Amerika’s heersende klasse komt gevaarlijk dicht in de buurt van het kapseizen van het systeem, schrijft Hunter Wallace op Occidental Dissent.
NO Child should be subjected to this. Children need to know how to respect others & be respected. If you bow down your child will be forced to their knees!
Americans need to STAND THE FUK UP for the sake of your children! pic.twitter.com/xLDHx0RQWl
— Marina Finnagan (@FinnaganMarina) June 21, 2020
??? Race riots continue in the USA #riots2020 #riot2020 #america #미국 #美国 pic.twitter.com/jzgOTA2Yxr
— HALLYU WEBSITE (@HallyuWebsite) June 21, 2020
This seems to be the new normal. When will someone from the media or politics have the balls to speak up about this?
— Jimmy Salford (@1Fubar) June 20, 2020
Aeon:
Evenzo namen de Amerikaanse elites het soepel functioneren van het politiek-economische systeem voor lief. Het enige probleem, zoals ze het zagen, was dat ze niet voldoende werden gecompenseerd voor hun inspanningen. De gevoelens van ontevredenheid liepen hoog op tijdens de Bear Market van 1973-82, toen het rendement van het kapitaal een flinke klap kreeg. De hoge inflatie van dat decennium vrat in hun geërfde rijkdom. Een fortuin van 2 miljard dollar in 1982 was een derde kleiner, uitgedrukt in voor inflatie gecorrigeerde dollars, dan 1 miljard dollar in 1962, en slechts een zesde van 1 miljard dollar in 1912. Al deze factoren droegen bij aan de ommekeer van de late jaren zeventig.
Het is geen toeval dat het leven van het communisme (van de Oktoberrevolutie in Rusland in 1917 tot de val van de Berlijnse Muur in 1989) bijna perfect samenvalt met het tijdperk van de Great Compression. De Rode Angsten van eerst 1919-21 en daarna 1947-57 suggereren dat de Amerikaanse elites de Sovjet-dreiging vrij serieus namen. Meer in het algemeen bevorderde de Sovjet-Unie, vooral in haar beginjaren, op agressieve wijze een ideologie die een grote bedreiging vormde voor het politiek-economische systeem dat door de Amerikaanse elites werd gesteund. Hervormingen die zorgden voor een rechtvaardige verdeling van de vruchten van de economische groei bleken een zeer effectief tegenwicht te vormen tegen de verleiding van het bolsjewisme.
Toen het communisme ineenstortte, werd de betekenis ervan echter ernstig verkeerd geïnterpreteerd. Het is waar dat de Sovjeteconomie niet kon concurreren met een systeem dat gebaseerd was op vrije markten plus beleid en normen die gelijkheid bevorderden. Toch werd de val van de Sovjet-Unie geïnterpreteerd als een rechtvaardiging van de vrije markten, punt. De triomfantelijke, onstuimige sfeer van de jaren negentig was zeer bevorderlijk voor de verspreiding van het Ayn Randisme en andere individualistische ideologieën. Het ongeschreven sociale contract dat tijdens de New Deal was ontstaan en de uitdagingen van de Tweede Wereldoorlog trotseerde, was uit het geheugen verdwenen. …”
Toenemende ongelijkheid leidt niet alleen tot de groei van top fortuinen, maar leidt ook tot grotere aantallen welvaartshouders. De “1 procent” wordt “2 procent.” Of zelfs meer. Er zijn veel meer miljonairs, multimiljonairs en miljardairs in vergelijking met 30 jaar geleden, als percentage van de bevolking. Laten we de huishoudens met een waarde van 10 miljoen dollar of meer (in 1995) nemen. Volgens het onderzoek van de econoom Edward Wolff is het aantal Amerikaanse huishoudens met een waarde van minstens 10 miljoen dollar tussen 1983 en 2010 van 66.000 tot 350.000 gestegen. Rijke Amerikanen zijn over het algemeen politiek actiever dan de rest van de bevolking. Ze steunen kandidaten die hun opvattingen en waarden delen; soms gaan ze zelf voor het politieke ambt. Toch is het aanbod van politieke ambten plat gebleven (er zijn nog steeds 100 senatoren en 435 vertegenwoordigers – dezelfde aantallen als in 1970). In technische termen staat een dergelijke situatie bekend als “elitaire overproductie”…
Elitaire overproductie leidt over het algemeen tot meer intra-elitaire concurrentie die de geest van samenwerking geleidelijk aan ondermijnt, wat gevolgd wordt door ideologische polarisatie en versnippering van de politieke klasse. Dit gebeurt omdat hoe meer kanshebbers er zijn, hoe meer ze aan de verliezende kant terechtkomen. Een grote klasse van ontevreden elite-wannabes, vaak goed opgeleid en zeer capabel, is de toegang tot eliteposities ontzegd. Beschouw het antebellum van de VS…
In maart was Mines een van de vele nationale veiligheidsdeskundigen die het buitenlands beleid vroeg om de risico’s van een tweede burgeroorlog met percentages te evalueren. Mines concludeerde dat de Verenigde Staten de komende tien tot vijftien jaar een kans van zestig procent hebben op een burgeroorlog. De voorspellingen van andere deskundigen varieerden van vijf tot vijfennegentig procent. De ontnuchterende consensus was vijfendertig procent. En dat was vijf maanden voor Charlottesville. …
We hebben te veel rijke mensen.
Dit overschot aan verveelde, arrogante, ontevreden rijke mensen die de zaken te ver en te snel opdrijven, zijn de belangrijkste oorzaak van revoluties, burgeroorlogen en de ineenstorting van de staat. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe gevaarlijk dit is in een tondeldoos als de moderne multiculturele, multiraciale Verenigde Staten met zijn enorme klasse-, etnische, religieuze en ideologische verdeeldheid. Een gerevitaliseerde visie op burgerlijk nationalisme zal Humpty Dumpty niet bij elkaar houden als het in vlammen opgaat.
34% van de Amerikanen denkt dat een tweede burgeroorlog ‘waarschijnlijk’ is
