Een gevaarlijke sideshow

Volgens een oude Chinese wijsheid zou een staat weliswaar een leger moeten hebben, maar de belangrijkste functie daarvan is afschrikking. Dit betekent dat wanneer een staat aangevallen wordt, zijn leger (en dus zijn regering) gefaald heeft. Militairen moeten zo sterk en ontzagwekkend zijn dat geen enkele vijand er zelfs maar over denkt om een aanval in te zetten, schrijft Hans Vogel.

Israël behoort al geruime tijd tot de belangrijkste militaire machten ter wereld. Afgezien van het Sultanaat Qatar, heeft geen enkel land ter wereld een hogere militaire uitgave per hoofd van de bevolking, namelijk 4,5% van het BBP, tweemaal het wereldgemiddelde. Wat betreft militaire “man”kracht (vrouwen hebben ook een verplichte militaire dienst) staat Israël op nummer 18 van de wereld. Deze gegevens zijn nog indrukwekkender als men zich realiseert dat het Israëlische leger alleen dienst neemt onder de zeven miljoen leden tellende Joodse bevolking van Israël. Hoewel Israël overvloedige fondsen ontvangt van zowel openbare als particuliere bronnen in de VS, evenals ladingen militair materieel, is de prijs die Israëlische Joden moeten betalen om de Joodse staat in stand te houden inderdaad hoog.

Volgens traditionele Chinese militaire principes faalde het Israëlische leger toen Hamasstrijders op 7 oktober het land binnenvielen. De Israëlische strijdkrachten faalden ook in 1973 en 2006, toen het land werd aangevallen door zijn buren. Een machtige staat zou ook geen gevecht moeten aangaan met een duidelijk inferieure tegenstander, zoals Israël deed in 1982 en 2008, toen het respectievelijk Libanon en de Gazastrook binnenviel. Zelfs in 1956 en 1967, toen Israël zijn Arabische buren binnenviel met vergelijkbare strijdkrachten, zou men kunnen zeggen dat het Israëlische leger faalde, aangezien legers hun werk alleen goed doen als ze helemaal niet hoeven te vechten.

Als de officiële Israëlische rapporten waar zijn, dat de IDF verrast werd door de Hamas-invasie van 7 oktober, dan kan geconcludeerd worden dat de Israëlische inlichtingendienst ook jammerlijk gefaald heeft. Velen vinden het moeilijk te geloven dat wat waarschijnlijk de strengst bewaakte grens ter wereld was, zo gemakkelijk en door zovelen kon worden overschreden. Vermoedens over een of andere vorm van samenspanning of opzet lijken daarom meer dan gerechtvaardigd.

Het is duidelijk hoe dit in het voordeel zou zijn van de regering-Netanyahu, die al maanden te maken heeft met massale protestdemonstraties tegen haar beleid. Haar hervormingen van de rechterlijke macht en haar aanpak van de Covid “pandemie” met haar verplichte vaccinaties hebben een breed deel van de bevolking boos gemaakt. Israël behoort tot de naties met het hoogste percentage vaccinatiedoden en -gewonden. Vanuit dit perspectief kan de regering-Netanyahu nauwelijks verdacht worden van bezorgdheid over het welzijn en de fysieke veiligheid van haar burgers, zoals ze beweert onder de huidige Hamas-aanvallen. In feite stellen de Hamas-invallen de regering in staat om de politieke agenda te veranderen, om de aandacht af te leiden van de snode gevolgen van haar beleid en om aan de macht te blijven.

Alles welbeschouwd, lijkt de Hamas-aanval, met al zijn weerzinwekkende details van buitensporige en onmenselijke wreedheid, zeer welkom als rechtvaardiging voor de Netanyahu-regering om zoveel mogelijk van Gaza te vernietigen. Bovendien, zoals Michel Chossudovsky heeft opgemerkt, kan de meest recente inval van Hamas Israël in staat stellen om Gaza permanent te bezetten, te annexeren en daarbij de rijke onderzeese aardgasvoorraden voor de kust van Gaza in beslag te nemen.

Wat Hamas zelf betreft, haar banden, zowel verborgen als publiekelijk, met zowel Israël als Iran verdienen nader onderzoek. In tegenstelling tot wat in sommige rapporten wordt gesuggereerd, kan Hamas nauwelijks worden beschouwd als een trouwe Iraanse bondgenoot. Integendeel, er zijn sterke aanwijzingen dat Hamas een heimelijke bondgenoot is van Israël, meer in het bijzonder van Netanyahu en zijn Likudpartij, met banden die op zijn minst twee decennia teruggaan. Er zijn aanwijzingen dat Hamas op (heimelijke) instigatie van Israël is opgericht als instrument om het Israëlisch-Palestijnse conflict uit te buiten.

Tegen deze achtergrond zijn de berichten dat de Israëlische regering waarschuwingen van Egypte over een op handen zijnde Hamas-operatie negeerde, veelzeggend. Het is eigenlijk moeilijk te geloven dat de Israëlische inlichtingendienst verrast zou zijn geweest. Dit is eigenlijk bijna onmogelijk. In het onwaarschijnlijke geval dat de berichten waar zijn, dan is de Israëlische inlichtingendienst lang niet zo goed en professioneel als haar reputatie zegt.

Het cui bono principe kan ook worden toegepast in een bredere geopolitieke context. Met het oog op de gebeurtenissen die zich momenteel in Oekraïne afspelen. Op dit moment wordt wat het laatste vestingswerk van de Oekraïense strijdkrachten lijkt te zijn, Avdeyevka, omsingeld door het Russische leger en staat het op het punt om vernietigd te worden. De Oekraïense troepen in die ketel hebben nu de keuze tussen vechten tot de dood of zich overgeven. Daarna zal de definitieve ineenstorting van Oekraïne, dat sinds 2014 als een Amerikaanse satrapie geregeerd wordt, ernstig ontvolkt is, met een verwoeste economie, met een half miljoen dode soldaten en minstens een miljoen gewonde en verminkte mannen, slechts een kwestie van tijd zijn. De VS hebben al signalen gegeven dat ze van Zelensky af willen, maar geen zorgen, de man heeft kwistig zijn zakken gevuld, en niet alleen door te besparen op dure pakken, overhemden en stropdassen.

Het hoeft geen betoog dat de VS de Hamas-aanval op Israël meer dan toejuicht, al was het maar omdat het de publieke aandacht afleidt van de ramp die zich in Oekraïne voltrekt. De vazallen van de VS in de EU en de rest van het Imperium moeten de afleidingsmanoeuvre in het Nabije Oosten ook verwelkomd hebben.

Met zo’n dertig miljoen moslims in de EU (op een totale bevolking van ongeveer 450 miljoen), en met vele duizenden die elke dag aankomen als “vluchtelingen” en “asielzoekers” uit Noord-Afrika en het Nabije Oosten, kan de Hamas-aanval de EU en haar lidstaten ook goed uitkomen. Het politiestaatregime dat tijdens de “pandemie” werd opgelegd, heeft diepe sporen nagelaten bij de autochtone Europese bevolking, en velen zijn zo niet tegen het doordrukken van de “groene agenda”, dan toch in toenemende mate kritisch ertegen. Bovendien veroorzaakt de steile inflatie sinds 2020, veroorzaakt door het banksysteem, een steeds grotere sociale en economische ravage. Maar nu de ontevredenheid onder de burgers in Duitsland, Frankrijk, Italië en elders steeds groter wordt, is er plotseling meer ruimte om nog meer politiestaatmaatregelen op te leggen. Veel autochtone Europeanen die in de grote steden wonen (waar alle moslims geconcentreerd zijn) zullen ongetwijfeld een nieuwe ronde van repressie verwelkomen als ze het gevoel hebben dat het hen zal beschermen tegen het soort jonge moslims dat tot de belangrijkste plegers van straatcriminaliteit behoort.

In de VS verwelkomen de neocons en de Deep State ook de Hamas-aanval, omdat het een nieuwe kans lijkt te bieden om Iran aan te vallen. Ook in Israël koesteren oorlogszuchtige fanatici al tientallen jaren soortgelijke dromen. Wat als er iets gedaan zou kunnen worden om Iran pijn te doen en het liefst te vernietigen? Het zou zeker helpen om de vernedering van de bezetting van de Iraanse ambassade door jonge Iraanse fanatiekelingen in 1979 van ons af te spoelen! Een kans als deze doet zich maar zelden voor. De weg naar Iran loopt door Syrië en indirect ook door Libanon, omdat de Hezbollah geneutraliseerd zou moeten worden om een veilige doorgang te krijgen. Zowel Syrië als Libanon zijn al zo’n twintig jaar doelwitten van IDF-operaties. Ook hier kan de toegang tot natuurlijke hulpbronnen een rol hebben gespeeld. Dit geldt vooral voor Israëls bondgenoot, de VS, die de Syrische olievelden heeft bezet.

Nu er een nieuw hoofdstuk is geopend in de eeuwigdurende oorlog tussen Israël en zijn buren, lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat er ook in het noorden een grootschalige oorlog uitbreekt. De VS en Israël lijken zich op deze gebeurtenis te hebben voorbereid: begin 2023 “voltooiden ze Juniper Oak 23.2, de grootste bilaterale oefening van de Verenigde Staten en Israël in de geschiedenis”. Nog maar een paar maanden geleden stuurden de VS een expeditie-eenheid van de marine aan boord van een amfibisch aanvalsschip naar de Perzische Golf. Ondertussen is ’s werelds grootste oorlogsschip, de USS Gerald Ford, een nucleair aangedreven vliegdekschip met meer dan zeventig vliegtuigen aan boord, naar de Levantijnse kust gestuurd.

Betekent dit alles dat het bestaan van Israël in gevaar is? Zeker niet. Ondanks alle moderne technologie is het nog steeds onmogelijk om een land zomaar van de kaart te vegen. Zelfs Gaza niet, hoewel veel Israëlische haviken en hun buitenlandse bewonderaars dat heel graag zouden willen. Israël heeft ook geen actieve Amerikaanse militaire hulp nodig om Hamas te onderwerpen.

Als het waar is dat Netanyahu van plan is om Hezbollah aan te vallen en uiteindelijk Iran aan te vallen, en hij zal zeker niet de enige in Israël en de VS zijn die zulke plannen heeft, dan is dit misschien een betere verklaring voor de verhoogde Amerikaanse militaire en marineaanwezigheid in het gebied.

Nu Iran zich bij de BRICS heeft aangesloten, is het een nog groter gevaar voor de belangen van de VS geworden dan wanneer het gewoon zijn eigen kernbom zou hebben gebouwd. Nu het Amerikaanse Imperium op instorten lijkt te staan, wordt het bijna noodzakelijk voor de VS om hun vijand aan te vallen. Die vijand heet niet Hamas, noch Hezbollah, noch Gaza, Palestina, Libanon, Syrië of zelfs Iran. De vijand is BRICS, vooral de twee belangrijkste pijlers ervan, China en Rusland. In dit verband is het vermeldenswaard dat China en Syrië op 22 september een Strategic Partnership hebben gesloten, waarbij China zich verbindt tot de wederopbouw van Syrië zodra de vrede daar is hersteld. Dit alles maakt duidelijk deel uit van het Chinese “Belt and Road”-initiatief. Als er iets is dat alarmbellen doet rinkelen op de borden van de Hudson en de Potomac, dan is het wel de aanleg van een solide, winstgevende communicatie- en handelscorridor van China via Iran naar Syrië.

Het Chinese project is zo bedreigend voor de belangen van de VS dat het Biden-regime Italië, dat zich in 2019 bij het project had aangesloten, dwong om het te verlaten. Het is ook nuttig om in gedachten te houden dat de VS tot het uiterste gaan om hun vermeende belangen te beschermen. Onlangs nog vernietigden de VS de Nord Stream 2 pijpleiding die betaalbare energie leverde aan hun gekoesterde bondgenoot Duitsland. In 1914 stichtten de Engelsen een wereldoorlog omdat ze de Duitse expansie in het Nabije Oosten wilden tegenhouden (de Berlijn-Bagdad spoorweg). Vandaag de dag lijken de VS bereid om de wereld in brand te steken omdat ze de groeiende macht van China en Rusland een halt willen toeroepen.

De huidige aflevering van de eeuwigdurende Israëlisch-Arabische oorlog is eigenlijk een sideshow naast het grote theater van de rivaliteit tussen de grote machten, maar net als de Balkan in de jaren voor 1914 kan dit het kruitvat zijn dat de boel doet ontploffen.

Ondertussen zijn het, zoals altijd, de gewone burgers in Israël en Palestina, inclusief natuurlijk Gaza, die de prijs betalen voor beslissingen die zonder hun medeweten en zeker zonder hun toestemming en tegen hun werkelijke belangen in zijn genomen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

ISRAËL CONFLICT DOSSIER

Deze verdorven wereld – Vallen voor de nieuwe trend is net zo makkelijk als de normies het laten lijken

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: