Een nieuwe geopolitieke kaart ontvouwt zich – Het einde van Syrië (en voorlopig van “Palestina”)

Syrië is de afgrond ingegaan – de demonen van Al Qa’eda, ISIS en de meest onbuigzame elementen van de Moslim Broederschap cirkelen door de lucht. Er heerst chaos, plundering, angst en een verschrikkelijke passie voor wraak doet het bloed schroeien. Executies op straat zijn aan de orde van de dag.

Misschien dachten Hayat Tahrir Al-Sham (HTS) en zijn leider, Al-Joulani, (in navolging van Turkse instructies) de zaken onder controle te hebben. Maar HTS is een overkoepelend label zoals Al-Qa’eda, ISIS en An-Nusra, en haar facties zijn al vervallen in factiegevechten. De Syrische ‘staat’ werd midden in de nacht ontbonden; de politie en het leger gingen naar huis en lieten wapenopslagplaatsen open voor de Shebab om te plunderen. De gevangenisdeuren werden opengegooid (of geforceerd). Sommigen waren ongetwijfeld politieke gevangenen, maar velen ook niet. Sommige van de wreedste gevangenen zwerven nu op straat rond, schrijft Alastair Crooke.

De Israëli’s hebben – binnen enkele dagen – de defensie-infrastructuur van de staat totaal vernietigd in meer dan 450 luchtaanvallen: luchtafweerraketten, helikopters en vliegtuigen van de Syrische luchtmacht, de marine en de wapenopslagplaatsen – allemaal vernietigd in de “grootste luchtoperatie in de geschiedenis van Israël.”

Syrië bestaat niet langer als een geopolitieke entiteit. In het oosten nemen Koerdische troepen (met militaire steun van de VS) de olie- en landbouwbronnen van de voormalige staat in beslag. Erdogans troepen en proxies zijn bezig met een poging om de Koerdische enclave volledig te verpletteren (hoewel de VS nu een soort staakt-het-vuren heeft bemiddeld). En in het zuidwesten hebben Israëlische tanks de Golan en het achterliggende land in beslag genomen tot op 20 km van Damascus. In 2015 schreef het tijdschrift Economist : “Black gold under the Golan: Geologists in Israel think they have found oil – in very tricky territory”. Israëlische en Amerikaanse oliemensen geloven dat ze een goudmijn hebben ontdekt op deze meest lastige plek.

En een groot obstakel – Syrië – voor de energieambities van het Westen is zojuist uit de weg geruimd.

De strategische politieke tegenwicht voor Israël die Syrië sinds 1948 was, is verdwenen. En de eerdere ‘vermindering van de spanningen’ tussen de soennitische sfeer en Iran is verstoord door de ruwe interventie van ISIS-rebrands en door Ottomaans revanchisme dat via Amerikaanse (en Britse) tussenpersonen samenwerkt met Israël. De Turken hebben zich nooit echt verzoend met het Verdrag van 1923 waarmee de Eerste Wereldoorlog werd afgesloten en waarmee ze het huidige noorden van Syrië overdroegen aan de nieuwe staat Syrië.

Binnen enkele dagen was Syrië uiteengereten, opgedeeld en gebalkaniseerd. Waarom bombarderen Israël en Turkije dan nog steeds? De bombardementen begonnen op het moment dat Bashar Al-Assad vertrok – omdat Turkije en Israël zich zorgen maken dat de huidige veroveraars van voorbijgaande aard zijn en binnenkort zelf ontheemd zullen zijn. Je hoeft iets niet te bezitten om het te controleren. Als machtige staten in de regio zullen Israël en Turkije niet alleen controle willen uitoefenen over grondstoffen, maar ook over het vitale regionale kruispunt en de doorgang die Syrië was.

Het is echter onvermijdelijk dat ‘Groot-Israël’ op een gegeven moment botst met Erdogans Ottomaanse revanchisme. Ook het Saoedi-Egyptisch-OAE-front zal niet blij zijn met de heropleving van ISIS of de door Turkije geïnspireerde en Ottomaanse Moslimbroederschap. Deze laatste vormt een onmiddellijke bedreiging voor Jordanië, dat nu aan de nieuwe revolutionaire entiteit grenst.

Dergelijke zorgen kunnen deze Golfstaten dichter bij Iran brengen. Qatar, als leverancier van wapens en financiering aan het HTS-kartel, kan opnieuw worden uitgestoten door andere Golfleiders.

De nieuwe geopolitieke kaart roept veel directe vragen op over Iran, Rusland, China en de BRICS. Rusland heeft een complexe hand gespeeld in het Midden-Oosten – aan de ene kant een escalerende defensieve oorlog voeren tegen de NAVO-mogendheden en belangrijke energiebelangen beheren, terwijl het tegelijkertijd probeert de verzetsacties tegen Israël te matigen om de betrekkingen met de VS niet ernstig te laten verslechteren. Moskou hoopt – zonder al te veel overtuiging – dat er ergens in de toekomst een dialoog met de nieuwe Amerikaanse president kan ontstaan.

Moskou zal waarschijnlijk de conclusie trekken dat ‘deals’ over een staakt-het-vuren, zoals het Astana-akkoord over de inperking van jihadisten binnen de grenzen van de autonome zone Idlib in Syrië, het papier waarop ze zijn geschreven niet waard zijn. Turkije, dat garant staat voor Astana, heeft Moskou een mes in de rug gestoken. Waarschijnlijk zal het de Russische leiders nog harder maken over Oekraïne en over elk westers gesprek over een staakt-het-vuren.

De Iraanse Opperste Leider sprak op 11 december: “Er mag geen twijfel over bestaan dat wat er in Syrië is gebeurd, is beraamd in de commandokamers van de Verenigde Staten en Israël. We hebben hier bewijzen voor. Een van de buurlanden van Syrië heeft ook een rol gespeeld, maar de primaire planners zijn de VS en het zionistische regime.” In deze context ontkrachtte Ayatollah Khamenei speculaties over een verzwakking van de wil om weerstand te bieden.

De proxy-overwinning van Turkije in Syrië zou wel eens pyrrus kunnen blijken. Erdogans minister van Buitenlandse Zaken, Hakan Fidan, loog tegen Rusland, de Golfstaten en Iran over de aard van wat er in Syrië werd bekokstoofd. Maar de puinhoop is nu van Erdogan. Degenen die hij heeft bedrogen, zullen op een gegeven moment wraak nemen.

Het lijkt erop dat Iran zal terugkeren naar zijn eerdere standpunt om de ongelijksoortige draden van regionaal verzet samen te brengen om de reïncarnatie van Al Qaeda te bestrijden. Het zal noch China, noch het BRICS-project de rug toekeren. Irak – dat zich de gruweldaden van ISIS tijdens zijn burgeroorlog herinnert – zal zich bij Iran aansluiten, net als Jemen. Iran zal zich ervan bewust zijn dat de overgebleven knooppunten van het voormalige Syrische leger op een gegeven moment wel eens de strijd tegen het HTS-kartel zouden kunnen aangaan. Maher Al-Assad nam zijn hele pantserdivisie mee in ballingschap in Irak op de avond van het vertrek van Bashar Al-Assad.

China zal niet blij zijn met de gebeurtenissen in Syrië. De Oeigoeren speelden een prominente rol in de Syrische opstand (er waren naar schatting 30.000 Oeigoeren in Idlib, onder training van Turkije (dat Oeigoeren ziet als het oorspronkelijke onderdeel van de Turkse natie). Ook China zal de omverwerping van Syrië waarschijnlijk zien als een onderstreping van vermeende westerse bedreigingen voor hun eigen energieveiligheidslijnen die lopen via Iran, Saoedi-Arabië en Irak.

Tot slot vechten westerse belangen al eeuwenlang om grondstoffen uit het Midden-Oosten – en dat is uiteindelijk wat er nu achter de oorlog zit.

Is hij pro-oorlog of niet, vragen mensen over Trump, aangezien hij al heeft aangegeven dat energiedominantie een belangrijke strategie zal zijn voor zijn regering.

Welnu, de westerse landen zitten diep in de schulden; hun fiscale speelruimte slinkt snel en obligatiehouders beginnen te muiten. Er is een race gaande om een nieuw onderpand voor fiatvaluta’s te vinden. Vroeger was het goud; sinds de jaren 1970 was het olie, maar de oliedollar heeft gefaald. De Anglo-Amerikanen zouden dolgraag weer de olie van Iran willen hebben – zoals ze tot de jaren 1970 deden – als onderpand en om een nieuw geldsysteem op te bouwen dat gekoppeld is aan de echte waarde die inherent is aan grondstoffen.

Maar Trump zegt dat hij ‘oorlogen wil beëindigen’ en niet beginnen. Maakt het hertekenen van de geopolitieke kaart een wereldwijde entente tussen oost en west meer of minder waarschijnlijk?

Ondanks al het gepraat over mogelijke ‘deals’ van Trump met Iran en Rusland, is het waarschijnlijk nog te vroeg om te zeggen of die er zullen – of kunnen – komen.

Het lijkt erop dat Trump eerst een binnenlandse ‘deal’ moet sluiten, voordat hij weet of hij ruimte heeft voor buitenlandse politieke deals.

Het lijkt erop dat de heersende structuren (met name het ‘Never-Trump’ element in de Senaat) Trump een aanzienlijke speelruimte zullen geven bij belangrijke benoemingen voor binnenlandse departementen en agentschappen die de politieke en economische zaken van de VS beheren (wat Trump’s belangrijkste zorg is) – en ook een zekere discretie zullen toestaan bij, laten we zeggen, de ‘oorlogszuchtige’ departementen die de afgelopen jaren het doelwit van Trump waren, zoals de FBI en het ministerie van Justitie.

De vermeende ‘deal’ lijkt te zijn dat zijn nominaties nog steeds door de Senaat moeten worden bevestigd en dat ze in grote lijnen ‘op één lijn’ moeten liggen met het buitenlands beleid van de Inter-Agency (met name over Israël).

De Inter-Agency grootheden staan echter naar verluidt op hun veto over nominaties die de diepste structuren van het buitenlands beleid raken. En daar ligt de kern van de zaak.

Over het algemeen vieren de Israëli’s hun ‘overwinningen’. Zal deze euforie doorwegen bij de Amerikaanse zakenelite? Hezbollah is ingedamd, Syrië is gedemilitariseerd en Iran staat niet aan de grens met Israël. De dreiging voor Israël is vandaag van een kwalitatief lagere orde. Is dit op zich voldoende om de spanningen te doen afnemen, of om een breder begrip te doen ontstaan? Veel zal afhangen van Netanyahu’s eigen politieke omstandigheden. Als de premier relatief ongeschonden uit zijn strafproces komt, zou hij dan de grote ‘gok’ moeten nemen om militair op te treden tegen Iran, nu de geopolitieke kaart zo plotseling is veranderd?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Derde Wereldoorlog warmt op verschillende fronten op, maar de meeste mensen hebben geen idee…

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: