Het Europese kalifaat

Velen geloven dat de moslimdroom om van een christelijk Europa een islamitisch kalifaat te maken vereist dat een meerderheid van de bevolking moslim is of wordt. Dat is echter niet het geval, integendeel, dit is zelfs niet wenselijk.

In islamitische preken wordt vaak de Spaanse, of Moorse tijd, toen de moslims het grootste deel van het Iberisch schiereiland (711- 1492 AD) hadden veroverd, als de ideale vorm van een maatschappij als voorbeeld gesteld. Gedurende 800 jaar slaagden de moslims erin Spanje stevig in hun greep te houden, totdat de katholieken het land met geweld terug veroverden. Hoe zag het er in deze tijd uit in Spanje? Als je dit op een lichtvaardige manier wil bestuderen, kun je het uitstekende boek ‘Historien om Spanien’ van Herman Lindqvist lezen. Daarin kunnen we lezen dat de islamitische heersende klasse, de Arabieren, slechts ongeveer 50.000 individuen vertegenwoordigden van een bevolking die in totaal 4 miljoen inwoners telde. Daarnaast waren er een paar honderdduizend islamitische berbers, in totaal was ongeveer 10% van de bevolking islamitisch. Hoe kon dit mogelijk zijn?, schrijft Peter Krabbe.

De islamitische organisatie van Spanje was gebaseerd op een heersende toplaag van moslims, die alle essentiële functies, met name het leger, bekleedde om de samenleving onder controle te houden. Voor hun hulp had een groot aandeel Joden, ongeveer 5% van de bevolking, de onderliggende functies bezet in dienst van de moslims, en in veel gevallen al sinds de Romeinse tijd. Deze behandelden het praktische beheer en administratie, handel, economie en wetenschap, enz. en vormde een perfecte symbiose met de heersende islamitische krijgsheren en gouverneurs. De religieuze verschillen tussen moslims en Joden waren in deze periode relatief klein, de koran had een groot deel van de inhoud van de joodse geschriften overgenomen, en beiden waren abrahamitische godsdiensten met één God – in tegenstelling tot het christendom met zijn drie goden, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Dat Spanje tijdens deze periode tot bloei kwam, is waarschijnlijk in de eerste plaats toe te schrijven aan de Joden, niet aan de moslims, die beduidend meer ervaren in de kunst, architectuur en wetenschap waren.

Toen de katholieken na 800 jaar erin slaagden om Spanje terug te veroveren, was de eerste actie om deze symbiose te vernietigen door het verdrijven van de Joden die weigerden zich te bekeren tot het christendom, wat tot gevolg had dat een groot deel van de Spaanse Joden werd verspreid over de rest van Europa, met name via Constantinopel verder naar Oost-Europa, en wat daar ten noorden van lag. Het nieuwe land Khazaria ten noorden van de Zwarte Zee kreeg zelfs een joodse overheersing. Het grootste deel van de Joden in Oost-Europa, tot aan de Tweede Wereldoorlog, hadden voornamelijk deze achtergrond. Spanje had de grootste Europese populatie Joden. Ze werden Sefardische Joden genoemd.

Toen de moslimlegers in het eerste decennium van de jaren 700 op het Iberisch schiereiland arriveerden, waren hun krachtverhoudingen ten opzichte van de aanwezige Westgotische legers aanzienlijk kleiner. Na een overwinning in een inleidende veldslag ondervonden de moslims geen groot verzet, maar konden ze snel de meerderheid van de Spaanse provincies bezetten. Een verklaring kan zijn dat de kennis van deze nieuwe religie gebrekkig was, aan de buitenkant was het verschil ten opzichte van de Joden, die ze al lang gewend waren, vrij klein. Misschien hadden ook de bestaande kleine koninklijke machthebbers  zich niet bijzonder voorbeeldig gedragen.

Maar wat gebeurde er toen met de Spaanse inheemse bevolking, die andere bijna 85% van de bevolking, waarvan een tiende deel behoorde tot de voormalige machtsgroepering, de christelijke Visigoten? Een functionerende samenleving heeft niet alleen een elite nodig, maar vereist ook een fysiek werkende bevolking, arbeiders, boeren en gehoorzame soldaten. Een pikant detail in het verhaal van Lindqvist handelt zich over de Visigotische inheemse bevolking, die grotendeels bestond uit immigranten uit Scandinavië. In het bijzonder werden de Heruls, geëmigreerd uit het huidige zuidoosten van Zweden, beschouwd als belangrijke en gevreesde krijgers. Als huurlingen voor de Romeinen brachten de zuidelijke Zweden het christendom naar zowel Spanje als mee terug naar Scandinavië, toen men in de jaren 500 met de hervestiging in Blekinge begon. De inslag van blonde blauwogige Spanjaarden waren lange tijd merkbaar. Dit kan ons stof tot nadenken geven, nu de geschiedenis zich begint te herhalen door de islamitische migratie naar Zweden en andere delen van het christelijke Europa.

Noorse meerderheid: islam is niet verenigbaar met de basiswaarden van de Noorse samenleving