Op zaterdag 26 oktober viel een Israëlische troepenmacht van zo’n 100 vliegtuigen Iran aan vanuit een stand-off positie in Irak, zo’n 70 kilometer buiten de Iraanse grens.
Walter Russell Meade, Distinguished Fellow aan het Hudson Instituut, schreef in de Wall Street Journal: “De Israëlische gevechtsvliegtuigen hebben niet alleen de Iraanse luchtverdedigingssystemen lamgelegd en de raketproductiefaciliteiten pijnlijke klappen toegebracht. Ze stuurden ook de boodschap dat Israël weet waar de strategische kwetsbaarheden van Teheran liggen en dat het die kan vernietigen wanneer het maar wil,” schrijft Alastair Crooke.
Russell Mead leidt uit deze lezing zijn belangrijkste punt af: “Militairen die toegang hebben tot Amerikaanse militaire technologie en mogelijkheden om inlichtingen te verzamelen, kunnen de vloer aanvegen met militairen die op Moskou vertrouwen … Amerikaanse technologie is de gouden standaard in de wereld van defensie – zelfs nog meer voor een land als Israël dat over aanzienlijke inlichtingen en technologische capaciteiten beschikt”.
De westerse ‘oorlog van de ingebeelde, gecreëerde werkelijkheid’ reikt dus verder dan Oekraïne – om aan te komen in Iran.
Het Narratief – Amerikaanse technologie en haar Intel als ‘onoverwinnelijk’ – moet in stand worden gehouden. Weg met de feiten. Er staat te veel op het spel om het op te geven voor waarheidsgetrouwheid.
Een meer nuchtere en ervaren waarnemer merkt echter na vier dagen onderzoek op dat, kort gezegd:
“De IAF-aanvallen lijken minimale resultaten te hebben opgeleverd; het lijkt er echter op dat heimelijke agenten binnen Iran verschillende [inconsequente] drone-treffers hebben bereikt. De Israëli’s lanceerden veel raketten [zo’n 56] – allemaal vanaf maximale afstand. Iran zette VEEL luchtverdedigingsraketten op. Er zijn (tot nu toe) geen harde rapporten of videobeelden van grote ballistische raketaanvallen op belangrijke Iraanse doelen. De Iraniërs zeggen dat ze de meeste aanvallende raketten hebben onderschept, maar geven toe dat er een paar zijn doorgekomen.”
Zoals gewoonlijk is het ‘denkbeeldige oorlogsnarratief’ dat wordt uitgezonden volledig losgekoppeld van wat kan worden waargenomen op grondbeelden. Russell Meade eiste in feite het voorwendsel dat ‘we niet merkten’ dat Israëls aanval faalde – dat het de luchtverdediging niet lamlegde, noch een belangrijk doel verwoestte.
Maar, zoals professor Brian Klaas schrijft, “de wereld werkt niet zoals we pretenderen dat het werkt [of verbeelden]. Maar al te vaak wordt ons wijsgemaakt dat het een gestructureerd, geordend systeem is, gedefinieerd door duidelijke regels en patronen. Dit is de meme die aan de basis ligt van het Regels en Orde narratief. De economie draait blijkbaar op vraag-en-aanbod curven. Politiek is een wetenschap. Zelfs menselijke overtuigingen kunnen in kaart worden gebracht, geplot en gegraveerd – en met behulp van de juiste regressie en voldoende gegevens kunnen zelfs de meest verbijsterende elementen van de menselijke conditie worden begrepen. Het is een uitgeklede verhalenboekversie van de werkelijkheid
Hoewel sommige geleerden in de 19e eeuw geloofden dat er wetten bestonden die menselijk gedrag regelden, werd de sociale wetenschap al snel ontdaan van het idee dat een rechtlijnige sociale ‘fysica’ mogelijk was volgens natuurkundige ijzeren wetten.
De meest gebruikelijke benadering vandaag de dag, die een terugkeer weerspiegelt naar datagestuurde modellering in de politieke ‘wetenschap’ in de westerse sfeer, is om empirische gegevens uit het verleden te gebruiken om geordende patronen te ontdekken die wijzen op stabiele relaties tussen oorzaken en gevolgen.
Kenmerkend is dat de filosofie van het dialectisch materialisme in sommige hoofdsteden wordt gezien als het toppunt van een objectieve wetenschappelijke benadering van politiek en menselijke sociologie. Door een bijna oneindige complexiteit glad te strijken, zorgen lineaire syntheses ervoor dat onze niet-lineaire wereld de geruststellende progressie van een enkele geordende lijn lijkt te volgen. Dit is een goocheltruc. En om deze truc tot een goed einde te brengen, moeten ‘wetenschappers’ alles wat onverwacht of onverklaarbaar is uitwissen.
De geclaimde objectiviteit van deze methodologie ligt echter in essentie bij een culturele eigenschap die is afgeleid van het lineaire en teleologische begrip dat we vinden in de joods-christelijke tradities.
Het is dit geloof in een ‘wetenschappelijk’ en lineair begrip van de cyclische geschiedenis dat de politieke analyse een sterk doelgericht karakter geeft. Professor Dingxin Zhao merkt op hoe het, in tegenstelling tot andere metafysische structuren, gelovigen in staat stelt om een meer geëngageerde tijdgeest te creëren, die individuen binnen die gemeenschap dwingt om te handelen in overeenstemming met de verwachte teleologische uitkomst.
Het is niet moeilijk om deze teleologische vooronderstelling te zien als de basis voor de hedendaagse obsessie met het creëren van denkbeeldige ‘overwinningsnarratieven’. Professor Dingxin Zhao waarschuwt dat degenen die lineaire voorspellingen doen over het verloop van menselijke gebeurtenissen volgens de mechanistische materiële ‘wetenschap’, er gemakkelijk van overtuigd kunnen raken dat alleen zij de juiste overtuigingen bezitten en op één lijn zitten met het juiste analysepad. En dat ‘anderen’ simpelweg aan de ‘verkeerde kant’ staan (zoals staten die ’ten onrechte’ zijn gaan vertrouwen op Russische militaire technologie in plaats van op Amerika’s ‘gouden standaard’).
Binnen dit dominante, overmoedige paradigma van de sociale wetenschap wordt onze wereld behandeld als een wereld die kan worden begrepen, gecontroleerd en naar onze hand gezet. Dat kan niet.
In zijn bestseller Chaos: Making a New Science (1987)merkt James Gleick “op dat de wetenschap van de 20e eeuw herinnerd zal worden om drie dingen: relativiteit, kwantummechanica (QM) en chaos. Deze theorieën zijn onderscheidend omdat ze ons begrip van de klassieke natuurkunde verschuiven naar een complexere, mysterieuze en onvoorspelbare wereld”, schrijft Erik van Aken.
Chaostheorie ontstond in de jaren 1960 en in de daaropvolgende decennia erkenden wiskundige natuurkundigen de inzichten ervan voor ons begrip van echte dynamische systemen.
Deze belangrijke verschuivingen hebben echter weinig invloed gehad op het westerse denkmodel, dat door de meeste westerlingen nog steeds wordt gezien als een machine waarin elke actie, zoals de val van een dominosteen, onvermijdelijk een voorspelbaar effect teweegbrengt.
“Maar als we ons in een wereld van onvoorspelbaarheid bevinden – waarin bijna alles al het andere beïnvloedt – begint het woord ‘oorzaak’ zijn betekenis te verliezen. Het maakt niet uit hoe ogenschijnlijk ongerelateerd of afgelegen elke gebeurtenis samenkomt en bijdraagt aan een complex web of matrix van causaliteit”.
Bertrand Russell beweerde in zijn On the Notion of Cause (1912-13) twee belangrijke conclusies: ten eerste, dat onze conventionele opvatting van causaliteit niet gegrond is in de natuurkunde; en ten tweede, als begrippen als ‘oorzaak’ herleidbaar moeten zijn tot de natuurkunde, dan zouden we ons simplistische gebruik van het woord ‘oorzaak’ helemaal moeten afschaffen.
Dus hoe kunnen we sociale verandering begrijpen als gevolgverschuivingen vaak voortkomen uit chaos? Terwijl we zoeken naar orde en patronen, besteden we misschien minder tijd aan een voor de hand liggende maar consequente waarheid:
Onverwachte, onverklaarbare gebeurtenissen zijn belangrijk. Met andere woorden, ze hebben een kwaliteit en betekenis.
Eén zo’n gebeurtenis leek zich op die zaterdag voor te doen, toen bleek dat de Israëlische aanval op Iran een onverwachte ‘grote hapering’ opliep vrij vroeg in de SEAD-operatie (Suppressing Enemy Air Defences) om de Iraanse luchtverdediging te onderdrukken en te vernietigen. Blijkbaar was de eerste aanvalsgolf bedoeld als eerste stap – zodra het Iraanse luchtruim was veiliggesteld – om de weg vrij te maken voor het daaropvolgende F-35 aanvalspakket gewapend met conventionele bommen.
De onverwachte gebeurtenis – “Israëlische media meldden dat een ”onbekend luchtverdedigingssysteem“ werd gebruikt om doelen boven de provincie Teheran neer te schieten.”Naar verluidt werd de Israëlische operatie kort daarna geschrapt en het overwinningsnarratief – dat later door de WSJ (en vele anderen) werd overgenomen – werd luid verkondigd.
Natuurlijk was een overwinningsnarratief te waardevol om te laten schieten. Toch zijn onverklaarbare gebeurtenissen belangrijk.
Als Israëlische (of Amerikaanse) vliegtuigen het beveiligde Iraanse luchtruim niet kunnen binnendringen – geheel of gedeeltelijk (en geen enkel Israëlisch vliegtuig drong op die zaterdag het Iraanse luchtruim binnen) – dan stort het hele paradigma voor een Amerikaanse of Israëlische kinetische militaire aanval in elkaar: Iran heeft een overweldigend diep begraven conventioneel raketarsenaal waarmee het kan reageren.
Op dezelfde manier implodeert ook Netanyahu’s ‘Grote Overwinning’ paradigma – zoals de toonaangevende Israëlische inlichtingen commentator Ronen Bergman schrijft:
“Een hoge Israëlische veiligheidsfunctionaris verwoordde het zo: ‘Succes door mislukking’. Israël trok ten strijde in Gaza om twee doelen te bereiken, de vrijlating van de gijzelaars en de ontmanteling van de capaciteiten van Hamas (om nog maar te zwijgen van de vernietiging ervan in een absolute en goddelijke overwinning). Nadat het faalde om één van deze doelen te bereiken, werd een ander doel toegevoegd aan het noordelijke front – om de bewoners veilig terug te brengen naar hun huizen. En het is ook niet duidelijk hoe we dat doel zullen bereiken. Sommigen geloven dat het zuidelijke front kan worden gesloten door een overwinning aan het noordelijke front – en nu zijn we er zeker van dat – als we Iran maar een overwinnende slag toebrengen – dit zal leiden tot de sluiting van het front in het noorden; en dit zal ook het front in het zuiden sluiten.”
Iran zegt van plan te zijn Israël een pijnlijke klap toe te brengen voor de aanval van zaterdag. En Israël zegt dat het opnieuw zal proberen Iran aan te vallen.
Hoe gaat Israël op deze manier verder? Nou, zegt de hoge veiligheidsfunctionaris: “Misschien is het antwoord ”omdat alles genormaliseerd is. Wat voor ons onmogelijk lijkt – dat het op geen enkele manier kan gebeuren – gebeurt plotseling … En iedereen raakt eraan gewend, [en gebruikt] aan het gebrek aan strategie. Gebrek aan strategie verandert van een bug in een functie … Dan is het niet erg, we proberen wel iets anders.””
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Israël kan strategische nederlaag tegemoet zien, zegt Pentagon-chef
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Ik kan de reageerders hierop de site aanraden om gewoon Professor Marandi eens te beluisteren op youtube.com, met verschillende personen is hij te vinden, ook een geweldige man, zo sterke kennis van alles wat er is gebeurd van nu en vroeger, ik blijf weer herhalen dat de wereld heel anders is dan wij horen uit de Westerse media, het is precies andersom namelijk!
Alastair Crooke is best geinformeerde kenner van het midden oosten. Punt. Israel moet op zn tellen gaan passen want anders is het gebeurd met de staat israhel. Ook de vs stelt niet veel meer voor ondanks al hun militaire bases in de wereld. Een oorlog voeren tegen een sterke coalitie kunnen ze niet. Narratieven houdt ze nog enigszins overeind.. hun vijanden weten inmiddels beter. Wat Van der Pijl opmerkte dat als het leger in Jordanie en Egypte staatsgrepen pleegt is het over en uit voor Israel..dat wordt hard zwemmen om weg te komen.
Heel opmerkelijk artikel.
En de uitwijdingen over wetenschap : erg interessant.
W.b. militaire taktiek :
Israel weet al decennia, de V.S. voor hun karretje te spannen.
Alle zwakheden daarvan, komen steeds meer aan het licht.
Het Midden-Oosten had decennia geleden, vele kansen om
omvattende [vredes-]verdragen te sluiten.
B.v. : Camp David akkoorden. Onlangs : Abraham akkoorden.
Het is vooral Israel die dat gesaboteerd heeft.
Als Israhel niet voluit voor een tweestatenoplossing van de situatie voor 1967 gaat is het snel over en uit voor de joodse staat. Dus volledige terugtrekking uit de gestolen gebieden van Palestina. Palestina moet door alle zich serieusnemende staten erkend worden.