Uren nadat de Russische president Vladimir Poetin een nieuwe fase van de oorlog in Oekraïne inluidde met een gedeeltelijke nationale militaire mobilisatie, sprak zijn oude topdiplomaat, minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov, met Newsweek Senior Foreign Policy Writer Tom O’Connor over de stand van het conflict en de implicaties ervan voor de relaties van Moskou met de internationale gemeenschap, waaronder andere grootmachten zoals de Verenigde Staten en China.
De diplomatieke carrière van Lavrov gaat een halve eeuw terug door de hitte van de Koude Oorlog, de val van de Sovjet-Unie en de opkomst van Poetin, die hem in 2004 tot minister van Buitenlandse Zaken benoemde. Sindsdien is Lavrov de hoogste vertegenwoordiger van het buitenlands beleid van het Kremlin geweest, zowel in Moskou als in bijna elke uithoek van de wereld waar hij naartoe is gereisd, schrijft Sott.net.
Nu is hij in New York om de 77e zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties bij te wonen, die plaatsvindt op een bijzonder moeilijk moment in de internationale orde. Een van de belangrijkste twistpunten is het conflict in Oekraïne, dat Lavrov heeft verdedigd als een noodzakelijke inspanning om de nationale veiligheidsbelangen van Rusland veilig te stellen, ook nu Washington en zijn bondgenoten verdere steun aan Kiev geven en Moskou op het wereldtoneel proberen te isoleren.
Lavrov zei dat Rusland onder meer de onlangs aangekondigde referenda in betwiste delen van Oekraïne zal steunen, zoals de zelfbenoemde Volksrepublieken Donetsk en Luhansk, die zich bij Rusland willen aansluiten zoals de Krim dat deed in een internationaal betwist referendum toen de onrust in 2014 uitbrak.
Om de westerse druk tegen te gaan, heeft Rusland nauwere banden aangeknoopt met andere mogendheden, met name China. Lavrov noemde deze groeiende bilaterale relatie een prioriteit voor Moskou, omdat beide landen een multilaterale orde willen bevorderen in tegenstelling tot het “door regels geleide” systeem dat door de VS wordt voorgestaan.
Dit transcript is licht bewerkt voor de duidelijkheid.
Newsweek: De militaire operatie van Rusland in Oekraïne gaat door, en velen vrezen dat het conflict voor onbepaalde tijd kan doorgaan. Heeft Rusland vooruitgang geboekt bij zijn doelstellingen van “denazificatie” en “demilitarisering” van Oekraïne, en zijn de twee partijen dichter bij een onderhandelde regeling dan op 24 februari?
Lavrov: Met haar acties om een Russofoob neonazistisch regime in Oekraïne te voeden, militair materieel in te zetten en van haar grondgebied een springplank te maken om Rusland in te dammen, liet het Westen ons geen andere keuze dan een speciale militaire operatie uit te voeren. De doelstellingen zijn bekend: bescherming van de bevolking van Donbass, eliminatie van bedreigingen voor de veiligheid van Rusland, demilitarisering en denazificatie van Oekraïne. Al deze doelen blijven relevant en zullen worden bereikt, hoe lang het ook duurt.
Tot op heden zijn de gehele LPR, een aanzienlijk deel van de DPR, de regio’s Kherson en Zaporozhye bevrijd. In deze gebieden komt een vreedzaam leven tot stand. Ondanks de beschietingen en sabotage zijn er reparatie- en herstelwerkzaamheden aan de civiele infrastructuur en in de woonsector aan de gang. Er worden nieuwe huizen, scholen, ziekenhuizen en culturele instellingen gebouwd.
Ik wil benadrukken dat het collectieve Westen, geleid door de Verenigde Staten, er openlijk naar streeft Rusland “op het slagveld” te verslaan. De Verenigde Staten en hun bondgenoten zijn bereid Oekraïne op te offeren voor hun geopolitieke doelen. Om die te bereiken pompen ze het land vol met wapens, wat leidt tot een geëscaleerd en langdurig conflict. Het stelt de vooruitzichten op een regeling ervan op de lange baan.
Washington is niet geïnteresseerd in vrede en rust in Oekraïne. Dat werd al duidelijk in maart, toen Moskou en Kiev dicht bij een wederzijds akkoord kwamen. Die wending maakte de Amerikanen en Britten duidelijk nerveus en daarom verboden zij Oekraïne feitelijk om een verdere dialoog met Rusland te voeren. Sindsdien schuwen de Oekraïense autoriteiten het onderhandelingsproces.
Syrië en Noord-Korea zijn de eerste andere landen dan Rusland die de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk erkennen als onafhankelijke staten. Ziet Rusland deze entiteiten als naties met vaste grenzen, of zou Rusland pogingen steunen om hun soevereiniteit uit te breiden tot andere gebieden waar momenteel Russische troepen in Oekraïne actief zijn? Of zou Rusland afzonderlijke onafhankelijkheidsmaatregelen in deze gebieden steunen of zelfs referenda om zich bij de Russische Federatie aan te sluiten, zoals het geval was voor de Krim in 2014?
De eerste staat die de onafhankelijkheid van de DPR en de LPR erkende was niet Rusland, maar Zuid-Ossetië. En na Rusland deden ook Abchazië, Syrië en Noord-Korea dit.
Rusland erkende de onafhankelijkheid van de Donbass-republieken binnen de in hun grondwet aangegeven grenzen – in feite betekent dit de administratieve grenzen van de Donetsk en Lugansk regio’s van de voormalige Oekraïense SSR.
Wat betreft andere Oekraïense gebieden die bevrijd zijn van het juk van het door u genoemde neonazistische regime in Kiev, gaan wij ervan uit dat hun inwoners het recht hebben om zelfstandig hun eigen lot te bepalen. Wij zien de wens van de mensen om samen te zijn met Rusland, en daarom zullen wij hun keuze met respect behandelen. De leiders van de regio’s DPR, LPR, Zaporozhye en Kherson hebben onlangs soortgelijke intenties geuit. Allen hebben het recht gebruik te maken van het recht op zelfbeschikking in overeenstemming met het VN-Handvest.
President Joe Biden bevestigde al vroeg in het conflict dat er een “volledige breuk” was in de betrekkingen tussen de VS en Rusland. Op welke niveaus communiceren de landen nog? Worden er gesprekken gevoerd over verificatie van kernwapens, deconflictie in regio’s als de Zwarte Zee en Syrië, of het lot van Amerikaanse burgers die worden vastgehouden in een strafzaak of op het slagveld?
De Russisch-Amerikaanse interstatelijke dialoog is door toedoen van de Verenigde Staten praktisch bevroren. Het is objectief gezien niet mogelijk om een normale communicatie te onderhouden met Washington dat de strategische nederlaag van Rusland tot doel heeft verklaard.
Hetzelfde geldt voor het overleg over strategische stabiliteit en wapenbeheersing dat van Amerikaanse zijde is stopgezet. Natuurlijk nemen wij kennis van enkele schetsmatige signalen van de Amerikaanse regering, en persoonlijk van Joe Biden, over de hervatting van de START-dialoog, maar wat er achter die signalen schuilgaat valt nog te bezien.
De Amerikanen vermijden elke inhoudelijke interactie over regionale deconflictie.
Wat de vastgehouden Amerikaanse burgers betreft, hebben wij herhaaldelijk gewaarschuwd dat het contraproductief is deze kwestie in de openbaarheid te brengen. Het moet professioneel worden afgehandeld door de bevoegde instanties in een door Moskou en Washington overeen te komen vorm.
Wat betreft de Amerikanen die tijdens gevechtsoperaties gevangen zijn genomen, moet men zich via officiële diplomatieke kanalen wenden tot de autoriteiten in Kiev en tot hoge ambtenaren van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk.
De sancties die de VS en haar bondgenoten aan Rusland hebben opgelegd, hebben de wereldeconomie een schok toegebracht, en een gebied met aanzienlijke terugslag is de energiesector, waar de prijs van gas en andere goederen in de VS en een aantal andere landen een grote bron van zorg is geworden. Is het de hoop van Rusland dat de binnenlandse kosten van deze sancties snel zullen opwegen tegen de voordelen ervan en de coalitie van landen die een economische oorlog tegen Rusland voeren, zullen verstoren?
Het Westen heeft unilaterale beperkende maatregelen opgelegd onder het mom van het verlammen van Rusland. Ze zijn er echter niet in geslaagd de Russische economie te vernietigen. Bovendien blijken de sancties een tweesnijdend wapen: in veel Europese landen worden stijgende prijzen en dalende inkomens waargenomen, evenals energietekorten en dreigende sociale onrust. De gewone voordelen van de beschaving worden het voorrecht van de rijken. Dit is de prijs die gewone burgers betalen voor het anti-Russische beleid van de heersende elites.
Hele sectoren van de Europese economieën (waaronder de metaal- en chemische industrie) hebben decennialang geprofiteerd van de stabiele aanvoer van goedkope Russische energiegrondstoffen. Het stelde de EU-landen in staat om succesvolle competities aan te gaan, ook met Amerikaanse bedrijven. Het ziet ernaar uit dat dit niet meer het geval zal zijn.
Als zij ten koste van hun eigen belangen in het Westen willen handelen, kunnen wij hen daar niet van weerhouden.
Het wederzijdse wantrouwen dat sinds het begin van het conflict is ontstaan, heeft ertoe geleid dat velen menen dat het vroegere niveau van economische integratie tussen Rusland en het Westen wellicht enige tijd, of zelfs nooit, zal worden bereikt, zelfs als het conflict wordt opgelost. Is Rusland op de lange termijn op dit scenario voorbereid en zo ja, wat betekent dat voor de economische en geopolitieke toekomst van Rusland? Zouden we meer investeringen kunnen zien in alternatieve kaders zoals BRICS en de Shanghai Cooperation Organization?
De uitzinnige reactie van de Verenigde Staten en hun bondgenoten op de speciale militaire operatie van Rusland heeft in feite een streep gezet onder een heel tijdperk van interactie tussen ons land en het Westen. Zij die wij als betrouwbare economische partners beschouwden, hebben gekozen voor onrechtmatige sancties en een eenzijdige verbreking van de zakelijke banden.
Rusland is er niet blij mee: wat met tientallen jaren hard werken was opgebouwd, werd vrijwel van de ene dag op de andere vernietigd. Welnu, wij zullen onze eigen conclusies trekken uit het gedrag van onze westerse collega’s – ik denk niet dat zij binnen afzienbare tijd in staat zullen zijn hun geloofwaardigheid als zakenpartners te herstellen.
Wij zullen blijven samenwerken met partners die bereid zijn tot gelijkwaardige, wederzijds voordelige samenwerking en die niet zijn beïnvloed door de anti-Russische hysterie. En zij vormen de overgrote meerderheid van de internationale gemeenschap. Wij zien grote belangstelling voor uitgebreide samenwerking met ons vanuit de landen van Eurazië, Afrika en Latijns-Amerika, leden en deelnemers aan de EEU, de CSTO, het GOS, de SCO, de BRICS en vele andere niet-westerse landen.
Wij zullen ons blijven aanpassen aan de nieuwe buitenlandse handel en financiële realiteiten, en de geleidelijke afschaffing van de invoer intensiveren. Samen met onze vrienden zullen wij het aandeel van de Amerikaanse dollar in de onderlinge handel verminderen en nationale valuta’s gebruiken bij onderlinge betalingen. Wij zijn van plan gebruik te maken van alle beschikbare mogelijkheden en instrumenten om onze belangen te beschermen. Ik twijfel er niet aan dat Rusland de druk van sancties zal weerstaan.
De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov zei dat de relatie van zijn land met China een “absolute prioriteit” is en dat hij als gevolg van de door de VS geleide sancties niet gelooft dat de meeste westerse landen “hun geloofwaardigheid als zakenpartners kunnen herstellen” voor “de nabije toekomst”.
Rusland en China hebben hun alomvattende strategische partnerschap al jaren versterkt en beide partijen zeggen dat ze dat zullen blijven doen, zelfs te midden van het conflict in Oekraïne, waarbij sommige grote Chinese bedrijven en instellingen voorzichtig zijn geweest om geen Amerikaanse sancties uit te lokken door met Russische markten zaken te doen. Wat betekenen de gebeurtenissen sinds 24 februari voor de relatie tussen Moskou en Peking en voor de multipolaire internationale orde die beide regeringen willen bevorderen?
Het strategisch partnerschap met China blijft een absolute prioriteit voor het buitenlands beleid van Rusland. Het is duurzaam en voor de lange termijn en hangt niet af van de volatiliteit van de internationale omgeving. De relatie tussen Rusland en China wordt gekenmerkt door een groot wederzijds vertrouwen, wederzijdse steun bij de bescherming van elkaars fundamentele nationale belangen en de bereidheid om de banden tot wederzijds voordeel uit te breiden.
De intensieve en op vertrouwen gebaseerde dialoog tussen de leiders – president Poetin en president Xi – speelt een sleutelrol. De Russische leider heeft in februari een bezoek gebracht aan Peking, en op 15 september zijn in Samarkand in de marge van de bijeenkomst van de Raad van staatshoofden van de SCO onderhandelingen op topniveau gevoerd.
In de context van verhoogde internationale spanningen wordt de verantwoordelijke aanpak van dringende kwesties door Rusland en China – permanente leden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties – steeds relevanter. Samen met onze Chinese vrienden zullen wij blijven werken aan de verbetering van de situatie in de wereld en de totstandkoming bevorderen van een rechtvaardig multipolair systeem op basis van het VN-Handvest, en in de eerste plaats op basis van het fundamentele beginsel van de soevereine gelijkheid van staten.
Dit jaar is het 50 jaar geleden dat u afstudeerde aan het Moscow State Institute of International Relations en sindsdien bent u betrokken bij de diplomatie van uw land. Als u terugkijkt op een halve eeuw ervaring, hoe beoordeelt u dan het risico van een confrontatie tussen grootmachten vandaag de dag? Leven de volkeren van de wereld, ook wij als Amerikanen en Russen, in een bijzonder gevaarlijke tijd?
Helaas blijft de wereldwijde situatie verslechteren. De belangrijkste oorzaak, en ik heb er herhaaldelijk over moeten spreken, is de aanhoudende wens van het Westen onder leiding van de Verenigde Staten om zijn wereldwijde dominantie te verzekeren, hoewel dat om voor de hand liggende redenen onmogelijk is. Niettemin doen Washington en zijn satellieten er alles aan om het democratiseringsproces van de internationale betrekkingen te vertragen. Zij willen de VN-gerichte architectuur, die na de Tweede Wereldoorlog is ontstaan, en het internationale recht vervangen door een of andere “op regels gebaseerde orde”. Volgens de ergste koloniale tradities verdelen zij de wereld in “democratieën” en “autoritaire regimes”. Zij proberen degenen die het niet eens zijn met deze koers, die een onafhankelijk beleid voeren en zich laten leiden door nationale belangen, “onder druk te zetten” door middel van unilaterale sancties, chantage en schaamteloos machtsspel.
Tegenwoordig sluizen westerse landen wapens en militair materieel door naar het neonazi-regime in Kiev en trainen zij de Oekraïense strijdkrachten. Wapens van de NAVO en de VS worden gebruikt om het aan Oekraïne grenzende Russische grondgebied te beschieten, waarbij burgers worden gedood. Het Pentagon verbergt niet dat het inlichtingen en doelaanwijzingen voor aanvallen doorgeeft aan Kiev. We registreren de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen en adviseurs “op het slagveld”. De Verenigde Staten balanceren in feite op de rand van een conflictpartij. Dit naar aanleiding van uw vraag over het risico van een directe botsing tussen kernmachten.
Helaas lijkt Washington nog steeds in de tijd van gisteren te leven en te denken in termen van unipolariteit. Zij kunnen niet aanvaarden dat de moderne wereld niet langer op het Westen gericht is. En dat zal ook nooit meer het geval zijn. Vandaag de dag zijn er sterke, onafhankelijke spelers uit ontwikkelingslanden opgestaan, die steeds zichtbaarder worden. Deze staten en hun integratieverenigingen willen niet deelnemen aan de anti-Russische “kruistocht” die vanuit Washington wordt geïnitieerd.
Hoewel wij weten dat Russische functionarissen hebben verklaard dat zij geen partij spelen in de binnenlandse politiek van de VS, is het waar dat de binnenlandse politiek invloed heeft op het buitenlands beleid. Volgt Rusland hoe de komende tussentijdse verkiezingen en de presidentsverkiezingen van 2024 het Amerikaanse beleid ten aanzien van Rusland en andere kwesties van buitenlands beleid die de belangen van Rusland raken, kunnen beïnvloeden?
Ik herhaal nogmaals ons principiële standpunt van niet-inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van buitenlandse staten. De Verenigde Staten vormen daarop geen uitzondering. Wij mengen ons er niet in, maar we volgen natuurlijk wel nauwlettend de voorbereidingen voor de tussentijdse verkiezingen voor het Congres in november. Dit is geen gril, maar een plicht van diplomaten, journalisten en deskundigen.
Ik kan echter meteen zeggen dat wij het belang van de uitslag van deze verkiezingen voor de verbetering van de Russisch-Amerikaanse betrekkingen niet overdrijven, gezien de aanhoudende afwijzing op het Capitool van het idee van een gelijkwaardige dialoog met Moskou. Het is nog te vroeg om iets te zeggen over de Amerikaanse presidentscampagne van 2024, want die is nog niet echt begonnen.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Analyse: Europeanen zullen alleen nog maar voedsel en energie kunnen kopen, en niets anders
Dat is een loze dreiging.
Immers er zijn al Amerikanen, Engelsen, Moffen, Polen in Oekieland die tegen RU vechten (of vluchten), evenals wapentuig.
Poetin heeft een onmetelijke tolerantie, en is super voorzichtig.
———————————————–
Met name de zware wapens uit USA komen per schip of vliegtuig binnen ; vanuit het westen met trein.
Trein: het moet niet zo moeilijk zijn een tracker op zo’n trein te plaatsen en die trein dan te bezoeken met een raketje; of de spoorverbinding waar ze Oekieland binnenkomen….
Dat valt me van de KGB tegen dat dat nog niet is gebeurd.
Ook schepen kunnen makkelijk geobserveerd worden, en die kunnen zinken.
Voor vliegvelden zijn er speciale bommen.
Komst voorkomen is beter en goedkoper dan bevechten.
Misschien is Poetin bang voor een 2e Moskva gebeurtenis.
Vergeet de Yanken niet,ze stoppen niet voor niets meer dan 600 miljard in defensie.
Schijnen ook lasers te hebben.Met een S welteverstaan.