Een uitnodiging om aan de verliezerstafel te zitten

Ze ontmoetten elkaar in Parijs, alsof het 1946 was. Er werd een glas champagne besteld, een klassieke methode. De tafel was dicht bij elkaar gedekt om de indruk te wekken dat ze oude vrienden waren die elkaar ontmoetten voor een praatje, of zoals we tegenwoordig zouden zeggen, een “kort gesprek.” In het midden begint Ursula, in al haar Mephistopheliaanse pracht en praal, de bijeenkomst. De sfeer is die van een oorlog aan de poorten, het is niet duidelijk of het een inval- of uitvaloorlog is, en de discussie moet leiden tot een vredesakkoord… oh nee, de discussie gaat over hoe oorlog te voeren, wie als eerste te sturen en hoeveel van het Europese volk op te offeren.

Het lijkt het begin van een thriller, misschien een splatter movie, maar in plaats daarvan is het het begin – of misschien wel de epiloog – van een internationaal scenario waarin Europa wordt behandeld als een prostituee. Een Europa dat ervoor gekozen heeft zich in deze toestand te bevinden, nadat het geweigerd heeft zich te herstellen van de nederlaag van de Tweede Wereldoorlog die het onder controle van het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten had geplaatst, en dat een schadelijk beleid heeft gevoerd dat de Europese bevolking heeft uitgehongerd, schrijft Lorenzo Maria Pacini.

De grootste vijand van Europa is de Europese Unie. Het grote bedrog van het Verdrag van Maastricht, dat al leek op een uitnodiging voor een etentje met de duivel en dat zo ver is gegaan dat het een incestueus huwelijk van politieke verschrikking is geworden.

De top tussen Europese landen in Parijs om de oorlog in Oekraïne te bespreken, is alleen maar weer eens een teken van de inmiddels duidelijke dood van de Europese Unie, die veel weg heeft van een zombie die nog wel loopt, maar het leven allang heeft opgegeven.

Je zou terecht kunnen stellen dat het einde van het conflict in Oekraïne het einde betekent van de Europese Unie. Het Rusland van Vladimir Poetin en de Verenigde Staten van Donald Trump, de blonde man die de wereld op zijn grondvesten doet schudden, hebben al besloten dat er een einde moet komen aan de oorlog en hebben de Europese Unie volledig uitgesloten van de onderhandelingen. De EU wordt behandeld als een ondergeschikte zonder waardigheid, en terecht, want ze heeft vanaf het begin de rol van dienaar aangenomen. Samen met Zelensky’s Oekraïne, een NAVO- marionet, een product van Washington, zo niet van Hollywood, vertegenwoordigt het de echte nederlaag van het conflict. Niet alleen omdat het vernederd en genegeerd werd in de vredesonderhandelingen, maar ook omdat het zich nu in een zwakkere positie bevindt dan voor de oorlog uitbrak.

De overwinning van Washington kan ook hierin worden gezien: de Europese Unie staat nu nog meer onder controle van de Verenigde Staten, nadat ze haar banden met China en Rusland heeft verbroken en volledig afhankelijk is geworden van Washington. De oorlog in Oekraïne was niet alleen een conflict tussen de dollarbeschaving en Rusland, dat ervan beschuldigd werd zich niet te onderwerpen aan haar heerschappij: het was ook een oorlog die Washington voerde tegen de Europese Unie, om haar te straffen voor haar eerdere toenaderingen tot Moskou en Peking, en haar nog meer ondergeschikt te maken aan haar hegemonie. Denk maar aan de gaskwestie: Europa kocht gas van Rusland tegen een lage prijs, maar moet het nu van de Verenigde Staten kopen tegen een exorbitante prijs. Het is allemaal heel duidelijk. En we kunnen niet voorbijgaan aan de diepe crisis in Duitsland, ooit gevierd als de locomotief van Europa.

Vandaag beleeft Duitsland een recessie die met name de autosector treft, een van de pijlers van de economie. Wat zou er gebeuren als Duitsland instort? Het is niet moeilijk voor te stellen: het hele systeem van de Europese Unie, gebouwd op een technocratisch model, dreigt in te storten als een kaartenhuis, een lege tempel die het financieel kapitaal viert en de arbeiders en de middenklasse dagelijks vernedert.

Als de Europese Unie moet vallen, laat haar lot dan in vervulling gaan. De vraag is of het Europese volk klaar is om het gewicht te dragen van een mammoet lijk dat niet alleen de economie, maar ook de identiteit van wat “Europa” wordt genoemd, titanisch heeft verslonden.

Ondertussen heeft in Parijs de gala-avond plaatsgevonden, waarbij de tafel met verliezers die zich nu haasten om om de beurt wat kleingeld van de winnaars af te pakken, op camera is vastgelegd. De muziek is afgelopen, de tango is afgelopen. Komt er nog een dans of is het tijd om afscheid te nemen?

Ondertussen, in Riyad…

Ondertussen zitten de VS en Rusland aan tafel voor de voorbereidende fase van de vredesbesprekingen (ze worden al zo genoemd, ook al is het niet duidelijk over welke vrede de pers het heeft). De bijeenkomst in Saoedi-Arabië, die het begin markeert van een reeks dialogen, kan niet worden beschouwd als een echt vredesakkoord voor Oekraïne. In plaats daarvan lijkt het meer op een poging om opnieuw een betrouwbaar communicatiekanaal tussen de twee partijen tot stand te brengen, d.w.z. de basis om op de een of andere manier een relatie op te bouwen tussen twee machten die elkaar indirect, en zelfs vrij intens, hebben bestreden.

Om deze reden zijn Oekraïners en zelfs Europeanen buitengesloten, waarbij Europa op het wereldtoneel een marginale positie blijft innemen.

Omdat een vreedzame oplossing voor Oekraïne niet in het verschiet ligt, overwegen de Verenigde Staten het land aan zijn lot over te laten, een mogelijkheid die mogelijk is geopperd door Trump, die heeft gezinspeeld op de mogelijkheid dat Oekraïne in de toekomst deel gaat uitmaken van Rusland. Dit betekent niet dat de huidige regering niet langer geïnteresseerd is in de situatie ter plaatse, maar het heeft waarschijnlijk te maken met economische belangen: Oekraïne uitbuiten om de investeringen die de VS hebben gedaan terug te verdienen. Als de Oekraïners niet bereid zijn om toe te geven, kan het alternatief of de dreiging zijn om het aan de Russen over te laten.

Ik heb de indruk dat het lopende conflict niet het echte doel van de onderhandelingen is (eerder een voorwendsel) en dat een snelle oplossing van de kwestie geen prioriteit is voor de Amerikaanse regering. Misschien slagen ze erin, maar zo niet, dan zullen ze proberen het in de media te minimaliseren, waardoor de kwestie van de radar verdwijnt. De EU daarentegen, die optreedt als vertegenwoordiger van traditionele democraten en globalisten, zal proberen de kwestie levend te houden, in ieder geval totdat de nieuwe golf van populistische/soevereinistische regeringen (om een term te gebruiken) in sommige Europese hoofdsteden voet aan de grond heeft gekregen.

De regering-Trump daarentegen zal proberen om de oorlogsonderhandelingen te gebruiken als hefboom om concessies te krijgen over andere grotere kwesties (zoals Groenland of het isolement van Moskou ten opzichte van Peking?), samen met een versoepeling van de sancties. De Russen lijken niet bereid om gemakkelijk toe te geven, noch om de verschillende “mislukkingen” van de Minsk akkoorden te vergeten, dus de situatie blijft open, met toekomstige gesprekken die misschien niet tot een algemene oplossing leiden. Dit zijn experimenten aan beide kanten.

Wat de oorlog in Oekraïne betreft, denk ik niet dat iemand een snel einde verwacht en misschien hopen zelfs de Amerikanen dat de vermindering van de hulp en de verslechtering van de situatie ter plaatse Kiev ertoe zal aanzetten om zijn standpunt te herzien.

Oekraïne is al lid van de NAVO, anders zou de oorlog niet plaatsvinden. Het probleem is dat het eruit moet. Hieruit volgt dat wanneer Trump zegt dat Oekraïne geen lid zal worden van de NAVO, hij bedoelt dat Oekraïne gedemilitariseerd zal worden omdat Oekraïne, zonder NAVO, geen wapens heeft.

Ontstaat er een nieuw model?

De belangrijkste kwestie die in Saoedi-Arabië naar voren zou moeten komen, is de confrontatie tussen twee wereldleiders, vertegenwoordigers van grote kernmachten. Geen eenvoudige ontmoeting, maar een keerpunt – hypothetisch althans – voor het lot van een deel van de wereld.

Trump sleept het hele Westen achter zich aan, of hij dat nu leuk vindt of niet, dus er staat veel op het spel.

In de Verenigde Staten heeft onlangs een diepgaande ideologische transformatie plaatsgevonden, waarvan het belang moeilijk te onderschatten is. Trump en zijn groep, zijn aanhangers, hebben een andere visie op het lot van de mensheid, van het Westen, van het Oosten, van partners en tegenstanders, dan vorige regeringen. Het verrassende is hoe een paar woorden van hofmakerij richting Rusland, richting Russische waarden, richting multipolarisme, genoeg zijn om de Verenigde Staten vrij te pleiten van tientallen jaren bloed en doodzonden.

Als het waar is dat een politieke kans moet worden benut, is het net zo waar dat de Amerikanen de Russen al eens voor de gek hebben gehouden door zich voor te doen als respectvolle vrienden die de hele wereld ten goede wilden veranderen. De les moet duidelijk zijn.

Trump is zeker niet uit hetzelfde hout gesneden als eerdere Amerikaanse leiders. Hij behoort niet tot hetzelfde soort globalisme, maar tot een versie ervan die is aangepast aan de cypherpunkstijl. Het vermommingsmasker is kunstig gemaakt. Hij – maar meer nog de MAGA-beweging die achter hem staat – vertegenwoordigt een andere ideologie dan de vorige. Tijdens zijn eerste termijn was hij niet in staat om zijn agenda door te drukken; nu is hij echter voorbereid en heeft hij gelijkgestemden aan zijn zijde, een samenhangend en ideologisch afgestemd team, dat in slechts drie weken sinds zijn terugkeer in het Witte Huis veel snelle en effectieve veranderingen heeft doorgevoerd.

Poetin en Trump moeten elkaar juist op dit punt confronteren. Zal Trump de oorlog met Rusland voortzetten of zal hij proberen het conflict te beëindigen? Wat is zijn visie op Europa, China, het Midden-Oosten, Zuidoost-Azië, Afrika en Latijns-Amerika? Dit alles is cruciaal, voor Rusland, voor Europa maar ook voor de rest van de wereld die toekijkt.

Het is in deze context dat Rusland vooruitgang kan boeken door punten van overeenkomst te vinden of juist conflicten en misverstanden te benadrukken. Pas als de vertegenwoordigers van deze twee grootmachten de richtlijnen van de wereldorde hebben gedefinieerd en verduidelijkt, kunnen we beginnen te praten over Oekraïne, Europa en de rest.

Het ontbreekt nog steeds aan volledige eerlijkheid over wat de werkelijke bedoelingen zijn. Het is een zeer delicaat moment, met het risico op succes of catastrofe.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Zelensky’s Europese leger: in de wieg gesmoord

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: