Steve Bannon, die niet langer deel uitmaakt van de inner circle van Donald Trump, maar daarom niet minder politiek onderlegd is, merkte onlangs op: “Als we niet oppassen, wordt Oekraïne het Vietnam van Trump. Dat is wat er gebeurde met Richard Nixon. Hij werd uiteindelijk eigenaar van de oorlog en het werd zijn oorlog, niet die van Lyndon Johnson.”
Bannon reageerde op de opdracht van president Trump aan zijn speciale gezant voor Rusland en Oekraïne, gepensioneerd Lt. Gen. Keith Kellogg, om de oorlog in Oekraïne te beëindigen in 100 dagen … 99 dagen later dan kandidaat Trump had opgeschept. Voor Bannon is dat een onheilspellend uitstel dat het risico alleen maar groter maakt dat de VS dieper in een oorlog wordt getrokken die volgens hem niet te winnen is en niet in het nationaal belang van Amerika is, schrijft Uwe Parpart.
Daar ben ik het mee eens. Als we er niet in slagen om snel een staakt-het-vuren af te kondigen en te breken met de neoconstrategie Oekraïne/Rusland die kandidaat Trump heeft beloofd, komen de oude fantasieën over vrede door kracht en magische sancties (“ruble to rubble”) van de regering Biden weer om de hoek kijken; strategieën die mislukten voor Johnson in Vietnam met de Tonkin-Golfresolutie, voor George W Bush met de toename van de Amerikaanse troepen in Irak in januari 2007 en voor Barack Obama met de toename in Afghanistan in 2010.
De modieuze slogan van het Pentagon is “escaleren om te de-escaleren.” Het probleem is dat de-escalatie nooit komt. Je kunt oorlog niet fine-tunen. Je kunt er niet mee “spelen, zoals de militaire war-game theoreticus Herman Kahn meende en de minister van Defensie van het Vietnam-tijdperk, Robert McNamara, op de harde manier ontdekte. Het monster zal je overweldigen.
Hoe eindigen oorlogen? In het bijzonder, hoe zal deze oorlog eindigen? De Pruisische generaal en militair theoreticus Carl von Clausewitz ziet oorlog als een beleidsinstrument en onderscheidt hoofdzakelijk drie manieren waarop het eindigt:
1. Eén of beide partijen geven hun beleidsdoelstellingen op.
In het geval van de oorlog in Oekraïne had president Trump het doel van kandidaat Trump om de kanonnen in één dag het zwijgen op te leggen misschien wel bereikt als hij duidelijk en geloofwaardig aan Vladimir Poetin en de wereld had verklaard dat de Verenigde Staten en zijn NAVO-partners afzien van oostwaartse NAVO-uitbreiding en Oekraïne nooit lid van de NAVO zullen maken. De schoen zou dan aan de andere voet hebben gestaan, waardoor Poetin de schuldige zou zijn voor eventuele voortdurende vijandelijkheden.
2. Eén of beide partijen bereiken het culminatiepunt in hun vermogen om succesvolle aanvallen uit te voeren en er ontstaat een patstelling die leidt tot onderhandelingen over een staakt-het-vuren.
3. Eén partij verliest de wil of het vermogen om te vechten als gevolg van het instorten van het publieke en/of militaire moreel.
Een voorbeeld van een oorlog die eindigde volgens het tweede scenario was de Koreaanse oorlog. Deze begon op 25 juni 1950, toen Noord-Koreaanse troepen de 38e breedtegraad overschreden, waarop Korea na de Tweede Wereldoorlog was verdeeld. Al in maart 1951, na massale verschuivingen van de frontlinies in de tussenliggende periode, was er een patstelling ontstaan op de 38ste breedtegraad waar het allemaal begon.
Beide partijen hadden een hoogtepunt bereikt onder de voorwaarde dat er geen kernwapens zouden worden gebruikt. De besprekingen over een wapenstilstand begonnen in juli 1951, maar het duurde nog twee jaar en gevechten met tussenpozen voordat op 27 juli 1953 een wapenstilstand werd gesloten.
Een nieuwe Amerikaanse president (Dwight Eisenhower trad aan in januari 1953) en een nieuwe Sovjetleider (Jozef Stalin stierf in maart 1953) hadden geen interesse in het doorbreken van de patstelling. De wapenstilstand hield stand, maar tot op de dag van vandaag is er geen vredesverdrag getekend tussen de twee Korea’s en de andere strijdende partijen.
Sommigen hebben gesuggereerd dat de Koreaanse uitkomst model staat voor de oorlog in Oekraïne. Ik ben het daar niet mee eens. In tegenstelling tot wat sommige NAVO-stemmen ons willen doen geloven, is er geen patstelling en geen culminatiepunt aan Russische kant. Geen enkele wapenstilstand in het hart van het Europese continent zal blijvende waarde hebben tenzij de fundamentele beleidskwesties die tot de oorlog hebben geleid, zijn opgelost.
Het einde van een oorlog, volgens het derde scenario van Clausewitz, is van toepassing op Oekraïne. Het historische precedent is in grote lijnen het einde van de Eerste Wereldoorlog.
Na bijna vier jaar uitputtingsoorlog met weinig beweging in de frontlinies na de eerste Duitse territoriale overwinningen in 1914, lanceerde het Duitse opperbevel onder Hindenburg en Ludendorff een reeks massale offensieven aan het Westelijk Front (21 maart – 18 juli 1918) met als doel de geallieerde (Franse, Britse) linies te breken vóór de komst van grote Amerikaanse versterkingen.
Troepen die niet langer nodig waren aan het oostfront na het Verdrag van Brest-Litovsk, dat Rusland uit de oorlog haalde, werden ingezet aan de westelijke offensieven en er werden doorbraken bereikt. Maar op 70 kilometer van Parijs kwamen de aanvallen tot stilstand. Het vermogen van de Duitse strijdkrachten had een hoogtepunt bereikt.
In augustus 1918 begon een geallieerd tegenoffensief (“Hundred Days Offensive”), versterkt door meer dan een miljoen verse Amerikaanse troepen, dat de Duitse troepen terugdrong. Beide partijen hadden meer dan 500.000 slachtoffers geleden.
Maar de Duitse mankrachtreserves waren nu uitgeput. In september vertelde Ludendorff de keizer dat er naar een wapenstilstand gezocht moest worden. De nieuw benoemde kanselier prins Max von Baden (3 oktober 1918) schreef op 4 oktober een brief aan de Amerikaanse president Woodrow Wilson om te zoeken naar wapenstilstandsvoorwaarden gebaseerd op zijn Veertien Punten.
Eind oktober/begin november was Badens zoektocht naar wapenstilstandsvoorwaarden de facto veranderd in een zoektocht naar voorwaarden voor overgave. Met de muiterij in Kiel van de matrozen van de Hoge Zeevloot op 29 oktober, gevolgd door soldatenopstanden en verbroedering met socialistische en communistische revolutionairen in de meeste grote Duitse steden, waaronder de hoofdstad Berlijn, was het thuisfront ingestort en was voortzetting van de strijd aan het westelijke front uitgesloten.
Het enige wat overbleef was de zware taak om de wapenstilstandslijn te trekken en de militaire dispositie vast te stellen totdat een definitieve vredesregeling kon worden bereikt. Op 9 november deed keizer Wilhelm II afstand van de troon en vluchtte naar Nederland. Baden nam ontslag en droeg het kanselierschap over aan de socialistische parlementaire leider Friedrich Ebert. Het Keizerrijk was niet meer.
Bij de wapenstilstandbesprekingen in een treinwagon in het bos van Compiegne werden nu de strengste voorwaarden opgelegd door de geallieerde delegatie onder leiding van opperbevelhebber maarschalk Ferdinand Foch: Duitse troepen moesten zich terugtrekken uit alle bezette gebieden (en Elzas-Lotharingen) achter de Rijn, het Rijnland zou onder geallieerde militaire bezetting komen en Duitse troepen moesten overal ontwapend worden.
In de termen van Clausewitz had het verlies van de wil om te vechten Duitsland volledig onderworpen aan de wil van de overwinnaar. Om 11 uur ’s ochtends op 11 november werd de wapenstilstand van kracht en vielen de kanonnen stil.
Het opleggen van de zwaarste voorwaarden aan Duitsland in het daaropvolgende Verdrag van Versailles (1919) volgde. Het was de verkeerde manier om vrede te sluiten. Binnen 20 jaar brak er een nieuwe wereldoorlog uit tussen dezelfde partijen met slachtpartijen die een orde van grootte groter waren.
Het einde van de Eerste Wereldoorlog heeft sterke overeenkomsten met en lessen voor de situatie in Oekraïne en het mogelijke einde van de oorlog daar. Het culminatiepunt van de Oekraïense strijdkrachten werd ongeveer halverwege hun poging tot een zomertegenoffensief van juni tot november 2023 bereikt.
Russische troepen in de zuidelijke (Zaporozhe) en centrale (Donetsk) delen van de frontlinie hadden uitgebreide defensieve infrastructuur aangelegd, waaronder greppels, loopgraven, artillerieposities en landmijnen. De Oekraïense vooruitgang was pijnlijk traag en er vielen veel slachtoffers en er ging veel materiaal verloren. En Rusland behield te allen tijde het luchtoverwicht. Tegen half september was de vooruitgang vertraagd tot een slakkengang. Half november stopten de offensieve operaties.
Sinds december 2023/begin januari 2024 zijn de Oekraïense strijdkrachten, die enkele van hun beste eenheden hebben verloren, in het defensief. Ondertussen eist de methodische uitputtingsslag van de Russische strijdkrachten een hoge tol van mens en machine. Zware stoomwalsachtige Russische brigades op volle sterkte rukken op tegen Oekraïense brigades op ondersterkte.
Er zijn steeds meer incidenten waarbij het moreel van de gevechten op compagnies- en brigadeniveau instort. Het aantal deserties aan Oekraïense kant is hoog (100.000 sinds 2022) en het wordt steeds moeilijker om nieuwe rekruten te vinden omdat letterlijk miljoenen Oekraïense mannen in militaire dienstleeftijd naar het westen zijn gevlucht, naar Polen en andere Oost-Europese landen, maar vooral naar Duitsland.
Hoewel Oekraïense “rapporten” veel meer Russische slachtoffers zien dan Oekraïense, zijn die rapporten zeer absoluut onjuist. De Russen voeren geen zeer mobiele risicovolle operaties uit, maar vertrouwen zwaar op massale artillerie- en luchtbombardementen en voeren daarna aanvallen uit met relatief kleine eenheden infanterie.
Natuurlijk maken ze slachtoffers, maar het is vergezocht om aan te nemen dat die groter zijn dan die van de Oekraïners. Het komt erop neer dat de Russische manschapsreserves 4:1 groter zijn dan die van de Oekraïners.
Dit beeld leidt nog niet tot de ineenstorting van het vermogen en de wil van de Duitse strijdkrachten om te vechten in oktober/november 1918. Maar het gaat wel die kant op en elke belangrijke Russische doorbraak zou zich snel kunnen vertalen in een terugtocht.
Onder deze omstandigheden is een eerste vereiste voor Trump om de vredestichter te zijn, dat hij Poetin verzekert dat Oekraïne nooit het lidmaatschap van de NAVO zal worden aangeboden. Dat is de belangrijkste stimulans voor Poetin om zelfs maar aan tafel te komen zitten. Dreigen met dwang door middel van extra sancties, zoals Trump heeft geopperd, is een flop en werd niet eens becommentarieerd door de Russische kant.
De serieuze onderhandelingen gaan over de wapenstilstandslijn en de voorwaarden. Ervan uitgaan dat – zoals in het geval van de Koreaanse impasse – de gevechtslijn de juiste is, is verkeerd. Poetin kan zijn politieke doelen bereiken door te blijven vermalen. Trump en de NAVO kunnen dat niet.
Hoogstwaarschijnlijk – en vanuit het standpunt van een Clausewitzeaanse analyse wanneer een militaire nederlaag nabij is – zal Oekraïne de controle moeten afstaan over de gehele administratieve regio’s Donetsk en Luhansk en over de momenteel door Rusland gecontroleerde delen van de oblasten Kherson en Zaporozhe en zich moeten terugtrekken uit de Koersk-salient in Rusland.
Op basis van een dergelijke wapenstilstand zal een daaropvolgend vredesakkoord dat stand kan houden, moeten worden ingebed in een bredere nieuwe Europese veiligheidsstructuur van het soort dat destijds mogelijk leek direct na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, maar niet werd uitgevoerd en in plaats daarvan plaats maakte voor een meedogenloze uitbreiding van de NAVO naar het oosten, de belangrijkste oorzaak van de oorlogsramp in Oekraïne.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Wat is het woord van Het Westen nog waard? Wat waren weer de plechtige verklaringen en beloftes drie jaar geleden? De houdbaarheidsdatum van het woord is vier jaar maximum. Verwacht dat de Russen nogal zullen zitten geeuwen aan de onderhandelingstafel.
Wat een rare redenatie!
Ten eerste is Trump niet in oorlog met Oekraine, dus het is helemaal niet met Vietnam en Nixon te vergelijken en ten tweede is Rusland keihard aan het winnen, er is helemaal geen vergelijk!
Wacht een half jaar en Rusland heeft heel Oekraïne veroverd! Niemand wil vechten voor zwaar corrupte Zelenski en het Westen!!!!
Een ‘uitputting-oorliog’ is gewoon een zeer slechte strategie.
Een militaire aktie, moet altijd zo snel en kort mogelijk zijn; en dan beslissend.
Pres. Putin had de zaak in een week kunnen klaren, door de Kiev top-020 uit te schakelen;
een nieuwe regering installeren; en de hele regio militair controleren.
Game over.
Historisch is de regio “Oekraine” overwegend Russisch.
Onafhankelijke landen, moeten juist samenwerken met Rusland.
Deze oorlog zal nooit tot een einde komen.
De oorzaak hiervan is de mentaliteit van degene die de oorlog voeren.
Dat zijn ideologisch gedreven mensen met een sterkte nazi mentaliteit.