Voortekenen van chaos

Uh-oh. De New York Times pakt zijn vertrouwde thema weer op nu de verkiezingen van 5 november nog maar een paar dagen van ons verwijderd zijn: die kwaadwillende buitenlanders zijn weer “tweedracht en chaos aan het zaaien in de hoop de Amerikaanse democratie in diskrediet te brengen,” meldt de Times in een op dinsdag gepubliceerd stuk.

De Beëlzebubs die rondspoken in dit politieke seizoen, waarin alles anders ordelijk en gezellig zou zijn onder Amerikanen, zijn Rusland, China en Iran, schrijft Patrick Lawrence.

Waarom kan de versie van dit jaar van de oude, betrouwbare “As van het Kwaad” ons niet met rust laten met ons “democratische proces”, het proces dat de rest van de wereld benijdt en verafschuwt? Onruststokers, met al hun “zaaien.” Je zou ze waarschijnlijk “garbage” kunnen noemen en ermee wegkomen.

Uh-oh. We lezen al over geknoei met kiezersregistratieformulieren en vervalste aanvragen om per post te stemmen in twee districten in Pennsylvania, de dichtbevolkte staat waar de resultaten in 2020 niet onduidelijker hadden kunnen zijn en waarvan de 19 stemmen van het Kiescollege de doorslag gaven om Joe Biden de laatste keer in het Witte Huis te krijgen.

Maar geen zorgen. In een heerlijke reprise van een van de echt memorabele zinnen uit de jaren zestig vertelt een verkiezingscommissaris in een van de districten waar ambtenaren het wangedrag aan het licht brachten: “Het systeem werkte.”

Ik denk dat ik het begrijp.

Ik zeg je, telkens als ik lees over mensen in andere landen die iets zaaien, of het nu twijfel is of chaos of desinformatie, en op dit moment zelfs pompoenzaden, komt het op hetzelfde neer. Dit woord “zaaien” is favoriet in de mainstream pers sinds 2016, toen we dagelijks lazen – en daar mochten we niet aan twijfelen – dat de Russen zich “bemoeiden met onze verkiezingen.”

Sindsdien zaait elke keer dat ik lees dat iemand iets aan het zaaien is meer twijfel in mijn hoofd – meer dan ik al koesterde – dat men ons kiesstelsel, zoals we dat in de 21e eeuw hebben, ook maar een beetje serieus kan nemen.

En dan heb ik het nog niet eens over je naam erop zetten achter een groen gordijntje in een stemhokje.

Aan de ene kant heb je de Times, die zichzelf de afgelopen acht jaar heeft gereduceerd tot weinig meer dan het huisorgaan van de Democraten, die zich al voorbereidt om te suggereren dat de kwaadaardige vijanden van de Amerikaanse democratie de verkiezingen hebben gecorrumpeerd. Geloof me, je zult dit horen als Kamala Harris verliest, maar niet als ze wint.

Aan de andere kant heb je vroege maar duidelijke gevallen van poging tot stemvervalsing en lokale verkiezingsfunctionarissen die deze gevallen wegwuiven als niets om je zorgen over te maken. Het is interessant om te bedenken waarom die ambtenaren er zo nonchalant over denken.

Ik heb maandenlang gedacht dat de verkiezingen van 2024, waar nu al volop onenigheid heerst, gemakkelijk zouden kunnen omslaan in een mate van burgerlijke chaos die alles wat tot nu toe in het Amerikaanse verhaal is opgetekend, te boven gaat. Zo’n dag van afrekening lijkt nu aanstaande.

Geen van de grote partijen lijkt bereid te verliezen. Op dit moment is het moeilijk om de grens te bepalen van wat een van beide partijen zal doen om niet te verliezen.

Restanten van democratie

Het lijkt mij dat wij Amerikanen in ons eentje de afgelopen acht jaar een puinhoop hebben gemaakt van de overblijfselen van onze democratie.

Dit wil niet zeggen dat de Amerikaanse politiek ooit anders is geweest dan, laten we zeggen, op de manier van een boerenerf. In dit opzicht is geen van de grote partijen, die sinds het midden van de 19e eeuw de functie hebben om aanvaardbare politiek en beleid te bepalen, vrij van verantwoordelijkheid.

Maar op het gebied van verantwoordelijkheid wijs ik meer toe aan de Democraten dan aan de G.O.P. Het was het verlies van Hillary Clinton tegen Donald Trump acht novembers geleden dat de snelle afglijding van Amerika naar post-democratie bevestigde.

De Democraten hebben zich nooit hersteld van de verstoring in 2016 van hun droom dat de geschiedenis ten einde zou lopen en dat hun idee van het liberale ethos eeuwig zou zegevieren, waarbij alle alternatieven zouden wegkwijnen zoals Marx en Engels dachten dat de communistische staat zou doen.

Ik heb al lang ontdekt dat het Amerikaanse liberalisme in zijn kern een ader van onliberalisme heeft die essentieel is voor zijn karakter.

Amerika is eenvoudigweg geen tolerante natie. Het moedigt zijn mensen niet aan om na te denken: het eist dat ze zich conformeren. Alexis de Tocqueville zag dit twee eeuwen geleden al aankomen in de twee delen van Democracy in America.

Nu, na Clinton, worden we getrakteerd op het spektakel van een liberaal autoritarisme in vol ornaat, en als die term je niet bevalt zijn er nog andere. De Tocqueville, een vooruitziend man, noemde het “zacht despotisme”. Ik heb altijd de voorkeur gegeven aan “appeltaartautoritarisme”.

Institutionele Corrupties

Er is een kenmerk van deze afschuwelijke manifestatie onder NPR-verslaafde, boerenkool etende liberalen dat onze tijd onderscheidt als bijzonder ontmoedigend voor de toekomst.

Dit is hun moedwillige corruptie van sommige instellingen zonder welke zelfs een schijn van democratisch bestuur onmogelijk is. Ik denk in het bijzonder aan drie instellingen die een rol spelen in de aanloop naar de verkiezingen.

Een daarvan is de rechterlijke macht – federaal, staats, provincie, lokaal. Beginnend met het Mueller-onderzoek, de zichtbare corruptie van het Federal Bureau of Investigation, de belachelijke rechtszaken tegen Donald Trump, de ondermijning door procureur-generaal Merrick Garland van het ministerie van Justitie om president Joe Biden te beschermen toen de beïnvloedingspraktijken van zijn zoon aan het licht kwamen – dit alles in naam van de Democraten:

Welnu, zoals ik heb geleerd tijdens mijn dagen als correspondent in het buitenland, wanneer het rechtssysteem onderuit gaat, opent zich de weg naar de status van failed state.

Twee is het inlichtingenapparaat en het leger. De inlichtingendienst, sinds de dagen van James Clapper en John Brennan, heeft zich ondubbelzinnig achter de Democraten geschaard sinds de brutale vastgoedman uit New York zo dwaas was te denken dat hij “het moeras kon draineren” – zijn verklaring dat hij de Deep State zou aanpakken.

Wat het leger betreft, dachten de generaals acht jaar geleden, op de conventie van de Democraten in Philadelphia en in open brieven die in de Times werden gepubliceerd, het geen probleem was te verklaren dat ze de orders van de opperbevelhebber zouden weigeren als Trump zou winnen en een nieuwe ontspanning met Rusland en een einde aan “de oorlogen voor altijd” zouden proberen.

Ja, je hebt John Kelly, die diende in het kabinet van Trump en vervolgens als zijn stafchef, die Trump plotseling een fascist noemt – het favoriete epitheton van de Democraten de afgelopen weken. Wil niemand weten waarom Kelly nauw samenwerkte met een man die hij als fascist beschouwt? Komt het niet bij iemand op – het moet toch – dat Kelly, een gepensioneerde generaal van de marine, deze dingen zegt om de partij te dienen die hij vertrouwt om de oorlogen gaande te houden en de belastingdollars te laten stromen?

Een paradox hier, meer schijnbaar dan echt: John Kelly, H.R. McMaster, James Mattis, Mark Esper en diverse anderen zoals zij droegen geen uniformen toen ze in de Trump-administratie dienden, maar ze deden ze nooit uit.

Als deze verkiezingen ergens over gaan – afgezien van de prijs van boodschappen natuurlijk – dan is het over de plaats van de nationale veiligheidsstaat in de Amerikaanse politiek. In ons tijdperk na 2016 zijn de geheime dienst en het leger volkomen welkom om openlijk en ongegeneerd te opereren in het Amerikaanse politieke proces – dit omdat de Democratische Partij hen een ruime ligplaats geeft om dit te doen.

Democratie van de diepe staat

Denk je dat de Deep State ook maar iets geeft om democratische processen? Vraag het de Italianen en de Grieken, de Iraniërs en de Guatemalteken, de Japanners, de Zuid-Koreanen en de Indonesiërs, de Chilenen en de Venezolanen, en… en verdomme, vraag het op dit moment maar aan het grootste deel van de mensheid. Zoals anderen al hebben opgemerkt sinds de Russiagate dagen, wat de spionnen lang in het buitenland hebben gedaan, doet zich nu voor in de Amerikaanse politiek.

Het voor de hand liggende vervolg: moeten we ons zorgen maken over de vraag of de Democraten en deze institutionele bondgenoten deze verkiezing naar Trump zouden laten gaan, alleen door het tellen van de stemmen?

Dat ben ik.

Wat betreft de derde van de instellingen die zichzelf hebben gecorrumpeerd in de zaak van de Democratische Partij, mag ik de mainstream media voor zichzelf laten spreken? Afgezien van onafhankelijke publicaties zoals degene die je leest, is de intentie van de Amerikaanse media niet langer om het publiek te informeren, maar om de instellingen waarover ze beweren te rapporteren te beschermen tegen de publieke aandacht.

Trump is “een bedreiging voor de Amerikaanse democratie,” Harris haar redder: op dit moment is het een flop. The New York Times heeft zichzelf gemaakt tot een reconstructie van The New York Times. De Washington Post, die in handen is van Jeff Bezos en die afschuwelijke nieuwe chief executive van hem, Will Lewis, slaagt er niet in om zelfs maar een reconstructie na te doen en lijkt dat ook niet te willen.

Ik lijk niet de enige te zijn die zich niet op zijn gemak voelt bij het vooruitzicht van de chaos die na middernacht 5 november zal plaatsvinden. The Post publiceerde woensdag een enquête, uitgevoerd in de eerste helft van oktober, waaruit blijkt dat 57 procent van de kiezers in de staten waar de verkiezingen beide kanten op kunnen gaan, nerveus is dat Trump-aanhangers hun nederlaag niet zullen accepteren en hun toevlucht zullen nemen tot geweld, terwijl een derde van de ondervraagden denkt dat Harris-aanhangers de straat op zullen gaan, zoals ze vroeger zeiden, als de kandidaat van vreugde en vibes verliest.

De cijfers liepen nog dramatischer uiteen toen The Post Democraten vroeg over de mensen van Trump en de mensen van Trump over de Democraten. In een enquête die The Associated Press donderdag publiceerde, zegt 70 procent van de ondervraagden “bezorgd en gefrustreerd” te zijn.

Join the party.. Ik kan zelf geen van beide kandidaten serieus nemen. Ik neem de gedachte serieus dat veel mensen de uitslag niet serieus zullen nemen en dat er een puinhoop zal ontstaan.

En daarbij maak ik me meer zorgen over Democraten die hun toevlucht nemen tot corrupt gedrag dan over de Republikeinen. Waarom dit, kun je je afvragen.

Om te beginnen vind ik dat stuk uit de Times, dat bovenaan deze column wordt geciteerd, helemaal niet lekker ruiken. Het riekt te sterk naar de scène in 2016, toen de Democraten en allerlei afstotende “progressieven” aan weerszijden van de verkiezingen uit het niets een razernij van Russofobie tevoorschijn toverden waarvan de Amerikanen nog steeds niet zijn hersteld.

Steven Lee Myers, voorheen van het bureau Moskou van de Times, is nu een soort “desinformatie” verslaggever en leidde het werk aan het stuk in kwestie. En alles is zoals het was gedurende vier jaar na de nederlaag van Clinton: geen greintje onafhankelijke verslaggeving of sourcing in alles onder zijn naam. Inlichtingenmensen en andere naamloze ambtenaren voeden deze man zoals een ganzenleverboer zijn ganzen voedt.

Dit is alles wat je krijgt van onze Stevie. En ik zie niemand namens de Trump-campagne dit schandelijke gedoe proberen. Ik heb mijn conclusies voorgesteld.

Maar 6 januari, 6 januari, 6 januari! Ten eerste, wat er op 6 januari gebeurde is geen “staatsgreep” of “opstand”. Het was een protest, waarbij veel wees op de aanwezigheid van provocateurs. En ten tweede lijkt het me dat er op dat moment al genoeg was om tegen te protesteren.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de perfect leesbare samenspanning van de liberale autoritairen om drie weken voor de stemming de inhoud van Hunter Biden’s enorm belastende laptopcomputer te onderdrukken, tot aan de algehele censuur van de New York Post, de oudste krant van Amerika. Als dit geen openlijke verkiezingsbemoeienis was, dan moet iemand mij vertellen wat het dan wel was.

Op minder zekere grond heb ik gelezen dat veel verkiezingsfunctionarissen in veel staten, waaronder Pennsylvania, de resultaten van 2020 hebben gecertificeerd. Maar een echt overtuigende, hier-zijn-de-nummers zaak voor deze resultaten in staten zoals Pennsylvania is moeilijk te vinden. Je leest nooit over de beweringen van Trump dat de resultaten van Pennsylvania vervalst zijn. Je leest alleen en altijd over Trumps “valse beweringen” of “in diskrediet gebrachte beweringen” of “ontkrachte beweringen” tot het punt waarop je begint te denken aan Lady Macbeth en hoe ze te veel protesteert, denk ik.

Ik herinner me, heel onvolkomen, dat ik onderzoek heb gezien dat zou zijn gedaan door een computerwetenschapper aan een van de universiteiten in Philadelphia. Net na de verkiezingen plaatste hij of zij een reeks screenshots op social media, met een tijdstempel tot op de seconde nauwkeurig, die leken aan te tonen dat de resultaten in een aanzienlijk aantal districten in één keer veranderden en met genoeg verschil om Biden een snelle overwinning te bezorgen met een marge van iets meer dan 1 procent.

Echt of opgezet werk, dit onderzoek? Geloofwaardig of niet geloofwaardig? Ik zou er niet over durven oordelen, maar dat is niet mijn punt. Mijn punt is dat er geen reden zou moeten zijn om te twijfelen aan dergelijke resultaten en, acht jaar later, zoals ik het lees, is er nog steeds reden om te twijfelen.

Twijfel herschept zichzelf, zoals je misschien hebt gemerkt, als een organisme dat regenereert. Zo komen we bij het rapport van de Times van dinsdag over pogingen tot kiezersbedrog in de graafschappen Lancaster en York, twee dichtbevolkte gebieden in, alweer, Pennsylvania.

Het stuk van Campbell Roberston heeft zo ongeveer alles, te beginnen met een kop waarin Trump “twijfel zaait.” Hij, Trump, gebruikt zelfs “rapporten over verdachte kiezersregistraties om de verkiezingen als fout af te schilderen.”

Wat een schoft. Wat een schurk. Wat een… fascistische tiran.

Het lijkt erop dat enkele duizenden vervalste of anderszins frauduleuze kiezersregistratieformulieren en verzoeken om per post te stemmen onlangs zijn aangekomen in de kantoren van de verkiezingsautoriteiten van Lancaster en York.

Voor zover we kunnen nagaan, heeft een of meerdere ambtenaren in elke county deze “grote partijen” vervalste overheidsdocumenten aan het licht gebracht. Waarna andere ambtenaren in elk geval deze ontdekking in de kiem smoorden alsof ze de zaak verstikten met een kussen.

Alice Yoder, een verkiezingscommissaris in Lancaster, verwoordde het het best, of in ieder geval het meest belachelijk. “Het systeem werkte,” zegt mevrouw Yoder. “We hebben dit opgevangen.” Ik moest dit citaat echt een paar keer lezen om te geloven dat iemand dit zou zeggen.

Ik zou graag een paar dingen over deze zaak willen weten die ons niet verteld worden.

De partijen vervalsingen “werden ingediend door groepen die buiten de staat werven,” meldt Robertson, groepen die niet geïdentificeerd worden.

Eén, wat zijn wervingsgroepen en wat doen ze voor wie? Twee, wat deden zulke groepen in Lancaster en York counties als ze niet uit Pennsylvania komen?

Drie: als ze niet uit Pennsylvania komen, wat deden ze dan met verkiezingsformulieren uit Pennsylvania die zogenaamd echt waren?

Nog twee vragen.

Ten vierde, waarom noemen de verkiezingsfunctionarissen in deze twee county’s de schuldige wervingsorganisaties niet? Dit lijkt me zeer verontrustend.

En vijf, wat zijn de partijrelaties of anderszins de stemvoorkeuren van ambtenaren die de overtredende organisaties niet willen noemen en dingen zeggen als “Het systeem werkte.”

Er is geen enkele reden om op dit punt conclusies te trekken, aangezien we absoluut niets over deze mensen weten, maar ik heb de moeite genomen om het c.v. van mevrouw Yoder op te zoeken .

Er schuilt een beetje socioloog in ons allemaal, goed of onderontwikkeld al naar gelang het geval. Journalisten maken vaak gebruik van hun gaven in deze lijn.

Voortbordurend op de mijne zou ik willen speculeren dat het cv van mevrouw Yoder, na zorgvuldige bestudering, sterk doet denken aan een Kamala Harris-stemmer, misschien zelfs aan een liberale autoritaire.

Zou helemaal gelijk kunnen hebben, zou helemaal fout kunnen zijn. Ik kan niet verder gaan dan min of meer loze speculatie.

En niet meer of minder ijdele twijfel nu 5 november nadert.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Een natie met dementie

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: