Ruslands evoluerende houding ten opzichte van de oorlog

Reeds eind april begon de Russische visie op de oorlog van een regionale oorlog naar een bredere oorlog met de VS en de NAVO te evolueren. Op dat moment bracht de gulzige levering van wapens in combinatie met training en real-time inlichtingen over doelwitten de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov ertoe te zeggen dat “de NAVO in wezen een oorlog met Rusland voert via een proxy en die proxy bewapent. Oorlog betekent oorlog.” Op 7 mei trok de voorzitter van de Russische Doema een soortgelijke conclusie. “De VS nemen deel aan de militaire operaties in Oekraïne. Vandaag de dag coördineert en structureert Washington in feite de militaire operaties en neemt daarmee rechtstreeks deel aan de militaire acties tegen ons land.” schrijft Ted Snider.

Die conclusie is waarschijnlijk versterkt doordat Rusland heeft gezien dat “Amerikaanse militairen” bij het recente Oekraïense tegenoffensief “rechtstreeks betrokken zijn … bij kritieke functies”. Op 10 september berichtte de New York Times dat het besluit van hoge Oekraïense functionarissen om in de zomer, toen zij het tegenoffensief begonnen te plannen, “meer inlichtingen te delen met hun Amerikaanse collega’s … de Verenigde Staten volgens Amerikaanse functionarissen in staat stelde betere en relevantere informatie te verstrekken over de zwakke punten van Rusland”. Amerikaanse functionarissen “intensiveerden de toevoer van inlichtingen over de positie van de Russische strijdkrachten en wezen op zwakke plekken in de Russische linies.”

De VS verhoogden hun hulp aan Oekraïne tot boven het hoge niveau dat zij al hadden bereikt, tot het punt dat “de Amerikanen voortdurend met Kiev hebben gesproken over manieren waarop Oekraïne de Russische opmars in het oosten van het land zou kunnen afremmen.” De Amerikaanse voorzitter van de Joint Chiefs of Staff generaal Mark Milley “besprak regelmatig inlichtingen en militaire steun” met hoge Oekraïense militaire leiders, terwijl de Amerikaanse defensieattaché, brigadegeneraal Garrick Harmon, “dagelijkse sessies begon te houden met Oekraïense topofficieren.”

Op 1 september meldde CNN dat de VS zo ver gingen dat zij “oorlogsspelen” met Oekraïne gingen spelen. De New York Times bevestigde dat bericht en voegde eraan toe dat de oorlogsspelen suggereerden dat een breder offensief op bevel van Zelensky zou mislukken. Colin Kahl, de beleidschef van het Pentagon, zei in een telefonisch interview: “We hebben wat modellering en tafeloefeningen gedaan. Uit die oefeningen bleek dat bepaalde wegen voor een tegenoffensief waarschijnlijk meer succes zouden hebben dan andere. Wij gaven dat advies, waarna de Oekraïners dat in zich opnamen en hun eigen beslissing namen.” Nieuwe oorlogsspelen van de VS, het VK en Oekraïne hebben het beperktere tegenoffensief getest en goedgekeurd.

De escalatie van de Amerikaanse betrokkenheid kan Rusland tot de conclusie hebben gebracht “dat het nu in een directe oorlog met de VS is, dat dit nu een Amerikaanse oorlog is.” Gilbert Doctorow heeft ook gemeld dat Rusland wellicht aangeeft dat het tot de conclusie is gekomen dat het “nu tegen de NAVO vecht, niet alleen tegen Oekraïne, en dat het tijd was om te escaleren tot een totale oorlog.” Op 21 september zei Poetin dat Rusland vecht tegen “de hele westerse militaire machine.”

Maar de Russische visie is geëvolueerd, niet alleen om de VS te zien als direct betrokken bij de oorlog, maar om de VS en haar bondgenoten te zien als direct betrokken bij het verhinderen van een onderhandelde beëindiging van de oorlog.

Tijdens de onderhandelingen die in maart 2022 in Istanboel plaatsvonden, leek Oekraïne bereid om de regeling van Rusland te aanvaarden en leek een onderhandelde regeling mogelijk. Toen veranderde Kiev van gedachten en keerde het voorstel de rug toe. Volgens Dmitry Tremin, onderzoekshoogleraar aan de Higher School of Economics en lid van de Russische Raad voor Internationale Zaken, “heeft Moskou altijd vermoed dat deze ommezwaai, net als bij eerdere gelegenheden, het resultaat was van Amerikaanse invloed achter de schermen, vaak geholpen door de Britten en andere bondgenoten.”

Het vermoeden van Moskou is nu waarschijnlijk gesterkt door drie gebeurtenissen. Direct na de veelbelovende bijeenkomst in Istanboel haastte de toenmalige Britse premier Boris Johnson zich naar Kiev om Zelensky te corrigeren en hem te vertellen dat Poetin “onder druk moet worden gezet, niet om mee te onderhandelen”. Hij vertelde Zelensky dat, zelfs als Oekraïne bereid was om een aantal overeenkomsten met Rusland te ondertekenen, “het Westen dat niet was”. Op 24 augustus, in zijn laatste dagen als premier, herhaalde hij die oproep en zei dat dit niet het moment was om een “zwak plan voor onderhandelingen” met Rusland te promoten.

Een frustrerende maand na de bijeenkomst in Istanboel zei de Turkse minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Cavusoglu in een interview van 21 april dat Turkije niet dacht dat de oorlog na de besprekingen nog lang zou duren. Maar dat gebeurde wel, en Cavusoglu beschuldigde dat “er landen binnen de NAVO zijn die willen dat de oorlog doorgaat.” Hij zei dat “na de bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO de indruk bestond dat … er binnen de NAVO-lidstaten zijn die willen dat de oorlog doorgaat, dat de oorlog doorgaat en dat Rusland zwakker wordt.”

Cavusoglu’s vasthoudendheid dat een regeling binnen handbereik was, lijkt te zijn bevestigd door een artikel van Fiona Hill en Angela Stent in Foreign Affairs van september. In het artikel zeggen Hill en Stent: “Volgens meerdere voormalige hoge Amerikaanse functionarissen met wie wij hebben gesproken, leken Russische en Oekraïense onderhandelaars in april 2022 voorlopig overeenstemming te hebben bereikt over de hoofdlijnen van een door onderhandelingen tot stand gekomen interim-regeling: Rusland zou zich terugtrekken op zijn positie van 23 februari, toen het een deel van de Donbas-regio en de hele Krim controleerde, en in ruil daarvoor zou Oekraïne beloven niet naar het NAVO-lidmaatschap te streven en in plaats daarvan veiligheidsgaranties krijgen van een aantal landen.”

In een toespraak van 21 september zei Poetin dat hij “voor het eerst openbaar wil maken” dat “na het begin van de speciale militaire operatie, met name na de besprekingen in Istanboel, vertegenwoordigers van Kiev vrij positief reageerden op onze voorstellen. Deze voorstellen hadden vooral betrekking op het waarborgen van de veiligheid en de belangen van Rusland. Maar een vreedzame regeling kwam het Westen duidelijk niet goed uit, en daarom kreeg Kiev, nadat bepaalde compromissen waren gecoördineerd, feitelijk de opdracht om al deze overeenkomsten te vernietigen.”

De combinatie van toenemende directe betrokkenheid van de VS bij de oorlog en het toenemende bewijs dat de VS een onderhandelde beëindiging van de oorlog verhinderen, lijkt Rusland nu tot de conclusie te hebben gebracht dat Oekraïne en het Westen nooit zullen instemmen met een diplomatieke regeling die aanvaardbaar is voor Rusland.

Die conclusie houdt het besef in dat Rusland nooit garanties zal krijgen dat er geen Oekraïne in de NAVO komt of dat er geen NAVO in Oekraïne komt. Na het Oekraïense tegenoffensief heeft Rusland nu waarschijnlijk de realiteit van de NAVO in Oekraïne ingezien.

En dat kristalliseert Oekraïne als een veiligheidsbedreiging voor Rusland. Zelfs als Oekraïne nooit lid wordt van de NAVO, heeft de NAVO zijn intrek genomen in Oekraïne.

In de beginfase van de oorlog stonden Oekraïne en Rusland beide open voor een diplomatieke regeling waarbij een onafhankelijke Donbass zou ontstaan met een neutraal Oekraïne buiten de NAVO en de NAVO buiten Oekraïne. Nu de VS en de NAVO meer geavanceerde langeafstandswapens, training en inlichtingen bijdragen aan een oorlog waarbij zij steeds directer betrokken raken en een onderhandelde beëindiging van de vijandelijkheden in toenemende mate verhinderen, ziet Rusland dat waarschijnlijk niet langer als een mogelijkheid. Het “fundamentele probleem” dat Rusland nu ziet, volgens Dmitri Tremin, is “dat Rusland zij aan zij moet leven met een staat die voortdurend uit is op wraak en zal worden gebruikt door de Verenigde Staten, die het bewapenen en leiden, in hun poging Rusland te bedreigen en te verzwakken.”

Het probleem is dus een veel groter probleem geworden. Rusland ziet de oorlog niet langer als een regionale oorlog met Oekraïne met een bereikbare diplomatieke oplossing, maar als een bredere oorlog die in Oekraïne wordt uitgevochten met de VS en de NAVO, waarbij een diplomatieke oplossing verboden is.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Nederlandse journaliste belandt op Oekraïense “dodenlijst” na onthullingen over oorlogsmisdaden!

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: