In mijn laatste blogpost had ik het over het trage tempo van de SMO. Laten we niet vergeten dat er niet één manier is om oorlog te voeren – hoewel mensen die oorlogssimulaties schrijven – met name de mensen in het Pentagon – denken dat dat wel zo is. Ze houden niet van ’traag’ – dat is saai. Ze willen de Charge of the Light Brigade.
Je zou denken dat de Amerikanen wel beter zouden weten. De Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog had immers niet gewonnen kunnen worden (en werd maar net gewonnen) als de Amerikanen zich aan de regels hadden gehouden. Ze pasten zich aan en innoveerden, schrijft Julian Macfarlane.
Dat is eigenlijk in elke oorlog het geval. Je moet ‘slim’ vechten.
Op dit moment volgt het Westen gewoon een verouderd handboek.
In 2022, met de Russische overwinning in Mariupol, dacht ik dat de Russen vervolgens Nikolaev zouden innemen, een grote stad met ongeveer 460.000 inwoners. Ik had het mis.
Het is Russisch sprekend en strategisch gezien de toegangspoort tot de veel grotere stad Odessa. Hoewel de Oekraïners volhouden dat al deze steden aan de Zwarte Zee Oekraïens zijn met een Oekraïense meerderheid, hebben Nikolaev en Odessa vóór de Maidan-coup voor Janoekovitsj gestemd. Het regime in Kiev is niet populair aan de Zwarte Zee.
Odessa is natuurlijk de sleutel tot de controle over de Zwarte Zee. Maar het innemen ervan zou een probleem zijn. Het is enorm. De geografie is ingewikkeld met veel vestingwerken. Er zou een gecombineerde aanval over land, zee en lucht nodig zijn, maar dat zou tot veel burgerslachtoffers leiden. Een belegering zou de beste manier zijn, waarbij de bevoorradingslijnen voor de Oekraïense strijdkrachten, die nu voor een groot deel uit dienstplichtigen bestaan, van wie velen sympathiseren met Rusland, worden afgesneden. Maar daarvoor zou eerst Nikolaev moeten worden ingenomen.
Even kijken… drie maanden voor Nikolaev. Meer voor Odessa.
Ik had dus gelijk over Nikolaev, in zoverre dat het in 2022 waarschijnlijk gemakkelijker te veroveren was – en ongelijk in een ander opzicht: niemand wist wat het Westen op dat moment zou doen. En het Westen was toen nog een macht om rekening mee te houden.
De Russen bevonden zich in een goede strategische positie. Maar Poetin koos ervoor om te onderhandelen over het akkoord van Istanboel. Stap voor stap.
Dat was misschien een vergissing als dit conflict een oorlog was, zoals het Westen dat definieert.
Maar Rusland beschouwde het als een conflict tussen broeders. Het voerde geen “oorlog.”
Als onderhandelingen dood en verderf konden voorkomen en de rechten van etnische Russen konden garanderen, gaf het de voorkeur aan vrede. In maart waren de Oekraïners immers verslagen.
We weten natuurlijk allemaal wat er daarna gebeurde. Odessa werd het startpunt voor aanvallen op de Krim, terwijl de NAVO de levering van wapens en uitrusting, trainingsinstructeurs en operators opvoerde en waardevolle ISR-informatie verstrekte.
Had Poetin gelijk om te proberen te onderhandelen?
Was hij te voorzichtig?
We moeten kijken naar de resultaten van vandaag, drie jaar later.
Het akkoord van Istanbul had misschien vrede kunnen brengen – voor een tijdje – en Poetin had toen zeker niet de steun die hij nu heeft, noch de militaire, industriële en economische capaciteiten. Ook was toen nog niet bewezen dat de NAVO militair tweederangs was.
Maar hoe had Istanboel de twee belangrijkste doelstellingen van het Kremlin kunnen verwezenlijken: demilitarisering en denazificatie?
Het regime in Kiev koos voor meer militarisering en meer nazificatie, met meer onderdrukking van Russen, vooral aan de kust van de Zwarte Zee. De actieve betrokkenheid van de NAVO en de VS escaleerde.
Dus pasten de Russen zich aan.
Nu was het doel om heel Donbas, Loegansk, Cherson en Zaporozje te bevrijden en, op hun verzoek, op te nemen in de Russische Federatie, waarbij het netwerk van versterkte dorpen en steden in het gebied dat in tien jaar tijd was gecreëerd, werd ontmanteld en ontward – waarbij zorgvuldig rekening werd gehouden met het leven van burgers en Russische soldaten.
Nu is het werk bijna voltooid. Maar liefst een miljoen Oekraïense soldaten zijn geneutraliseerd en een groot aantal vluchtelingen is naar het westen, naar Europa, of naar het oosten, naar Rusland, gevlucht. Er zijn veel meer Oekraïense deserteurs dan Russische gesneuvelden.
De belangrijkste knooppunten Chasov Yar, Krasny Liman en Prokovosk staan op het punt te vallen. De grote stad Charkov is gedeeltelijk ontvolkt, waardoor de weg vrij is voor een belegering. Met Sumy onder controle zal Rusland binnenkort een groot deel van de Dnjepr kunnen controleren, waardoor meer bevoorradingslijnen worden afgesneden.
De Oekraïense terreuraanslagen hebben de steun voor Poetin in Rusland versterkt, maar ook de roep om een hardere lijn. Er zal geen vergeving zijn voor Oekraïne totdat de Oekraïners erom smeken.
De stad Zaporozhye wordt bedreigd. En als die valt, ligt de weg open naar Cherson.
We zijn weer terug bij Nikolaev. En daarna Odessa.
De kaart hierboven is van juni 2023. Het is waarschijnlijk dat Rusland de oostelijke oever van de Dnjepr met belangrijke steden op de westelijke oever, evenals Kryvyi Rih, onder controle wil krijgen.
Een sleutel tot controle zal Kiev zijn. Ooit een Russische stad, nu “Oekraïens,” zal het waarschijnlijk kiezen voor “Russisch-Oekraïens.” Rusland kan zijn bevolking een toekomst bieden. Het Westen, en met name de VS, wil het alleen maar plunderen.
Zonder controle over wat in feite het hart van Oekraïne is, kan Rusland het land niet denazificeren.
Hoe lang gaat dit duren?
Er komt geen “Grote Pijl”.
Waarschijnlijk zal het een jaar duren. Maar ik heb me wel eens eerder vergist – en soms kunnen dingen heel snel gaan, zoals we hebben gezien in Vietnam en later in Afghanistan. Bovendien kunnen we erop rekenen dat het Westen alle mogelijke fouten zal maken.
Er wordt een grote recessie voorspeld voor de VS – en dat zal ook Europa destabiliseren. Trump heeft sinds zijn aantreden niets anders gedaan dan de fouten van zijn eerste ambtstermijn verdubbelen en verdrievoudigen. Hij heeft zich omringd met mensen die net zo gek zijn als hijzelf.
Zoals ik in mijn laatste bericht al zei, heeft Poetin de tijd aan zijn kant. Hij treedt in 2030 af. Oekraïne zal zijn nalatenschap zijn. Ik durf te wedden dat tegen die tijd een veel groter deel van de regio bij Rusland zal horen.
Maar niemand wil Galicië en Lviv. Zelfs de Polen willen het niet. Misschien kan Trump er een golfbaan van maken.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Do not start one.
🎯🎯🎯
Ook was toen nog niet bewezen dat de NAVO militair tweederangs was.
Maar nu wel😂😂😂😂
once you start me up I never never stop. The Rolling Stones.
Ooh maar de Hoerkrainers die zijn in hun nopjes hoor ! Vandaag nog een belangrijke overwinning geclaimd aan het front, Russische vliegtuigen uit de lucht schieten boven de zwarte zee met hun vernuftige, met raketten uitgeruste maritieme drones, 18 km bereik, 9 mei saboteren met constante aanvallen op Moskou, Trump die nog een tandje bijsteekt qua wapenleveringen, de Arabieren die de olieproductie verhogen zodat de prijs NOG daalt , leidend tot financieel economisch verval in Rusland … Whorekraine is doin’ jus’ fine !
Van het Pentagon in Amerika moet je het zeker niet hebben, hebben elke oorlog verloren.