Het Wereld Economisch Forum spreekt over “Gedachtecontrole met behulp van geluidsgolven”

“Te fungeren als een socialiserende instelling voor de opkomende wereldelite, de “maffiocratie” van de globalisering, bestaande uit bankiers, industriëlen, oligarchen, technocraten en politici. Zij bevorderen gemeenschappelijke ideeën, en dienen gemeenschappelijke belangen: hun eigen belangen.”

“In een studie, gepubliceerd in het Journal of Consumer Research, werd de sociologische impact van de WEF onderzocht. De conclusie luidde dat de WEF geen problemen oplossen zoals armoede, opwarming van de aarde, chronische ziekten of schulden. Zij hebben alleen de last voor de oplossing van deze problemen verschoven van de regeringen en het bedrijfsleven naar “verantwoordelijke consumenten thema’s: de groene consument, de gezondheidsbewuste consument, en de financieel onderlegde consument.” Zij geven de problemen slechts een ander gezicht, en houden ze zo in stand. Gore wordt als een uitstekend voorbeeld genoemd. In zijn toespraken verlegt Gore de aandacht opzettelijk van de problemen van ongereguleerde markten en bedrijfsactiviteiten naar morele pathologieën, individuele hebzucht, enz. Daarmee bevordert hij in feite het ontstaan van nieuwe markten, en houdt hij dus dezelfde oude problemen in een nieuw jasje in stand. Nieuwe markten zullen dezelfde patronen volgen als de oude, omdat het kernprobleem van het ondernemingsbestuur nooit wordt aangepakt.” – Creating the Responsible Consumer: Moralistic Governance Regimes and Consumer Subjectivity

Hersenen besturen met geluidsgolven: hoe werkt dat?

Wel, om maar meteen met de wetenschap te beginnen, het principe van niet-invasieve neuromodulatie is dat men de ultrageluidsgolven concentreert op een gebied in de hersenen, zodat ze zich allemaal op een kleine plek verzamelen. Dan kan dat, gegeven de juiste set parameters, hopelijk de activiteit van de neuronen veranderen.

Als u van doorgedraaide neuronen af wilt, bijvoorbeeld bij epilepsie, dan zou u de energie kunnen aanzwengelen om ze in wezen te doden. Maar als u de neuronale activiteit selectief wilt bevorderen of blokkeren, dan moet u uw ultrageluidsgolven zorgvuldig afstemmen.

Met andere woorden, er is een verschil tussen ultrasone stimulatie die gebruikt wordt om weefsel weg te nemen, en ultrasone neuromodulatie, die gericht is op het controleren van de neuronale activiteit zonder het weefsel te beschadigen.

Ultrasone neuromodulatie is iets dat zeker werkt, maar dat wij nog steeds niet begrijpen.

Wat voor maatschappelijk goeds kan er uit voortkomen?

De huidige modewoorden zijn de ziekten van Alzheimer en Parkinson, en traumatisch hersenletsel. Maar wetenschappers kijken ook naar het ruggenmerg en het perifere zenuwstelsel. Wat mij betreft, aangezien de hersenen het de facto beslissingscentrum zijn voor zovele processen, zou elk van die processen het doelwit kunnen zijn.

Is het wel veilig?

Wanneer men neuronale activiteit probeert te “controleren” door minieme mechanische trillingen toe te dienen aan een gebied van de hersenen, is het belangrijk dat het brandpunt van het ultrageluid, de frequentie en de amplitude goed afgesteld zijn, anders kunnen de hersenen mogelijk beschadigd worden. Het punt is dat wij nog steeds niet weten hoe wij dit alles moeten afstemmen; en als ik een beetje overdrijf, zou ik kunnen zeggen dat onze huidige aanpak niet zo ver af ligt van het rommelen met de instellingen van een radio tot wij de juiste zender horen.

Een van de vele moeilijkheden is zeker te weten dat wij met deze geluidsgolven inderdaad neuronen aansturen, in tegenstelling tot ze te beschadigen. De waarheid is dat wij nog steeds niet weten hoe het proces werkt. En als je niet weet hoe het werkt, weet je ook niet hoeveel “te veel” is.

Wat zijn de grootste ethische uitdagingen?

Het potentieel van deze techniek is enorm – daarmee bedoel ik zowel het enorme aantal toepassingen, als het ethische gebruik.

Vanuit biologisch oogpunt is het vergelijkbaar met geneesmiddelen. Het kan je genezen, het kan je verslaafd maken, en het kan je doden. Het gaat erom binnen een bepaalde reeks regels te blijven. Vanuit ethisch oogpunt verandert de wereld zo snel dat het moeilijk is in te schatten wat morgen aanvaardbaar zal zijn dat vandaag niet is.

Ik ben er ook van overtuigd dat de menselijke natuur van dien aard is dat als iets gedaan kan worden, het ook gedaan zal worden. De vraag is alleen door wie. Ik heb liever dat een rechtvaardige maatschappij de dans leidt dan een of andere schurkenstaat zonder enig respect voor menselijk of dierlijk leven. Als wij die dans over 10 jaar willen leiden, moeten wij vandaag beginnen met onderzoek te doen.

Hoe dystopisch kan het worden?

Ik zie de dag al komen waarop een wetenschapper in staat zal zijn te controleren wat iemand in zijn geestesoog ziet, door de juiste golven naar de juiste plaats in zijn hersenen te sturen. Ik denk dat de meeste bezwaren gelijk zullen zijn aan die welke wij nu horen tegen subliminale boodschappen in reclame, alleen veel heftiger.

Deze technologie is niet zonder risico’s van misbruik. Het zou een revolutionaire gezondheidszorgtechnologie voor de zieken kunnen zijn, of een perfect controle-instrument waarmee de meedogenlozen de zwakken controleren. Deze keer echter zou de controle letterlijk zijn.

Wat kunnen wij doen om het potentieel ervan veilig te stellen?

Ik ga niet beweren dat wetenschappers allemaal wijs en deskundig zijn als het gaat om wat wel en wat niet moet gebeuren. Sommigen van ons zullen zo ver gaan als hun mogelijk is. Maar dat is de menselijke natuur, en niet uniek voor wetenschappers.

Hoe dan ook, onze taak is iets te vinden dat de mensheid ten goede komt. En als u een manier vindt om iemand beter te maken, dan weet u hoogstwaarschijnlijk ook hoe u het tegendeel kunt doen. Het doel is ervoor te zorgen dat de regelgeving het laatste voorkomt, zonder het eerste te belemmeren. Ik geloof dat dit de rol is van de regelgevers. En ik denk dat de Europese Unie, waar ik werk, daar heel goed in is.

Een andere rol van de politici zou moeten zijn dat zij een communicatieplatform bieden om de lange-termijnvisie van een bepaald onderzoeksgebied uit te leggen. En het kan te vroeg zijn, of geen goed idee, en de uiteindelijke beslissing zou heel goed kunnen zijn om ermee te stoppen. Maar op lange termijn moet het publiek de potentiële voordelen van een nieuwe technologie in gewone woorden uitgelegd krijgen, en dat is iets waar wetenschappers niet noodzakelijk goed in zijn.

Politici moeten bedenken dat als wij het niet doen, iemand ergens het toch wel zal doen… mogelijk zonder regelgeving.