Op de ochtend van 21 december 1989 was de Roemeense secretaris-generaal Nicolae Ceausescu in een slechte bui. De Berlijnse Muur was gevallen, en Michail Gorbatsjov en George H.W. Bush hadden onlangs het einde van de Koude Oorlog aangekondigd, waardoor het einde van Ceausescu’s bewind onvermijdelijk werd, hoewel hij dit nog niet kon zien. Erger nog, zijn veiligheidsleiders hadden net verzuimd de protesten in de stad Timisoara met geweld neer te slaan, een feit dat zijn vrouw Elena woedend maakte, schrijft Matt Taibbi.
“Je had op ze moeten laten schieten, en als ze gevallen waren, had je ze moeten oppakken en in een kelder moeten duwen,” zei ze. “Is je dat niet verteld?”
Ceausescu’s meest recente plan om het binnenland te veroveren, was om de helft van de dorpelingen te dwingen hun eigen huizen te vernietigen – met pikhouwelen en hamers, als ze zich geen bulldozer konden veroorloven – en ze in te pakken in projectflats in nieuwe “agro-industriële steden”, voor een “betere toekomst”. Ondanks dit, en zijn lange geschiedenis van moord, terreur en spionage, begreep Ceausescu tot het einde toe niet dat zijn impopulariteit een organisch karakter had. Hij was ervan overtuigd dat etnisch Hongaarse “terroristen” achter de recente problemen zaten.
Nadat hij die decemberdag het balkon van het gebouw van het Centraal Comité van Boekarest heeft bereikt om een toespraak te houden, is hij oprecht verbaasd als de menigte zich tegen hem keert. Wanneer hij hen zegt stil te zijn, is hij verbijsterd door hun weigering en zegt: “Wat, hoor je me niet?” Elena springt in en roept: “Stilte!”, waarop Ceausescu hilarisch antwoordt: “Hou je kop!” De menigte luistert naar geen van beiden.
Paul Kenyon’s Children of the Night beschrijft de morbide zwarte komedie die volgde. De Ceausescus en een bende ondode apparatsjiks, waaronder de “zwaarlijvige premier Emil Bobu”, probeerden later in één helikopter te stappen – Bobu “waggelde, walrusachtig, naar achteren”, schrijft Kenyon – maar ze waren met te veel, en de helikopter kwam nauwelijks van de grond. “Waarheen?” vroeg de piloot, en niemand wist het, want er was geen plan, omdat niemand van hen ooit de mogelijkheid had overwogen dat dit zou gebeuren.
De lucht was vol met materiaal, waaronder andere helikopters, die pamfletten op de menigte lieten vallen met wat Kenyon beschreef als een Marie Antoinette-achtig bevel om “imperialistische samenzweringen” te negeren en naar huis terug te keren “naar een kerstmaaltijd.” Vier dagen later zette een vuurpeloton de Ceausescus tegen een muur en gaf hen hun laatste, massief loden kerstcadeaus.
NICOLAE & ELENA CEAUSESCU EXECUTION
Ceausescu’s balkon zal voor altijd een symbool blijven van de onwetendheid van de elite. Zelfs bij het grootste gevaar zal een bepaald soort heerser nooit in staat zijn het laatste salvo te zien aankomen, als dat enig zelfonderzoek vereist. Het neoliberale politieke establishment in het grootste deel van de westerse wereld, dat de laatste jaren herhaaldelijk het doelwit is geweest van steeds heviger populistische opstanden, lijkt aan dezelfde handicap te lijden.
Er mag dan geen echte vergelijking bestaan tussen een in bloed gedrenkt monster als Ceausescu en een stuntelende sufferd als Joe Biden, of een honorariumverslindende technocraat als Hillary Clinton, of een knappe Dan-investeringsbankier als Emmanuel Macron, of een verwaande pseudo-intellectueel als Justin Trudeau. Toch herinnert het aanhoudende onvermogen van deze leiders om de rekensom van populistische opstanden te maken, absoluut aan die beruchte scène in Boekarest. Van Brexit tot de verkiezing van Donald Trump en nu de komst van duizenden Canadese vrachtwagenchauffeurs naar de hoofdstad Ottawa om Trudeau te confronteren, is de weigering om toe te geven – niet aan ons, maar aan henzelf – wat de numerieke waarheid is van waar ze mee te maken hebben, een consistent thema.
Trudeau is het ultieme voorbeeld aan het worden. Truckers begonnen vorige maand te protesteren tegen een regel van 22 januari die de overlegging van inentingspaspoorten voorschreef alvorens de grens tussen de VS en Canada over te steken. Canadese vrachtwagenchauffeurs zijn naar verluidt voor 90% gevaccineerd, meer dan het totaal van 78% van het land, een belangrijk detail dat schaamteloos wordt genegeerd door de media in beide landen, die vastbesloten zijn om deze protesten meer af te schilderen als “anti-vax” dan als “anti-mandaat” protesten (die over veel dingen tegelijk lijken te gaan, maar dat is een ander verhaal). Toen een woedend konvooi de hoofdstad aandeed, wees Trudeau hen af in een monoloog die alleen kan worden omschreven als geïnspireerde politieke brandstichting:
De kleine randminderheid van mensen die op weg zijn naar Ottawa, die er onaanvaardbare standpunten op na houden, vertegenwoordigen niet de standpunten van de Canadezen… die weten dat het volgen van de wetenschap en het opstaan om elkaar te beschermen de beste manier is om onze rechten, onze vrijheden, onze waarden als een land te verzekeren.
Trudeau’s imperiale beschrijving van “onaanvaardbare” standpunten werd een bijna exacte herhaling van de “basket of deplorables”-episode, en werd onmiddellijk een verzamelroep, waarbij mensen in het hele land de straat opgingen om truckers toe te juichen terwijl ze zichzelf identificeerden als de “kleine randminderheid”. Iedereen, van middelbare scholieren tot boeren en leraren en willekeurige demonstranten met jerrycans brandstof, deed mee toen Trudeau’s eigen woorden werden gebruikt om zijn problemen in een stroomversnelling te brengen.
First it was the truckers.
Then along came the farmers.
And then along came the cowboys.And they are now blocking the US – Canada border.#FreedomConvoy #Freedomblockade#TruckersForFreedom2022 pic.twitter.com/w2XhQNxO3A
— James Melville ? (@JamesMelville) February 6, 2022
Trudeau ontvluchtte de stad en bracht zijn gezin om “veiligheidsredenen” naar wat zijn assistenten een “geheime locatie” noemden, een politiek rampzalige zet die door zowat iedereen met een microfoon of een Twitteraccount aan de kaak werd gesteld, inclusief leden van zijn eigen partij. Liberaal parlementslid Joël Lightbound ging nog een stap verder. Hij bestempelde Trudeau’s politiek als verdeeldheid zaaiende, en zei dat zijn regering moet erkennen dat mensen “legitieme zorgen” hebben, terwijl hij er zuur aan toevoegde: “Niet iedereen kan zijn brood verdienen met een MacBook in een vakantiehuisje.” Dit is ook een thema geweest in de Verenigde Staten, waar de mensen die het hardst aandringen op de noodzaak van lockdowns of mandaten meestal Zoomer-professionals zijn die de pandemie in pyjama doorbrengen.
Ondertussen, in een hilarische derderangs parodieversie van de Amerikaanse conventionele wijsheid – als Canadezen Amerikaanse pretenties proberen te imiteren, eindigt dat dan nooit in een verschrikkelijke slechte grap? – ging CBC omroeper Nil Köksal op 28 januari in de ether en suggereerde dat de trucker protesten een Russisch bedenksel waren. “Gezien Canada’s steun aan Oekraïne in de huidige crisis met Rusland,” poneerde ze voor minister van Openbare Veiligheid Marco Mendicino, “is er bezorgdheid dat Russische actoren de zaken blijven aanwakkeren naarmate dit protest groeit, of misschien zelfs aanzetten van buitenaf.”
CBC suggests Russia is behind the Trucker convoys in Canada.
???#TruckersForFreedom2022 #CanadaTruckers
— Bernie's Tweets (@BernieSpofforth) January 29, 2022
De Russen moeten fantastische organisatoren zijn, want ze zijn er niet alleen in geslaagd om groten getale deel te laten nemen aan het “vrijheidskonvooi”, maar ze hebben ook de sleepbedrijven in het hele land overgehaald om orders te weigeren om de vrachtwagens uit Ottawa te verwijderen. De Royal Canadian Mounted Police (RCMP) probeerde naar verluidt ook dergelijke bedrijven zover te krijgen dat zij vrachtwagens van een andere blokkade in Alberta weghaalden, maar ook dat werd geweigerd.
De Canadese regering had minder weerstand toen ze, in een buitengewoon slonzige zet, GoFundMe vroegen om een inzamelingsactie voor de protesten te sluiten. Ze slaagden er in eerste instantie in om ongeveer 10 miljoen dollar te laten bevriezen op de zeer dubieuze grond dat “de voorheen vreedzame demonstratie een bezetting is geworden, met politiemeldingen van geweld en andere onwettige activiteiten.”
Uiteindelijk bood GoFundMe aan de donaties te retourneren, en de truckers zamelden geld in via een ander portaal, GiveSendGo, waarmee ze de Canadese regering en haar geldschieters hielpen een masterclass te volgen in hoe niet om te gaan met een vreedzaam nationaal protest. Van onderschatting tot overreactie, van nodeloos beledigen tot pogingen om legitieme donaties te stelen, van vluchten tot beschuldigingen van verraad, opruiing, “bezetting” en “oproer” – daar heb je weer zo’n amateuristische kopie van de Amerikaanse hysterie – de Canadese autoriteiten deden alles behalve de voor de hand liggende stap, namelijk de demonstranten recht in de ogen kijken en met hen in realistische bewoordingen onderhandelen. Je hoeft het niet met ze eens te zijn, maar je moet wel met ze omgaan, wat in dit geval betekent dat je de fantasie moet opgeven dat je oppositie “klein” of “marginaal” is.
Het ongelooflijke van politici als Trudeau is dat ze er echt van overtuigd lijken te zijn dat hun oppositie beperkt is tot kleine extremistische groepjes. Ze geloven gewoon niet hoeveel mensen hen haten en zijn voortdurend verbijsterd om te ontdekken dat beledigingen en autoritaire tactieken hun situatie niet verbeteren.
Dit heeft iets van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, waarbij sommige politici zich niet lijken te kunnen voorstellen dat een normaal mens iets anders dan bewondering en respect voor hen zou voelen. Dit betekent op zijn beurt dat hun tegenstanders niet alleen maar ongelijk kunnen hebben, maar op de een of andere manier abnormaal of letterlijk gebrekkig moeten zijn, verleid door buitenlandse spionnen of gedreven door criminele of politiek onwettige impulsen. Zo komen we op een punt waar meer dan de helft van Amerika reflexmatig wordt bestempeld als racist of blanke supremacist – een andere briljante Amerikaanse politieke mode die Trudeau heeft overgenomen, die vorig jaar anti-vaxxers aan de kaak stelde als “vrouwenhaters en racisten“, een gewaagde zet, gezien zijn eigen blackface-verleden.
Deze misleidende blindheid is nu al minstens zes of zeven jaar over de hele wereld te zien. Ik merkte het voor het eerst op in 2016, toen zowel medewerkers als verslaggevers weigerden te geloven dat er iets nieuwswaardigs was aan de kleine menigten van Hillary Clinton. De Clintoncampagne deed wat de Democraten altijd doen om de opkomst van “gewone mensen” te verhogen, door beroemdheden als Eva Longoria en Lena Dunham naar voren te schuiven, maar deze keer deden ze pissig als de zalen niet volliepen, alsof het de schuld van het publiek was. The Onion vatte de sfeer:
Hillary Clinton To Nation: ‘Do Not Fuck This Up For Me’ http://t.co/oGS5bEkwlC pic.twitter.com/2SdbtpF0Op
— The Onion (@TheOnion) April 12, 2015
Als ze het over Trumps massale opkomst hadden, zeiden verslaggevers dingen als: “Dat bewijst alleen maar dat hij een amateur is,” en: “Hij gaat naar plaatsen waar ze al van hem houden, op die manier kun je niet winnen.” Dat klonk mij vreemd in de oren, maar wat wist ik? Zelfs academici waren het er mee eens:
Lara Brown, een universitair docent politiek management aan de George Washington University, stelt dat grootte er niet per se toe doet.
“Trump is een nieuwigheid en voor sommigen is zeggen dat ze zijn geweest hetzelfde als zeggen dat ze naar een sportevenement zijn geweest,” stelde ze. “Trump is ook regelmatig naar plaatsen gegaan waar hij het meest geliefd is, niet waar het grondspel het meest concurrerend is.”
Een tijdje dacht ik dat deze kwestie specifiek was voor deze kandidaat, dat Clinton misschien slecht reageerde op slecht nieuws en dat haar assistenten gewoon met deze opkikker “onze aantrekkingskracht wordt gewoon selectiever” deal op de proppen kwamen om haar te kalmeren. Na verloop van tijd werd echter duidelijk dat zowel Clinton’s medewerkers als mijn collega’s in de pers het echt geloofden. Campagnewoordvoerders gingen praten over hoe ze minder bevolkte plaatsen koos “voor een reden,” en herhaaldelijk verkochten verslaggevers de (onbedoeld ironische) notie dat ze een “stille meerderheid soort kandidaat,” die een mysterieuze nieuwe soort steun die niet kon worden gemeten door menigten had.
Toen won Trump, en de excuses die zich opstapelden waren legendarisch. Ons werd verteld dat de ware overwinningsuitslag gewoon niet naar buiten mocht komen, dankzij een samenzwering van bedriegers waarvan de gelederen bleven groeien naarmate meer waarheden aan het licht kwamen: het was de schuld van de New York Times, Macedonische trollenfarms, James Comey, vrouwenhaters, “deplorables”, Wikileaks, Assad, vrouwen uit de voorsteden met een gebrek aan genderbewustzijn, Bernie Bros, Bernie zelf (omdat hij niet hard genoeg campagne voerde), Facebook, Twitter, en het allerbelangrijkste, Russen.* Ja, ik weet dat Donald Trump nu al meer dan een jaar het land doorkruist om zijn verkiezingsnederlaag van 2020 te ontkennen, maar dat is het punt: zogenaamd slimme mensen bespotten hem daarvoor terwijl ze jarenlang hetzelfde hebben gedaan, en dat op de een of andere manier helemaal niet raar vinden.
In de vele verwante verhalen van populistische opstanden, van de overwinning van Trump tot de opkomst van Jeremy Corbyn tot de gele hesjes-protesten tot Brexit, bleven establishment politici zoeken naar de zeker onwettige en waarschijnlijk buitenlandse bron van hun problemen. Ondertussen verliep het echte probleem meestal in twee stappen, waarbij mensen overal ter wereld eerst gewoon een hekel hadden aan hun leiders en vervolgens slecht reageerden toen ze voor racistische verraders werden uitgemaakt omdat ze dat zeiden.
Van daaruit, in een proces dat jarenlang een sneeuwbaleffect heeft gehad, heeft het neoliberale commentariaat geleidelijk de definitie van ‘deplorables’ en ‘unacceptables’ verruimd tot het punt waarop je nu waarschijnlijk op de zwarte lijst staat als je niet fysiek in de Davos aanhang bent die met een NAVO-analist knuffelt terwijl u dit leest. Hun meedogenloze propagandacampagnes hebben het grootste deel van de wereld inmiddels een uit-groep-identiteit gegeven, zelfs een groeiend segment van de intellectuele klasse, en net als de Ceausescus gedragen hun leiders zich nog steeds alsof er ergens een kelder is waarin al hun tegenstanders kunnen worden gestopt, in plaats van hen alleen maar te behandelen als legitieme politieke actoren wiens klachten moeten worden behandeld. Ze zullen uiteindelijk tot die tweede conclusie moeten komen, maar blijven het uitstellen, niet in staat om zichzelf op een plek te krijgen waar ze de “onaanvaardbare” als leden van dezelfde soort kunnen zien.
Zelfs hier in Amerika leest een Homeland Security waarschuwing van deze week, die ogenschijnlijk onze eigen bevolking beschrijft, in plaats daarvan als de laatste verzendingen van buitenaardse bezetters die wachten om te worden opgegeten door de aarde-apen:
De Verenigde Staten bevinden zich nog steeds in een klimaat van verhoogde dreiging, aangewakkerd door verschillende factoren, waaronder een online-omgeving vol onjuiste of misleidende verhalen en samenzweringstheorieën, en andere vormen van verkeerde en onjuiste informatie (MDM, MIS, DIS, MALINFORMATION ) die door buitenlandse en binnenlandse bedreigingsactoren worden geïntroduceerd en/of versterkt. Deze dreigingsactoren proberen de maatschappelijke wrijving te vergroten om tweedracht te zaaien en het vertrouwen van het publiek in overheidsinstellingen te ondermijnen om onrust te zaaien, die mogelijk kan aanzetten tot gewelddaden.
Trudeau’s fout was enorm. Hij gaf de wereld het visuele bewijs van wat er gebeurt als iedereen in het huidige politieke strijdgewoel gedwongen wordt zijn kaarten op tafel te leggen. De “kleine randminderheid” blijkt iedereen te zijn die een telefoontje van Trudeau zou beantwoorden, en de gigantische poel van alle anderen blijken de mensen te zijn met directe controle over het al dan niet bevoorraden van schappen, het leveren van brandstof, het oogsten van voedsel. Aangemoedigd organiseert zich nu een ander konvooi om Washington binnen te vallen. De hashtag #TruckersConvoy2022 heeft al miljoenen interacties en de belangrijkste Facebook-groepen hebben in twee weken 200.000 leden gekregen.
Ze komen eraan, maar het lijkt erop dat het enige wat onze denkende klasse als reactie kan bedenken is massaal nieuwsberichten te produceren waarin alle betrokkenen worden afgeschilderd als neonazistische QAnon-gekken, in feite een herhaling van Trudeau’s “marginale” aanpak. Die verhalen zijn misschien geruststellend voor de Georgetown set, maar het gaat niet helpen wanneer 70 mijl vrachtwagens of wat dan ook opduiken aan de rand van de hoofdstad. Tegen de tijd dat deze mensen beseffen dat ze met iets te maken hebben dat groter is dan een karikatuur, is het te laat. Als de Ceausescus er waren, zouden ze het uitleggen: politici hebben niet altijd de luxe om te wachten tot ze de realiteit onder ogen zien.
* Mijn favoriete excuus aller tijden, populair gemaakt in New York Magazine, was dat Clinton’s campagne “te slim was om te winnen“, omdat het “ijzeren zelfvertrouwen” van belangrijke assistenten in hun prognosemodellen hen “grotendeels ongevoelig maakte voor feedback” over “gevaarssignalen” die van belangrijke staten uitgingen. De meesten van ons zouden dit niet als slimheid maar als het tegendeel ervan bestempelen, maar dit was het soort dingen waar de prestigemedia in die tijd van smulden.
Frankrijk gaat Canada achterna en van jong tot oud staat men op en gaat men massaal naar Brussel toe en niet alleen met een Trucker, nee ook de auto’s zijn welkom, tracktors, motors, enz, enz. Overal langs de kanten staat men te zwaaien en met eten klaar voor iedereen. In Frankrijk is het 1 groot feest.
Joepie en geen QR code controles meer gewoon patatzaken langs de weg links en rechts pizzaatjus… ..super ik ga gelijk op vakantie want die hele Franse kut horeca mag met gebakken kakkerlakken en al door de plee..overal een qr code om gewoon ff un Cafe te drinken nou ik ga wel demonstreren betere koffie en gezelliger ipv tussen al die gevaccineerde lijken in restaurants.. derek word je spontaan besmet
Wordt spannend hier.
Gelukkig worden de Fransen eindelijk wakker en waren ze niet onder de indruk van de 2 jaar gevangenisstraffen dreigingen (we hebben allemaal deze ervaring al).
Maar het wordt echt serieus, gepantserde blauwe pantservoertuigen van de dictator zijn Parijs al binnengereden.
Hopelijk zijn de guillotines uit het vet en scherp geslepen.
Super, hoe meer landen het voorbeeld van de truckers volgen hoe beter, inderdaad, van jong tot oud, de regeringen hebben schrik, ze weten dat, daarom zijn ze er zo tegen gekant, eens kijken of ze al die mensen en voertuigen gaan kunnen tegen houden, iedereen gaat spontaan meedoen, het enige wat de mensen , het volk wil is dat het stopt met die onnozele corona zever en de pesterijen, ze moeten een paar kopstukken met hun kraag pakken, maakt niet uit wie, gewoon arresteren, burger arrest, men zal genoeg getuigen hebben.
“In hun kraag pakken”?
Laat de messen en het touw spreken.
No Comment 🙂
Bezmenov: “They served purpose only at this stage of destabilization of a nation. For example, your leftists in the United States. All these professors and all these beautiful civil rights defenders, they are instrumental in the process of subversion only to destabilize the nation. When the job is completed, they are not needed anymore.” Dit zal gebeuren met al de schmucks die nu loopjongens zijn van degenen die zich schuil houden maar aan de touwtjes trekken.
Al deze klojo’s zullen worden opgeofferd nadat de omwenteling heeft plaatsgevonden. Ze zijn dan niet meer nodig, weten teveel en zouden zelfs de grootste vijanden van het nieuwe bewind worden.