nihil – zij zullen niet over de nodige opleiding en “logistieke ondersteuning” (zoals reserveonderdelen) beschikken.

De Duitse Marder IFV lijkt voor de Oekraïners een vergelijkbaar onderhoudsprobleem te vormen: volgens een artikel uit 2021 in The National Interest “werd het voertuig vanaf het begin als onbetrouwbaar beschouwd: Rupsbanden versleten snel, transmissies gingen vaak stuk en soldaten konden de motor van het voertuig niet gemakkelijk verwijderen voor onderhoud in het veld.”

Hoewel Duitsland voorbereidingen treft om een aanzienlijk bedrag te investeren om de Marder te upgraden, is dit nog niet gebeurd. Oekraïne erft een oud wapensysteem dat een aanzienlijk onderhoudsprobleem met zich meebrengt waar Oekraïne niet op voorbereid is.

De Zweedse CV 90 heeft beperkte gevechten meegemaakt in Afghanistan toen hij werd ingezet bij het Noorse leger. Hoewel er niet genoeg openbare gegevens beschikbaar zijn over de onderhoudbaarheid van dit systeem, volstaat het op te merken dat zelfs als de SV 90 gemakkelijk te onderhouden blijkt, het een heel ander onderhoudsprobleem vormt dan dat van de Bradly, Stryker of Marder.

Kortom, om de vijf bataljon-equivalenten aan infanteriegevechtsvoertuigen die aan hun NAVO-partners worden geleverd naar behoren te kunnen bedienen, zal Oekraïne zijn onderhoudstroepen moeten opleiden voor vier totaal verschillende systemen, elk met zijn eigen unieke problemen en afzonderlijke vereisten op het gebied van logistiek en reserveonderdelen.

Het is letterlijk een logistieke nachtmerrie die uiteindelijk de achilleshiel van de Ramstein-tranche van zwaar materieel zal blijken te zijn.

Maar zelfs hier lijkt noch de NAVO noch Oekraïne door de bomen het bos te zien. In plaats van te erkennen dat het geleverde materiaal ontoereikend is om Oekraïne in staat te stellen grootschalige offensieve operaties tegen Rusland uit te voeren, begonnen beide partijen elkaar te bestoken met de kwestie van de tanks, namelijk het feit dat Duitsland in Ramstein heeft nagelaten zijn verantwoordelijkheid te nemen en de weg vrij te maken voor de levering aan Oekraïne van honderden moderne Leopard 2-gevechtstanks.

Duitse geschiedenis en optiek

De bijeenkomst in Ramstein werd belemmerd door bezorgdheid binnen het Duitse parlement over de optiek die verbonden is aan de levering door Duitsland van tanks waarmee de Russen in Oekraïne zouden worden bestreden.

Deze bezorgdheid werd wellicht het best verwoord door Petr Bystron van de rechtse partij Alternative für Deutschland. “Duitse tanks vechten tegen Rusland in Oekraïne,” daagde Bystron zijn collega’s uit, “vergeet niet dat uw grootvaders hetzelfde hebben geprobeerd, samen met de [Oekraïense nationalisten] Melnik, Bandera en hun aanhangers.

“Het resultaat was immens lijden, miljoenen slachtoffers aan beide zijden en uiteindelijk kwamen Russische tanks hier, in Berlijn. Twee van die tanks staan hier in de buurt permanent tentoongesteld, en dat moet u in gedachten houden als u er elke ochtend langs loopt,” zei Bystron, verwijzend naar de twee Sovjet T-34 tanks bij het Tiergarten-monument voor gevallen Sovjetsoldaten.

De kwestie van de Leopard tanks was echter meer politiek dan technisch: Polen dreigde de weigering van Duitsland om de tanks naar Oekraïne te sturen te negeren en kondigde aan dat het bereid was om in de nabije toekomst 14 van zijn eigen Leopard 2 tanks naar Oekraïne te sturen. In combinatie met de 14 Challenger 2 tanks die door de Britten waren toegezegd, kreeg Oekraïne 28 van de 300 tanks die het zei nodig te hebben voor een toekomstig offensief. [Nu ongeveer 58 met de Amerikaanse Abrams].

Afgezien van de numerieke verschillen en de onderhoudsproblemen, lijken NAVO-politici behoorlijk tevreden met wat in Ramstein is bereikt. Volgens de Britse minister van Defensie Ben Wallace, in een toespraak tot het parlement,

“De internationale gemeenschap erkent dat het uitrusten van Oekraïne om Rusland van zijn grondgebied te verdrijven even belangrijk is als het uitrusten van Oekraïne om te verdedigen wat het al heeft. Het pakket van vandaag is een belangrijke uitbreiding van de capaciteiten van Oekraïne. Het betekent dat ze van verzet naar het verdrijven van Russische troepen van Oekraïens grondgebied kunnen gaan.”

Wallace lijkt te negeren dat door Oekraïne in staat te stellen Russische troepen te verdrijven uit wat – na de annexatie van de vier voormalige Oekraïense gebieden (Lugansk, Donetsk, Zaporizhia en Kherson) afgelopen september – permanent deel uitmaakt van de Russische Federatie, de NAVO mogelijk de voorwaarden schept waaronder Rusland doctrinair kernwapens kan inzetten. Die voorwaarden zouden zijn om zich te verdedigen tegen de accumulatie van conventionele militaire macht die de existentiële overleving van Rusland kan bedreigen.

Rusland heeft dit echter niet genegeerd. Na afloop van de vergadering van de Ramstein-contactgroep zei de woordvoerder van het Kremlin, Dmitry Peskov, tegen verslaggevers: “Dit is potentieel uiterst gevaarlijk, het betekent dat het conflict naar een geheel nieuw niveau wordt getild, wat natuurlijk niet veel goeds belooft vanuit het oogpunt van mondiale en pan-Europese veiligheid.”

Hoge Russische functionarissen reageerden op sociale media. Anatoly Antonov, de Russische ambassadeur in de Verenigde Staten, verklaarde op zijn Telegram-kanaal dat:

Dmitri Medvedev, een voormalige Russische president en naaste adviseur van de Russische president Vladimir Poetin, voegde daar op Twitter aan toe dat degenen die een Russische nederlaag propageren, het risico lopen de wereld te ruïneren. “Niemand van hen begrijpt dat het verlies van een kernmacht in een conventionele oorlog kan leiden tot een nucleaire oorlog. Kernmachten zijn nog niet verslagen in grote conflicten die cruciaal zijn voor hun lot.”

De gevolgen voor Oekraïne

De realiteit is echter dat de gevolgen van het werk van de Ramstein-contactgroep veel schadelijker zullen zijn voor Oekraïne dan voor Rusland.

Onder druk van het Westen om een groot offensief uit te voeren om de Russische troepen te verdrijven uit de vorig jaar veroverde gebieden, zal generaal Zaluzhnyi gedwongen zijn de reserves die hij in de nasleep van Ramstein zou kunnen samenbrengen op te offeren om vruchteloze aanvallen uit te voeren op een Russische tegenstander die heel anders is dan die waarmee Oekraïne in september en oktober vorig jaar werd geconfronteerd.

Toen kon een gereconstrueerd Oekraïens leger, gesteund door tientallen miljarden dollars aan NAVO-uitrusting, opleiding en operationele steun, profiteren van te overbelastte Russische troepen om grote stukken grondgebied in Charkov en Cherson te heroveren.

Vandaag is de Russische militaire aanwezigheid in Oekraïne ver verwijderd van die in de herfst van 2022. In de nasleep van Poetins besluit van september 2022 om 300.000 reservisten te mobiliseren, heeft Rusland niet alleen de frontlijn in Oost-Oekraïne geconsolideerd en een meer verdedigbare houding aangenomen, maar ook zijn troepen versterkt met zo’n 80.000 gemobiliseerde troepen, waardoor Rusland offensieve operaties in de Donetsk-regio’s kan volhouden en zijn verdediging in Kherson en Lugansk kan versterken.

Van 24 februari tot de herfst van 2022 was Rusland aanzienlijk afgeweken van zijn doctrinaire aanpak van gewapende conflicten. In de toekomst zal Rusland oorlog voeren volgens het boekje. Defensieve posities zullen worden ingenomen op een manier die is ontworpen om een gecoördineerde NAVO-aanval te verslaan, zowel wat betreft de troependichtheid langs de frontlijn, maar ook wat betreft de diepte (iets wat ontbrak in het Kharkov-offensief in september 2022) en met voldoende specifieke vuursteun (opnieuw ontbrak in september 2022).

Generaal Zaluzhnyi geeft zelf toe dat Oekraïne onvoldoende troepen heeft voor deze taak. Zelfs als Oekraïne in staat zou zijn om alle drie brigades aan manschappen en materieel die op stapel staan na de bijeenkomst van de Ramstein-contactgroep tegelijkertijd op één plaats te concentreren, zouden de ongeveer 20.000 troepen die dit vertegenwoordigt, niet in staat zijn om een Russische defensieve positie te doorbreken die op doctrinaire wijze is opgezet.

Oekraïne en de NAVO zouden acht moeten slaan op de geschiedenisles die Petr Bystron aan zijn Duitse collega-parlementsleden gaf – Duitse tanks doen het historisch gezien niet goed tegen Russische tanks op Oekraïens grondgebied.

En Ben Wallace en Mark Milley zouden aandacht moeten besteden aan de slagorde van de Russische strijdkrachten die zich verzetten tegen het Oekraïense leger, vooral rond de kritieke slagvelden in en rond de strategische stad Bakhmut. Daar staan Russische soldaten van de 8e Garde klaar om de traditie van Vasilij Tsjoeikovs helden van Stalingrad en Berlijn voort te zetten en de krachten van het fascisme op het slagveld te vernietigen.

De hedendaagse soldaten van het 8e Garde Leger mogen dan wel geen nieuwe generatie tanks opstellen in de Berlijnse Tiergarten, maar ze weten heel goed wat hun historische erfenis is en wat er van hen wordt verwacht.

Dit is, meer dan wat dan ook, de ware uitdrukking van het Ramstein-effect, een oorzaak-gevolgrelatie die het Westen niet lijkt te kunnen of willen onderscheiden voordat het te laat is voor de tienduizenden Oekraïense soldaten wier levens op het punt staan te worden geofferd op een altaar van nationale overmoed en onwetendheid.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.

---

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Is de strategie van de NAVO om Rusland te laten bloeden teruggeslagen?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: