Interview met de Zwitserse legerkolonel Jacques Baud, een goede samenvatting van de militaire situatie in Oekraïne

Met genoegen brengen wij u dit verse interview met Jacques Baud, waarin wij ingaan op wat er nu gebeurt in de geopolitieke strijd die de oorlog tussen Oekraïne en Rusland is. Zoals altijd brengt de heer Baud diep inzicht en heldere analyse in het gesprek, schrijft Thepostil.com.

De Postil (TP): U hebt zojuist uw nieuwste boek over de oorlog in Oekraïne-Operatie Z gepubliceerd, uitgegeven door Max Milo. Kunt u ons er iets over vertellen – wat heeft u ertoe gebracht dit boek te schrijven en wat wilt u de lezers duidelijk maken?

Jacques Baud (JB): Het doel van dit boek is te laten zien hoe de verkeerde informatie die door onze media wordt verspreid, ertoe heeft bijgedragen dat Oekraïne in de verkeerde richting is geduwd. Ik heb het geschreven onder het motto “uit de manier waarop wij crisissen begrijpen, vloeit de manier voort waarop wij ze oplossen.”

Door vele aspecten van dit conflict te verzwijgen, hebben de westerse media ons een karikaturaal en kunstmatig beeld van de situatie voorgehouden, wat tot polarisatie van de geesten heeft geleid. Dit heeft geleid tot een wijdverbreide mentaliteit die elke poging om te onderhandelen vrijwel onmogelijk maakt.

De eenzijdige en partijdige voorstelling die de mainstream media geven, is niet bedoeld om ons te helpen het probleem op te lossen, maar om de haat tegen Rusland te bevorderen. Zo heeft het uitsluiten van gehandicapte atleten, katten, zelfs Russische bomen van wedstrijden, het ontslaan van dirigenten, het de-platformen van Russische kunstenaars, zoals Dostojevski, of zelfs het hernoemen van schilderijen tot doel de Russische bevolking uit te sluiten van de samenleving. In Frankrijk werden zelfs bankrekeningen van personen met Russisch klinkende namen geblokkeerd. De sociale netwerken Facebook en Twitter hebben systematisch de onthulling van Oekraïense oorlogsmisdaden geblokkeerd onder het voorwendsel van “haatzaaien”, maar laten de oproep tot geweld tegen Russen wel toe.

Geen van deze acties had enig effect op het conflict, behalve het aanwakkeren van haat en geweld tegen de Russen in onze landen. Deze manipulatie is zo erg dat wij de Oekraïners liever zien sterven dan dat wij een diplomatieke oplossing zoeken. Zoals de Republikeinse senator Lindsey Graham onlangs zei, is het een kwestie van de Oekraïners tot de laatste man laten vechten.

Algemeen wordt aangenomen dat journalisten werken volgens normen van kwaliteit en ethiek om ons zo eerlijk mogelijk te informeren. Deze normen zijn vastgelegd in het Handvest van München van 1971. Tijdens het schrijven van mijn boek kwam ik erachter dat geen enkele Franstalige mainstream media in Europa dit handvest respecteert wat Rusland en China betreft. In feite steunen zij schaamteloos een immoreel beleid ten aanzien van Oekraïne, dat door Andrés Manuel López Obrador, president van Mexico, omschreven werd als “Wij leveren de wapens, jullie de lijken!”

Om deze verkeerde informatie aan het licht te brengen, wilde ik aantonen dat er al in februari informatie beschikbaar was die een realistisch beeld van de situatie kon geven, maar dat onze media die niet aan het publiek doorgaven. Mijn doel was deze tegenstrijdigheid aan te tonen.

Om zelf geen propagandist ten gunste van de ene of de andere partij te worden, heb ik mij uitsluitend gebaseerd op westerse, Oekraïense (uit Kiev) en Russische oppositiebronnen. Ik heb geen informatie uit de Russische media gehaald.

TP: In het Westen wordt vaak gezegd dat deze oorlog “bewezen” heeft dat het Russische leger zwak is en dat zijn uitrusting onbruikbaar is. Zijn deze beweringen waar?

JB: Nee. Na meer dan zes maanden oorlog kan gezegd worden dat het Russische leger effectief en efficiënt is, en dat de kwaliteit van zijn bevelvoering en controle veel beter is dan wat wij in het Westen zien. Maar onze waarneming wordt beïnvloed door een berichtgeving die op de Oekraïense kant is gericht, en door verdraaiingen van de werkelijkheid.

In de eerste plaats is er de werkelijkheid ter plaatse. Men mag niet vergeten dat wat de media “Russen” noemen, in feite een Russischtalige coalitie is, bestaande uit professionele Russische strijders en soldaten van de volksmilities van de Donbass. De operaties in de Donbass worden voornamelijk uitgevoerd door deze milities, die vechten op “hun” terrein, in steden en dorpen die zij kennen en waar zij vrienden en familie hebben. Zij rukken dus voorzichtig op voor zichzelf, maar ook om burgerslachtoffers te voorkomen. De coalitie geniet dus, ondanks de beweringen van de westerse propaganda, een zeer goede steun onder de bevolking in de gebieden die zij bezet houdt.

Dan ziet u, als u alleen al naar een kaart kijkt, dat de Donbass een gebied is met veel bebouwde en bewoonde gebieden, wat in alle omstandigheden een voordeel betekent voor de verdediger en een verminderde voortgangssnelheid voor de aanvaller.

Ten tweede is er de manier waarop onze media de ontwikkeling van het conflict afschilderen. Oekraïne is een enorm land en op kaarten op kleine schaal zijn de verschillen van de ene dag op de andere nauwelijks te zien. Bovendien heeft elke partij haar eigen perceptie van de vooruitgang van de vijand. Als we het voorbeeld nemen van de situatie op 25 maart 2022, dan zien we dat de kaart van het Franse dagblad Ouest-France (a) bijna geen opmars van Rusland laat zien, evenals de Zwitserse site RTS (b). De kaart van de Russische website RIAFAN (c) is misschien propaganda, maar als we ze vergelijken met de kaart van de Franse militaire inlichtingendienst (DRM) (d), zien we dat de Russische media waarschijnlijk dichter bij de waarheid zitten. Al deze kaarten werden op dezelfde dag gepubliceerd, maar de Franse krant en de Zwitserse staatsmedia kozen er niet voor om de kaart van de DRM te gebruiken en gaven de voorkeur aan een Oekraïense kaart. Dit illustreert dat onze media werken als propagandakanalen.

Ten derde hebben onze “deskundigen” zelf de doelstellingen van het Russische offensief bepaald. Door te beweren dat Rusland Oekraïne en zijn hulpbronnen wilde overnemen, Kiev in twee dagen wilde innemen, enz. hebben onze deskundigen letterlijk doelstellingen verzonnen en aan de Russen toegeschreven die Poetin nooit heeft genoemd. In mei 2022 verklaarde Claude Wild, de Zwitserse ambassadeur in Kiev, op de RTS dat de Russen “de slag om Kiev verloren hadden”. Maar in werkelijkheid is er nooit een ” slag om Kiev ” geweest. Het is natuurlijk gemakkelijk te beweren dat de Russen hun doelstellingen niet bereikt hebben – als zij nooit geprobeerd hebben ze te bereiken!

Ten vierde hebben het Westen en Oekraïne een misleidend beeld van hun tegenstander geschapen. In Frankrijk, Zwitserland en België heeft geen van de militaire deskundigen op de televisie enige kennis van militaire operaties en hoe de Russen die van hen uitvoeren. Hun “deskundigheid” komt van de geruchten uit de oorlog in Afghanistan of Syrië, die vaak niet meer dan westerse propaganda zijn. Deze deskundigen hebben de voorstelling van de Russische operaties letterlijk vervalst.

Zo waren de reeds op 24 februari door Rusland aangekondigde doelstellingen de “demilitarisering” en de “denazificatie” van de bedreiging van de bevolkingen van Donbass. Deze doelstellingen hebben te maken met de neutralisatie van de capaciteiten, niet met de inbeslagneming van land of hulpbronnen. Om hun doelstellingen te bereiken hoeven de Russen in theorie niet op te rukken – het zou al voldoende zijn als de Oekraïners zelf zouden komen en gedood worden.

Met andere woorden, onze politici en media hebben Oekraïne gepusht om het terrein te verdedigen zoals in Frankrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zij hebben de Oekraïense troepen gepusht om elke vierkante meter grond te verdedigen in “last stand” situaties. Ironisch genoeg heeft het Westen het werk van de Russen alleen maar gemakkelijker gemaakt.

In feite zien de Westerlingen, net als in de oorlog tegen het terrorisme, de vijand zoals zij zouden willen dat hij was, niet zoals hij is. Zoals Sun Tzu 2.500 jaar geleden al zei, is dit het beste recept om een oorlog te verliezen.

Een voorbeeld is de zogenaamde “hybride oorlog” die Rusland tegen het Westen zou voeren. In juni 2014, toen het Westen de (denkbeeldige) interventie van Rusland in het Donbass-conflict probeerde te verklaren, “onthulde” Rusland-deskundige Mark Galeotti het bestaan van een doctrine die het Russische concept van hybride oorlogsvoering zou illustreren. Deze doctrine, die bekend staat als de “Gerasimov Doctrine”, is nooit echt door het Westen gedefinieerd wat zij inhoudt en hoe zij voor militair succes zou kunnen zorgen. Maar zij wordt gebruikt om te verklaren hoe Rusland oorlog voert in Donbass zonder er troepen heen te sturen, en waarom Oekraïne zijn gevechten tegen de rebellen steeds verliest. In 2018, toen hij besefte dat hij fout zat, verontschuldigde Galeotti zich – moedig en intelligent – in een artikel met de titel: “I’m Sorry for Creating the Gerasimov Doctrine”, dat gepubliceerd werd in het tijdschrift Foreign Policy.

Desondanks, en zonder te weten wat het betekende, bleven onze media en politici doen alsof Rusland een hybride oorlog voerde tegen Oekraïne en het Westen. Met andere woorden, wij stelden ons een soort oorlog voor die niet bestaat en wij bereidden Oekraïne daarop voor. Dit verklaart ook de uitdaging voor Oekraïne om een samenhangende strategie te hebben om de Russische operaties tegen te gaan.

Het Westen wil de situatie niet zien zoals ze werkelijk is. De Russischtalige coalitie is haar offensief begonnen met een totale sterkte die in een verhouding van 1-2:1 inferieur is aan die van de Oekraïners. Om succes te hebben wanneer je in de minderheid bent, moet je plaatselijke en tijdelijke meerderheden creëren door je troepen snel op het slagveld te verplaatsen.

Dit noemen de Russen “operationele kunst” (operativnoe iskoustvo). Dit begrip wordt in het Westen slecht begrepen. De in de NAVO gebruikte term “operationeel” heeft in het Russisch twee vertalingen: “operatief” (dat verwijst naar een commandoniveau) en “operationeel” (dat een toestand definieert). Het is de kunst om militaire formaties te manoeuvreren, ongeveer zoals bij een schaakspel, om een superieure tegenstander te verslaan.

Zo was de operatie rond Kiev niet bedoeld om de Oekraïners (en het Westen) te “misleiden” over hun bedoelingen, maar om het Oekraïense leger te dwingen grote troepen rond de hoofdstad te houden en hen zo “vast te pinnen”. In technische termen is dit wat men noemt een “vormende operatie.” In tegenstelling tot de analyse van sommige “deskundigen,” was het geen “misleidingsoperatie,” die heel anders zou zijn opgevat en waarbij veel grotere troepen betrokken zouden zijn geweest. Het doel was een versterking van de hoofdmacht van de Oekraïense strijdkrachten in de Donbass te voorkomen.

De belangrijkste les van deze oorlog bevestigt in dit stadium wat wij sinds de Tweede Wereldoorlog weten: de Russen beheersen de operationele kunst.

TP: Vragen over het Russische leger roept de voor de hand liggende vraag op: hoe goed is het Oekraïense leger vandaag? En wat belangrijker is, waarom horen wij niet zoveel over het Oekraïense leger?

JB: De Oekraïense militairen zijn zeker dappere soldaten die hun plicht gewetensvol en moedig vervullen. Maar mijn persoonlijke ervaring leert dat in bijna elke crisis het probleem aan het hoofd zit. Het onvermogen om de tegenstander en zijn logica te begrijpen en een duidelijk beeld te hebben van de werkelijke situatie is de voornaamste reden voor mislukkingen.

Sinds het begin van het Russische offensief kunnen wij twee manieren onderscheiden om de oorlog te voeren. Aan Oekraïense zijde wordt de oorlog gevoerd in de politieke en de informatieve ruimte, terwijl aan Russische zijde de oorlog wordt gevoerd in de fysieke en de operationele ruimte. De twee partijen vechten niet in dezelfde ruimten. Dit is een situatie die ik in 2003 beschreven heb in mijn boek, La guerre asymétrique ou la défaite du vainqueur (Asymmetrische oorlog, of de nederlaag van de overwinnaar). Het probleem is dat aan het eind van de dag de realiteit van het terrein zegeviert.

Aan Russische kant worden de beslissingen genomen door de militairen, terwijl aan Oekraïense kant Zelensky alomtegenwoordig is en het centrale element is in het verloop van de oorlog. Hij neemt operationele beslissingen, blijkbaar vaak tegen het advies van de militairen in. Dit verklaart de oplopende spanningen tussen Zelensky en de militairen. Volgens de Oekraïense media zou Zelensky generaal Valery Zoluzhny kunnen ontslaan door hem tot minister van Defensie te benoemen.

Het Oekraïense leger wordt sinds 2014 uitgebreid getraind door Amerikaanse, Britse en Canadese officieren. Het probleem is dat de westerlingen al meer dan 20 jaar tegen gewapende groepen en verspreide tegenstanders vechten en hele legers inzetten tegen individuen. Zij voeren oorlogen op tactisch niveau en hebben op de een of andere manier het vermogen verloren om op strategisch en operatief niveau te vechten. Dit verklaart ten dele waarom Oekraïne zijn oorlog op dit niveau voert.

Maar er is een meer conceptuele dimensie. Zelensky en het Westen zien oorlog als een numeriek en technologisch evenwicht van de krachten. Daarom hebben de Oekraïners sinds 2014 nooit meer geprobeerd de rebellen te bezweren, en denken zij nu dat de oplossing wel zal komen van de wapens die het Westen geleverd heeft. Het Westen heeft Oekraïne enkele tientallen M777 kanonnen en HIMARS en MLRS raketwerpers geleverd, terwijl Oekraïne in februari over enkele duizenden gelijkwaardige artilleriestukken beschikte. Het Russische concept van “correlatie van krachten,” houdt met veel meer factoren rekening en is holistischer dan de Westerse aanpak. Dat is de reden waarom de Russen aan de winnende hand zijn.

Om te voldoen aan een ondoordacht beleid, hebben onze media een virtuele werkelijkheid geconstrueerd die Rusland de slechte rol toekent. Voor degenen die het verloop van de crisis aandachtig gadeslaan, zouden we bijna kunnen zeggen dat zij Rusland hebben voorgesteld als een “spiegelbeeld” van de situatie in Oekraïne. Toen men dus begon te praten over Oekraïense verliezen, ging de westerse communicatie over op Russische verliezen (met door Oekraïne opgegeven cijfers).

De zogenaamde “tegenoffensieven” die Oekraïne en het Westen in april-mei in Charkov en Cherson afkondigden, waren slechts “tegenaanvallen”. Het verschil tussen de twee is dat tegenoffensief een operationeel begrip is, terwijl tegenaanval een tactisch begrip is, dat veel beperkter van omvang is. Deze tegenaanvallen waren mogelijk omdat de dichtheid van de Russische troepen in deze sectoren toen 1 gevechtsgroep (BTG) per 20 km front bedroeg. Ter vergelijking: in de Donbass-sector, waar het in de eerste plaats om ging, had de Russische coalitie 1-3 BTG per km. Wat het grote augustusoffensief op Kherson betreft, dat verondersteld werd het zuiden van het land in te nemen, dat schijnt niets anders geweest te zijn dan een mythe om de Westerse steun te behouden.

Vandaag zien we dat de beweerde Oekraïense successen in feite mislukkingen waren. De menselijke en materiële verliezen die aan Rusland werden toegeschreven, lagen in feite meer in de lijn van die van Oekraïne. Half juni sprak David Arakhamia, de hoofdonderhandelaar en naaste adviseur van Zelensky, van 200 tot 500 doden per dag, en hij noemde slachtoffers (doden, gewonden, gevangenen, deserteurs) van 1.000 man per dag. Als wij daar de hernieuwde wapenaanvragen van Zelensky bij optellen, dan zien wij dat het idee van een overwinning voor Oekraïne nogal een illusie lijkt.

Omdat men dacht dat de economie van Rusland vergelijkbaar was met die van Italië, ging men ervan uit dat het land even kwetsbaar zou zijn. Het Westen – en de Oekraïners – dachten dus dat economische sancties en politieke isolatie van Rusland snel de ineenstorting van het land zouden veroorzaken, zonder een militaire nederlaag te hoeven lijden. Dit is inderdaad wat wij begrijpen uit het interview van Oleksei Arestovitsj, de adviseur en woordvoerder van Zelensky, in maart 2019. Dit verklaart ook waarom Zelensky begin 2022 geen alarm geslagen heeft, zoals hij in zijn interview met de Washington Post zegt. Ik denk dat hij wist dat Rusland zou reageren op het offensief dat Oekraïne aan het voorbereiden was in de Donbass (daarom was het grootste deel van zijn troepen in dat gebied) en dacht dat sancties snel zouden leiden tot de ineenstorting en de nederlaag van Rusland. Dat had Bruno Le Maire, de Franse minister van Economie, “voorspeld”. Het is duidelijk dat de westerlingen beslissingen hebben genomen zonder hun tegenstander te kennen.

Zoals Arestovitsj zei, was het de bedoeling dat de nederlaag van Rusland het toegangskaartje van Oekraïne tot de NAVO zou zijn. De Oekraïners werden dus onder druk gezet om een offensief in de Donbass voor te bereiden, om Rusland te laten reageren, en zo een gemakkelijke nederlaag te verkrijgen door verwoestende sancties. Dit is cynisch en toont aan hoezeer het Westen – onder leiding van de Amerikanen – Oekraïne misbruikt heeft voor zijn eigen doeleinden.

Het resultaat is dat de Oekraïners niet uit waren op de overwinning van Oekraïne, maar op de nederlaag van Rusland. Dit is heel anders en verklaart het westerse narratief vanaf de eerste dagen van het Russische offensief, dat deze nederlaag voorspelde.

Maar de realiteit is dat de sancties niet werkten zoals verwacht, en Oekraïne werd meegesleurd in gevechten die het zelf had uitgelokt, maar waarvoor het niet voorbereid was om zo lang te vechten.

Daarom was er van meet af aan in het westerse narratief een wanverhouding tussen de berichtgeving in de media en de werkelijkheid ter plaatse. Dit had een pervers effect: het moedigde Oekraïne aan zijn fouten te herhalen en verhinderde het zijn optreden te verbeteren. Onder het voorwendsel van de strijd tegen Vladimir Poetin hebben wij Oekraïne ertoe aangezet onnodig duizenden mensenlevens op te offeren.

Vanaf het begin was het duidelijk dat de Oekraïners consequent hun fouten herhaalden (en zelfs dezelfde fouten als in 2014-2015), en dat er soldaten op het slagveld stierven. Volodymyr Zelensky van zijn kant riep op tot meer en meer sancties, ook de meest absurde, omdat hij zich liet wijsmaken dat die doorslaggevend waren.

Ik ben niet de enige die deze fouten heeft opgemerkt, en de westerse landen hadden deze ramp zeker kunnen stoppen. Maar hun leiders, opgewonden door de (fantasievolle) berichten over Russische verliezen en denkend dat zij de weg vrijmaakten voor een regimewisseling, voegden sancties bij sancties, en wezen elke mogelijkheid van onderhandeling af. Zoals de Franse minister van Economie Bruno Le Maire zei, was het doel de ineenstorting van de Russische economie te veroorzaken en het Russische volk te laten lijden. Dit is een vorm van staatsterrorisme: het is de bedoeling de bevolking te laten lijden om haar ertoe te brengen tegen haar leiders (hier Poetin) in opstand te komen. Ik verzin dit niet. Dit mechanisme wordt uitvoerig beschreven door Richard Nephew, hoofd sancties bij het ministerie van Buitenlandse Zaken onder Obama en thans coördinator voor de wereldwijde corruptiebestrijding, in zijn boek getiteld, De kunst van sancties. Ironisch genoeg is dit precies dezelfde logica waarop de Islamitische Staat zich beriep om zijn aanslagen in Frankrijk in 2015-2016 te verklaren. Frankrijk moedigt het terrorisme waarschijnlijk niet aan, maar het praktiseert het wel.

De mainstream media stellen de oorlog niet voor zoals hij is, maar zoals zij zouden willen dat hij was. Dit is pure wensdroom. De schijnbare steun van het publiek voor de Oekraïense autoriteiten, ondanks enorme verliezen (sommigen noemen 70.000-80.000 doden), wordt bereikt door het verbieden van de oppositie, een meedogenloze jacht op functionarissen die het niet eens zijn met de regeringslijn, en “spiegel “propaganda die de Russen de mislukkingen toeschrijft die de Oekraïners hebben begaan. Dit alles met de bewuste steun van het Westen.

TP: Wat moeten wij denken van de explosie op de luchtmachtbasis Saki op de Krim?

JB: Ik ken de details van de huidige veiligheidssituatie op de Krim niet. Wij weten dat er vóór februari cellen van vrijwillige strijders van Praviy Sektor (een neonazi-militie) op de Krim waren, klaar om terroristische aanslagen uit te voeren. Zijn deze cellen geneutraliseerd? Ik weet het niet; maar men mag aannemen van wel, want er is blijkbaar heel weinig sabotageactiviteit op de Krim. Dit gezegd zijnde, laten wij niet vergeten dat Oekraïners en Russen al vele tientallen jaren samenleven en dat er zeker pro-Kiev personen zijn in de door de Russen ingenomen gebieden. Het is dus realistisch te denken dat er in die gebieden slapende cellen zouden kunnen zijn.

Waarschijnlijker is dat het gaat om een campagne van de Oekraïense veiligheidsdienst (SBU) in de door de Russischtalige coalitie bezette gebieden. Dit is een terreurcampagne die gericht is tegen pro-Russische Oekraïense persoonlijkheden en functionarissen. Zij volgt op grote veranderingen in de leiding van de SBU, in Kiev, en in de regio’s, waaronder Lvov, Ternopol sinds juli. Het is waarschijnlijk in de context van deze zelfde campagne dat Darya Dugina op 21 augustus werd vermoord. Het doel van deze nieuwe campagne zou kunnen zijn de illusie te wekken dat er een voortdurende weerstand is in de door de Russen ingenomen gebieden en zo de westerse hulp, die begint te tanen, nieuw leven in te blazen.

Deze sabotage-activiteiten hebben niet echt een operationeel effect en lijken meer verband te houden met een psychologische operatie. Het kan zijn dat het om acties gaat zoals die op Slangeneiland begin mei, bedoeld om het internationale publiek te laten zien dat Oekraïne handelt.

Wat de incidenten op de Krim indirect aantonen, is dat het volksverzet dat het Westen in februari beweerde, niet bestaat. Het is hoogstwaarschijnlijk de actie van Oekraïense en Westerse (waarschijnlijk Britse) clandestiene agenten. Afgezien van de tactische acties, toont dit het onvermogen van de Oekraïners aan om een verzetsbeweging van betekenis te activeren in de gebieden die door de Russischtalige coalitie in beslag genomen zijn.

TP: Zelensky heeft de beroemde uitspraak gedaan: “De Krim is Oekraïens en wij zullen haar nooit opgeven.” Is dit retoriek, of is er een plan om de Krim aan te vallen? Zijn er Oekraïense agenten op de Krim?

JB: Ten eerste verandert Zelensky heel vaak van mening. In maart 2022 deed hij een voorstel aan Rusland, waarin hij verklaarde dat hij bereid was te praten over een erkenning van de Russische soevereiniteit over het schiereiland. Het was na tussenkomst van de Europese Unie en Boris Johnson op 2 april en op 9 april dat hij zijn voorstel introk, ondanks de gunstige belangstelling van Rusland.

Het is nodig enkele historische feiten in herinnering te brengen. De overdracht van de Krim aan Oekraïne in 1954 is nooit formeel bekrachtigd door de parlementen van de USSR, Rusland en Oekraïne tijdens het communistische tijdperk. Bovendien stemde de Krim-bevolking er al in januari 1991 mee in om onderworpen te zijn aan het gezag van Moskou en niet langer van Kiev. Met andere woorden, de Krim was onafhankelijk van Kiev nog voordat Oekraïne in december 1991 onafhankelijk werd van Moskou.

In juli sprak Aleksei Reznikov, de Oekraïense minister van Defensie, luidkeels over een groot tegenoffensief op Cherson waarbij een miljoen manschappen betrokken zouden zijn om de territoriale integriteit van Oekraïne te herstellen. In werkelijkheid is Oekraïne er niet in geslaagd de troepen, pantsers en luchtdekking te verzamelen die voor dit vergezochte offensief nodig zijn. Sabotage-acties op de Krim kunnen een substituut zijn voor dit “tegenoffensief.” Zij lijken meer een communicatie-oefening te zijn dan een echte militaire actie. Deze acties lijken eerder bedoeld te zijn om de westerse landen gerust te stellen, die zich afvragen of hun onvoorwaardelijke steun aan Oekraïne nog wel relevant is.

TP: Kunt u ons iets vertellen over de situatie rond de nucleaire installatie in Zaporizja?

JB: In Energodar is de kerncentrale van Zaporizhzhia (ZNPP) het doelwit geweest van verschillende aanvallen met artillerie, die door Oekraïners en Russen aan de tegenpartij worden toegeschreven.

Wat wij weten is dat de Russische coalitietroepen de site van de ZNPP sinds begin maart bezet hebben. Het doel was toen om de ZNPP snel veilig te stellen, om te voorkomen dat deze in de gevechten verwikkeld zou raken en zo een nucleair incident te voorkomen. Het Oekraïense personeel dat de leiding had, is ter plaatse gebleven en werkt verder onder toezicht van het Oekraïense bedrijf Energoatom en het Oekraïense agentschap voor nucleaire veiligheid (SNRIU). Er wordt dus niet gevochten rond de centrale.

Het is moeilijk in te zien waarom de Russen een kerncentrale die onder hun controle staat, zouden beschieten. Deze bewering is des te merkwaardiger omdat de Oekraïners zelf verklaren dat er Russische troepen in de gebouwen van de centrale zijn. Volgens een Franse “deskundige” zouden de Russen de centrale die zij controleren aanvallen om de elektriciteitsstroom naar Oekraïne af te snijden. Niet alleen zouden er eenvoudiger manieren zijn om de elektriciteit naar Oekraïne af te sluiten (een schakelaar, misschien?), maar Rusland heeft sinds maart de elektriciteitstoevoer naar de Oekraïners niet stopgezet. Bovendien herinner ik u eraan dat Rusland de stroom van aardgas naar Oekraïne niet heeft stopgezet en Oekraïne de doorvoervergoedingen voor gas naar Europa is blijven betalen. Het is Zelenski die in mei besloten heeft de Sojoez-pijpleiding stil te leggen.

Bovendien moet men bedenken dat de Russen zich in een gebied bevinden waar de bevolking hen over het algemeen gunstig gezind is en het is moeilijk te begrijpen waarom zij het risico zouden nemen van een nucleaire besmetting van de streek.

In werkelijkheid hebben de Oekraïners geloofwaardiger motieven dan de Russen, die dergelijke aanvallen tegen de ZNPP kunnen verklaren, die elkaar niet uitsluiten: een alternatief voor het grote tegenoffensief op Kherson, dat zij niet kunnen uitvoeren, en om de geplande referenda in de regio te verhinderen. Verder zouden de oproepen van Zelensky om het gebied van de centrale te demilitariseren en zelfs aan Oekraïne terug te geven, een politiek en operationeel succes voor hem zijn. Men zou zich zelfs kunnen voorstellen dat men opzettelijk een nucleair incident wil uitlokken om een “niemandsland” te creëren en zo het gebied onbruikbaar te maken voor de Russen.

Door de centrale te bombarderen zou Oekraïne ook kunnen proberen het Westen onder druk te zetten om in het conflict in te grijpen, onder het voorwendsel dat Rusland de centrale voor de val van het Oekraïense stroomnet wil loskoppelen. Dit suïcidale gedrag – zoals de secretaris-generaal van de VN, António Guterres, verklaarde – zou in de lijn liggen van de oorlog die Oekraïne sinds 2014 voert.

Er zijn sterke aanwijzingen dat de aanvallen op Energodar Oekraïens zijn. De fragmenten van projectielen die vanaf de andere kant van de Dnjepr op de site zijn afgevuurd, zijn van westerse oorsprong. Het schijnt dat ze afkomstig zijn van Britse BRIMSTONE raketten, dat zijn precisieraketten, waarvan het gebruik door de Britten in de gaten wordt gehouden. Kennelijk is het Westen op de hoogte van de Oekraïense aanvallen op de ZNPP. Dit zou kunnen verklaren waarom Oekraïne niet erg voorstander is van een internationale onderzoekscommissie en waarom de westerse landen onrealistische voorwaarden stellen aan het sturen van onderzoekers van de IAEA, een agentschap dat tot nu toe niet veel integriteit heeft getoond.

TP: Er wordt gemeld dat Zelensky criminelen vrijlaat om in deze oorlog te vechten? Betekent dit dat het leger van Oekraïne niet zo sterk is als algemeen wordt aangenomen?

JB: Zelenski kampt met hetzelfde probleem als de autoriteiten die in 2014 uit Euromaidan voortkwamen. Toen wilden de militairen niet vechten, omdat zij de confrontatie met hun Russischtalige landgenoten niet wilden aangaan. Volgens een rapport van het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken weigeren reservisten overweldigend om aan rekruteringssessies deel te nemen . In oktober-november 2017 komt 70% van de dienstplichtigen niet opdagen voor een terugroeping . Zelfmoord is een probleem geworden. Volgens de hoofdaanklager van het Oekraïense leger, Anatoly Matios, hadden na vier jaar oorlog in de Donbass, 615 militairen zelfmoord gepleegd. De deserties zijn toegenomen en hebben in bepaalde operationele gebieden tot 30% van de strijdkrachten bereikt, vaak ten gunste van de rebellen.

Daarom werd het noodzakelijk meer gemotiveerde, sterk gepolitiseerde, ultranationalistische en fanatieke strijders in de strijdkrachten op te nemen om in de Donbass te vechten. Velen van hen zijn neonazi’s. Het is om deze fanatieke strijders uit te schakelen dat Vladimir Poetin de doelstelling van “denazificatie” heeft genoemd.

Vandaag is het probleem iets anders. De Russen hebben Oekraïne aangevallen en de Oekraïense soldaten zijn er niet a priori op tegen om tegen hen te vechten. Maar zij beseffen dat de bevelen die zij krijgen niet in overeenstemming zijn met de situatie op het slagveld. Zij hebben begrepen dat de beslissingen die hen betreffen geen verband houden met militaire factoren, maar met politieke overwegingen. De Oekraïense eenheden muiten massaal en weigeren steeds meer om te vechten. Zij zeggen dat zij zich in de steek gelaten voelen door hun commandanten en dat zij opdrachten krijgen zonder dat zij over de nodige middelen beschikken om die uit te voeren.

Daarom wordt het nodig mannen te sturen die overal klaar voor zijn. Omdat zij veroordeeld zijn, kunnen zij onder druk gehouden worden. Dit is hetzelfde principe als maarschalk Konstantin Rokossovki, die door Stalin ter dood veroordeeld was, maar in 1941 uit de gevangenis werd vrijgelaten om tegen de Duitsers te vechten. Zijn doodvonnis werd pas na de dood van Stalin in 1956 opgeheven.

Om het gebruik van misdadigers in de strijdkrachten te overschreeuwen, worden de Russen ervan beschuldigd hetzelfde te doen. De Oekraïners en de westerlingen gebruiken consequent “spiegel”propaganda. Zoals in alle recente conflicten heeft de invloed van het Westen niet geleid tot een moralisering van het conflict.

TP: Iedereen heeft het erover hoe corrupt Poetin is? Maar hoe zit het met Zelensky? Is hij de “heldhaftige heilige” die men ons allen zegt te bewonderen?

JB: In oktober 2021 bleek uit de Pandora Papers dat Oekraïne en Zelensky de meest corrupte van Europa waren en op grote schaal aan belastingontduiking deden. Interessant is dat deze documenten blijkbaar gepubliceerd zijn met de hulp van een Amerikaanse inlichtingendienst, en dat Vladimir Poetin niet genoemd wordt. Meer precies worden in de documenten personen genoemd die “met hem geassocieerd” zijn, en die banden zouden hebben met geheime bezittingen, die zouden kunnen toebehoren aan een vrouw, waarvan wordt aangenomen dat zij een kind bij hem heeft gekregen.

Maar toch, wanneer onze media over deze documenten berichten, plaatsen zij routinematig een foto van Vladimir Poetin, maar niet van Volodymyr Zelensky.

Ik ben niet in staat om te beoordelen hoe corrupt Zelensky is. Maar dat de Oekraïense samenleving en haar bestuur dat zijn, lijdt geen twijfel. Ik heb een bescheiden bijdrage geleverd aan een “Building Integrity” programma van de NAVO in Oekraïne en ontdekte dat geen van de bijdragende landen zich enige illusie maakte over de doeltreffendheid ervan, en dat zij allen het programma zagen als een soort “window dressing” om de westerse steun te rechtvaardigen.

Het is onwaarschijnlijk dat de miljarden die het Westen aan Oekraïne betaalt het Oekraïense volk zullen bereiken. In een recent CBS News rapport stond dat slechts 30-40% van de door het Westen geleverde wapens op het slagveld terechtkomt. De rest verrijkt maffia’s en andere corrupte lieden. Blijkbaar zijn sommige hightech-wapens uit het Westen aan de Russen verkocht, zoals het Franse CAESAR-systeem en vermoedelijk ook de Amerikaanse HIMARS. Het CBS News verslag is gecensureerd om de Westerse hulp niet te ondermijnen, maar het feit blijft dat de VS om deze reden geweigerd hebben MQ-1C drones aan Oekraïne te leveren.

Oekraïne is een rijk land, maar toch is het vandaag het enige land in de voormalige USSR met een lager BBP dan het had bij de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Het probleem is dus niet Zelensky zelf, maar het hele systeem, dat diep gecorrumpeerd is, en dat het Westen in stand houdt met als enig doel Rusland te bestrijden.

Zelensky werd in april 2019 gekozen op het programma om een overeenkomst met Rusland te sluiten. Maar niemand liet hem zijn programma uitvoeren. De Duitsers en de Fransen hebben hem opzettelijk verhinderd om de akkoorden van Minsk uit te voeren. Uit het transcript van het telefoongesprek van 20 februari 2022 tussen Emmanuel Macron en Vladimir Poetin blijkt dat Frankrijk Oekraïne opzettelijk van de oplossing heeft weggehouden. Bovendien hebben uiterst rechtse en neonazistische politieke krachten in Oekraïne hem openlijk met de dood bedreigd. Dmitry Yarosh, commandant van het Oekraïense Vrijwilligersleger, heeft in mei 2019 verklaard dat Zelensky opgehangen zou worden als hij zijn programma uitvoerde. Met andere woorden, Zelensky zit klem tussen zijn idee om een overeenkomst met Rusland te sluiten en de eisen van het Westen. Bovendien beseft het Westen dat zijn strategie van oorlog door sancties mislukt is. Naarmate de economische en sociale problemen toenemen, zal het Westen het moeilijker krijgen om terug te krabbelen zonder gezichtsverlies te lijden. Een uitweg voor Groot-Brittannië, de VS, de EU of Frankrijk zou zijn om Zelensky te verwijderen. Daarom denk ik dat, met de verslechterende situatie in Oekraïne, Zelensky begint te beseffen dat zijn leven bedreigd wordt.

Uiteindelijk is Zelensky een arme drommel, want zijn grootste vijanden zijn degenen van wie hij afhankelijk is: de Westerse wereld.

TP: Er zijn veel (gruwelijke) video’s op de sociale media van Oekraïense soldaten die zich bezighouden met ernstige oorlogsmisdaden? Waarom is er in het Westen een “blinde vlek” voor zulke gruweldaden?

JB: Allereerst moeten we duidelijk zijn: in elke oorlog begaat elke oorlogvoerende partij oorlogsmisdaden. Militairen die opzettelijk dergelijke misdaden begaan, onteren hun uniform en moeten gestraft worden.

Het probleem ontstaat wanneer oorlogsmisdaden deel uitmaken van een plan of voortvloeien uit bevelen van hogerhand. Dat was het geval toen Nederland zijn militairen het bloedbad van Srebrenica in 1995 liet toelaten; de martelingen in Afghanistan door Canadese en Britse troepen, om nog maar te zwijgen van de ontelbare schendingen van het internationaal humanitair recht door de Verenigde Staten in Afghanistan, Irak, Guantanamo en elders met medeplichtigheid van Polen, Litouwen of Estland. Als dit westerse waarden zijn, dan zit Oekraïne in de goede school.

In Oekraïne is politieke misdaad gemeengoed geworden, met de medeplichtigheid van het Westen. Zo worden degenen die voor een onderhandeling zijn uit de weg geruimd. Dit is het geval met Denis Kireyev, een van de Oekraïense onderhandelaars, die op 5 maart door de Oekraïense veiligheidsdienst (SBU) vermoord werd, omdat hij als te gunstig voor Rusland en als een verrader beschouwd werd. Hetzelfde gebeurde met Dmitry Demyanenko, een officier van de SBU, die op 10 maart vermoord werd, ook omdat hij te gunstig stond tegenover een overeenkomst met Rusland. Bedenk dat dit een land is dat het ontvangen of geven van Russische humanitaire hulp als “collaborisme” beschouwt.

Op 16 maart 2022 verwees een journalist van de tv-zender Oekraïne 24 naar de nazi-oorlogsmisdadiger Adolf Eichmann en riep op tot de massamoord op Russisch sprekende kinderen. Op 21 maart verklaarde de militaire arts Gennadiy Druzenko op dezelfde zender dat hij zijn artsen opdracht had gegeven Russische krijgsgevangenen te castreren. Op de sociale netwerken werden deze verklaringen al snel propaganda voor de Russen, en de twee Oekraïners verontschuldigden zich dat zij dit gezegd hadden, maar niet voor de inhoud. De Oekraïense oorlogsmisdaden begonnen op de sociale netwerken bekend te worden, en op 27 maart vreesde Zelensky dat daardoor de Westerse steun in gevaar zou komen. Dit werd – tamelijk opportuun – gevolgd door het bloedbad van Boetsja op 3 april, waarvan de omstandigheden onduidelijk blijven.

Groot-Brittannië, dat toen het voorzitterschap van de VN-Veiligheidsraad bekleedde, weigerde tot driemaal toe het Russische verzoek om een internationale onderzoekscommissie in te stellen naar de misdaden van Boetsja. Het Oekraïense socialistische parlementslid Ilya Kiva onthulde op Telegram dat de tragedie van Boetsja gepland was door de speciale diensten van de Britse MI6 en uitgevoerd door de SBU.

Het fundamentele probleem is dat de Oekraïners de “operationele kunst” vervangen hebben door brutaliteit. Sinds 2014 heeft de Oekraïense regering, om de autonomisten te bestrijden, nooit meer geprobeerd strategieën toe te passen die gebaseerd zijn op “hearts & minds,” die de Britten in de jaren 1950-1960 in Zuidoost-Azië gebruikten, en die veel minder brutaal waren, maar veel effectiever en langduriger. Kiev gaf er de voorkeur aan in de Donbass een Anti-Terroristische Operatie (ATO) uit te voeren en dezelfde strategieën te gebruiken als de Amerikanen in Irak en Afghanistan. De strijd tegen terroristen staat alle soorten wreedheid toe. Het is het gebrek aan een holistische benadering van het conflict dat geleid heeft tot de mislukking van het Westen in Afghanistan, Irak en Mali.

Voor anti-oproeroperaties (COIN) is een meer gesofisticeerde en holistische aanpak nodig. Maar de NAVO is niet in staat dergelijke strategieën te ontwikkelen, zoals ik uit de eerste hand heb gezien in Afghanistan. De oorlog in Donbass is al 8 jaar wreed en heeft geleid tot de dood van 10.000 Oekraïense burgers plus 4.000 Oekraïense militairen. Ter vergelijking: het conflict in Noord-Ierland heeft in 30 jaar tijd 3.700 doden gekost. Om deze wreedheid te rechtvaardigen, moesten de Oekraïners de mythe van een Russische interventie in Donbass verzinnen.

Het probleem is dat de filosofie van de nieuwe Maidan-leiders een raciaal zuiver Oekraïne was. Met andere woorden, de eenheid van het Oekraïense volk moest niet bereikt worden door de integratie van gemeenschappen, maar door de uitsluiting van gemeenschappen van “inferieure rassen.” Een idee dat de grootvaders van Ursula von der Leyen en Chrystia Freeland ongetwijfeld zou hebben behaagd. Dit verklaart waarom de Oekraïners weinig empathie hebben voor de Russisch-, Magyaar- en Roemeens-sprekende minderheden van het land. Dit verklaart dan weer waarom Hongarije en Roemenië niet willen dat hun grondgebied gebruikt wordt voor wapenleveranties aan Oekraïne.

Daarom is het schieten op hun eigen burgers om hen te intimideren geen probleem voor de Oekraïners. Dit verklaart het sproeien van duizenden PFM-1 (“vlinder”) anti-personeelmijnen, die eruit zien als speelgoed, op de Russischtalige stad Donetsk in juli 2022. Dit type mijn wordt gebruikt door een verdediger, niet door een aanvaller in zijn belangrijkste werkgebied. Bovendien vechten de milities van de Donbass in dit gebied “thuis”, met bevolkingsgroepen die zij persoonlijk kennen.

Ik denk dat er aan beide kanten oorlogsmisdaden zijn begaan, maar dat de berichtgeving daarover in de media heel verschillend is geweest. Onze media hebben uitvoerig bericht over misdaden (waar of niet waar) die aan Rusland worden toegeschreven. Over Oekraïense misdaden daarentegen zijn zij uiterst zwijgzaam geweest. Wij kennen niet de hele waarheid over het bloedbad van Boetsja, maar de beschikbare bewijzen ondersteunen de hypothese dat Oekraïne de gebeurtenis in scène heeft gezet om zijn eigen misdaden te verdoezelen. Door deze misdaden stil te houden, zijn onze media er medeplichtig aan geweest en hebben zij een gevoel van straffeloosheid geschapen dat de Oekraïners heeft aangemoedigd om nog meer misdaden te begaan.

TP: Letland wil dat het Westen (Amerika) Rusland als “terroristische staat” aanmerkt. Wat vindt u daarvan? Betekent dit dat de oorlog eigenlijk voorbij is, en dat Rusland gewonnen heeft?

JB: De Estse en Letse eisen zijn een antwoord op de oproep van Zelensky om Rusland als terroristische staat aan te wijzen. Het is interessant dat zij op hetzelfde ogenblik komen dat er een Oekraïense terreurcampagne ontketend wordt op de Krim, in de bezette zone van Oekraïne en op de rest van het Russische grondgebied. Het is ook interessant dat Estland blijkbaar medeplichtig was aan de aanslag op Darya Dugina in augustus 2022.

Het schijnt dat de Oekraïners in een spiegelbeeld communiceren over de misdaden die zij begaan of de problemen die zij hebben, om die te verbergen. Bijvoorbeeld, eind mei 2022, toen de overgave van Azovstal in Mariupol neonazi strijders liet zien, begonnen zij te beweren dat er neonazi’s in het Russische leger zitten. In augustus 2022, toen Kiev acties van terroristische aard uitvoerde tegen de Energodar-centrale op de Krim en op Russisch grondgebied, riep Zelensky dat Rusland als een terroristische staat beschouwd moest worden.

In feite blijft Zelensky geloven dat hij zijn probleem alleen kan oplossen door Rusland te verslaan, en dat die nederlaag afhangt van sancties tegen Rusland. Rusland uitroepen tot een terroristische staat zou leiden tot een verder isolement. Daarom doet hij deze oproep. Hieruit blijkt dat het etiket “terrorist” meer politiek dan operationeel is, en dat degenen die dergelijke voorstellen doen geen erg duidelijke visie op het probleem hebben. Het probleem is dat het gevolgen heeft voor de internationale betrekkingen. Daarom is het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken bezorgd dat het verzoek van Zelensky door het Congres zal worden uitgevoerd.

TP: Een van de droevigste uitkomsten van dit Oekraïne-Rusland conflict is hoe het Westen het slechtste van zichzelf heeft laten zien. Waar denkt u dat het nu heen zal gaan? Meer van hetzelfde, of zullen er veranderingen moeten komen met betrekking tot de NAVO, neutrale landen die niet meer neutraal zijn, en de manier waarop het Westen de wereld probeert te “besturen”?

JB: Deze crisis brengt verschillende dingen aan het licht. Ten eerste, dat de NAVO en de Europese Unie slechts instrumenten zijn van het buitenlands beleid van de VS. Deze instellingen handelen niet meer in het belang van hun leden, maar in het belang van de VS. De onder Amerikaanse druk aangenomen sancties werken averechts op Europa, dat de grote verliezer is in deze hele crisis: het lijdt onder zijn eigen sancties en heeft te maken met de spanningen die het gevolg zijn van zijn eigen beslissingen.

De beslissingen van de westerse regeringen laten een generatie leiders zien die jong en onervaren zijn (zoals de Finse premier Sanna Marin); onwetend, maar toch denken dat ze slim zijn (zoals de Franse president Emmanuel Macron); doctrinaire (zoals de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen); en fanatiek (zoals de leiders van de Baltische staten). Ze hebben allemaal enkele van dezelfde zwakheden, en niet de minste daarvan is hun onvermogen om een complexe crisis te beheersen.

Wanneer het hoofd niet in staat is de complexiteit van een crisis te begrijpen, reageert men met lef en dogmatisme. Dit is wat wij in Europa zien gebeuren. De Oost-Europese landen, vooral de Baltische Staten en Polen, hebben zich getoond als trouwe dienaren van het Amerikaanse beleid. Zij hebben ook blijk gegeven van onvolwassen, confronterend en kortzichtig bestuur. Dit zijn landen die de westerse waarden nooit geïntegreerd hebben, die de krachten van het Derde Rijk blijven huldigen en hun eigen Russischtalige bevolking discrimineren.

En dan heb ik het nog niet eens over de Europese Unie, die zich fel heeft verzet tegen elke diplomatieke oplossing en alleen maar olie op het vuur heeft gegooid.

Hoe meer je bij een conflict betrokken bent, hoe meer je betrokken bent bij de uitkomst ervan. Als u wint, is alles goed. Maar als het conflict op een mislukking uitdraait, draagt u de last. Dat is wat de Verenigde Staten in recente conflicten is overkomen en wat er nu in Oekraïne gebeurt. De nederlaag van Oekraïne wordt de nederlaag van het Westen.

Een andere grote verliezer in dit conflict is duidelijk Zwitserland. Zijn neutrale status heeft plotseling alle geloofwaardigheid verloren. Begin augustus hebben Zwitserland en Oekraïne een overeenkomst gesloten waardoor de Zwitserse ambassade in Moskou bescherming zou kunnen bieden aan Oekraïense burgers in Rusland. Om in werking te kunnen treden, moet het echter door Rusland erkend worden. Nogal logisch dat Rusland weigerde en verklaarde dat “Zwitserland helaas zijn status als neutrale staat had verloren en niet als bemiddelaar of vertegenwoordiger kon optreden.”

Dit is een zeer ernstige ontwikkeling, want neutraliteit is niet zomaar een eenzijdige verklaring. Zij moet door allen worden aanvaard en erkend om doeltreffend te zijn. Toch schaarde Zwitserland zich niet alleen achter de westerse landen, maar was zelfs extremer dan zij. Men kan zeggen dat Zwitserland in een paar weken een beleid dat bijna 170 jaar lang erkend is, om zeep heeft geholpen. Dit is een probleem voor Zwitserland, maar het kan ook een probleem zijn voor andere landen. Een neutrale staat kan een uitweg uit een crisis bieden. Vandaag de dag zoeken de westerse landen een uitweg waarmee zij in het vooruitzicht van een energiecrisis dichter bij Rusland kunnen komen zonder gezichtsverlies te lijden. Turkije heeft deze rol op zich genomen, maar die is beperkt, omdat het deel uitmaakt van de NAVO.

Het Westen heeft een IJzeren Gordijn 2.0 geschapen, dat de internationale betrekkingen nog jaren zal beïnvloeden. Het gebrek aan strategische visie van het Westen is verbijsterend. Terwijl de NAVO zich op één lijn stelt met het buitenlands beleid van de VS en zich heroriënteert op China, heeft de westerse strategie de as Moskou-Beijing alleen maar versterkt.

TP: Wat denkt u dat deze oorlog uiteindelijk betekent voor Europa, de VS en China?

JB: Om deze vraag te kunnen beantwoorden, moeten wij eerst een andere vraag beantwoorden: “Waarom is dit conflict meer afkeurenswaardig en sanctioneerbaar dan eerdere conflicten die door het Westen zijn begonnen?”

Na de rampen van Afghanistan, Irak, Libië en Mali verwachtte de rest van de wereld dat het Westen deze crisis met gezond verstand zou helpen oplossen. Het Westen heeft precies omgekeerd aan deze verwachtingen gereageerd. Niet alleen heeft niemand kunnen verklaren waarom dit conflict verwerpelijker was dan de vorige, maar het verschil in behandeling tussen Rusland en de Verenigde Staten heeft aangetoond dat meer belang wordt gehecht aan de agressor dan aan de slachtoffers. De pogingen om Rusland ten val te brengen staan in contrast met de totale straffeloosheid van landen die gelogen hebben tegen de VN-Veiligheidsraad, martelingen hebben bedreven, de dood van meer dan een miljoen mensen hebben veroorzaakt en 37 miljoen vluchtelingen hebben gecreëerd.

Dit verschil in behandeling is in het Westen onopgemerkt gebleven. Maar de “rest van de wereld” heeft begrepen dat wij van een “op het recht gebaseerde internationale orde” zijn overgegaan naar een “op regels gebaseerde internationale orde” die door het Westen wordt bepaald.

Op een meer materieel niveau heeft de inbeslagneming van Venezolaans goud door de Britten in 2020, van de soevereine fondsen van Afghanistan in 2021, en vervolgens van de soevereine fondsen van Rusland in 2022 door de VS, het wantrouwen van de bondgenoten van het Westen doen toenemen. Hieruit blijkt dat de niet-westerse wereld niet langer beschermd wordt door de wet en afhankelijk is van de welwillendheid van het Westen.

Dit conflict is waarschijnlijk het beginpunt van een nieuwe wereldorde. De wereld zal niet in één keer veranderen, maar het conflict heeft wel de aandacht van de rest van de wereld gewekt. Want als wij zeggen dat de “internationale gemeenschap” Rusland veroordeelt, hebben wij het in feite over 18% van de wereldbevolking.

Sommige actoren die van oudsher dicht bij het Westen staan, nemen er geleidelijk afstand van. Op 15 juli 2022 heeft Joe Biden een bezoek gebracht aan Mohammed bin Salman (MbS) met twee doelstellingen: voorkomen dat Saoedi-Arabië dichter naar Rusland en China opschuift, en hem vragen zijn olieproductie te verhogen. Maar vier dagen eerder heeft MbS een officieel verzoek ingediend om lid te worden van de BRICS, en een week later, op 21 juli, heeft MbS Vladimir Poetin gebeld om te bevestigen dat hij bij het OPEC+ besluit zou blijven. Met andere woorden: geen verhoging van de olieproductie. Het was een klap in het gezicht van het Westen en van zijn machtigste vertegenwoordiger.

Saudi-Arabië heeft nu besloten Chinese valuta te aanvaarden als betaling voor zijn olie. Dit is een belangrijke gebeurtenis, die lijkt te wijzen op een verlies van vertrouwen in de dollar. De gevolgen zijn potentieel enorm. De petrodollar is door de VS in de jaren zeventig ingesteld om hun tekort te financieren. Door andere landen te dwingen dollars te kopen, kunnen de VS dollars drukken zonder in een inflatoire lus terecht te komen. Dankzij de petrodollar wordt de economie van de VS – die in wezen een consumptie-economie is – ondersteund door de economieën van andere landen in de wereld. De ondergang van de petrodollar zou rampzalige gevolgen kunnen hebben voor de Amerikaanse economie, zoals de voormalige Republikeinse senator Ron Paul het formuleert.

Bovendien hebben de sancties China en Rusland, die beide door het Westen geviseerd worden, dichter bij elkaar gebracht. Dit heeft de vorming van een Euraziatisch blok versneld en de positie van beide landen in de wereld versterkt. India, dat door de VS is geminacht als een “tweederangs” partner van de “Quad”, is dichter bij Rusland en China komen te staan, ondanks geschillen met de laatste.

Vandaag de dag is China de belangrijkste leverancier van infrastructuur in de Derde Wereld. Met name de manier waarop het met de Afrikaanse landen omgaat, komt meer overeen met de verwachtingen van deze landen. Samenwerking met vroegere koloniale mogendheden zoals Frankrijk en Amerikaans imperialistisch paternalisme zijn niet langer welkom. Zo hebben de Centraal-Afrikaanse Republiek en Mali Frankrijk gevraagd hun land te verlaten en hebben zij zich tot Rusland gewend.

Op de top van de Associatie van Zuidoost-Aziatische Staten (ASEAN) kondigden de VS trots een bijdrage van 150 miljoen dollar aan om “hun positie in de bredere geopolitieke concurrentie met China te versterken.” Maar in november 2021 bood president Xi Jinping dezelfde landen 1,5 miljard dollar aan om de pandemie te bestrijden en het economisch herstel te bevorderen. Doordat de VS hun geld gebruiken om oorlog te voeren, hebben zij geen geld meer om bondgenootschappen te smeden en te consolideren.

Het verlies aan invloed van het Westen komt voort uit het feit dat het de “rest van de wereld” als “kleine kinderen” blijft behandelen en het nut van een goede diplomatie verwaarloost.

De oorlog in Oekraïne is niet de aanleiding voor deze verschijnselen, die enkele jaren geleden begonnen zijn, maar het is zeer zeker een eye-opener en een versneller.

TP: De westerse media hebben erop gehamerd dat Poetin misschien ernstig ziek is. Als Poetin plotseling overlijdt, zou dat dan enig verschil maken voor de oorlog?

JB: Het schijnt dat Vladimir Poetin een uniek medisch geval in de wereld is: hij heeft maagkanker, leukemie, een onbekende maar ongeneeslijke en terminale faseziekte, en is naar verluidt al dood. Toch zei CIA-directeur William Burns in juli 2022 op het Aspen Security Forum dat Poetin “te gezond” was en dat er “geen informatie was om te suggereren dat hij in slechte gezondheid verkeert.” Hieruit blijkt hoe zij die beweren journalisten te zijn te werk gaan.

Dit is wishful thinking en, aan de hogere kant van het spectrum, weerklinkt het de oproepen tot terrorisme en de fysieke uitschakeling van Vladimir Poetin.

Het Westen heeft de Russische politiek verpersoonlijkt via Poetin, omdat hij degene is die de wederopbouw van Rusland na de Jeltsin-jaren heeft bevorderd. Amerikanen zijn graag kampioenen als er geen concurrenten zijn en zien anderen als vijanden. Dat is het geval met Duitsland, Europa, Rusland en China.

Maar onze “deskundigen” weten weinig van de Russische politiek. Want in werkelijkheid is Vladimir Poetin meer een “duif” in het Russische politieke landschap. Gezien het klimaat dat wij met Rusland hebben geschapen, zou het niet onmogelijk zijn dat zijn verdwijning zou leiden tot de opkomst van agressievere krachten. Wij mogen niet vergeten dat landen als Estland, Letland, Litouwen, Polen of Georgië de Europese democratische waarden nooit ontwikkeld hebben. Zij voeren nog steeds een discriminerend beleid ten opzichte van hun etnische Russen, dat ver van de Europese waarden afstaat, en zij gedragen zich als onrijpe agenten-provocateurs. Ik denk dat als Poetin om de een of andere reden zou verdwijnen, de conflicten met deze landen een nieuwe dimensie zouden krijgen.

TP: Hoe eensgezind is Rusland op het ogenblik? Heeft de oorlog een ernstiger oppositie doen ontstaan dan wat er vroeger binnen Rusland bestond?

JB: Nee, integendeel. De Amerikaanse en Europese leiders hebben een slecht begrip van hun vijand: het Russische volk is zeer patriottisch en samenhangend. De westerse obsessie om het Russische volk te “straffen” heeft het alleen maar dichter bij zijn leiders gebracht. Door te trachten verdeeldheid te zaaien in de Russische samenleving in een poging de regering omver te werpen, hebben de westerse sancties – ook de domste – in feite bevestigd wat het Kremlin al jaren zegt: dat het Westen een diepe haat koestert tegen de Russen. Wat eens een leugen werd genoemd, wordt nu bevestigd in de Russische opinie. Het gevolg is dat het vertrouwen van het volk in de regering sterker is geworden.

Uit de goedkeuringscijfers van het Levada Centrum (dat door de Russische autoriteiten als een “buitenlandse agent” wordt beschouwd) blijkt dat de publieke opinie zich rond Vladimir Poetin en de Russische regering heeft verscherpt. In januari 2022 was de goedkeuringsgraad van Vladimir Poetin 69% en die van de regering 53%. Vandaag is de goedkeuringsgraad van Poetin sinds maart stabiel op ongeveer 83%, en die van de regering op 71%. In januari keurde 29% de beslissingen van Vladimir Poetin niet goed, in juli was dat nog maar 15%.

Volgens het Levada Centrum geniet zelfs de Russische operatie in Oekraïne een meerderheid van gunstige opinies. In maart was 81% van de Russen voor de operatie; dit cijfer daalde tot 74%, waarschijnlijk door het effect van de sancties eind maart, en daarna ging het weer omhoog. In juli 2022 had de operatie 76% steun van de bevolking.

Het probleem is dat onze journalisten noch cultuur, noch journalistieke discipline hebben en die vervangen door hun eigen overtuigingen. Het is een vorm van samenzwering die erop gericht is een valse werkelijkheid te scheppen, gebaseerd op wat men gelooft en niet op de feiten. Weinigen weten bijvoorbeeld (of willen weten) dat Aleksej Navalny gezegd heeft dat hij de Krim niet aan Oekraïne zou teruggeven. Het optreden van het Westen heeft de oppositie volledig weggevaagd, niet vanwege “Poetins repressie”, maar omdat in Rusland het verzet tegen buitenlandse inmenging en de diepe minachting van het Westen voor de Russen een zaak van twee partijen is. Precies zoals de haat tegen Russen in het Westen. Daarom zijn persoonlijkheden als Aleksej Navalny, die nooit een erg grote populariteit heeft gehad, volledig uit het populaire medialandschap verdwenen.

Bovendien, ook al hebben de sancties een negatief effect gehad op de Russische economie, de manier waarop de regering de zaken sinds 2014 heeft aangepakt getuigt van een grote beheersing van de economische mechanismen en van een groot realisme bij het inschatten van de situatie. Er is een prijsstijging in Rusland, maar die is veel lager dan in Europa, en terwijl de westerse economieën hun belangrijkste rentetarieven verhogen, verlaagt Rusland de zijne.

De Russische journaliste Marina Ovsyannikova is als voorbeeld gesteld als uiting van de oppositie in Rusland. Haar geval is interessant omdat, zoals gewoonlijk, niet alles gezegd wordt.

Op 14 maart 2022 lokte zij internationaal applaus uit door het Russische nieuwsprogramma First Channel te onderbreken met een poster die opriep tot beëindiging van de oorlog in Oekraïne. Zij werd gearresteerd en kreeg een boete van 280 dollar.

In mei bood de Duitse krant Die Welt haar een baan aan in Duitsland, maar in Berlijn demonstreerden pro-Oekraïense activisten om de krant zover te krijgen dat ze de samenwerking met haar verbrak. Het mediakanaal Politico suggereerde zelfs dat zij een agente van het Kremlin zou kunnen zijn!

Als gevolg daarvan verliet zij in juni 2022 Duitsland om in Odessa, haar geboortestad, te gaan wonen. Maar in plaats van dankbaar te zijn, zetten de Oekraïners haar op de zwarte lijst van Mirotvorets, waar zij beschuldigd wordt van verraad, “deelname aan de speciale informatie- en propaganda-operaties van het Kremlin” en “medeplichtigheid met de indringers”.

De website Mirotvorets is een “hitlijst” voor politici, journalisten of persoonlijkheden die het niet eens zijn met de mening van de Oekraïense regering. Verschillende mensen op de lijst zijn vermoord. In oktober 2019 heeft de VN verzocht om de site te sluiten, maar dat werd door de Rada geweigerd. Er zij op gewezen dat geen van onze mainstream media deze praktijk heeft veroordeeld, die zeer ver afstaat van de waarden die zij beweren te verdedigen. Met andere woorden, onze media steunen deze praktijken die vroeger aan Zuid-Amerikaanse regimes werden toegeschreven.

Ovsyannikova keerde daarna terug naar Rusland, waar zij demonstreerde tegen de oorlog en Poetin een “moordenaar” noemde, en door de politie werd gearresteerd en drie maanden onder huisarrest geplaatst. Op dit punt protesteerden onze media.

Vermeldenswaard is dat de Russische journaliste Darya Dugina, het slachtoffer van een bomaanslag in Moskou op 21 augustus 2022, op de Mirotvorets-lijst stond, en dat haar dossier als “geliquideerd” was aangemerkt. Natuurlijk heeft geen enkele westerse media vermeld dat zij het doelwit was van de website Mirotvorets, die geacht wordt banden te hebben met de SBU, want dat zou de beschuldigingen van Rusland eerder ondersteunen.

De Duitse journaliste Alina Lipp, wier onthullingen over Oekraïense en Westerse misdaden in de Donbass verontrustend zijn, is op de website Mirotvorets geplaatst. Bovendien is Alina Lipp bij verstek door een Duitse rechtbank veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf, omdat zij beweerd had dat Russische troepen gebieden in Oekraïne “bevrijd” hadden en zo “criminele activiteiten verheerlijkt” hadden. Zoals men kan zien, functioneren de Duitse autoriteiten zoals de neonazi-elementen in Oekraïne. De politici van vandaag zijn een verdienste van hun grootouders!

Men kan concluderen dat, ook al zijn er enkele mensen die tegen de oorlog zijn, de Russische publieke opinie overweldigend achter haar regering staat. De westerse sancties hebben de geloofwaardigheid van de Russische president alleen maar versterkt.

Uiteindelijk gaat het er mij niet om dezelfde aanpak te volgen als onze media en de haat tegen Rusland te vervangen door die tegen Oekraïne. Integendeel, het is om te laten zien dat de wereld niet zwart of wit is en dat de westerse landen de situatie te ver hebben doorgedreven. Degenen die medelijden hebben met Oekraïne, hadden er bij onze regeringen op moeten aandringen om de overeengekomen politieke oplossingen in 2014 en 2015 uit te voeren. Zij hebben niets gedaan en zetten Oekraïne nu onder druk om te vechten. Maar wij zijn niet meer in 2021. Vandaag moeten we de gevolgen van onze non-beslissingen aanvaarden en Oekraïne helpen zich te herstellen. Maar dat mag niet gebeuren ten koste van zijn Russischtalige bevolking, zoals wij tot nu toe gedaan hebben, maar met de Russischtalige bevolking, op een inclusieve manier. Als ik naar de media in Frankrijk, Zwitserland en België kijk, zijn we nog heel ver van het doel verwijderd.

TP: Hartelijk dank, mijnheer Baud, voor deze zeer verhelderende discussie.

---

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Rusland: De Nieuwe Wereldorde is tot een einde gekomen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: