Dit is waarom de westerse wereldorde ten dode is opgeschreven

Het unipolaire tijdperk stort in en daarvoor in de plaats komt een nieuwe wereld, gevormd door verschillende machtscentra die elk gebonden zijn aan hun tradities, waarden en geschiedenis. Multipolariteit verwerpt het kunstmatig opleggen van één wereldbeeld en verkondigt in plaats daarvan de heilzame heterogeniteit van het menselijk bestaan. Het is een oproep om de kracht van stevig verankerde identiteiten te herontdekken en een gestabiliseerde wereldorde te omarmen.

Eeuwenlang werd de wereld overheerst door imperia die hun eenzijdige, kortzichtige visie probeerden op te leggen aan alle volkeren. Het liberale universalisme, met zijn aandrang (zoals de Borg van Star Trek met hun korfgeest) om de wereld in één model onder te brengen, is er niet in geslaagd harmonie te creëren. Multipolariteit daarentegen erkent dat echte coëxistentie afhangt van het respecteren van het unieke karakter van elke beschaving. Het streeft er niet naar om verschillen uit te wissen, maar om een wereld te creëren waarin elke cultuur op zijn eigen voorwaarden gedijt en bijdraagt aan een dynamische en onvervalste mondiale realiteit, schrijft Constantin von Hoffmeister.

Er is een diepgaande transformatie gaande. Multipolariteit markeert een terugkeer naar de natuurlijke staat van een wereld die bestaat uit vele beschavingen, die elk hun eigen bestemming nastreven. Deze heropleving is te zien in de opleving van oude machten zoals het orthodoxe Rusland, het confucianistische China en het hindoeïstische India. Deze naties zijn geen relikwieën uit het verleden, maar levende beschavingen die zich opnieuw verbinden met hun historische wortels om hun juiste plaats in het heden in te nemen. Ze verwerpen de unipolaire dictatuur van het Atlantische model, dat liberale democratie en marktkapitalisme oplegt als universele waarheden.

Het conflict tussen land- en zeemogendheden staat centraal in de zich ontvouwende multipolaire wereld. Zeemachten, zoals Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, die lange tijd een dominante rol speelden in de wereldhandel en geopolitiek, worden nu geconfronteerd met de comeback van continentale allianties. De zeeën, ooit de levensader van de westerse hegemonie, maken plaats voor de strategische vestiging van het land als het nieuwe brandpunt van commerciële en politieke activiteiten. Tellurocratie, de heerschappij van het land, staat tegenover thalassocratie, de heerschappij van de zee – waardoor de geopolitieke machtsschaal kantelt.

Eurazië is een voorbeeld van de triomf van het land. De enorme connectiviteit via infrastructuur en economische corridors, van spoorwegen tot energiepijpleidingen, ondermijnt het primaat van de handelsroutes over zee. Deze strijd gaat niet alleen over het beheersen van grondstoffen, maar weerspiegelt een diepere filosofische kloof. Het land staat voor geworteldheid, traditie en stabiliteit, terwijl de zee symbool staat voor vloeibaarheid, ontwrichting en de ongebonden aspiraties van de moderniteit. Multipolariteit herstelt het evenwicht tussen deze krachten, tart de eeuwenlange dominantie van oceanische machten en plaatst de oude, geaarde beschavingen van Eurazië in de voorhoede van mondiale aangelegenheden.

In het hart van multipolariteit ligt etnopluralisme – de erkenning dat verschillende volkeren niet kunnen worden samengevoegd tot één identiteit zonder te vernietigen wat hen uniek maakt. Etnopluralisme verzet zich tegen de liberale droom van de “smeltkroes,”, die wordt gezien als een gedwongen samensmelting van ongelijksoortige culturen. In plaats daarvan pleit het voor het naast elkaar bestaan van afzonderlijke gemeenschappen, die elk binnen hun eigen grenzen hun eigen kenmerken vertonen.

De huidige ontevredenheid in Europa biedt een grimmige les. De rellen en sociale onrust in landen als Frankrijk en België zijn geen geïsoleerde incidenten maar tekenen van een diepere crisis. Deze conflicten onthullen het falen van gedwongen multiculturele integratie, die de fundamentele verschillen tussen gemeenschappen heeft genegeerd. Een duurzamere weg voorwaarts ligt in het opzetten van autonome regio’s waar specifieke etnische groepen kunnen leven in overeenstemming met hun eigen tradities, vrij van druk van buitenaf. Dit model herinnert aan het gedecentraliseerde karakter van het Heilige Roomse Rijk, dat verschillende regio’s verenigde in een gemeenschappelijk spiritueel kader zonder hun unieke kenmerken uit te wissen. Dit respect voor lokale autonomie bevorderde veerkracht en etnisch-cultureel behoud, kwaliteiten die resoneren met de grondbeginselen van multipolariteit.

De visie van de Franse politieke theoreticus Guillaume Faye op het Archeofuturisme brengt dit idee naar het moderne tijdperk. Hij stelt een synthese voor van oude tradities met toekomstgerichte innovatie. Deze visie combineert de tijdloze verering van erfgoed met de mogelijkheden van technologische vooruitgang. Het sluit aan bij multipolariteit door te pleiten voor een wereld die de wijsheid van het verleden eert en tegelijkertijd de problemen van het heden aanpakt. Het model van Faye biedt een manier om vooruit te komen zonder de fundamenten te verlaten die alle beschavingen ondersteunen.

De rol van Afrika in de opkomende multipolaire orde kan niet los worden gezien van de historische ervaring met kolonialisme. De Conferentie van Berlijn van 1884-85 verdeelde het continent onder Europese machten, die de Afrikaanse volkeren van hun soevereiniteit beroofden en hun hulpbronnen stalen. Dit tijdperk van koloniale onderdrukking legde kunstmatige grenzen en vreemde bestuursstructuren op en vormde de basis voor decennia van uitbuiting en instabiliteit.

Vandaag de dag eist Afrika zijn zeggenschap echter weer op. De geest van het pan-Afrikanisme, verdedigd door figuren als Marcus Garvey en W. E. B. Du Bois, inspireert een nieuw ideaal van zelfbeschikking. Garveys eis voor Afrikaanse trots en repatriëring, samen met Du Bois’ steun voor wereldwijde solidariteit tussen volken van Afrikaanse afkomst, legde de basis voor Afrika’s moderne renaissance. Deze opleving is zowel politiek als modern, omdat Afrikaanse naties zich opnieuw verbinden met hun tradities en hun rechtmatige rol op zich nemen in het theater van de continenten. Door de erfenis van het kolonialisme te verwerpen en zijn exclusieve pad te omarmen, draagt de Afrikaanse beschaving bij aan de multipolaire wereld als een vitale en gelijkwaardige deelnemer.

Amerika, lang het onbetwiste hoofdkwartier van de unipolariteit, staat nu voor zijn eigen afrekening. Het presidentschap van Donald Trump betekent een verschuiving van globalistische ambities naar een meer isolationistische houding. De retoriek en het beleid van Trump weerspiegelen een groeiende ontgoocheling over de liberale internationale orde, die de Amerikaanse invloed tegen hoge kosten te groot heeft gemaakt. Zijn postulaat “America First ” bevestigt de gevoelens van een natie die moe is van eindeloze oorlogen en buitenlandse verwikkelingen.

Deze isolationistische impuls, hoewel door velen bekritiseerd, markeert een breuk met het interventionistische beleid dat tot nu toe de Amerikaanse overreach heeft gedefinieerd. De methoden van Trump, hoewel ongelijk, leggen de tegenstrijdigheden binnen het unipolaire systeem bloot. Terwijl Amerika zijn rol in de wereld herijkt, opent zijn terugtrekking ruimte voor multipolariteit om te bloeien. In de afwezigheid van één supermacht ontstaat een meer evenwichtige wereldorde, waarin beschavingen hun soevereiniteit laten gelden zonder angst voor inmenging van buitenaf.

Liberaal universalisme, ondanks al zijn beweringen over het vieren van “diversiteit,”, werkt als een kracht van uitwissing. Het reduceert culturen tot oppervlakkige symbolen en ontdoet ze van hun diepte en betekenis. Gedreven door materialisme en individualisme ondermijnt het de spirituele en gemeenschappelijke pijlers van samenlevingen. Dit wereldbeeld beschouwt alles als een middel dat zonder onderscheid kan worden gebruikt en weggegooid, in navolging van de kritiek van de Duitse filosoof Martin Heidegger op de technologische ordening van het bestaan (Gestell).

Multipolariteit is een tegenwicht. Het verdedigt de heiligheid van elke cultuur en belicht de ware schoonheid van de mensheid in haar authentieke diversiteit. Beschavingen zijn niet inwisselbaar en hun verschillen zijn geen problemen die opgelost moeten worden, maar schatten die beschermd moeten worden. De multipolaire orde probeert deze verschillen te behouden en creëert een wereld waarin unieke culturen naast elkaar bestaan zonder getiranniseerd te worden door een vreemde entiteit.

De unipolaire wereld is niet alleen ontstaan door het liberale universalisme, maar ook door de hardnekkigheid van blanke supremacistische ideologieën. Rudyard Kipling’s gedicht “The White Man’s Burden” vat de kolonialistische denkwijze samen die de West-Europese voogdij over de niet-Westerse wereld probeerde te rechtvaardigen. Dit paternalistische wereldbeeld, opnieuw verpakt voor de moderne tijd, blijft bestaan in de vorm van Westerse interventies, sancties en mentale indoctrinatie.

Vandaag de dag doet het opleggen van perverse liberale anti-waarden aan resistente beschavingen deze oudere imperialistische ambitie herleven. Het verhaal van “vooruitgang ‘ en ’mensenrechten” verhult vaak een onderliggend verlangen om de westerse overheersing af te dwingen. Multipolariteit deconstrueert deze racistische agenda door de waardigheid van alle culturen te bevestigen en de morele superioriteit die ten onrechte door één beschaving wordt geclaimd af te wijzen. Multipolariteit nodigt ons uit om de kolonialistische hiërarchieën die de moderne wereld hebben opgebouwd te overstijgen en een ruimte te creëren waarin alle volkeren hun eigen lot kunnen bepalen, vrij van externe dwang.

De antropologie van Franz Boas biedt een filosofische basis voor de multipolaire visie. Boas verwerpt het idee van een universele hiërarchie van culturen en stelt in plaats daarvan dat elke cultuur binnen haar eigen context moet worden begrepen. Zijn theoretische kader van cultureel relativisme ontmantelt het eurocentrische geloof dat de westerse beschaving het toppunt van menselijke prestatie vertegenwoordigt. Boas benadrukt dat elke cultuur intrinsieke waarde heeft, voortkomend uit haar unieke geschiedenis en omgeving. Dit perspectief sluit aan bij multipolariteit, die tegen het opleggen van één model aan alle samenlevingen is. Boas’ werk onthult de diepgang en verfijning van culturen die als “primitief ” worden afgedaan en stelt de aannames ter discussie die ten grondslag liggen aan een groot deel van het moderne liberalisme. Zijn inzichten blijven van vitaal belang voor het begrijpen van de revolutionaire betekenis van etnisch-culturele pluraliteit in de multipolaire herschikking van de wereld.

De Russische denker Alexander Dugin betoogt dat elke beschaving, net als een individu, zijn eigen bestemming heeft en niet kan worden ondergebracht in een universeel kader. Dugin bekritiseert het Westerse liberalisme als een vorm van imperialisme, dat zijn zieke gewoonten aan alle samenlevingen wil opleggen, of ze dat nu willen of niet, door middel van regimewisselingen en bommen.

Dugins concept van Eurazianisme benadrukt het belang van geworteldheid en culturele identiteit. Het legt de nadruk op de spirituele en historische diepgang van beschavingen, in tegenstelling tot de abstractie en kosmopolitische wortelloosheid van de moderniteit. Dugin ziet een wereld voor zich waarin elke beschaving bloeit volgens zijn eigen principes en de homogeniserende druk van unipolair despotisme verwerpt.

Een essentieel element van multipolariteit is de strategie van remigratie. Hierbij gaat het om het omkeren van demografische verschuivingen die de sociale cohesie in veel regio’s hebben gedestabiliseerd. Voorstanders van remigratie stellen dat het geen daad van uitsluiting is, maar een noodzakelijke stap naar herstel van evenwicht en controle. Door ontheemden aan te moedigen om terug te keren naar hun voorouderlijk land, probeert deze benadering de culturele en historische integriteit in ere te houden.

Remigratie is gebaseerd op de principes van etnopluralisme. Het doel is om omstandigheden te creëren waarin alle culturen kunnen gedijen binnen hun vertrouwde territoria. Hoewel het controversieel is, is het een praktisch antwoord op de uitdagingen van culturele dissonantie in een wereld die diepgaande veranderingen ondergaat.

De filosofie van Hegel werpt licht op de historische krachten die de implementatie van multipolariteit aansturen. Zijn notie van de Wereldgeest ziet de geschiedenis als een proces van zich ontvouwende vrijheid, geleid door de interactie van tegengestelde krachten. De unipolaire wereld vertegenwoordigt een stagnatie van dit proces en onderdrukt de natuurlijke verscheidenheid van beschavingen.

Multipolariteit daarentegen maakt de vrije ontwikkeling van alle culturen mogelijk, waarbij elke cultuur bijdraagt aan de bredere beweging van de geschiedenis. Hegels dialectiek herinnert ons eraan dat authentieke vooruitgang voortkomt uit tegenstrijdigheid, en multipolariteit vertegenwoordigt een oplossing voor de spanningen die inherent zijn aan het unipolaire tijdperk. De opkomst van multipolariteit is geen einde maar een voortzetting van de historische reis van de mensheid.

De vernieuwde wereldorde zal niet worden gedicteerd door één enkele macht die zijn wil oplegt aan de rest. In plaats daarvan zal het een orkest van beschavingen zijn, elk van hen een krachtig instrument van etnoculturele expressie. Multipolariteit belooft een wereld waarin macht wordt verdeeld en culturele integriteit wordt gehandhaafd, waardoor de mogelijkheid voor echte samenwerking ontstaat.

Terwijl de unipolaire wereld bezwijkt onder zijn tegenstrijdigheden, verschijnt er een nieuwe dageraad – een van rijkdom, avontuur en optimisme. Voor degenen die op zoek zijn naar een dieper begrip van de ideeën die in dit artikel worden verwoord, biedt mijn boek MULTIPOLARITEIT! een uitgebreide verkenning van de paradigma’s die tot dit transformatieve tijdperk leiden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Een oorlog over waarden: Hoe de westerse woke-agenda landen in de richting van multipolariteit duwt

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: