
Het recente nieuwsbericht dat het imploderende Groot-Brittannië en romp-Oekraïne een honderdjarige alliantie hebben gesloten, heeft wat broodnodige humor gebracht in de anders ondraaglijk sombere politieke situatie in de wereld.
De absurde lengte van het pact dat door Starmer en Zelensky is ondertekend, illustreert het complete gebrek aan realisme dat al enige tijd het gedrag van beide krankzinnige kanselarijen beheerst, zowel in Londen als in Kiev. Geen van beide contracterende partijen heeft redelijke vooruitzichten om over een eeuw nog te bestaan, tegen de tijd dat de termijn van de zojuist gesloten honderdjarige alliantie verstrijkt, schrijft Stephen Karganovic.
Er zijn ook geen redenen om aan te nemen dat hun opvolgers, als die er al zijn, er belang bij zullen hebben om deze doodgeboren en volslagen absurde alliantie in stand te houden zodra beide contracterende partijen van het wereldtoneel zijn verdwenen.
Hoewel deze prognose op het eerste gezicht hard overkomt, is deze volledig in overeenstemming met de waarneembare feiten. De disfunctionaliteit op vele niveaus van Groot-Brittannië, of het Verenigd Koninkrijk, het maakt nauwelijks uit hoe je het wilt noemen, wordt snel duidelijk voor iedereen die ogen heeft om het te zien. Van boven naar beneden is het een land dat uit zijn voegen valt. Aan de top heeft het Koninklijk Huis in één generatie tijd zijn glans verloren. Door het onverantwoordelijke en onbetamelijke gedrag van zijn leden is het niet langer in staat om zijn traditionele symbolische en bemiddelende taken uit te voeren. Precies zoals William Butler Yeats voorspelde: “Dingen vallen uit elkaar; het centrum kan het niet houden.”
Ook de politieke en sociale instellingen van Groot-Brittannië zijn er niet veel beter aan toe. In het hedendaagse Groot-Brittannië is de meritocratie die nog maar één of twee generaties geleden de regeringselite en het ambtenarenapparaat kenmerkte, een hersenschim uit het verleden. De hoogste ambten in het land worden nu bezet door hansworsten en onbekwamen, goed verpersoonlijkt door Boris Johnson en Liz Truss, en door een hele reeks andere zielige ambtenaren die zo uit de cast van de politieke satire serie “Yes Minister” lijken te komen. De gevestigde kerk, ooit een morele pijler van de samenleving, is nu verstrikt in doctrinaire verwarring, ontaarding en irrelevantie. Het bevolkingsvervangingsproject waartegen Enoch Powell, verguisd door nincompoops maar gerechtvaardigd door latere ontwikkelingen, met groot persoonlijk risico zijn landgenoten waarschuwde, is nu een volwaardige realiteit die de levensvatbaarheid van Groot-Brittannië en de samenhang van de Britse samenleving kritisch ondermijnt. Groot-Brittannië was ooit een mondiale industriële grootmacht, maar produceert nu nauwelijks nog iets dat iemand wenst of dat van superieure kwaliteit is (met uitzondering van Rolls Royce motoren, zoals Andrey Martyanov onvermoeibaar opmerkt), terwijl zijn leger aan flarden ligt en zijn hele leger te klein is om zelfs maar een voetbalstadion van gemiddelde grootte te vullen.
Het is echter dat Groot-Brittannië, een land waarvan velen betwijfelen of het in herkenbare vorm het jaar 2050 zal halen, dat zojuist een honderdjarige alliantie heeft getekend met Oekraïne, een uitgeholde entiteit waarvan velen sceptisch zijn of het het einde van dit jaar, 2025, zal halen.
Wat de vooruitzichten van Oekraïne betreft, is het onnodig om hier gedetailleerd op in te gaan, want dit onderwerp is uitgebreid en met grote deskundigheid behandeld door serieuze politieke commentatoren. Het volstaat te zeggen dat sinds de mislukking van het plan om Oekraïne als stormram tegen Rusland te gebruiken duidelijk werd, de meest fervente aanhangers en gulle financiers van het regime in Kiev nu de steunpilaren onder het regime weghalen. De oorlog die zij cynisch hebben geïnitieerd en bereid waren te financieren “tot de laatste Oekraïner” heeft na drie jaar minstens een miljoen Oekraïense levens gekost en miljoenen vluchtelingen over de buurlanden verspreid, waardoor de menselijke en materiële hulpbronnen van Oekraïne enorm zijn uitgeput en de levensvatbaarheid van het land zelfs op de korte termijn volledig twijfelachtig is geworden.
Studenten internationale betrekkingen zijn zich er ongetwijfeld van bewust dat het sluiten van een alliantieverdrag voor de duur van honderd jaar zelfs in stabielere historische perioden een vrij uitzonderlijke praktijk zou zijn geweest. Een voorbeeld van zo’n zelfverzekerde diplomatieke planning in de verre toekomst komt niet snel in me op. Groot-Brittannië, of Engeland in die tijd, tekende in 1386 een alliantieverdrag met Portugal dat nog steeds van kracht is. Dat verdrag kan worden beschouwd als het langst bestaande bondgenootschap tussen twee staten. Het verdrag geeft echter geen periode aan waarin het naar verwachting van kracht zal blijven. Door de eeuwen heen heeft het standgehouden door inertie, niet door opzet, voornamelijk omdat de imperiale ambities en belangen van de ondertekenaars voor het grootste deel toevallig samenvielen. Zowel Engeland als Portugal waren in die periode opkomende machten waarvan de levensvatbaarheid op de lange termijn nooit in twijfel werd getrokken. De belangrijkste bepalingen van het verdrag weerspiegelen duidelijk de status van de partijen als serieuze spelers in de internationale betrekkingen:
“Het is hartelijk overeengekomen dat als, in de komende tijd, een van de koningen of zijn erfgenaam de steun van de ander nodig heeft, of zijn hulp, en om deze hulp te krijgen van toepassing is op zijn bondgenoot op wettige wijze, de bondgenoot gebonden is om hulp en steun te geven aan de ander, voor zover hij in staat is (zonder bedrog, fraude of voorwendsels) in de mate die nodig is door het gevaar voor de rijken, landen, domeinen en onderdanen van zijn bondgenoot; en hij zal stevig gebonden zijn door deze huidige allianties om dit te doen.”
Welke hulp en bijstand kan het zielige hedendaagse Groot-Brittannië, waarvan de legendarische marine niet in staat is om het op te nemen tegen Houthi’s in de Rode Zee, bieden aan het gehavende Oekraïne dat op zijn laatste benen loopt? En omgekeerd, welke hulp kan het imploderende Oekraïne mogelijk bieden aan het op sterven na dode Groot-Brittannië?
Dit komische verdrag dat is gesloten tussen twee kreupelen, die allebei voor hun overleven alle mogelijke hulp hard nodig hebben, maar die niet in staat zijn om iemand anders te helpen, en zeker elkaar niet, weerspiegelt helaas het verval van realistisch en verantwoordelijk staatsmanschap in de hedendaagse wereld. Dit verdrag zal waarschijnlijk nog van kracht zijn lang nadat beide partijen roemloos in het stof hebben gebeten.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Los van de enkel symbolische waarde van dit verdrag door deze twee komedianten.
Mag Zelensky wel dergelijke verdragen afsluiten.
Hij heeft de verkiezingen opgeschort.
wat is de waarde van akkoorden, verdragen, allianties, grondwetswijzigingen … die door een fascistische staatsgreep-junta zijn afgesloten?
Twee verloren gelopen knuppels, nemen beslissingen voor honderd jaar…….. voor landen die over een paar jaar niet meer bestaan in de huidige context.
Juist ja.
Lulhannes en Co.
Co Moordenaar’s..ze moeten Dood..deze reïncarnatie van het Slechte…🐦👺👹👺👹
SCHERTSVERTONINGEN ! Niks meer , niks minder ….
Vermoedelijk verdwijnt deze nuttige idioot Boris ook in de vergetelheid binnenkort. Met een paar weken zijn mensen hem alweer vergeten. Wie wist dat hij nog bestond tot dit artikel verscheen. Prigozhin zijn we ook al vergeten. En whatsisname, die Gonzo Lira, ook vergeten. En Hugo de Snuifert, ook vergeten. En de Queen Mum, ook vergeten. En Solzhenitsyn, ook vergeten. En die Duitse advocaat, Heinrich of zo, ook vergeten. Wie is niet vergeten? De grootste moordenaars zijn niet vergeten. Zelensky zal blijven bestaan, net zoals Stalin nog steeds bestaat. En Hitler. En nog een paar die je vast nog wel weet. Massamoord en genocide dat is goedgekeurd en vooral erkend door de overheid blijft in de massa herinnering. Zelf-uitroeiing op bevel zit in de aard van het beestje. En dat blijkt voornamelijk uit het inconsequente en zielloze staatsmanschap van tegenwoordig. En zo kruipen de parasieten er in om mee te smullen en ze genieten van de dood en het verderf. Want de kudde is het morgen toch weer vergeten. En de wereld draait verder (door).
INDERDAAD…..een olifant vergeet nooit ….een Sapiens Aap daarentegen…..volgende maand is ie alles vergeten…..leert ook NOOIT van zn fouten….de aarde draait verder, ….tempus fugit
Maar de holocaust wordt er natuurlijk nog steeds ingeramd bij de mensen. Het NIOD gaat er nu voor zorgen dat alle documenten mbt de holocaust VOOR ALTIJD bewaard blijven. Het zal ook niet zo zijn..anti semitisme wordt bij wet verboden en het holocaust denken wordt verplichte koek in scholen.. het zionisme blijft maar bezig hun verderfelijke geachtengoed over de wereld te verspreiden !
massaal stoppen met herdenken, dan is het zo over……
want wat herdenk je eigenlijk????? de agenda van de cabs met heel veel goedgelovige doden tot gevolg
EN DAN DIT ….voor de covid wappies hier … (zoals myself trouwens ) géén oversterfte in België in 2024 !
Patrick januari 24, 2025 Bij 15:42
Haha! Die Belgen zijn taaie rakkers! LOL
De Sapiens Apen moeten nog steeds bij bosjes neerstorten.
Denkt ie dat ie Churchill is? Nu niet tegen maar met de Nazi’s. We kijken echt met zijn allen naar een clown show.
Op de foto twee khazaren..
Betalen “ allianties” ook mee in het herstel van de oorlogsschade????
Zo niet dan is de alliantie een waardeloos papiertje !!!