Het leven als een anti-vaxxer

Op de vraag of ik ‘anti-vax’ ben, heb ik in het verleden geprobeerd uit te leggen dat ik niet tegen vaccins op zich was, maar alleen tegen dit vaccin. Maar zoals Alinsky ooit schreef: “Als je hard genoeg tegen een negatief aan duwt, zal het doordrukken en een positief worden,” schrijft Andy Thomas.

En dus, enkele weken geleden, zei ik voor het eerst iets anders. “Ja,” zei ik, “ik ben anti-vax.”

In wat volgt ga ik grotendeels ervaringen beschrijven in plaats van enige zogenaamde ‘wetenschap’. U bent vrij om daar zelf over na te denken.

Ik herinner me nog levendig dat Boris Johnson ons vertelde dat “nog veel meer gezinnen dierbaren zullen verliezen.” Ik vond dat vreemd, omdat ik dacht dat regeringen paniek probeerden te voorkomen.

Gedurende een paar korte weken geloofde ik dat de beperkingen bedoeld waren om ‘de curve af te vlakken’; dat was enigszins logisch. Maar toen ik perspex schermen omhoog zag gaan en de luidsprekers in de metro ons hoorden vertellen dat we “samen moesten komen door uit elkaar te blijven”, wist ik dat de hoop ijdel was.

Lockdown alleen al was een wrede aangelegenheid. Ik had een ernstig gezondheidsprobleem, maar ik had tenminste de middelen om niet op de National Health Service te wachten. Als ik in de toekomst een behandeling nodig heb, verwacht ik er niets van.

Ik zag een vriend via Skype instorten omdat hij dacht dat “iedereen doodgaat”, en ik hoorde verhalen van mensen die zelfmoord pleegden, waaronder een jonge moeder. Onlangs vertelde een vriendin me dat twee mensen in haar straat in de afgelopen twee jaar zelfmoord hadden gepleegd en dat een derde een poging daartoe had gedaan, maar het had overleefd.

Ik weet van drie mensen in mijn omgeving die binnen enkele dagen na het vaccin zijn overleden, twee die vanaf hun middel verlamd zijn, en een 16-jarige jongen die op de intensive care ligt nadat hij onderweg naar rugby een hartaanval heeft gekregen.

Het is mij niet ontgaan hoe onze politici en mainstream media tijdens dit alles hebben gelachen en gefeest. We kunnen hun hypocrisie en minachting op de koop toe nemen, maar het is niet alsof ze zelf ooit bang zijn geweest.

Tijdens de lockdown-periode heb ik een paar maanden bij een vriend gelogeerd, wat me waarschijnlijk gered heeft. We spraken over het naderende vaccin en besloten allebei af te wachten wat er zou gebeuren voordat we het namen.

Niet lang daarna vertelde hij me dat hij was ingeënt. “Ik deed het om mijn familie gelukkig te houden,” zei hij. Na enkele woorden voegde hij eraan toe: “Ik verdien 70.000 pond per jaar, maar ik zit nu de hele dag op een laptop aan mijn salontafel, met een fles wodka en een gele lamp zonder lampenkap die boven mijn hoofd hangt. Ik kan niet geloven dat mijn leven zover gekomen is. Het kan me niet meer schelen of ik leef of sterf. Dus wat maakt het uit?”

Terwijl ik bij hem logeerde, bezocht ik een kerk. De dominee spoorde zijn gemaskerde gemeente van twee aan om “te bidden voor naleving.” De tweede keer, bij de ingang, zei ik hem dat ik het masker niet zou dragen omdat het een leugen was. “God zegene u,” zei hij toen hij de deur voor me sloot.

In een moment van zwakte, in de overtuiging dat het het beste zou zijn om er een punt achter te zetten, maakte ik online een afspraak voor mijn eigen vaccinatie. Buiten het vaccinatiecentrum, zonder iets te verwachten, bad ik tot God om me ‘een teken’ te geven als ik het niet zou moeten nemen. Na ongeveer 15 minuten wachten kwam een verpleegster naar me toe met een klembord en vroeg naar mijn naam.

“Het spijt me,” zei ze, “maar er zijn geen gegevens over uw afspraak.” Ze zei dat ik naar huis moest gaan en het opnieuw moest boeken. Ik vluchtte in dankbaarheid.

Mijn baan eindigde tijdens de laatste lockdown. Er was niets anders meer in het leven dan het werk zelf. Ik kon niet stoppen met werken, hoe moe ik ook was. Uiteindelijk werd een genadeloos gebrek aan slaap me te veel en kon ik helemaal niet meer werken.

Bovendien leek het er niet meer toe te doen.

Ik had regelmatig contact met een andere goede vriendin, die bijna elke dag via Skype over de situatie sprak. Ze beschouwde de gebeurtenissen als ‘onzin’, maar op een dag vertelde ze me dat ze zich net had laten vaccineren.

“Als ik Covid oploop, ga ik dood”, zei ze.

Het is waar dat ze bejaard is, maar dat was niet haar houding geweest in de keren dat ik haar met griep had gezien. “Maar dat betekent dat ik je nooit meer zal zien,” antwoordde ik.

Onze gesprekken leken te verslappen en we praatten steeds minder, en alleen over triviale zaken. Op een dag, toen ik voelde dat ik op het punt stond achter de feiten aan te lopen, probeerde ik over de situatie te praten, waarop zij tegen mij zei: “Je weet toch dat het virus bestaat?” “Ja,” zei ik, gekwetst. “Je weet dat ik je heb verteld dat ik het heb gehad.”

Maar terwijl oude banden vervagen, ontstaan er nieuwe en beginnen er allerlei mensen in mijn leven te komen en ik in dat van hen. Ik denk niet dat ‘anti-vax’ een etiket is dat ik op anderen mag plakken, maar mijn sociale wereld is radicaal veranderd en bestaat nu voor het overgrote deel uit mensen die het hebben volgehouden.

Het voelt surrealistisch aan, alsof de samenleving er stilletjes mee heeft ingestemd om afscheid van zichzelf te nemen en zich heeft verdeeld in twee groepen die elk hun eigen weg gaan.

Aan mijn kant sluiten we ons aaneen alsof we klaar zijn voor een vreselijke tegenslag die ons zal overkomen. Het is alsof we ten diepste aanvoelen dat het nu de tijd is om vrienden te maken. We beginnen voor elkaar te zorgen op een manier die de generatie van mijn grootouders ook deed. We plannen voedselbanken en bespreken hoe we onze eigen medische en tandheelkundige behandelingen kunnen uitvoeren. We komen uit alle lagen van de bevolking: kleine ondernemers, NHS-medewerkers, leraren, psychotherapeuten, moeders, vaders, wetenschappers. Vreemd genoeg bedenk ik me dat mijn leven in sommige opzichten beter is dan voor dit alles.

Zelfs een ex-vriendin is op het toneel gekomen. Ik had me voorgenomen haar nooit meer te zien. Maar hier is ze, deel van onze groep. Op het ogenblik dat ik dit aanvaardde, keek ik haar opnieuw aan en zag ik iemand die veranderd was, want zij is erin geslaagd diep te graven en echte moed in zichzelf te ontdekken. Inderdaad, we spreken nu over hoe we worden getransformeerd en hoe we dat moeten omarmen. Zij zal deze woorden zo dadelijk lezen.

Een van de beschuldigingen die ik in onze richting heb gehoord is natuurlijk dat wij “samenzweringstheoretici” zijn die moeten worden gekoppeld aan “flat-earthers”. Eigenlijk ken ik wel een flat-earther. Nu ik weet hoe velen mij zien, heb ik niet gedaan wat ik in het verleden misschien wel gedaan zou hebben: ik deed zijn geloof niet af als dwaas, maar probeerde te begrijpen waar hij vandaan kwam.

Wat ik zag was een man die niet langer gelooft in alles wat hem ooit was geleerd, laat staan in wat er in de media staat. Persoonlijk kan ik dit nu begrijpen en ik moet denken aan de gesproken woorden uit de openingsscène van het tv-drama Tsjernobyl uit 2019:

Ik heb niet ‘de waarheid’. Ik heb natuurlijk een heleboel ‘complottheorieën’, maar niets lijkt helemaal te kloppen. Theorieën houden in dat je voor jezelf moet denken, en onafhankelijk denken is een gevaarlijk iets.

Wat ik denk is dat onze regering tegen ons liegt. Ik geloof niet dat de Britse psychologische ‘Nudge Unit’ er is om de waarheid te verspreiden. Bovendien geloof ik niet dat een overheidsvaccin mij zal bevrijden, hoeveel prikken ik ook neem.

Wij volgen wat er in andere landen gebeurt, vooral in Australië. Ik houd contact met een vriend in Duitsland en luister naar de gebeurtenissen daar als dingen die voor onszelf zullen komen. We spreken over waar onze eigen grenzen liggen. Wat zou ik kunnen verdragen voordat ik gedwongen ben in te stemmen? Ik lees Solzjenitsyn en Richard Wurmbrand en ik denk na.

Mijn toestemming kan met geweld worden genomen, maar ik geef ze niet vrijwillig. Mijn vrije wil is door God gegeven, niet iets dat de staat mij kan lenen en met rente terugbetalen. Als jonge man geloofde ik niet in God. Ik vind het amusant dat ik er nu zo sterk in geloof. Aangezien wij leven in een universum waarin hoop inderdaad mogelijk is, hoop ik op een Nieuwe Verlichting, een nieuw tijdperk van betekenis en waarde, een tijdperk dat opnieuw alles wat eraan voorafging zal ontwortelen.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Waarom geloven zovelen de officiële COVID verhalen?

Volg Frontnieuws op Telegram