Een nucleaire oorlog riskeren voor een corrupt, steeds repressiever Oekraïne

Gelukkig heeft president Biden tot dusverre de meest riskante beleidsmaatregelen afgewezen die de haviken als reactie op de Russische inval in Oekraïne nastreven. Ondanks het feit dat hij onder zware druk staat, blijft hij het uitroepen van een vliegverbod uitsluiten, en hij wijst suggesties (ook van een naaste politieke bondgenoot) dat hij zou overwegen Amerikaanse troepen naar Oekraïne te sturen, resoluut van de hand. Maar zelfs het beleid dat de regering heeft omarmd, houdt een onaanvaardbaar risico in dat de Verenigde Staten verstrikt raken in een militaire confrontatie met een kernmogendheid. De Verenigde Staten en sommige NAVO-bondgenoten zenden steeds meer gesofisticeerde wapens naar Oekraïne om het verzet van dat land tegen de invasie te versterken. Rusland heeft onlangs zijn waarschuwing herhaald dat dergelijke zendingen legitieme militaire doelen zijn. Behalve dat Washington Oekraïne met wapens overlaadt, deelt het ook belangrijke militaire inlichtingen met Kiev. De Verenigde Staten staan op het punt een regelrechte oorlogvoerende partij te worden in een uiterst gevaarlijke oorlog, schrijft Ted Galen Carpenter.

Het zou onverstandig zijn van de leiders van de Verenigde Staten om Amerika aan een dergelijk risico bloot te stellen, zelfs als Oekraïne de schitterendste, zuiverste democratie uit de geschiedenis zou zijn. Het is volstrekt onverantwoord dit te doen voor een afschuwelijk corrupt en steeds autoritairder land. En toch is dat een nauwkeurige karakterisering van het huidige Oekraïne.

De twee problemen van corruptie en repressie waren al lang duidelijk voordat Rusland zijn invasie begon. Oekraïne is al lang een van de meest corrupte landen in het internationale systeem, en die situatie is niet merkbaar verbeterd nadat de zogenaamde Oranje Revolutie de pro-westerse Viktor Joesjtsjenko in januari 2005 aan het presidentschap had geholpen. De beschuldigingen van corruptie teisterden Joesjtsjenko’s presidentschap voortdurend. De optiek werd er niet beter op door de opzichtige levensstijl van zijn 19-jarige zoon, die onder andere in een nieuwe BMW sportwagen ter waarde van $120.000 door de straten van Kiev reed. Er verschenen steeds meer berichten in de media over de financiële onregelmatigheden waarbij de president en zijn familie betrokken waren.

Een soortgelijk proces vond plaats na de zogenaamde Maidan-revolutie in 2014, toen door de VS gesteunde demonstranten de gekozen, pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, ten val brachten. De nieuwe president die uit die beroering te voorschijn kwam, de oligarch Petro Porosjenko, was minstens even corrupt als al zijn voorgangers. De frustratie van het publiek over de alomtegenwoordige financiële corruptie in zijn regering was een belangrijke reden voor de overwinning van de buitenbeentje Volodymyr Zelensky bij de Oekraïense presidentsverkiezingen van 2019.

De pogingen om binnenlandse critici in de kiem te smoren werden ook al enkele maanden na de Maidan-revolutie duidelijk, en zij zijn in de loop der jaren in een stroomversnelling gekomen. Oekraïense functionarissen vielen politieke dissidenten lastig, namen censuurmaatregelen, en weigerden buitenlandse journalisten die zij als critici van de regering en haar beleid beschouwden. Dergelijke offensieve acties werden bekritiseerd door Amnesty International, Human Rights Watch, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, en andere onafhankelijke waarnemers. Het neonazistische Azov-bataljon werd een integrerend deel van het militaire en veiligheidsapparaat van Porosjenko, en het heeft die rol behouden tijdens het presidentschap van Zelensky.

Het corruptieprobleem blijft uiterst hardnekkig, en het niveau van de repressie neemt snel toe. In het beste geval is de omvang van de corruptie onder Zelensky’s leiding slechts marginaal verbeterd. In haar jaarverslag dat in januari 2022 werd gepubliceerd, plaatste Transparency International Oekraïne op plaats 122 van de 180 onderzochte landen, met een score van 32 op een schaal van 1 tot 100 punten. Ter vergelijking: Rusland, met zijn beruchte corruptieniveau, scoorde net iets lager, namelijk 136, met een score van 29.

De staat van dienst van Kiev op het gebied van democratie en burgerlijke vrijheden was vóór de huidige oorlog niet veel beter dan zijn prestaties op het gebied van corruptie. In het rapport van Freedom House van 2022 werd Oekraïne opgenomen in de categorie “gedeeltelijk vrij”, met een score van 61 op een mogelijke 100. Andere landen in die categorie waren democratiemodellen als de Filipijnen van Rodrigo Duterte (55), Servië (62), en Singapore (47). Interessant is dat Hongarije, dat vaak het mikpunt is van vitriool kritiek onder progressieven in het Westen wegens de anti-globalistische houding van premier Viktor Orban en zijn conservatief binnenlands sociaal beleid, 8 punten hoger scoorde dan Oekraïne, dat kritiekloos geprezen wordt door dezelfde ideologische groeperingen in het Westen.

Het 2021 rapport van Human Rights Watch over Oekraïne was ook verre van gunstig. “Gerechtigheid voor conflict-gerelateerde misbruiken door regeringstroepen, waaronder willekeurige detenties, marteling of mishandeling bleef ongrijpbaar.” Even verontrustend is dat “de regering wetswijzigingen heeft voorgesteld die de vrijheid van meningsuiting en de mediavrijheid bedreigen. Journalisten en medewerkers van de media kregen te maken met pesterijen en bedreigingen in verband met hun verslaggeving.” Dat waren niet bepaald de kenmerken van wat volgens westerse bewonderaars een “jonge en levendige democratie” is.

Zelfs vóór het uitbreken van de oorlog was het niveau van de repressie onder Zelenski al zorgwekkend. In februari 2021 sloot de Oekraïense regering verschillende media van de oppositie op grond van de bewering dat zij Russische propaganda-instrumenten waren. De eigenaar van drie van de gesloten televisiestations, Viktor Medvedchuk, was inderdaad een oude vriend van Vladimir Poetin, maar hij was ook een Oekraïens burger die geacht werd recht te hebben op deelname aan een vrije pers. In mei 2021 arresteerde de regering-Zelensky Medvedtsjoek en beschuldigde hem van landverraad. Naarmate 2021 ten einde liep, waren er onheilspellende aanwijzingen dat de “democratische” regering van Oekraïne steeds autocratischer werd. Eind december klaagden de autoriteiten zelfs oud-president Petro Porosjenko aan wegens landverraad. Net als de Franse Revolutie werd de Oekraïense Maidan-revolutie steeds onverdraagzamer, en vertoonde zij tekenen dat zij sommige van haar eigen leiders aan het verslinden was.

In oorlogstijd zijn de zaken beslist nog erger geworden. Zelensky gebruikte de oorlog prompt als rechtvaardiging om 11 oppositiepartijen buiten de wet te stellen en alle nationale televisiestations tot één platform samen te voegen om een eensluidende boodschap over de oorlog te verzekeren en zogenaamde desinformatie te voorkomen. Het algemene miasma van repressie wordt dikker. Zelensky heeft twee topambtenaren van de nationale veiligheid ontslagen en hen ervan beschuldigd verraders te zijn. Andere, minder bekende, functionarissen hebben een soortgelijk lot ondergaan. Vage beschuldigingen van “verraad” zijn inderdaad een rechtvaardiging geworden voor het arresteren, martelen en zelfs vermoorden van een groeiend aantal tegenstanders van het regime. De incidenten zijn veel te talrijk geworden om in een opiniestuk te bespreken, maar men kan hier en hier goede, gedetailleerde behandelingen vinden.

Het gedrag van Zelensky drijft de spot met de heldenverering die nu plaatsvindt in een groot deel van de gevestigde nieuwsmedia van het Westen. Een typisch voorbeeld is een vleiend stuk in de New York Times van 19 april 2022 van columnist Bret Stephens, waarin hij de vele redenen beschrijft waarom de Amerikanen de Oekraïense leider zo mogen. Eén ervan is dat “Wij bewonderen Zelensky omdat hij het idee van de vrije wereld weer op zijn juiste plaats heeft gebracht. De vrije wereld is geen culturele uitdrukking, zoals in “het Westen”; of een veiligheidsconcept, zoals in de NAVO; of een economische omschrijving, zoals in “de ontwikkelde wereld”. Het lidmaatschap van de vrije wereld behoort toe aan elk land dat de opvatting onderschrijft dat de macht van de staat in de eerste plaats bestaat om de rechten van het individu te beschermen. En de verantwoordelijkheid van de vrije wereld is het helpen en opkomen voor elk van haar leden die bedreigd worden door invasie en tirannie.”

Alsof die rechtvaardiging en verscheidene andere even flauwe redenen die Stephens aanhaalt nog niet genoeg waren, “bewonderen wij Zelensky omdat hij de hoop koestert dat onze eigen geteisterde democratieën nog leiders kunnen kiezen die ons kunnen inspireren, veredelen, zelfs redden. Misschien kunnen wij dat doen wanneer het uur nog niet zo laat is als nu voor het volk van Oekraïne en zijn ontembare leider.” Slachtoffers die nu in de martelkamers van Zelensky zitten, zouden het waarschijnlijk niet eens zijn met Stephens’ oordeel.

Toen hij de argumenten om militair in te grijpen in de chronisch onstabiele Balkan van de hand wees, stelde de 19e eeuwse Duitse kanselier Otto von Bismarck dat de Balkan “het leven van één enkele Pommerse grenadier niet waard was”. Het corrupte en steeds autoritairder wordende Oekraïne is het leven van geen enkele Amerikaan waard. Het riskeren van een oorlog met een nucleair bewapend Rusland, die het leven van miljoenen Amerikanen zou kunnen kosten, is meer dan schandelijk. De regering-Biden moet een aantal ferme stappen terug doen van de afgrond.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Dr. Coleman: Wij zijn in de eindfase van de opmars naar “De Grote Reset”; Wij moeten nu winnen of voor altijd verliezen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: