Toen ik sommige paniekerige reacties op het besluit van Rusland om zijn troepen te verplaatsen van de westoever van de Dnjepr – waarbij de stad Kherson wordt verlaten – naar de oostoever observeerde, realiseerde ik me eindelijk hoeveel mensen over de hele wereld de oorlog in Oekraïne beoordelen als een aflevering uit het populaire programma GOT TALENT. GOT TALENT is een wereldwijd fenomeen en wordt in meer dan 100 landen geproduceerd, waaronder Oekraïne, schrijft Larry Johnson.
Elk jaar kunnen deelnemers van elke leeftijd auditie doen voor de televisiewedstrijd met het talent dat zij willen laten zien. Tijdens de audities proberen de deelnemers indruk te maken op een panel van juryleden om een plaats in de live-rondes van de wedstrijd te bemachtigen. Eenmaal in de live-rondes proberen de deelnemers indruk te maken op het publiek en de jury om stemmen te winnen, om zo de finale te bereiken en kans te maken op een geldprijs.
De sleutel tot de overwinning in GOT TALENT is het imponeren of verleiden van de kijker thuis. Prestaties op het podium zijn relevant, maar vaak niet de doorslaggevende factor. Maar dat is niet het geval in de oorlog. Er goed uitzien of spelen om de goedkeuring van het publiek te krijgen is niet het doel. Het doel is eenvoudig: het vermogen van de vijand om te vechten vernietigen.
Waarom wordt de terugtrekking uit Kherson dan aangeprezen als een ramp voor Rusland en een glorieuze overwinning voor Oekraïne? Omdat het er slecht uitziet. Begrepen? Het lijkt alsof Rusland verliest of wegloopt voor een gevecht. Mensen met dit soort kritiek zijn als de idioten die je op de middelbare school kende en die in een kringetje gingen staan en tegen twee van hun schoolgenoten riepen dat ze moesten vechten. Toch had niet één van deze provocateurs het lef om de ring in te stappen en een paar klappen uit te delen.
Ik probeer geen diepe, verborgen betekenis te lezen in de Russische actie. Ik geloof de generaals Surovikin en Shoigu op hun woord. Door de Russische troepen op de westelijke oever met hun rug naar de rivier te houden, ontstond het risico dat de soldaten, in het geval dat Oekraïne een grote aanval zou uitvoeren die gepaard zou gaan met het opblazen van de stuwdam op de rivier, in de val zouden zitten en gedwongen zouden worden te vechten zonder een betrouwbare communicatielijn.
Hoewel ik enige interesse heb in hoe de Russische publieke opinie zal reageren, hecht ik meer waarde aan de mening van de huursoldaten die aan de zijde van de Russen vechten. Ik doel op de heren Ramzan Kadyrov en Jevgeni Prigozjin. Beide mannen hebben in het verleden openlijk kritiek geuit op bepaalde commandobeslissingen van de Russische generale staf. Als deze troepenverplaatsing onterecht was, weet ik zeker dat ten minste één of beide zich zouden uitspreken. Nou, dat hebben ze gedaan. Dit is wat Kadyrov zei:
Ik ben het volledig eens met de mening van de heer Prigozjin over de beslissing van Surovikin. Jevgeni Viktorovitsj merkte zeer nauwkeurig op dat Surovikin duizend soldaten heeft gered die in een daadwerkelijke omsingeling zaten.
Na het afwegen van alle voors en tegens maakte generaal Surovikin een moeilijke maar juiste keuze tussen zinloze opofferingen omwille van luidruchtige verklaringen en het redden van onbetaalbare levens van soldaten.
Kherson is een zeer moeilijk gebied zonder de mogelijkheid van een stabiele regelmatige aanvoer van munitie en de vorming van een sterke, betrouwbare achterhoede. Waarom werd dit niet gedaan vanaf de eerste dagen van de speciale operatie? Dat is een andere vraag. Maar in deze moeilijke situatie handelde de generaal verstandig en vooruitziend – hij evacueerde de burgerbevolking en gaf opdracht tot hergroepering.
Het is dus niet nodig om te praten over de “overgave” van Kherson. “Overgave” samen met de strijders. En Surovikin beschermt de soldaat en neemt een voordeligere strategische positie in – handig, veilig.
Iedereen wist vanaf de eerste dagen van de speciale operatie dat Kherson een moeilijk gevechtsgebied was. De soldaten van mijn eenheden meldden ook dat het erg moeilijk was om in dit gebied te vechten. Ja, het kan worden behouden, het is mogelijk om tenminste enige aanvoer van munitie te organiseren, maar de kosten zullen tal van mensenlevens zijn. En deze prognose past niet bij ons.
Daarom geloof ik dat Surovikin heeft gehandeld als een echte militaire generaal, niet bang voor kritiek.
Hij is verantwoordelijk voor het volk. Hij ziet het beter.
Dank u, Sergej Vladimirovitsj, voor het zorgen voor de jongens! En we zullen niet ophouden de vijand te raken en we zullen niet moe worden. – https://t.me/Slavyangrad/19390
Kadyrov is geen pluimstrijker. Hij heeft geen tube lippenbalsem bij zich om zijn lippen te kunnen beboteren voordat hij de kont van politici en generaals kust. Het lijkt erop dat hij Survikin oprecht respecteert en de tactische en strategische gedachte achter de zet begrijpt.
Ik besef dat dit het wereldwijde publiek, dat staat te popelen om een grote botsing te zien, enorm frustreert. Sommigen zijn voor Kiev en anderen voor Moskou. Generaal Surovikin begrijpt dat de mening van de “toeschouwers” irrelevant is. Hij zal vechten op een plaats en tijdstip van zijn keuze, als hij kan. Opmerkelijk aan de Russische terugtrekking uit Kherson is dat deze niet onder vuur of aanval plaatsvond. Het was rustig en ordelijk en blijkbaar vooraf gepland. Misschien verklaart dit de geruchten die enkele weken geleden de ronde deden dat Rusland de stad Kherson zou verlaten.
Bloggers, Telegrammers en commentatoren mogen niet stemmen over wie de winnaar is in Oekraïne. Dat wordt beslist door wie de meest gevechtseffectieve troepen op het veld kan zetten, wie die troepen kan voeden en voorzien van de wapens en munitie die ze nodig hebben om te vechten, en wie het leger, de economie en het politieke systeem van de tegenstander kan vernietigen.
Gezien het feit dat Rusland nauwelijks iets van zijn hoofdleger en geavanceerde wapens aan het front heeft ingezet, terwijl Oekraïne als een bedelaar op de wereldmarkt staat te smeken om meer geld en meer voertuigen en meer tanks, denk ik dat Rusland in het voordeel is. Ik ben niet op de hoogte van de militaire plannen van de Russische legerleiding, maar de Russische generaals komen op mij niet over als door angst gedreven mannen die emotioneel reageren op tactische verschuivingen op het terrein. Het zijn planners en ze houden die plannen voor zichzelf. Ik denk niet dat er een einde is gekomen aan Ruslands lange geschiedenis van verrassende tegenstanders op het slagveld. Wil iemand wedden dat Rusland het licht in Kherson heeft uitgedaan voordat het vertrok?
***
Ik wil u eraan herinneren dat Surovikin op de eerste dag van zijn commando over de SMO aankondigde dat er enkele “moeilijke beslissingen op komst zijn.” Dit werd aangekondigd op 8 oktober en sindsdien evacueerde Rusland non-stop burgers uit Kherson. De hoop was dat Surovikin het niet hoefde te doen, maar hij moest wel. De optiek is slecht en in termen van militair taalgebruik is het een tactisch-operationele tegenslag als men het hoofddoel van de oorlog beschouwt als het veroveren en vasthouden van grondgebied, wat het NIET is – ik benadruk het.
Ik moet echter Joe Blanco bedanken voor het ter sprake brengen, want het is een goed onderwerp om te bespreken. Joe schreef, toen hij sprak over de Grote Patriottische Oorlog:
Rusland hoeft niet zo ver terug te kijken om te leren dat het een slecht idee is om een lichte strijdmacht te voeren sinds het begin van de SMO. Rusland hoefde alleen maar de Irak-oorlog (2003-2008) te bestuderen, toen de VS dachten het land te kunnen veroveren met slechts 160.000 soldaten. Rumsfeld dacht dat een nieuw, afgeslankt leger Irak gemakkelijk kon innemen. In het begin leek het te werken, maar toen kwamen de Irakezen terug en begon de zogenoemde veerkracht, waaruit bleek dat het vanaf het begin een slecht idee was om een land van 25 miljoen mensen binnen te gaan met slechts 160.000 man. De VS moesten vervolgens hun troepensterkte voortdurend verhogen om de Irakezen uiteindelijk terug te dringen. In 2022 gaat Rusland met slechts 180.000-190.000 man een land ter grootte van Texas binnen met het op één na grootste leger van Europa, wetende dat het Westen Oekraïne volledig zal steunen. Je zou denken dat Rusland beter had moeten weten. Rusland lijkt voortdurend achter de feiten aan te lopen door de fout om met zo weinig manschappen Oekraïne binnen te trekken.
Aan de oppervlakte lijkt Joe’s “argument” geldig, voor niet-professionals, maar in werkelijkheid vertoont het ernstige gebreken. Daarom vroeg ik hem om ten minste drie strategische verschillen te presenteren tussen de Amerikaanse campagne in Irak in 2003 en de SMO. De verschillen zijn diepgaand. Hier volgen er enkele:
1. Het Iraakse leger rond 2003 was een lappendeken, totaal gedemoraliseerd, corrupt en totaal onvoldoende uitgerust, vooral op C4ISR-gebied en met vrijwel geen levensvatbare luchtverdediging. Irak was gewoonweg verpletterd door sancties en had zelfs geen toegang tot basismiddelen. Dit is absoluut niet het geval met Oekraïne, dat de facto een NAVO-macht is en de NAVO-isering van de Oekrainse strijdmacht (VSU) voortzet, met de tweede generatie van de VSU – de eerste was aan het eind van de zomer vernietigd – met, hoe tanend ook, steun van het gecombineerde Westen. Voel het verschil. VSU is de beste proxy die de VS en het Westen ooit hebben gehad.
2. De VS hebben in 2003 in Irak een strategie gevolgd van volledige bezetting van het land met parallelle regimewisseling. Rusland heeft pas onlangs, met het oog op de NAVO-isering van het conflict, besloten dat het het regime van Kiev wil vernietigen. Maar Rusland is NIET geïnteresseerd in een bezetting van heel Oekraïne – de hoop die de NAVO-planners vanaf het begin van de SMO koesterden.
3. Irak, met een BBP PPP kleiner dan dat van de staat New York was zelfs geen concurrent, de omvang van de betrokken middelen en het politieke, economische en militaire gewicht van de strijdende partijen is immens. De enorme economie en industrie van Rusland zijn direct bij de operatie betrokken, met de indirecte hulp van China, terwijl aan de andere kant Rusland met zijn gigantische, zij het uitputtende, hulpbronnen tegen het Westen vecht.
4. Uiteindelijk zijn de belangrijkste doelstellingen van de strijdende partijen: voor de VS – het behoud, hoe onmogelijk ook, van zijn hegemonie, voor Rusland – de vernietiging van het globalisme en de vereniging van het Euraziatische rijk in een enorme economische macht. Het avontuur van de VS in Irak was een voorbeeld van de Ledeen-doctrine: “Om de tien jaar of zo moeten de Verenigde Staten een of ander klein landje oppakken en tegen de muur gooien, om de wereld te laten zien dat het ons menens is.” De gebeurtenissen van vandaag zijn ordes van grootte groter dan alle campagnes in Irak en Afghanistan, volkomen beschamend voor de VS, en gaan over het effectief overleven van de menselijke beschaving als een concert van naties die hun eigen geschiedenis en nationale tradities respecteren. Daarvoor moet het gecombineerde Westen worden verslagen. De schaal van de strijd is titanisch en werkelijk mondiaal.
Ik kan nog uren doorgaan met het opsommen van die verschillen en daarom benadruk ik altijd dat historische lessen zeer voorzichtig moeten worden toegepast, om niet te zeggen professioneel. Daarom is de strategische dooddoener van Alexander Svechin een waarheid als een koe: “Elke oorlog is een op zichzelf staand geval, dat inzicht vereist in zijn eigen specifieke logica, zijn eigen unieke karakter.” Daarom is het toepassen van “lessen” uit het avonturisme van de VS in Irak een zeer verkeerde manier om aan SMO te doen. U kunt de “lessen” van Irak niet toepassen op de SMO, vooral omdat – en hier komt het belangrijkste verschil – zelfs vandaag de dag Oekraïne miljoenen mensen heeft die zich identificeren als Russen en het behoud van die mensen een van de belangrijkste taken is van het Russische leger. Daarom evacueerden de Russische strijdkrachten 115.000 burgers van de 280.000 inwoners van Kherson – dat is meer dan 40% van de burgerbevolking.
Tot slot, voor degenen die het nog steeds niet begrijpen: hier is de overstromingskaart van de Kakhovka-stuwdam naar Kherson, zodra de dam het begeeft.
Wil iemand dit verdedigen, als het water komt?
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
“Geen geld voor brood” – Uitgehongerde Italianen bestormen het stadhuis
Zeer wijze beslissing van de tactisch zeer goed onderlegen russische generaals en staf.
Mocht de oekrinazi,s de dam niet opblazen en zich nestelen in de stad….dan zijn pakweg 4 MOB,s genoeg om er een mega olympisch buitenzwembad van te maken….
War games 🙂
Een showtoneel met spierballen.
En ja… de propaganda wederzijds maakt het een spel.
Het zal interessant zijn als als nintendo zijn versie uitbrengt.
Ik zie zo voor mij ‘volwassenen’ rond een grote tafel met de opstelling van de legers, hun vlaggetjes (pieskes) zetten.
Larry Johnson heeft het deze keer mis. Dat de westerse sympathisanten van Rusland (zoals ik) verbaasd zijn over de terugtrekking uit Kherson, volgt niet uit hun ‘GOT TALENT’ verwachtingen of een andere idiote visie. Het komt uit de terechte verwachting dat wat Rusland zegt, het ook daadwerkelijk nakomt. Niet voor ons, hier in het (voorlopig) veilige Westen, maar voor de mensen daar – in de provincie Kherson. Zij hebben in het recente referendum niet gestemd voor de evaluatie uit hun land, maar voor de aansluiting bij ‘moedertje Rusland’ dat ze veiligheid en gerechtigheid zou brengen! Zij zijn ook met deze belofte door dat Rusland opgenomen. “На всегда”, zoals hun president zei. De terugtrekking van de Russische troepen uit Kherson is in dit context zeer onbegrijpelijk, om het maar zachtjes uit te drukken. Er kunnen daar tactisch-militaire redenen voor zijn, maar van de menselijke kant is dit een ramp.