Hoe zullen de Amerikaanse elites een uitweg creëren uit hun Oekraïense proxyoorlog catastrofe?

Het lijkt duidelijk dat de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten wilden dat Rusland militair ingreep in Oekraïne met als bijbedoeling een strategische nederlaag toe te brengen en zo een regimewisseling in Moskou uit te lokken.

De dramatische militaire escalatie van de betrokkenheid van de VS en de NAVO bevestigt deze visie. Het westerse “nobele verhaal” over “het verdedigen van Oekraïne tegen Russische agressie” kan worden gezien als slechts een voorwendsel, schrijft Richard Hubert Barton.

De Russische president Vladimir Poetin rechtvaardigde de speciale militaire operatie die op 24 februari 2022 begon met de volgende woorden: “Het doel van deze operatie is om mensen te beschermen die nu al acht jaar te maken hebben met vernedering en genocide gepleegd door het regime in Kiev.”

Een jaar later, wetend hoe gelijk hij had, herhaalde Poetin met klem: “Zij zijn de oorlog begonnen.”

Men kan zich gemakkelijk herinneren dat de hulp van de VS en de NAVO begon met handvuurwapens, toen met zware artillerie en later met tanks en pantservoertuigen. Omdat het Oekraïense leger het niet goed deed in de frontlinies, werd er toen hardnekkig gepraat over het versterken van de Oekraïense luchtverdediging en het leveren van F-16 straaljagers.

Pentagon-chef Lloyd Austin liet de kat uit de zak glippen toen hij sprak over het “strategisch verslaan van Rusland.”

Aangezien er niets van dat doel terecht is gekomen en Oekraïne de oorlog nu snel lijkt te verliezen, begint het Westerse publiek “een mooi verhaal” te horen over een mogelijke vredestichtende rol van de VS.

Zo melden de Westerse media hoe presidentskandidaat Donald Trump onlangs een telefoongesprek voerde met de leider van Kiev, Vladimir Zelensky, waarin hij naar verluidt aandrong op vredesonderhandelingen met Rusland. De zin luidde als volgt: “Beide partijen zullen in staat zijn om samen te komen en te onderhandelen over een deal die een einde maakt aan het geweld en een weg baant naar welvaart.”

Toch is het vredesproces in Oekraïne niet zo eenvoudig als het wordt voorgesteld aan de Amerikaanse kiezers.

Onlogisch genoeg beweert de Trump-campagne dat de behoefte aan vrede in Oekraïne reëel is, maar dat de reden daarvoor de mogelijkheid van oorlog op een andere plaats is (dat wil zeggen, China).

Wat een “echte” vredelievende natie is de Verenigde Staten als het vrede sluit op de ene plaats om zich gereed te maken voor oorlog in een ander deel van de wereld!

De mantra van de VS en zijn Europese bondgenoten van “Oekraïne steunen zolang het duurt” is dus blijkbaar niet langer van toepassing.

Een van de machtige aanhangers van Trump, Eldridge Colby – mogelijk een toekomstige nationale veiligheidsadviseur van Trump – houdt vol dat China de grootste bedreiging vormt voor de Amerikaanse veiligheid en dat er daarom vrede moet komen in Oekraïne om te voorkomen dat er middelen worden gebruikt voor het veronderstelde doel om China te confronteren.

Nog maar een paar weken geleden kregen verbaasde Amerikaanse kiezers te horen over het stationeren van kernwapens in Duitsland. De rechtvaardiging voor het plaatsen van raketten voor de korte en middellange afstand die mogelijk een nucleaire lading hebben – wat doet denken aan de Koude Oorlog – lijkt op de een of andere manier niet te passen bij het aangekondigde einde van de oorlog in Oekraïne.

Op 20 juni 2023 verklaarde de Amerikaanse president Joe Biden publiekelijk dat de nucleaire dreiging van Rusland “reëel” was. Bij het lezen veronderstelden Amerikanen onmiddellijk dat het woord “reëel” alleen van toepassing was op het verre Oekraïne en niet op de VS of West-Europa. Hun manier van denken was immers: wie zou de VS als doelwit durven kiezen?

De Amerikaanse heersende elite misleidde het Amerikaanse publiek over de confrontatie met Rusland in Oekraïne

Eerst was er het gebruikelijke “mensenrechten en democratie” imperatief. Er werden veel dubieuze beweringen gedaan (zoals het bloedbad van Bucha, zie deze eerdere column) om het Russische leger in diskrediet te brengen voor vermeende mensenrechtenschendingen. Er werd echter niet bericht over goed gedocumenteerde genocide door het door de NAVO gesteunde Kiev-regime in de regio’s Donbass, Lugansk en Belgorod.

In het Westen is er veel kritiek op de democratie in Rusland, maar niemand heeft het over het flagrante feit dat Oekraïne een onwettige president heeft die in maart verkiezingen heeft geannuleerd en per decreet blijft regeren, gesteund door Westerse steun.

Het feit dat mensen in Oekraïne sterven, gewond raken en aan extreme armoede lijden, lijkt volstrekt irrelevant voor Westerse regeringen en hun slaafse media. De hoogste militaire bevelhebbers zoals Lloyd Austin zijn enthousiast over de oorlog en toch worden ze nooit ondervraagd over de bijbedoelingen van de geopolitiek.

Austin (een voormalig Raytheon-directeur) is immers een lobbyist voor het militair-industrieel complex en heeft een gevestigd belang bij het bevorderen van oorlog.
Een pro-establishment kreupele beoordeling zegt het als volgt: “Hoewel sommigen misschien beweren dat de Amerikaanse hulp verdwijnt in een beerput van ongecontroleerde Oekraïense corruptie, heeft een studie aangetoond dat 90 procent van de Oekraïense hulpdollars eigenlijk helemaal niet naar Oekraïne gaat. In plaats daarvan blijven deze fondsen in de VS, waar vooraanstaande defensieaannemers tientallen miljarden hebben geïnvesteerd in meer dan 100 nieuwe industriële productiefaciliteiten, waardoor duizenden banen zijn gecreëerd in ten minste 38 staten.

De nieuwsgierigen onder het Amerikaanse publiek wordt verteld dat het Amerikaanse leger naar verluidt geen enkel militair slachtoffer heeft geleden tijdens de oorlog in Oekraïne. Bovendien wordt erop gewezen dat de Verenigde Staten slechts 5 procent van hun nationale defensiebudget en minder dan 1 procent van de totale overheidsuitgaven gebruiken om Oekraïne te helpen.

Het Amerikaanse publiek kreeg eerst te horen hoe “slecht” president Poetin was en daarna hoorden ze non-stop misthoornveroordelingen van de speciale militaire operatie van Rusland omdat het “niet-uitgelokte agressie” zou zijn. Maar omdat de proxy een verliezend vooruitzicht is, lijkt het Amerikaanse establishment nu te proberen om een vreedzame uitweg te vinden uit de puinhoop die het heeft gecreëerd. Dit is waar Trump om de hoek komt kijken met zijn vermeende gepraat over “onderhandelingen.”

Het probleem is het diepe propagandagat dat de VS en hun NAVO-bondgenoten voor zichzelf hebben gegraven. Hoe komen we uit die benarde positie?

Op 26 maart 2022 zuchtte president Biden na een toespraak in Warschau en zei, zonder script: “In godsnaam, deze man [Poetin] kan niet aan de macht blijven.” Later verduidelijkte de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, die politiek correct was, de blunder van Biden: “Zoals u weet, en zoals u ons herhaaldelijk hebt horen zeggen, hebben we geen strategie van regimeverandering in Rusland, of waar dan ook, wat dat betreft.” Blijkbaar wilde Blinken Vietnam, Chili, Irak, Afghanistan, Libië en Syrië op zijn zachtst gezegd vergeten.

Bovendien zei Biden op 24 februari 2022, tijdens een persconferentie van het Witte Huis op de eerste dag van de speciale militaire operatie van Rusland: “sancties zijn niet ontworpen om een invasie te voorkomen, maar om Rusland te straffen nadat het is binnengevallen… zodat de mensen in Rusland weten wat hij [Poetin] over hen heeft afgeroepen. Daar gaat het allemaal om.”

Er is genoeg ander bewijs dat het Westen Poetin militair naar Oekraïne wilde laten trekken met als doel hem omver te werpen.

Op 27 februari 2022 schreef James Heappey, de toenmalige Britse minister van Defensie, in de Daily Telegraph: “Zijn [Poetins] mislukking moet compleet zijn; de Oekraïense soevereiniteit moet worden hersteld en het Russische volk moet in staat worden gesteld om te zien hoe weinig hij om hen geeft. Door hen dat te laten zien, zullen Poetins dagen als president zeker geteld zijn… Hij zal zijn macht verliezen en zijn opvolger niet mogen kiezen.”

Op 1 maart 2022 zei een woordvoerder van de toenmalige Britse premier Boris Johnson dat de sancties tegen Rusland “die wij invoeren, die grote delen van de wereld invoeren, bedoeld zijn om het regime van Poetin ten val te brengen.”

Hoe verkeerd hebben de Westerse elites het! De proxyoorlog is een regelrechte ramp voor hun plannen om het regime te veranderen. Nu delen van de imperialistische elite China als een gevaarlijker bedreiging zien voor hun ambities om de wereldmacht in handen te krijgen, valt te verwachten dat er druk zal worden uitgeoefend om het debacle in Oekraïne af te bouwen (net als in Afghanistan in de zomer van 2021 na 20 jaar mislukking).

Verwacht dat het narratief van de Westerse media zal verschuiven om een exit voor te bereiden

Volgens een peiling in mei 2023 voor het Pew Research Center had de meerderheid van de Amerikaanse volwassenen een gunstig beeld van Oekraïne en de NAVO en had ze vertrouwen in de leider van Oekraïne, Vladimir Zelensky. Tegelijkertijd hadden slechts weinigen een positieve mening over Rusland of vertrouwen in Poetin. Maar liefst 64 procent zag Rusland eerder als een vijand van de Verenigde Staten dan als een concurrent of partner.

De Amerikaanse publieke steun voor Oekraïne is sindsdien afgenomen. Volgens een onderzoek van april 2024 is slechts 28 procent van de Amerikanen voorstander van meer hulp voor Oekraïne, terwijl in de meest recente Economist/YouGov-enquête 29 procent zegt dat de VS de hulp moet verminderen. Amerikanen geloven ook eerder dat Rusland de uiteindelijke winnaar zal zijn.

Het lijdt geen twijfel dat de realiteit van oorlogsmoeheid een tol heeft geëist van de tolerantie van het Amerikaanse publiek, en bovendien is het veronderstelde “nobele verhaal” van de NAVO-betrokkenheid versleten.

Maar naarmate de ramp van de Oekraïense proxyoorlog groter wordt, zullen we onvermijdelijk echo’s horen van Vietnam, Irak, Afghanistan, enzovoort. Je kunt meer inspanningen van de Amerikaanse media verwachten om het Amerikaanse publiek ervan te overtuigen dat weggaan uit Oekraïne eigenlijk een goed idee is “omwille van de vrede” en hoe zo’n grootmoedige uitkomst “te danken” is aan de deugdzame vredestichtende invloed van Washington.

Zoals altijd leiden leugens tot leugens en nog meer leugens.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Nederlaag in Oekraïne – De westerse ineenstorting

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: