“Dit zijn beesten, geen mensen”: Zelensky laat veroordeelde kinderverkrachters, folteraars vrij om uitgedunde militairen te versterken

Ooit door Oekraïense gezagsdragers veroordeeld en gevangen gezet wegens sadistische martelingen en verkrachtingen van minderjarigen, zijn de leiders van het beruchte Tornado-bataljon vrij op bevel van Volodymyr Zelensky.

Na vrijwel zijn gehele politieke oppositie verboden te hebben, een zwarte lijst van buitenlandse journalisten en academici gepubliceerd te hebben die beschuldigd worden van het bevorderen van “Russische propaganda”, en er een wet doorgedrukt te hebben die 70% van de Oekraïners uitzondert van bescherming op de werkplek, heeft de Oekraïense president Volodymyr Zelenksy fascistische militanten uit de gevangenis vrijgelaten die veroordeeld zijn voor enkele van de gruwelijkste misdaden die het land sinds de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt, schrijft Esha Krishaswamy.

Volgens een bericht van 11 juli in de Oekraïense media is Ruslan Onisjenko, commandant van het nu ontbonden Tornado-bataljon, vrijgelaten als onderdeel van het plan van president Zelensky om gevangenen met gevechtservaring vrij te laten. Onisjenko staat niet alleen bekend als een onwrikbare aanhanger van het fascisme, maar ook als een psychopathische sadist die betrokken was bij het seksueel misbruiken van kinderen, het beestachtig martelen van gevangenen, en moord.

De vrijlating van Onisjenko volgt op een bevel van Zelensky van 27 februari om andere veroordeelde voormalige Tornado-leden vrij te laten, zoals Danil “Mujahed” Ljasjoek, een fanaticus uit Wit-Rusland die openlijk ISIS heeft nagevolgd en er prat op ging gevangenen uit puur genot te martelen. Volgens het decreet van Zelensky zouden gevangenen met gevechtservaring hun schuld mogen “compenseren” door te vechten op de “heetste plekken”.

In 2015, toen de Oekraïense staat officiële steun verleende aan zijn Tornado-bataljon, stuurde Onisjenko twee mede-“patriotten”, Voldomor en Svetlana Savitsjoek, een sms, waarin hij Svetlana Savitsjoek voorstelde om “mij te pijpen in het bijzijn van de [peuters]kinderen.” (Zie hier screenshots van het gesprek). Hij vroeg Savitsjoek ook om onzedelijke handelingen op haar kinderen te verrichten voor zijn kijkplezier. Ondanks de omvang van zijn misdaden, waaronder marteling, moord, verkrachting – ook van kinderen – ontvoering, verminking, en nog veel meer, werd Onisjenko op 11 april 2017 veroordeeld tot slechts 11 jaar gevangenisstraf.

Nu, na slechts vijf jaar van zijn straf te hebben uitgezeten, is het veroordeelde roofdier vrijgelaten door een president die door Westerse beschermheren wordt geprezen als een verdediger van de democratie.

De stap van Zelensky is niet alleen een teken van wanhoop nu zijn leger in het oosten door Russische troepen wordt neergemaaid. Het verlengt de virtuele straffeloosheid die de Oekraïense bataljons vol geharde criminelen en neonazi’s al meer dan acht jaar genieten als officiële handhavers van het bewind van het na-Maidaanse regime.

Terwijl reguliere eenheden na de Maidan overlopen, vullen bataljons de leemte op

In februari 2014, toen de door de VS gesteunde Euromaidan-coup de democratisch verkozen president van Oekraïne verdreef, kreeg het nieuwe regime in Kiev te maken met een crisis. Overal in het land waren militaire eenheden en plaatselijke besturen nog gevuld met etnische Russen en andere zogenaamd “onpatriottische” elementen. Etnisch Russische politici, meestal uit het oosten, werden gebrandmerkt als “radicale afgevaardigden” en ontvoerd, opgejaagd of anderszins gedwongen om te vluchten.

Op 23 februari 2014 werd Oleksandr Valentynovych Turchynov waarnemend president van Oekraïne en vaardigde een ingrijpende wetgeving uit zonder electoraal of grondwettelijk mandaat. In heel Oekraïne weigerde een meerderheid van de burgers de legitimiteit van het nieuwe staatsgreep-regime te erkennen. Gebieden ten oosten van de Dnjepr, waar een groot aantal Russischtaligen, joden, moslims en andere nationale minderheden woont, zouden spoedig het doelwit worden van rechtse paramilitairen zoals Onisjenko’s Tornado-bataljon.

In de oostelijke steden Lugansk, Donetsk, Mariupol, Odessa en Kharkiv, belegerden bewoners de gebouwen van de plaatselijke overheid en van de Oekraïense veiligheidsdiensten om druk uit te oefenen voor een referendum over onafhankelijkheid. Noch de plaatselijke militairen, noch de politie probeerden deze demonstranten tegen te houden.

Volgens een Amerikaans militair rapport uit 2016:

Zeker, er werd in het begin geen gewapend verzet geboden tegen de pro-Russische strijdkrachten. In feite was de werkelijke situatie ter plaatse nog erger. Volgens de Oekraïense minister van Binnenlandse Zaken had tot 70 procent van de politie in de regio de overnames van gebouwen toegestaan of actief geholpen.

Toen de na-Maidaanse regering weigerde deze burgers een referendum of een zinvolle vertegenwoordiging in de regering te geven, verklaarden twee van de oostelijke regionale oblasten, Donetsk en Lugansk, zich onafhankelijk.

De legitimiteitscrisis van de na-Maidaanse regering groeide toen Oekraïense militaire eenheden die naar Donetsk waren gestuurd om de opstand de kop in te drukken, uiteindelijk overliepen naar de kant van de anti-Maidaanse coupplegers. Wanhopig om zijn nieuwe regime te redden, kondigde de ongekozen interim-president Oleksandr Turchynov grootschalige anti-terreuroperaties aan om “de terroristen in het oosten de kop in te drukken”. Maar het Oekraïense leger bleef halsstarrig en weigerde grotendeels de bevelen van Kiev op te volgen.

In april 2014 werd de 25e afzonderlijke luchtmobiele brigade van de High Mobility Assault Forces van de Oekraïense strijdkrachten, naar Donetsk gestuurd om oorlog te voeren tegen de inwoners. Maar in de woorden van de verbitterde interim-president Toesjynov op 17 april 2014 in de Verkhovna Rada, “zal de 25e afzonderlijke luchtlandingsbrigade, waarvan de militairen lafheid hebben getoond en de wapens hebben ingeleverd, worden opgeheven… Het ministerie van Defensie heeft deze instructie ontvangen.”

Turchynov stuurde een overeenkomstig bevel naar het bureau van de procureur-generaal, waarin hij de strafrechtelijke bestraffing van de ongehoorzame militairen eiste. Hoewel het Oekraïense Ministerie van Defensie ontkende dat de brigade was overgelopen naar de kant van de separatisten, begonnen de tanks van de eenheid de vlag van de DNR te voeren, zoals zelfs de mainstream Westerse media berichtten.

Dagen nadat de interim-president de 25e Brigade “ontbonden” had, kondigde de pas geïnstalleerde “plaatsvervangend gouverneur” van Dnipropetrovsk de vorming van “speciale troepen aan, om de oblast te beschermen tegen het in Russische handen vallen”. Terwijl het gemiddelde Oekraïense salaris voor 2014 ₴3480 ($117 USD) bedroeg, ontvingen de “vrijwilligers” voor deze bataljons, volgens de plaatsvervangend gouverneur van de oblast Dnipropetrovsk, Hennadiy Korban, ₴29528 ($1000) per maand. Dat is bijna tienmaal het gemiddelde salaris in Oekraïne.

Na het verlies van delen van de oblasten Lugansk en Donetsk en het hele schiereiland de Krim, dacht Kiev dat de oblast Dnipropetrovsk, met zijn grote Russisch sprekende bevolking, de volgende oblast zou zijn die de onafhankelijkheid zou uitroepen. Omdat zij niet konden rekenen op het Oekraïense leger, noch op de huidige politiemacht, waarvan zij oordeelden dat die “geïnfiltreerd was door pro-Russische separatisten”, heeft Kiev officieel de fascistische paramilitaire troepen afgevaardigd die tijdens de Maidan-coup als spierbundels op straat fungeerden.

In maart 2014 nam Kiev een wet aan tot oprichting van een “nationale garde”, die onder toezicht van het ministerie van Binnenlandse Zaken moest komen te staan. Met de instemming van de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Arsen Avakov financierde de Oekraïense miljardair Igor Cholmoisky de oprichting van enkele van de beruchtste territoriale verdedigingstroepen van het land. Het eerste van deze “speciale politiebataljons”, Dnipro-1, is uit het fortuin van de oligarch geboren. Een van de afgevaardigden van Cholmoiski, Boris Filatov, verklaarde dat het doel van deze speciale bataljons was om “het land weer aan elkaar te breien”.

In plaats daarvan rekruteerden de speciale bataljons (Dobrobats) uit de kern van Maidan-activisten die de strijd aanbonden met de oproerpolitie van de afgezette president. Oleg Ljasjko, een zelfbenoemde “volksafgevaardigde” die de Radicale Partij oprichtte en op het grote podium stond tijdens de Euromaidan-rally’s voor de coupplegers, probeerde zijn eigen Dobrobat op te richten, “Oekraïne” genaamd. Omdat Lyaschko geen geld had om een formeel bataljon te financieren, zou zijn groep auditie moeten doen voor steun van oligarchen door zich vrijwillig aan te melden om te vechten in de stad Torez in de Donetsk Oblast.

Tegen die tijd stond Roeslan Onisjenko bekend als een beroepsmisdadiger, met drie veroordelingen voor roof, hooliganisme en onwettige gevangenschap (ontvoering) op zijn kerfstok. Hij werd geboren als Ruslan Abalmaz, maar nam na Euromaidan de familienaam van zijn vrouw, “Onisjenko”, aan. Als inwoner van Torez werd hij een centrale figuur in de “proefopstelling” van het nieuwe bataljon van Ljasjko.

Het plan om Torez op de separatisten te heroveren mislukte echter, waardoor Onisjenko en de zijnen naar de naburige stad Dnepropetrovsk vluchtten, de woonplaats van miljardair Igor Cholmoiski. Uiteindelijk kon Onisjenko, met de steun van minister van Binnenlandse Zaken Arsen Avakov en diens plaatsvervanger, de rechtse politieke regelaar Anton Gerasjenko, Cholmoiski ervan overtuigen een nieuw bataljon te financieren, “Sjaktorjsk” genaamd.

In juni 2014 begon een public relations campagne voor het Shaktyorsk-bataljon op EspressoTV, het onofficiële nieuwsorgaan van de “speciale bataljons,” en op UkroTV, waarbij Onisjenko gelauwerd werd als “de enige man die strijdt voor de ziel van het land”.

Diezelfde maand ondergingen de strijders van Shaktorysk een training onder auspiciën van het hoofdkwartier van de regionale politie. Op 8 juli 2014 “studeerde” de pas opgerichte politie-eenheid officieel af en legde haar ambtseed af, alvorens naar Mariupol te worden uitgezonden.

Volgens voormalig SBU-agent die klokkenluider Vassily Prozorov werd, “Vanaf het besluit van minister van Binnenlandse Zaken Arsen Avakov om speciale politie-‘patrouille’-eenheden op te richten binnen de structuur van het ministerie van Binnenlandse Zaken (MVD), begonnen deze afdelingen als paddenstoelen na een regenachtige dag uit de grond te schieten.” De speciale bataljons groeiden binnen enkele maanden van slechts twee in de dagen na Euromaidan tot negenenvijftig.

Zeven dagen voor het afstuderen van zijn trainingskamp pronkten de leden van het Shaktoyrsk bataljon met hun sadistische neigingen. Op 1 juli, slechts een week voordat de training van de eenheid eindigde, was een plaatselijke burger, Ruslan Kyrenkov genaamd, op bezoek bij het huis van een vriend toen hij werd aangeklampt door “een bende mannen met wapens.” Zij sleepten hem het huis uit, beweerden dat hij een separatist was, en brachten hem naar een van hun geheime keldergevangenissen. Hoewel zijn beproeving maar twee dagen duurde, vertelde hij deze verslaggever, “voelde het als vijftien dagen.”

Kyrenkov werd vastgebonden op een stoel, terwijl een gemaskerd lid van het bataljon een brander tevoorschijn haalde en het vlees op de borst en de armen schroeide. Hij werd drie dagen achtereen gemarteld. Tot op de dag van vandaag draagt hij de littekens van zijn martelingen. “Vroeger waren ze veel donkerder,” zei hij over zijn derdegraads wonden, “maar nu zijn ze lichter geworden”.

Het Shaktoyrsk-bataljon was nauwelijks uniek in zijn barbaarsheid. Veel van de speciale bataljons opereerden volkomen straffeloos, terwijl hun commandanten geld binnenharkten door zich bezig te houden met de smokkel van vrijwel elk goed, in de wetenschap dat zij altijd een monopolie konden vestigen door middel van bruut geweld.

Zo exploiteerde de Rechtse Sektor in juli 2015 een tabakssmokkelkartel in de stad Mukachevo. Toen er een conflict uitbrak tussen twee facties van de extreem-rechtse eenheid, ontstond er een schietpartij, en de politie probeerde in te grijpen.

Volgens het plaatselijk parket:

Op 11 juli kwamen in Mukachevo om ongeveer 14.00 uur 20 gewapende personen in camouflage met de etiketten “Rechtse Sector” en soortgelijke stickers op hun auto’s naar een afspraak met buurtbewoners in een café met het doel invloedssferen te verdelen. Er brak een conflict uit en de gewapende mannen begonnen met vuurwapens op bovengenoemd etablissement te schieten. Volgens voorlopige informatie liepen 6 politieagenten en 3 burgers schotwonden van verschillende ernst op. Vijf van de gewapende mannen met het etiket “Rechtse Sector” liepen ook verwondingen op.”

De leden van de Rechtse Sector wisten echter te ontkomen aan de politie, die hen niet kon ontwapenen. Nadat de politie de gewapende bende had achtervolgd, nam de Rechtse Sector wraak door een 6-jarig jongetje te gijzelen. Op 25 juli 2015 heeft minister van Binnenlandse Zaken Arseniy Avakov, nadat hij er niet in geslaagd was de Rechtse Sector te ontwapenen, de hoofdcommissaris van politie in Mukachevo geschorst. Nu kon de rechtse bende niet alleen haar tabakssmokkelactiviteiten zonder officiële tegenwerking voortzetten, zij kon ook beslissen wie de volgende zou zijn om de plaatselijke politie te leiden.

Naast totale straffeloosheid kregen de rechtse paramilitairen een schier eindeloze voorraad wapens van de VS. De toenmalige komiek Zelensky maakte er een grapje over in een van zijn komedies op de nationale televisie. In een bijzonder opmerkelijk stukje speelde Zelensky een agent bij de na-Maidaanse politie, wiens enige kwalificatie voor de baan was dat hij de neef van het hoofd van de politie was.

In de routine van Zelensky blaast een ongelukkige eenheid van beginnende agenten per ongeluk een dure tank op. “Maak je geen zorgen, Amerika zal hem wel vervangen,” verklaren ze met een nonchalante schouderophaal.

Als president schijnt Zelensky de schade vergeten te zijn die zijn land is aangedaan door de uit de hand gelopen, volstrekt onberekenbare Dobrobats – en hij heeft hun voortdurende ravage toegestaan.

Tornado vormt zich te midden van militair falen

In augustus 2014 nam het Shakhtyorsk-bataljon van Ruslan Onishenko deel aan een andere noodlottige operatie van de Oekraïense regering om een gebied onder controle van de separatisten terug te veroveren, ditmaal in de oostelijke stad Ilovaisk. Uiteindelijk werden de Oekraïense Dobrobats omsingeld door strijders van de Volksmilitie van Donetsk en werden zij gedwongen hun missie af te breken. De pijnlijke nederlaag was een belangrijke factor bij het dwingen van de Oekraïense coupregering tot onderhandelingen met de afgescheiden Donbass-republieken volgens de richtlijnen van de Akkoorden van Minsk.

Vreemd genoeg kreeg Onisjenko’s Shakhtyorsk-bataljon, ondanks het feit dat het zich collectief met de staart tussen de benen had teruggetrokken, een eervolle vermelding van minister van Binnenlandse Zaken Arseny Avakov voor zijn vermeende dapperheid in Ilovaisk. Maar slechts een maand later, in september 2014, namen president Porosjenko en andere kabinetsleden plotseling het besluit om Shakhtyorsk te ontbinden, waarbij zij het beschuldigden van plundering.

In een verwarrende verklaring verklaarde Avakov: “Terwijl er schitterend gevochten werd binnen Ilovasky, werd het Shakhtyorsk bataljon op mijn bevel ontbonden, wegens vele gevallen van plundering in Volnovakha en andere situaties in nabijgelegen plaatsen.”

Het Shakhtyorsk-bataljon werd dus opgesplitst in twee groepen: één die zich “Saint Mary” noemde, en een tweede onder leiding van Onishenko die “Tornado” heette, en die grotendeels bestond uit pro-Maidaanse inwoners van Lugansk en Donetsk, en ook uit enkele buitenlanders.

Intussen heeft Oekraïne, onder vier mobilisatiegolven in 2015, geprobeerd zijn reguliere strijdkrachten uit te breiden van 130.000 tot de “officiële telling” van 230.000. De lukrake aard van de rekrutering slaagde er echter alleen maar in soldaten te lokken die niet in staat waren effectief aan enige gevechtsoperaties deel te nemen. In maart 2015 verklaarde Joeri Biroekov, een van de adviseurs van de toenmalige Oekraïense president en miljardair-oligarch Petro Porosjenko, op Facebook dat Oekraïne erin geslaagd was een groot aantal “alcoholisten, uitvreters, drugsverslaafden en debielen te rekruteren.”

Alleen al in de Donbass-regio zagen de Oekraïense strijdkrachten in 2015 meer dan 16.000 gevallen van desertie. Een deel van deze deserties vond plaats nadat in dat jaar een wet was aangenomen die bevelhebbers toestond om deserteurs legaal neer te schieten.

De Oekraïense regering zag zich steeds meer genoodzaakt zich te wenden tot extremistische Dobrobats als Tornado en psychotische leiders als Onisjenko voor hulp in de strijd tegen de oostelijke separatisten.

“Deze eenheid is niet meer onder controle”: Oekraïense functionarissen en door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken gesponsorde mensenrechtenrapporten geven details over het ongelooflijke sadisme van Tornado

Tornado rekruteerde, net als de andere Dobrobats, een mengeling van extreem-rechtse fanatici en geharde misdadigers. Tot de rangen behoorde de Wit-Russische extremist Danil Lyashuk, die de roepnaam “Mujahed” droeg en beweerd heeft zich tot de islam te hebben bekeerd en ISIS te steunen. Hoewel het onduidelijk is of Lyashuk werkelijk bij ISIS gediend heeft, heeft hij openlijk de hang naar losgeslagen sadisme van de islamitische militie nagebootst. In een audio-opname uit 2015 riep Lyashuk uit: “Zonder marteling is het leven niet levend.” Dit werd zijn motto.

Onmiddellijk na zijn officiële oprichting begonnen sommige leden van Tornado hun wapens op de zwarte markt te verkopen. Op 2 november 2014 werden zes strijders van Tornado door Kiev teruggeroepen, ontwapend en overgeplaatst naar de oostelijke oblast Zaporizja. Daar probeerden zij geld af te persen van de burgemeester, Alexander Sin. Deze hield echter voet bij stuk en eiste dat het Tornado-bataljon uit zijn regio zou worden overgeplaatst. Sin kreeg voorspelbaar te maken met beschuldigingen van corruptie, separatisme en landverraad door radicale nationalistische elementen, maar uiteindelijk zorgde hij ervoor dat de extremisten overgeplaatst werden naar de oblast Lugansk, die in 2015 nog onder controle van Kiev stond.

De Kharkiv Human Rights Group schreef in opdracht van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken een rapport waarin gedetailleerd de terreur beschreven wordt die de plaatselijke bevolking wordt opgelegd door de “dagelijkse patrouilles” van Tornado in Lugansk:

Mensen in camouflagekleding, die machinegeweren droegen, sloegen deuren in, braken in bij particuliere woningen, deden huiszoekingen (zonder toestemming van rechters), “vorderden” kostbaarheden, vernederden en sloegen eigenaars, en dreigden hen neer te schieten. Zij grepen mensen van de straat en bij controleposten, en met zakken over hun hoofd werden zij naar kelders gebracht, waar zij onder de bewoners van het dorp” werk maakten van het opsporen van separatisme”.

Het in opdracht van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken opgestelde rapport ging verder:

Veel mannen werden met geweld uit hun huizen gehaald en onder escort naar het gebouw van het spoorwegziekenhuis in Novaja Kondrasjovka gebracht. De meeste arrestanten werden vrijgelaten, maar er zijn gevallen geweest van mensen die verdwenen zijn nadat zij illegaal door strijders van het bataljon waren vastgehouden. Tussen de zomer van 2014 en eind 2016 waren er 11 gevallen bekend van vermiste inwoners van Stanytsia Luhanska.

Op 3 januari 2015 werden twee inwoners van Lugansk, Sergej Valuveskii en zijn vriend Kosta, het slachtoffer van het Tornado-bataljon tijdens een routinebezoek aan een winkel in het dorp Mareko. Tot verbazing van de plaatselijke bevolking was de winkel gevuld met een colonne mannen, gekleed in militaire uitrusting, met hun gezichten bedekt, die volgeladen automatische geweren droegen. Valuveskii zei tegen een van de gemaskerde mannen in de winkel: “Je staat daar met een machinegeweer en pronkt voor de ogen van een meisje.”

Deze schijnbaar onschuldige opmerking was voor de gemaskerde militieleden voldoende om zowel Valuveskii als Kosta de winkel uit te sleuren en hen bewusteloos te slaan met de kolf van hun machinegeweren. Uiteindelijk werden zij in een bestelwagen gegooid en naar een kelder van het ziekenhuis in Novaja Kondrasjova gebracht. Na twee weken marteling keerde hij zo verminkt naar huis terug, dat zijn vrouw hem niet meer herkende.

Terwijl Onisjenko nu vrij rondloopt dankzij het officiële bevel van Zelensky, zitten verscheidene inwoners van Lugansk, die de toorn van zijn eenheid over zich hebben afgeroepen, nog steeds op de meest speculatieve gronden in de gevangenis. Een bijzonder verontrustend voorbeeld van de wreedheid van Tornado deed zich voor na een explosie bij een controlepost in de stad Stanitsa Luganskaya, waarbij in januari 2015 een 36-jarige soldaat om het leven kwam. Een volle maand na de dodelijke ontploffing hield het Tornado-bataljon een 65-jarige gepensioneerde genaamd Nikolay Ruban aan. Volgens beweringen van Markiyan Lubkivsky, adviseur van de voorzitter van de Oekraïense inlichtingendienst SBU, werd de gepensioneerde “op heterdaad” betrapt terwijl hij “TNT” en een lont bij zich had, verborgen in een pot honing.

Nikolaj Ruban werd vervolgens gemarteld in een ondergrondse geïmproviseerde gevangenis die door het Tornado-bataljon werd beheerd, volgens het relaas van een medegevangene.

“Ik heb hem gezien, deze grootvader, die later veroordeeld werd omdat hij een pot honing vasthield bij een wegversperring,” vertelde de voormalige celgenoot aan de Kharkiv Human Rights Group. “Hij was ook in de kelder van Motobond op hetzelfde moment dat wij werden vastgehouden. Allereerst werd de grootvader zwaar mishandeld. Hij was bijna naakt en helemaal blootsvoets. Zijn kleren waren gescheurd. Hij huilde de hele tijd en vroeg mij uit te leggen waarom hij vastgehouden werd. Om de twee uur kwamen ze hem slaan. Telkens kwamen er andere mensen binnen. Toen een celgenoot en ik vrijgelaten werden, was hij er nog. De andere gevangenen ook. Wat er daarna met hen gebeurd is, weet ik niet. Toen bekend werd dat hij tot 15 jaar veroordeeld was, was ik geschokt.”

Ruban werd spoedig overgebracht naar de gevangenis van de SBU, waar hij na een jaar, tijdens een zeer verdacht proces waarin het enige bewijsstuk bestond uit zijn bezit van een pot honing, tot 15 jaar gevangenisstraf werd veroordeeld wegens het plegen van terroristische daden. Hij zou ook bekend hebben dat hij een Russische spion was die contacten had met de GRU.

Een andere plaatselijke bewoner, Sergej Petrinko genaamd, beweerde dat het Tornado-bataljon “hem en een vriend op klaarlichte dag, midden op de middag heeft meegenomen.” In de kerker van het bataljon verloor hij de tijd uit het oog en viel in een verschrikte verbijstering. “Sommigen waren er al die tijd,” herinnerde Petrinko zich. “Sommigen werden binnengebracht, sommigen werden weggehaald, sommigen werden vrijgekocht.” Hij getuigde ook dat vossen in het bos de beenderen hadden opgegraven van een andere kennis, wiens lijk was gedumpt na in Tornado’s martelkamer te zijn gestorven.

Bovenop deze wreedheden hebben de leden van het Tornado-bataljon opgeschept over extreem seksueel geweld, waaronder de verkrachting van kleine kinderen. Het was de hang van de troepen naar perversie die waarschijnlijk de aanleiding was voor het bevel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken van juni 2015 om ze te ontbinden.

De Oekraïense regering kwam echter voor een verrassing te staan toen zij besefte dat zij toch niet de autoriteit had om deze bataljons te controleren. Na het bevel om de bases van Tornado te ontbinden en te doorzoeken, verscheen onderminister van Binnenlandse Zaken Anton Gerasjenko op het pro-oppositie kanaal 112 om zich te beklagen over de extremistische paramilitairen die hij persoonlijk had afgevaardigd. “Er is een gerechtelijk bevel om de basis waar het Tornado-bataljon zich bevindt te doorzoeken,” verklaarde Gerasjenko. “Als iemand zich permitteert om het gerechtelijk bevel niet op te volgen, dan is in dit geval deze eenheid niet meer onder controle.”

Later, op 18 juni 2015, meldde de militaire hoofdaanklager Anatoliy Matios dat de Tornado-strijders weigerden te ontwapenen en zich barricadeerden binnen hun basis in een school in Severodonetsk.

De Oekraïense autoriteiten konden Onisjenko uiteindelijk op het vliegveld van Donetsk arresteren. Zijn wapenbroeders reageerden door verscheidene dagen te weigeren bevelen van Kiev op te volgen, door rechercheurs de toegang tot hun basis te versperren om huiszoekingen te doen, en door te dreigen met gewapend verzet als de ordehandhavers dat met geweld probeerden te doen.

Midden in de crisis meldde Gennadiy Moskal, de toenmalige voorzitter van het Militair-Burgerlijk Bestuur van Lugansk, dat de strijders van het Tornado-bataljon verdedigingsposities hadden ingenomen en militair materieel hadden ingezet ter voorbereiding van een gevecht met Kiev. Uiteindelijk werd het schurkenbataljon, na het sturen van andere Oekraïense militaire eenheden, de kop ingedrukt en werden de leden gearresteerd.

Een waargebeurde horrorfilm ontvouwt zich bij het proces tegen het Tornado-bataljon

Na de arrestaties vond de Oekraïense hoofdaanklager bewijzen van afschuwelijke misdaden, begaan door verschillende leden van het bataljon. Op de telefoon van Daniel “Mujahed” Lyshook vond de aanklager een video (op 2:23) van twee andere leden van het Tornado bataljon die een derde man in twee verschillende lichaamsopeningen verkrachten. Lyshook beweerde tijdens zijn proces dat hij opdracht gaf tot de gruwelijke verkrachting omdat hij het amusant vond.

Tijdens de processen van 2016 getuigde een ander ontvoerd slachtoffer dat hij wekenlang aan een reusachtige gele bal geketend was (zie na de 10 minuten). De rechtszaak bracht ook misselijkmakende beelden uit de telefoons van de Tornado-strijders naar voren, waarop verminkte vrouwen te zien zijn en rottende lijken die militaire bases bezaaien.

Het proces tegen het Tornado-bataljon zag getuigenverklaringen van 111 getuigen, samen met bewijzen die verspreid lagen in de gebieden van Lugansk, minstens 80 lijken, toe te schrijven aan het geweld van de Tornado-troepen. De rechters werden overstelpt met foto’s van verminkte geslachtsdelen, castraties en andere vormen van seksuele marteling.

Een getuige toonde een litteken op zijn arm: een penis en twee testikels die op sadistische wijze door een Tornado-lid met een vleesmes op zijn linkerarm waren gekerfd (zie foto hierboven). Op de tribune werd een moeder gedwongen getuigenissen aan te horen over hoe haar zoon bruut verkracht was door het bataljon voordat hij gedood werd. Getuigen beschreven hoe een tienjarig meisje voor losgeld werd ontvoerd en herhaaldelijk op film werd verkracht, totdat zij iets meer dan een week nadat zij was gegrepen, overleed.

De regering van Kiev reageerde met een obligate veroordeling van de Tornado-schurken, en schilderde hen af als een verzameling rotte appels die geen afspiegeling vormden van het algemene karakter van het Oekraïense leger.

Tatjana Chornovil, een Euromaidan-activiste en voormalig lid van het ultranationalistische Aidar-bataljon, nam kort voor het proces plaats op kanaal 112 om een dramatische verklaring af te leggen: “De Tornado-commandanten zijn gearresteerd en hun mobiele telefoons zijn in beslag genomen. Daarop staan video’s van verschillende seksuele orgieën, verkrachtingen. En ik zou zelfs willen zeggen dat er pasgeboren baby’s bij waren. Ik heb begrepen dat de moeder met deze pasgeborene hiertoe gedwongen werd onder bedreiging van de dood van haar kind. Er waren verkrachtingen van minderjarige meisjes. Dit zijn dieren, geen mensen.”

Nu laat Zelensky de ” beesten ” uit hun kooien onder de dekmantel van oorlog.

Hoewel de leden van Tornado tot de wildste beesten behoren die het publiek hebben belaagd, zijn er in Oekraïne nog 58 andere bataljons net als deze operationeel.

---

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

NUCLEAIRE OORLOG DOSSIER

Derde van wereldbevolking wordt gedood in volgende oorlogscyclus

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: