Psycholoog Nicolai Sennels: Vier factoren die moslims crimineler maken

Als psycholoog in een jeugdgevangenis heb ik ruime mogelijkheden gehad om de mentaliteit van niet-westerse migranten te bestuderen. Daar kon ik praten met de mensen waar de meeste anderen over praten, schrijft auteur Nicolai Sennels op Ingrid och Maria.

Zeventig procent van de gevangenen in de Deense jeugdgevangenis waar ik werkte, had een islamitische achtergrond. Als je mensen in therapie hebt, kom je vaak diep in hun gedachten, gevoelens en levensverhaal terecht. In mijn werk met de moslimgevangenen voelde ik me gedwongen om hun religieuze teksten te lezen en ik bracht veel tijd met mijn moslimcliënten door om me te laten onderwijzen over hun cultuur en leven in zowel hun buurt als hun thuisland.

Tijdens de honderden gesprekken die ik met hen voerde, vond ik vier psychologische factoren die hen onderscheiden van de rest van ons – en die hen nog crimineler maken. Deze vier factoren zijn woede, eigenwaarde, verantwoordelijkheid en tolerantie.

Nummer één: Woede

In de meeste westerse landen zien we woede als een teken van zwakte. “Kleine honden blaffen het meest”, zoals we in Denemarken zeggen. Woede tonen is een van de snelste manieren om zowel je gezicht als je sociale status te verliezen. Daarom oefenen we automatisch in het beheersen van dit gevoel, dat anders, zowel groot als klein, zo veel voor onszelf kan vernietigen.

In moslimculturen is het juist het tegenovergestelde. Daar wordt woede gezien als een kracht. Men spreekt over “heilige toorn”, en men viert zelfs “woedende” feestdagen (soms met gewonden en doden als gevolg).

Wanneer een zich beheersende Deen een boze moslim ontmoet, zien beide partijen elkaar als zwak. De Deen kan het woord en de logica in zijn macht hebben en proberen de moslim te helpen begrijpen – maar de moslim slaat in de regel als eerste toe. En tenzij de Deen, of de Deense samenleving, met nog meer kracht terug slaat, voelt de moslim dat hij heeft gewonnen en dat zijn strategie werkt.

Daarom ben ik het, vanuit mijn psychologisch standpunt, volledig eens met de manier waarop Israël omgaat met aanvallen vanuit Gaza. Ik ben het ook eens met de manier waarop Deense huisbazen omgaan met gezinnen met gewelddadige kinderen – gooi ze eruit. Maar men moet niet noodzakelijkerwijs eerst toeslaan, maar men moet wel het hardst toeslaan als men in een soort van harmonie met de moslims wil leven. Ze moeten weten dat je de sterkste bent. Men wordt gedwongen de klare taal van de macht spreken, soms ook geweld.

Voor humanistische en links-liberale Denen kan dit een moeilijk inzicht zijn.

Gelukkig ontdekken veel politici dit langzaamaan, wat nu leidt tot meer deportaties. Mijn ervaring als gevangenispsycholoog is dat uitwijzing het enige is waar ze echt bang voor zijn. Het leven in een Deense gevangenis is meestal niet onaangenamer dan wat men in een moslimfamilie of in een bende beleeft.

Nummer twee: Eigenwaarde

In de westerse wereld in het algemeen en misschien in Denemarken [Scandinavië] in het bijzonder, zien we het vermogen om op een rustige manier met kritiek om te gaan als een teken van goed gevoel van eigenwaarde. Als de criticus gelijk heeft, bedanken wij u voor uw hulp. Als hij ongelijk heeft, kunnen we toch vrienden zijn.

Dit geeft ons rijke mogelijkheden om van elkaar te leren en zo onszelf en onze samenleving te verbeteren. Neem onze diepgewortelde traditie van religiekritiek die ons vrij heeft gelaten om democratische en wetenschappelijke wonderen te creëren.

Ook hier is het tegenovergestelde geval met moslims.

Hun begrip van eer schept fragiele en glazige persoonlijkheden die niet de geringste kritiek of nederlaag tolereren. Dit uit zich in een slechte opleiding en een opgeblazen houding van jonge mannen die hen omgeving willen afschrikken om hen niet te zien als de onzekere mensen die ze in werkelijkheid zijn.

Volgens de algemene psychologie gaat het bij wat zij “eer” noemen, vooral om een laag zelfbeeld.

Nummer drie: Verantwoordelijkheid nemen

Wij psychologen praten over locus of control – de plaats van de controle. Je kunt je laten controleren door interne controle, wat betekent dat je voor het grootste deel ervaart dat je je eigen leven onder controle hebt. Of je wordt gecontroleerd door externe controle, en ervaart dan dat je leven grotendeels wordt gecontroleerd door krachten van buitenaf.

In de westerse wereld, en misschien wel vooral in Noord-Europa, worden we in de eerste plaats bestuurd door interne controle. We voelen dat onze eigen keuzes en onze manier van omgaan met emoties en situaties cruciaal zijn voor het bereiken van voortgang en succes – of dat we lijden en problemen hebben.

Dat we door interne controle worden bestuurd, maakt ons tot kapitein in ons eigen leven, en dit is een zeer goede voedingsbodem voor een opwindende interne en externe ontwikkeling.

In de moslimwereld wordt men over het algemeen geregeerd door een zeer sterke externe controle. Dit gaat allemaal over inshallah (als Allah het wil) en alles wordt geregeerd door mannelijke autoriteiten. Het gebrek aan vrijheid en de bereidheid om verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen leven leidt tot persoonlijke onrijpheid en culturele stilte – en tot de wereldberoemde en diep beschamende slachtoffermentaliteit van de moslims. Het is altijd de schuld van iemand anders.

Nummer vier: Tolerantie

Met name in West-Europa en de VS wordt het als een positieve eigenschap gezien als mensen nieuwsgierig en tolerant zijn. Het geeft ons de kans om van gedachten te wisselen met een geest die openstaat om iets nieuws te leren. En het stelt ons in staat in harmonie met elkaar te leven ondanks politieke en religieuze verschillen.

In de islam zijn openheid en tolerantie een zonde. Hier moet je echt afstand houden van ongelovigen – en alles waar de ongelovigen voor staan, moet worden bestreden. Als je de moed hebt om dit te doen, probeer dan een beetje in de koran te duiken(de openbaringen van Allah) en de hadiths (praktijken van Mohammed), en je zult zien hoe haatdragend en vreselijk deze religie haar intolerantie voor de ongelovigen predikt.

Er zijn talloze voorbeelden van moslimmeisjes en -vrouwen die zijn vermoord omdat ze zich openstelden voor de westerse cultuur en misschien zelfs omdat ze een vriendje van een andere religie namen. Er zijn ook veel voorbeelden van mensen uit verschillende richtingen in de islam die met elkaar in oorlog zijn geweest over waar de komma’s in de koran moeten worden geplaatst.

Het is niet moeilijk voor te stellen wat er gebeurt als een open en tolerante cultuur in hetzelfde land leeft als een gesloten en intolerante cultuur: De open en tolerante cultuur geeft het op een gegeven moment op en met een osmotische druk verspreidt de gesloten en intolerante cultuur zich over alles.

Uiteindelijk zal alles op een of andere manier naar de islam smaken.

De islam maakt hen tot criminelen

Je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen waarom mensen die zijn opgegroeid met een positievere kijk op woede en een flinterdun concept van eer agressiever en gevaarlijker worden dan beheerste niet-moslims. Of waarom het gevoel het onderdrukte slachtoffer te zijn, betekent dat ze zichzelf het recht geven de guerrillatactiek van vervolgden en onderdrukten te gebruiken.

Alle trucs zijn toegestaan wanneer de onrechtvaardige overmacht moet worden bestreden – bijvoorbeeld terrorisme en dominantiecriminaliteit (misdaad die geen financiële verrijking maar onderwerping als primair doel heeft).

Tegelijkertijd demoniseert en ontmenselijkt de islam de ongelovigen, waardoor de psychologische stap naar geweld tegen ons veel korter wordt. Als je in redelijke harmonie met moslims wilt leven, moet je veel harder slaan dan zij.

Bovendien moet onze samenleving veel autoritairder en consequenter worden dan we eigenlijk willen – want moslims zijn gewend om van buitenaf geregeerd te worden. We moeten duidelijke eisen stellen en duidelijke consequenties hebben als niet aan de eisen wordt voldaan.

De kunst van het helpen

Dit kan hard en harteloos klinken. Maar je kunt de mensen niet helpen als je ze niet ontmoet waar ze zijn. Dit moet de belangrijkste bijdrage van de psychologie aan het vreemdelingen- en integratiedebat worden.

We moeten erkennen dat moslims anders zijn – dat ze op een heel andere manier denken, waarnemen en communiceren dan wij.

Zoals onze Deense Søren Kierkegaard het verwoordde in zijn tekst over “De kunst van het Helpen”.

Als ik erin wil slagen iemand naar een bepaald doel te leiden, moet ik ie eerst vinden waar ie is en daar beginnen.

Wie dit niet kan, bedriegt zichzelf als ie denkt dat ie anderen kan helpen. Om iemand te helpen moet ik meer begrijpen dan zij, maar eerst en vooral moet ik begrijpen wat ie begrijpt.

Als ik dit niet kan, helpt het niet als ik meer kan en weet.

Deense jongen wordt gedwongen om de schoen van asielzoeker te kussen