Op weg naar een scenario voor de Derde Wereldoorlog: De privatisering van kernoorlog

Op geen enkel moment sinds de eerste atoombom op 6 augustus 1945 op Hiroshima werd gegooid, is de mensheid dichter bij het ondenkbare geweest – een nucleaire holocaust die zich in termen van radioactieve neerslag over een groot deel van het Midden-Oosten zou kunnen verspreiden.

Alle voorzorgsmaatregelen uit het tijdperk van de Koude Oorlog, die de kernbom categoriseerden als “een wapen van laatste redmiddel”, zijn geschrapt. “Offensieve’ militaire acties met gebruik van kernkoppen worden nu omschreven als daden van ‘zelfverdediging,’ schrijft Prof. Michel Chossudovsky.

De slachtoffers van de directe effecten van ontploffing, radioactiviteit en branden als gevolg van het massale gebruik van kernwapens door de supermachten [van het tijdperk van de Koude Oorlog] zouden zo catastrofaal zijn dat we een dergelijke tragedie de eerste vier decennia na de uitvinding van kernwapens hebben vermeden.1

Tijdens de Koude Oorlog heerste de doctrine van de Mutually Assured Destruction, Wederzijdse Verzekerde Vernietiging (MAD), namelijk dat het gebruik van kernwapens tegen de Sovjet-Unie zou resulteren in “de vernietiging van zowel de aanvaller als de verdediger.”

In het tijdperk na de Koude Oorlog werd de nucleaire doctrine van de VS geherdefinieerd. De gevaren van kernwapens werden verdoezeld.

Tactische kernwapens werden verdedigd als verschillend, in termen van hun impact, van de strategische thermonucleaire bommen uit het tijdperk van de Koude Oorlog.
Tactische kernwapens zijn identiek aan de strategische kernbommen. Het enige dat deze twee categorieën kernbommen onderscheidt zijn:

1) hun afleversysteem;
2) hun explosieve opbrengst (gemeten in massa trinitrotolueen (TNT), in kiloton of megaton.

Het tactische kernwapen of mini-nuke met lage opbrengst wordt beschreven als een kleine kernbom, die op dezelfde manier wordt afgeleverd als de aardpenetrerende bunkerbommen.

Hoewel de technologie fundamenteel anders is, zijn tactische kernwapens, in termen van in-theater afleversystemen, vergelijkbaar met de bommen die in augustus 1945 op Hiroshima en Nagasaki werden gegooid.

De Nuclear Posture Review van het Pentagon uit 2001 voorzag in zogenaamde ‘rampenplannen’ voor een offensief ‘first strike-gebruik’ van kernwapens, niet alleen tegen landen van de ‘as van het kwaad’ (waaronder Iran en Noord-Korea), maar ook tegen Rusland en China.2

De goedkeuring van de NPR door het Amerikaanse Congres eind 2002 gaf groen licht voor de uitvoering van de pre-emptieve nucleaire oorlogsdoctrine van het Pentagon, zowel in termen van militaire planning als van defensieaankopen en -productie. Het Congres draaide niet alleen het verbod op kernwapens met een lage opbrengst terug, het voorzag ook in financiering “om het werk aan zogenaamde mini-nukes voort te zetten.” De financiering werd toegekend aan tactische kernwapens van het type bunker buster (aardpenetrator) en aan de ontwikkeling van nieuwe kernwapens.3

Hiroshima Dag 2003: Geheime vergadering op het hoofdkwartier van het Strategisch Commando

Op 6 augustus 2003, op Hiroshima Dag, [tweeëntwintig jaar geleden] ter herdenking van het afwerpen van de eerste atoombom op Hiroshima (6 augustus 1945), werd er achter gesloten deuren een geheime vergadering gehouden op het Strategic Command Headquarters op de Offutt Air Force Base in Nebraska.

Hoge leidinggevenden uit de nucleaire industrie en het militair-industrieel complex waren hierbij aanwezig. Deze bijeenkomst van aannemers, wetenschappers en beleidsmakers was niet bedoeld om Hiroshima te herdenken.

De bijeenkomst was bedoeld om de weg te bereiden voor de ontwikkeling van een nieuwe generatie “kleinere”, “veiligere” en “bruikbaardere” kernwapens, die gebruikt zouden worden in de “in-theater nucleaire oorlogen” van de 21e eeuw.

In een wrede ironie arriveerden de deelnemers aan deze geheime bijeenkomst, die leden van het Congres uitsloot, op de verjaardag van het bombardement op Hiroshima en vertrokken ze op de verjaardag van de aanval op Nagasaki.

Meer dan 150 militaire aannemers, wetenschappers van de wapenlaboratoria en andere overheidsfunctionarissen kwamen bijeen in het hoofdkwartier van het Amerikaanse Strategische Commando in Omaha, Nebraska om plannen te maken voor de mogelijkheid van een “volledige nucleaire oorlog”, waarbij ze opriepen tot de productie van een nieuwe generatie kernwapens – meer “bruikbare” zogenaamde “mini-nukes” en aardpenetrerende “bunker busters” gewapend met atoomkoppen.4

Volgens een uitgelekte versie van de agenda bevatte de geheime bijeenkomst besprekingen over “mini-nukes” en “bunker-buster” bommen met atoomkoppen “voor mogelijk gebruik tegen schurkenstaten”:

We moeten onze nucleaire strategie veranderen van de Koude Oorlog naar één die om kan gaan met opkomende dreigingen… De vergadering zal nadenken over hoe we de doeltreffendheid van de (nucleaire) voorraad kunnen garanderen.5

De privatisering van nucleaire oorlog: Amerikaanse militaire contractanten bepalen de situatie

De post-9/11 kernwapendoctrine was in de maak, met Amerika’s grootste defensieaannemers rechtstreeks betrokken in het besluitvormingsproces.

De Hiroshima Day 2003 bijeenkomsten hadden de weg geëffend voor de “privatisering van nucleaire oorlog”. Bedrijven halen niet alleen miljardenwinsten uit de productie van kernbommen, ze hebben ook een directe stem in het bepalen van de agenda met betrekking tot het gebruik en de inzet van kernwapens.

De kernwapenindustrie, die zowel de productie van kernwapens als de raketlanceersystemen, enz. omvat, wordt gecontroleerd door een handvol defensieaannemers met Lockheed Martin, General Dynamics, Northrop Grunman, Raytheon en Boeing aan de leiding.

Het is vermeldenswaard dat nauwelijks een week voor de historische vergadering van 6 augustus 2003, de National Nuclear Security Administration (NNSA) haar adviescommissie opdoekte die een “onafhankelijk toezicht” hield op het Amerikaanse nucleaire arsenaal, inclusief het testen en/of gebruiken van nieuwe nucleaire apparaten.6
[De bovenstaande tekst is een uittreksel uit Michel Chossudovsky’s Towards a World War Three Scenario, The Dangers of Nuclear War] .

Financiering van de Oorlogscultuur

Er zijn meer dan 5000 Amerikaanse kernwapens in gebruik. En nu is de VS toegewijd aan het ontwikkelen van een generatie van “meer bruikbare” tactische kernwapens met een lage opbrengst (bunker buster bommen) die “onschadelijk zijn voor de omringende burgerbevolking omdat de explosie ondergronds is”.

“De planeet opblazen” op basis van een eerste aanval als een instrument voor vrede en wereldwijde veiligheid.

Degenen die beslissen over het gebruik van kernwapens geloven hun eigen leugens.
En wat het Amerikaanse publiek niet weet is dat op 15 september 1945, bevestigd door vrijgegeven documenten, de regering Truman een geheim plan vrijgaf om 66 Sovjetsteden te bombarderen met 204 atoombommen, op een moment dat de VS en de Sovjet-Unie bondgenoten waren.

En degenen die durven te zeggen dat het gebruik van kernwapens de toekomst van de mensheid bedreigt, worden gebrandmerkt als “samenzweringstheoretici.”

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Hoe overleef je een nucleaire oorlog

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: