Er zijn nog maar weinig goede Oekraïners over in Oekraïne

De laatste tijd ben ik op de korrel genomen vanwege mijn scherpe kritiek op het Oekraïense volk, vooral wat betreft hun collectieve verantwoordelijkheid voor de tragedie die Oekraïne is overkomen door de voortdurende Speciale Militaire Operatie van Rusland, ofwel SMO, schrijft Scott Ritter.

Ik ben veroordeeld in commentaren op podcasts waaraan ik heb deelgenomen en op mijn eigen Telegramkanaal. Het meest recente meningsverschil met mijn standpunt komt van Kevin Michelizzi, een informatiebeveiligingsspecialist, in een artikel op mijn Substack-pagina, die aanstoot nam aan een opmerking die ik maakte tegen Jeff Norman tijdens een recente podcast Ask the Inspector. Jeff beschuldigde mij ervan “de aardige mensen in Oekraïne te beschimpen”, waarop ik antwoordde: “Er is niets aardigs aan de mensen in Oekraïne.”

“Scott heeft de mensen in Oekraïne meer dan eens zo gegeneraliseerd,” schrijft Kevin. “Zijn argument komt voort uit hun passiviteit toen hun regering [Stepan] Bandera en de OUN-B (Organisatie van Oekraïense Nationalisten-Bandera) als helden eerde…”

Kevin excuseert de passiviteit van het Oekraïense volk tegenover het afschuwelijke gedrag van hun regering als simpelweg het volk van Oekraïne dat doet “wat het moet doen om te overleven.”

“Ik weet niet wat Scott van het Oekraïense volk verwachtte,” klaagt Kevin.

Wat dacht u van zich te gedragen als een volk dat in staat is goed van kwaad te onderscheiden?

Kevin Michelizzi’s excuus voor de passiviteit van het Oekraïense volk tegenover de onuitsprekelijke onmenselijkheid die in hun naam wordt begaan door degenen die zij hebben gekozen om hen in de regering te vertegenwoordigen, doet denken aan de argumenten van Catrine Clay in haar bestseller The Good Germans. Clay voerde aan dat twee derde van de Duitsers niet op Adolf Hitler stemde in 1933, toen hij werd gekozen tot kanselier van Duitsland, en dat veel van deze “goede Duitsers” in de loop van de daaropvolgende twaalf jaar actief betrokken waren bij het verzet tegen de misstanden en excessen van de nazi’s.

Als men kijkt naar de totale mobilisatie ter ondersteuning van het naziregime die zich in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog voordeed, wordt het absolute gebrek aan waarde van Clay’s stelling glashelder.

De meeste Duitsers namen actief deel aan de mechanismen die het naziregime gebruikte om terreur te zaaien op een continent.

De anderen waren op zijn best passieve waarnemers.

Maar er waren heel weinig actieve tegenstanders – de zogenaamde “goede Duitser” was zo zeldzaam dat hij vrijwel was uitgestorven.

Ja, 2/3 van de Duitse bevolking stemde in 1933 niet op Adolf Hitler. Maar ze steunden of tolereerden zijn opkomst naar de macht, en omarmden de excessen die daarmee gepaard gingen. En ze zwegen over zijn misdaden, vooral tegen Joden, Polen, Russen, zigeuners, kortom tegen iedereen die volgens Hitlers definitie van Arische raszuiverheid als “onmenselijk” werd beschouwd.

Daniel Goldhagen, de auteur van Hitler’s Willing Executioners, stelt dat de reden voor deze nationale karakterfout was gelegen in de mate waarin iets wat Goldhagen “eliminationist antisemitisme” noemde, doordrong in de collectieve psyche van het Duitse volk – simpel gezegd waren zij door eeuwenlang maatschappelijk gedrag voorgeprogrammeerd om niet alleen Joden en andere sub-menselijke rassen de schuld te geven van al hun maatschappelijke kwalen, maar ook de fysieke uitroeiing van deze ongewenste menselijke parasieten te omarmen als de voorkeursoplossing.

Inzicht in Goldhagen is essentieel om het huidige gedrag van het Oekraïense volk te begrijpen.

Om te beginnen is Oekraïne als natie een kunstmatige constructie. Iedereen die kijkt naar het in elkaar geflanste Oekraïne dat ontstond na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, beseft dit. West-Oekraïne (de bakermat van het moderne Oekraïense nationalisme) en Oost-Oekraïne (gedomineerd door etnische Russen wier loyaliteiten en sympathieën eerder in Moskou dan in Kiev liggen) zijn inherent onverenigbare entiteiten. De Kievse rompstaat die deze twee uitersten scheidt, dient meer als een bron van nationaal disfunctioneren dan van nationale eenheid, een realiteit die tot uiting komt in de mate van corruptie die het lichaam van deze zogenaamde Oekraïense “natie” doordringt.

Het moderne Oekraïne is letterlijk en figuurlijk de zieke man van Europa, een natie waarvan de industrie en de landbouw een nationaal inkomen genereren dat de zakken en de bankrekeningen vult van de corrupte oligarchenklasse en de door hen uitgekozen politici die Oekraïne domineren, terwijl het Oekraïense volk spartelt in een eeuwige derderangsstatus, terwijl het de nationale infrastructuur voor zijn ogen ziet afbrokkelen.

Oekraïne is een belangrijke bron van illegale mensen- en wapenhandel, internationale witwaspraktijken en andere economische activiteiten onder de toonbank die kenmerkend zijn voor samenlevingen die geen enkele basis hebben in de normatieve invloed van een natie die wordt geregeerd door concepten die zijn gebaseerd op de notie van de rechtsstaat. Voor zover men kan zeggen dat de Europese en internationale gemeenschap Oekraïne of het Oekraïense volk “sympathiek vindt”, moet men eerst de definitie van “sympathiek” aanpassen aan de relatie die men zou kunnen hebben met een goedkope prostituee of een drugsdealer op de hoek.

De Oekraïners lijken namelijk niet “min of meer op ons” (een argument dat Catrine Clay gebruikt voor het Duitse volk ten tijde van Adolf Hitler). Evenmin benadert hun gevoeligheid “die van ons” (nog een intellectuele verzachting van maatschappelijke pathologie die Clay gebruikt om de rol en verantwoordelijkheid van het Duitse volk voor de misdaden van nazi-Duitsland te ontkennen).

“Ik weet niet wat Scott verwachtte dat het volk van Oekraïne zou doen,” klaagt Kevin Michelizzi in zijn artikel, een reactie op mijn kritiek op de misdadige passiviteit van het Oekraïense volk tegenover de misdaden begaan door en namens hun leiders.

Met alle respect voor Kevin, het gaat er niet om wat ik van het volk van Oekraïne verwacht, maar om de norm die het volk van Oekraïne zelf stelt, dat is de kern van deze discussie. We weten dat een aanzienlijk deel van het Oekraïense volk in gewelddadig verzet is gekomen tegen de illegale staatsgreep waarbij de grondwettelijk verkozen regering van de voormalige president Victor Janoekovitsj werd afgezet en vervangen door personen die door de regering van de Verenigde Staten waren uitgekozen en die de verfoeilijke ideologie van Stepan Bandera in de hoofdstroom van de Oekraïense sociale en politieke realiteit hadden geïntroduceerd.

De bevolking van Oost-Oekraïne zei “nee” tegen deze ongrondwettelijke toe-eigening van de politieke macht. De bevolking van Oost-Oekraïne nam de wapens op om terug te vechten tegen de haatdragende ideologie van de Bandera’s die de onwettige regering van Oekraïne na Janoekovitsj domineerden.

Het gaat er niet om wat Scott Ritter, of wie dan ook, het volk van Oekraïne wil laten doen, maar wat het weldenkende volk van Oekraïne al heeft gedaan – hun leven en levensonderhoud op het spel zetten om hun vrijheid te verdedigen tegenover een door het buitenland gesteunde bende van blanke supremacistische neonazi’s die het begrip “Oekraïner” hebben geperverteerd met hun verfoeilijke ideologie.

Een van de problemen bij het proberen karakteriseren van het “Oekraïense volk” is dat dit concept geen singulariteit is, maar eerder een amalgaam van drie collectieven, elk met hun eigen inherente kenmerken.

Er is het Oekraïne zoals gedefinieerd door Stepan Bandera en zijn volgelingen, dat in het westen van het land is geconcentreerd. De ideologie die ten grondslag lag aan Bandera’s visie op Oekraïens nationalisme wordt het best beschreven in zijn eigen woorden, uitgesproken tijdens zijn proces voor moord in 1934 in Lvov (destijds deel van Polen). “Ons idee,” zei Bandera, “is in onze ogen zo groots, dat wanneer we het hebben over de verwezenlijking ervan, niet één individu, noch honderden, maar miljoenen slachtoffers moeten worden opgeofferd om het te realiseren.”

Miljoenen slachtoffers.

Eind jaren dertig en begin jaren veertig werd de beweging van Bandera gedeeltelijk gefinancierd door nazi-Duitsland. Zij nam gemakkelijk de principes en symbolen over van het fascisme dat Hitlers persoonlijkheidscultus bepaalde. In april 1941 onderschreef het congres van Oekraïense nationalisten, bijeen in Krakau, volledig het principe van “één natie, één partij, één leider” en nam de zwartrode vlag (die staat voor aarde en bloed) aan als symbool van hun beweging.

Het opgeheven arm fascistische saluut, vergezeld van de zin “Slava Ukraina” (Eer aan Oekraïne), werd de groet en later de oorlogskreet van de Banderistische misdadigers die, toen Duitsland in juni 1941 de Sovjet-Unie binnenviel, hun nazi-meesters volgden tot in Sovjet-Oekraïne. Daar pleegden de Banderisten in de loop van de volgende vier jaar de meest gruwelijke misdaden tegen de mensheid in dienst van hun perverse visie op Oekraïens nationalisme, waarbij tienduizenden Joden en honderdduizenden Polen en Russen werden afgeslacht. Hun handelsmerk was het omsingelen van een dorp, de bevolking onder bedreiging van een wapen in een kerk of schuur dwingen en dan het gebouw in brand steken, terwijl ze juichten terwijl de bewoners schreeuwden van de pijn voordat ze omkwamen. Er klonk geroep van “Slava Ukraina” terwijl de slachtoffers brandend uit het gebouw renden, om vervolgens te worden neergeschoten door de Banderistische misdadigers.

Houd dat in gedachten de volgende keer dat u een Amerikaanse voorzitter van het Huis of een Canadese vice-premier “Slava Ukraina” hoort roepen in hun respectieve wetgevende gebouwen.

De Bandera-beweging leeft en bloeit vandaag de dag in Oekraïne, waar zij sinds de Maidan-coup van 2014 is ingeburgerd in de Oekraïense samenleving en politiek. De Oekraïense president, Volodymyr Zelensky, excuseert Bandera als een “Oekraïense nationalist”; terwijl de opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, generaal Valerii Zaluzhnyi, trots een foto neemt met een portret van Bandera op de achtergrond. Het Oekraïense parlement heeft Bandera verheven tot nationale held in Oekraïne, er zijn straten genoemd ter ere van Bandera en standbeelden opgericht ter nagedachtenis aan hem.

De Oekraïense binnenlandse veiligheid en strijdkrachten zijn overgenomen door Banderisten – opnieuw worden de dorpen en velden van Oekraïne bezoedeld door het geschreeuw van “Slava Ukraina” als de neonazistische schurken die de nationalistische bataljons bevolken (Azov, Aidar, Safari, Kraken, en anderen) en het reguliere Oekraïense leger (een recente klas Oekraïense parachutisten zong tijdens hun diploma-uitreiking liederen waarin Bandera werd geprezen) op jacht gaan naar en het vermoorden van Russische burgers en krijgsgevangenen, met totale minachting voor het oorlogsrecht.

De bevolking van West-Oekraïne is niet meer te redden, hun schuld aan de bevordering, ondersteuning en uitvoering van de gruwelijke ideologie van Stepan Bandera staat buiten kijf.

Zij zijn zonder enige twijfel “slechte Oekraïners”. De ergste. Kwaadaardig. Verachtelijk.

De onderliggende ideologie van Bandera die hun zieke visie op nationale identiteit doorkruist, moet volledig worden uitgeroeid, samen met iedereen die weigert deze ideologie te verloochenen.

Maar hoe zit het met de “andere” Oekraïners? U weet wel, de “goede”, om Caterine Clay (en bij uitbreiding Kevin Michelizzi) te citeren. Zeker, ik gebruik een te brede kwast – niet elke Oekraïner kan worden afgeschilderd met het etiket “slecht”.

Op enkele uitzonderingen na wel.

Daniel Goldhagen ontkrachtte het idee dat er een statistisch significante populatie van “goede Duitsers” zou zijn door de systematische conditionering van het Duitse volk via hun cultuur, godsdienst en opvoeding om wat hij noemde “eliminationist antisemitisme” te onderschrijven.

Dezelfde trend bestaat in Oekraïne met betrekking tot Rusland. Ik noem het “eliminationist russofobie”.

Van jongs af aan heeft het Oekraïense nationalisme het idee van de culturele en raciale inferioriteit van het Russische volk uitgedragen.

Oekraïners noemen de Russen vrolijk “Orks” (een Tolkien-verwijzing naar een verdorven ras van intellectueel en fysiek inferieure wezens).

Zij juichen als deze “Orks” met plasticfolie aan palen worden vastgebonden, vaak met hun broek naar beneden getrokken, om te worden blootgesteld aan de elementen en de toorn van een wraakzuchtige bevolking, die deze hulpeloze mensen openlijk bespot en fysiek mishandelt.

Zij zwijgen als de neonazistische schurken van de nationalistische formaties zogenaamde “zuiveringsoperaties” uitvoeren, waarbij Russen worden gearresteerd en bij duizenden worden geëxecuteerd.

Ze zwijgen terwijl Oekraïense soldaten Russische krijgsgevangenen voor de camera neerschieten, in flagrante schending van het oorlogsrecht.

Het gejuich en het zwijgen zijn een bijproduct van hetzelfde verschijnsel: “eliminationist russofobie”, de haat tegen alles wat met Rusland te maken heeft, zodanig dat het systematisch vermoorden van het Russische volk wordt beschouwd als een haalbaar middel om het probleem uit te roeien.

Oekraïne normaliseert op dit moment de culturele genocide op alles wat Russisch is: taal, cultuur, religie en geschiedenis. Als je eenmaal de eliminatie van een cultuur en etnische identiteit mainstream hebt, is de overgang naar de fysieke eliminatie van een volk geen probleem.

Eliminationist russofobie.

Het is echt, het wordt voortdurend uitgevoerd als het officiële beleid van de Oekraïense regering, en wordt mogelijk gemaakt door de ziekelijke onverschilligheid of actieve deelname van die Oekraïners die zich niet identificeren als westerse Oekraïense nationalisten, die misschien niet openlijk de verfoeilijke ideologie van Stepan Bandera aanhangen, maar die niettemin de kaping van de Oekraïense natie door de Banderisten mogelijk maken.

Net zoals de “goede Duitsers” deden met betrekking tot Adolf Hitler en zijn nazi-ideologie.

Er zijn maar weinig “goede Oekraïners”. De overgrote meerderheid van de Oekraïners is ofwel rechtstreeks betrokken bij de onuitsprekelijke misdaden die worden gepleegd ten behoeve van het moderne Oekraïense nationalisme dat door Stepan Bandera wordt aangestuurd, ofwel zijn zij faciliteerders die pathologisch onverschillig staan tegenover deze misdaden.

De deelnemers moeten het lot ondergaan van hun voorgangers die, na berecht te zijn voor hun misdaden in Kiev in januari 1946, aan de nek werden opgehangen tot ze dood waren in een massa-executie voor een massale menigte van hun slachtoffers.

De bemiddelaars zouden voor hun zonden moeten boeten door de dwangarbeid te leveren die nodig is om de slachtoffers van de Oekraïense nationalisten op te graven, en de schade te herstellen die Oekraïne heeft opgelopen door een oorlog die niet door Rusland, maar door de Oekraïense nationalisten en hun westerse bondgenoten is veroorzaakt.

Ooit was er een groot aantal “goede Oekraïners”. Dit zijn de mensen in Oost-Oekraïne die opstonden en zich krachtig verdedigden tegen de moorddadige aanval van de Banderisten en hun laffe Oekraïense medestanders.

Deze “goede Oekraïners” bestaan echter grotendeels niet meer.

Dankzij de annexatie van Kherson, Zaporizhia, Donetsk en Lugansk zijn de meesten Russisch geworden.

En als de oorlog op de huidige weg voortgaat, bestaat er misschien een kans dat de resterende “goede Oekraïners” – de etnische Russen die in Odessa, Nikolajev, Dnipropetrovsk, Charkov en Sumy wonen – ook Russisch worden.

Dat zou voor hen een redding zijn, want er is niets dat hen verbindt met het giftige regime dat nu in Kiev regeert, of met de giftige bevolking van Oekraïne.

Ik herhaal mijn oorspronkelijke verklaring: er is niets aardigs aan de mensen in Oekraïne.

Het zijn ofwel overtuigde aanhangers van de verfoeilijke ideologie van Stepan Bandera, en als zodanig verdienen ze welk lot hen ook beschoren is, ofwel ziekelijk onverschillige lafaards die de gruwelijke misdaden van de Bandera’s in de hand hebben gewerkt.

De meeste “goede Oekraïners” zijn verdwenen.

Zij zijn nu Russisch, en als zodanig deel van Moeder Rusland.

En gerechtigheid zal hun deel zijn.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Oekraïne: De door het Westen verzwegen dagelijkse en beestachtige terreur, waaronder massamoord op Russen die in Oekraïne wonen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: