Over welke Nieuwe Wereldorde hebben we het?

De libertariërs onder ons hebben de neiging om het vaak over “de Nieuwe Wereldorde” te hebben. Als we dat doen, is het vaak niet helemaal duidelijk wat de Nieuwe Wereldorde is. Is het een cabal van de hoofden van de regeringen van de wereld, of alleen de hoofden van de Westerse regeringen? Bankiers horen er zeker ook bij, maar zijn het alleen de hoofden van de Federal Reserve en het IMF, of ook de hoofden van JPMorgan, Goldman Sachs, etc.? En hoe zit het met de Rothschilds? En de Bundesbank – zitten die er ook bij?

En de lijst gaat maar door, zonder duidelijk einde, schrijft Jeff Thomas.

Zeker, alle bovengenoemde entiteiten hebben als doel om hun eigen macht en winst in de wereld te vergroten, maar in hoeverre handelen ze in onderling overleg? Hoewel veel prominente personen, waaronder wereldleiders, hebben verkondigd dat een Nieuwe Wereldorde hun uiteindelijke doel is, zijn de details van wie meedoet en wie niet, vaag. Net zo vaag is een lijst met details over de collectieve doelstellingen van deze ongelijksoortige individuen en groepen.

Hoewel de meeste libertariërs “de Nieuwe Wereldorde” erkennen, zijn er maar zelden twee libertariërs die het eens zijn over wat het precies is of uit wie het bestaat. We veroorloven ons de luxe om ernaar te verwijzen zonder zeker te zijn van de details, omdat “het een geheim genootschap is”, zoals blijkt uit de Bilderberg Groep, die jaarlijks bijeenkomt maar geen formele agenda heeft en geen notulen publiceert. We verontschuldigen ons voor het feit dat we er slechts een vaag beeld van hebben, hoewel we gemakkelijk accepteren dat het de machtigste groep ter wereld is.

Dit geldt met name voor Amerikanen, omdat Amerikanen zich vaak inbeelden dat de Nieuwe Wereldorde een Amerikaanse constructie is, gecreëerd door een fascistische elite van Amerikaanse bankiers en politieke leiders. De Nieuwe Wereldorde kan beter begrepen worden door Europeanen, omdat het eigenlijk een Europees concept is – een concept dat al heel lang bestaat.

Men zou kunnen zeggen dat het zijn begin had in het oude Rome. Toen Rome een imperium werd, ontdekten de verschillende keizers dat veroverde landen niet automatisch veroverd bleven. Ze moesten beheerd worden – een kostbare en vervelende onderneming. Het beheer was verre van uniform, want de Galliërs konden niet op dezelfde manier beheerd worden als de Egyptenaren, die op hun beurt niet beheerd konden worden zoals de Mesopotamiërs.

Na de val van Rome was Europa eeuwenlang in veel opzichten een puinhoop, maar het idee om Europa te “managen” werd nieuw leven ingeblazen met de Vrede van Westfalen in 1648. De vrede maakte een einde aan de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) in het Heilige Roomse Rijk en de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648) tussen Spanje en de Nederlandse Republiek. Het bracht het Heilige Roomse Rijk, het Huis Habsburg, de koninkrijken van Spanje en Frankrijk, de Nederlandse Republiek en het Zweedse Rijk samen.

Er werden grenzen bepaald, verdragen ondertekend en er werd overeenstemming bereikt over een algemene reeks veronderstellingen met betrekking tot de autonomie binnen iemands grenzen, tot gedeeltelijke tevredenheid van allemaal en tot volledige tevredenheid van niemand… Klinkt dat bekend?

Later maakte Mayer Rothschild naam (en fortuin) door de financier te worden van de militaire avonturen van de Duitse regering. Vervolgens stuurde hij zijn zonen naar Engeland, Oostenrijk, Frankrijk en Italië om hetzelfde te doen – om een soort Nieuwe Wereldorde te creëren, onder controle van zijn familie door middel van staatsschulden aan zijn banken. (Deep Throat had gelijk toen hij zei: “Volg het geld.”)

Het concept van een Nieuwe Wereldorde bestaat dus al lang in Europa, in verschillende gedaanten, maar wat zegt dit ons over het heden en, nog belangrijker, de toekomst?

In onze eigen tijd hebben we presidenten en premiers zien komen en gaan, terwijl hun meest prominente adviseurs, zoals Henry Kissinger en Zbigniew Brzezinski, van de ene regering naar de andere gaan en tientallen jaren lang adviseurs blijven. Zulke mannen worden vaak gezien als de stemmen van de rede die de leidende kracht kunnen zijn die eens en voor altijd een Nieuwe Wereldorde tot stand brengt.

Meneer Brzezinski heeft in zijn boeken geschreven dat de orde in Europa afhangt van een evenwicht met Rusland, dat gecreëerd moet worden door de controle van het Westen over Oekraïne. Hij heeft herhaaldelijk verklaard dat het van cruciaal belang is dat dit via diplomatie gebeurt, omdat oorlogvoering een ramp zou zijn. Toch heeft hij ook de VS gesteund bij het plegen van een staatsgreep in Oekraïne. Toen Rusland woedend werd over de overname, steunde hij openlijk de Amerikaanse agressie in Oekraïne, terwijl hij waarschuwde dat Russische vergelding niet getolereerd mocht worden.

Henry Kissinger, die letterlijk boekdelen heeft volgeschreven over zijn “streven naar wereldvrede”, heeft in de loopgraven ook een veel agressievere persoonlijkheid getoond, zoals zijn boze aanbeveling aan de Amerikaanse president Gerald Ford om “Cuba te vernietigen” toen de militaire hulp van Fidel Castro aan Angola de plannen van Kissinger om Afrika onder controle te krijgen, dreigde te ruïneren.

Hoewel de meest “verlichte” adviseurs van de NWO mogen geloven dat ze aan het “Grote Plaatje” werken, vertonen ze, als het erop aankomt, duidelijk dezelfde neiging als de agressievere wereldleiders, en onthullen ze dat ze er uiteindelijk op uit zijn om te domineren. Ze bevelen in eerste instantie misschien diplomatie aan, maar nemen hun toevlucht tot geweld als de andere partij niet snel voor de “rede” zwicht.

Als we afstand nemen en dit drama van een afstand bekijken, zien we een evenwichtstheorie tussen de naties van Europa (en bij uitbreiding de hele wereld) – een evenwicht gebaseerd op intergouvernementele overeenkomsten, die gecentraliseerde macht en controle mogelijk maken.

Deze theorie zou eigenlijk mogelijk kunnen zijn als alle landen van de wereld in alle opzichten identiek zouden zijn, en de doelen van alle betrokkenen ook identiek zouden zijn. Maar dit is nooit het geval geweest en kan ook nooit het geval zijn. Elke wereldleider en elk land zal verschillen in zijn behoeften en doelstellingen. Daarom kunnen ze allemaal voorzichtig instemmen met gemeenschappelijke voorwaarden, zoals ze hebben gedaan sinds de Vrede van Westfalen, maar zelfs voordat de inkt is opgedroogd, zal elke staat al plannen aan het maken zijn om een voorsprong op de anderen te krijgen.

In 1914 was Europa (opnieuw) een wirwar van aspiraties van de verschillende mogendheden geworden – een tijdbom die slechts door een klein incident tot ontploffing kon worden gebracht. Dat kleine incident deed zich voor toen een Serviër een Oostenrijkse kroonprins vermoordde. Binnen een maand ontplofte Europa in een wereldoorlog. Zoals Kissinger zelf in zijn geschriften heeft opgemerkt: “Ze hebben er allemaal aan bijgedragen, zich niet bewust van het feit dat ze een internationale orde aan het ontmantelen waren.”

Sinds 1648 is er voor elke Richelieu die een Nieuwe Wereldorde probeerde te creëren door middel van diplomatie, een Napoleon geweest die voor een militaristische aanpak koos, waarbij hij verzekerde dat de appelkar van de Nieuwe Wereldorde herhaaldelijk verstoord zal worden door degenen die geneigd zijn tot agressie.

Bovendien zullen zelfs degenen die via diplomatie willen opereren uiteindelijk agressieve middelen zoeken wanneer diplomatieke middelen geen succes hebben.

Een echte wereldorde is onwaarschijnlijk.

Wat daarvoor in de plaats kan komen, zijn herhaalde pogingen van soevereine staten om allianties te vormen tot wederzijds voordeel, gevolgd door verraad, one- upmanship en uiteindelijk agressie. En heel misschien een nieuwe wereldoorlog.

Maar van één ding kunnen we zeker zijn: De spanning is op dit moment net zo groot als in 1914. We wachten slechts op een klein incident dat de aanzet zal geven tot dramatisch toegenomen internationale agressie. Met al het gepraat over een Nieuwe Wereldorde, denk ik dat er in plaats daarvan een herhaling van de geschiedenis zal plaatsvinden.

Als dit geloof juist is, zal een groot deel van de wereld niet alleen vervallen in externe oorlogvoering, maar ook in interne controle. De naties die zich nu ontwikkelen tot politiestaten lopen het meeste risico, omdat de intentie al duidelijk aanwezig is. Het enige dat nodig is, is een groter excuus om de interne controles op te voeren. Ieder van ons, tenzij we er voorstander van zijn om opgeslokt te worden door dergelijke controles, zou er goed aan doen om onszelf te internationaliseren – om onszelf te diversifiëren zodat we, als het erop aankomt, in staat zijn om onszelf en onze families uit de gevarenzone te halen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

De massale slachting van de MENSELIJKE KUDDE is nu aan de gang… hier is precies hoe het in zijn werk gaat om tot massale uitroeiing te komen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: