Pixabay

De laatste tijd worden steeds meer mensen in de samenleving zich bewust van het feit dat ‘democratie’ niet alleen niet alles is wat men ervan verwacht, maar dat het zelfs tegennatuurlijk kan zijn. En dat bedoel ik niet in de zin dat Democratie in het Westen alleen maar institutioneel is verwaterd of geperverteerd door de verschillende culturele erosies, politieke schema’s en overreikingen waar we nu zo aan gewend zijn om over te mopperen. Nee, ik bedoel dat zelfs in de meest pure zin van het woord gesteld kan worden dat democratie geen zin meer heeft in een moderne wereld die de reikwijdte waarvoor het systeem oorspronkelijk bedoeld was, ontgroeid is.

In de eerste plaats hebben we het over grootte. Wanneer democratie wordt toegepast op een land met voldoende omvang en bevolking, verliest het zijn effectiviteit omdat het verwordt tot weinig meer dan ”meuteheerschappij” van de ene regio over de andere. Natuurlijk nemen de argumenten dat Amerika juist daarom geen ‘Democratie’ is maar eerder een ‘Constitutionele Republiek’ snel de overhand. Maar die argumenten gaan meestal over de specifieke grondwettelijke kenmerken van het ding, in plaats van over ‘Democratie’ als het meer losjes gedefinieerde ethos waarvan onze heersende klasse ons wil doen geloven dat het onze huidige tijd in het Westen bezielt; je weet wel, Democratie in de bloemrijke romantisering: de vrijheid, ‘rechtsstaat’, en vreemd genoeg ongedefinieerde morele superioriteit, schrijft Simplicius.

Als het je opvalt, gebruiken Westerse leiders de term tegenwoordig bijna uitsluitend op deze meer geabstraheerde manier; het oproepen van het ‘gevoel’ van deugdzaamheid over de ‘ongetemde jungle’ van de rest van de wereld. Democratie’ is een term die wordt rondgeslingerd om op een opzettelijk obscure en ondefinieerbare manier morele superioriteit te suggereren, in plaats van de specifieke wetgevende contouren van de oorspronkelijke betekenis.

Als je je erin verdiept, realiseer je je al snel dat zowel ‘Democratie’ als ‘Grondwettelijke Republiek’ evenmin in staat zijn om de belangrijkste problemen van de moderne tijd aan te pakken, waardoor de misleidende argumenten helemaal terzijde worden geschoven. In ‘Democratie’ regeert de menigte. Als een land groot genoeg wordt, betekent dit dat de stemmen van staten – of zelfs regio’s – met een groot inwonertal, zoals Californië en de Beltway, zwaarder zullen wegen dan de intrinsieke waarden van gebieden zoals Appalachia. Regelgeving die is uitgebroed door kosmopolitische liberalen duizend kilometer verderop komt op deze regio’s af als een invasieve soort kudzu, ongewenst en destructief.

Maar in het zogenaamde ‘superieure’ model van de ‘constitutionele republiek’ zijn de gebreken echt niet beter. In een republiek krijg je vertegenwoordigers die namens jouw regio stemmen in de burgerlijke veronderstelling dat ze toevallig jouw belangen het beste vertegenwoordigen. Maar zo’n systeem wordt snel gecorrumpeerd door het gemak waarmee deze ‘vertegenwoordigers’ worden omgekocht door speciale belangen om te veinzen dat ze jou dienen, terwijl ze in werkelijkheid tegen jou en je belangen stemmen. Uiteindelijk word je of weggestemd door radicale migranten met een onvriendelijke ideologische bagage uit een staat met een hoge bevolkingsdichtheid duizend kilometer verderop, of je wordt weggestemd door een ‘vertegenwoordiger’ die is omgekocht door Pfizer, JP Morgan, BlackRock, AIPAC, et al. en er wordt jou en je familie evenveel schade berokkend. Het argument van de ene regeringsstijl boven de andere is dus gewoon weer een van de vele verdoezelingen die bedoeld zijn om ons voortdurend te pingpongen tussen een valse dichotomie terwijl de rijke elites ons blindelings beroven.

Je moet ook bedenken hoe de komst van politieke partijen effectief de rest van alles wat ook maar enigszins ‘democratisch’ is vernietigt, zelfs in een constitutionele republiek, vanwege de opgelegde partijdigheid die het veroorzaakt. Zo hebben bijvoorbeeld 198 Democraten net gestemd tegen een wetsvoorstel dat een bewijs van staatsburgerschap vereist voor kiezersregistratie:

Het is moeilijk voor te stellen dat zonder de partijdigheid van politieke partijen, wiens taak het is om uiteindelijk een valse tweedeling te vormen om echte vertegenwoordiging te ondermijnen, een fundamentele burgerlijke pijler op zo’n manier zou worden ontheiligd. En kijk maar naar wat er in Frankrijk is gebeurd: Le Pen’s RN partij won verreweg de meeste stemmen, maar kreeg de derde plaats in parlementszetels door een spelletje met het parlementaire kiessysteem.

Een van de problemen is dat de democratie zelf aantoonbaar een onnatuurlijk experiment is. Het kan in theorie werken voor een kleine gemeenschap, waar culturele, religieuze en gedragsmatige banden verenigbaar zijn. Maar wanneer je het opschaalt naar landen van moderne omvang, begint het snel af te brokkelen – en vaak ontaardt het zelfs in het ontnemen van het kiesrecht aan de velen door een georganiseerde, politiek gemotiveerde enkeling.

  Een uitroeing

Wat is de oplossing, vraag je? In tegenstelling tot de voorstanders van monarchisme en dergelijke, beweer ik niet dat ik een pasklaar antwoord heb, maar meer dat de moderniteit zelf een aberratie is. Het was nooit de bedoeling van de hele mensheid om te leven onder de paraplu van één uniform cultureel of wettelijk model. De reden daarvoor is dat cultuur zelf op vele manieren voortkomt uit onze biologische realiteiten, die zelf weer voortkomen uit omgeving en milieu. Daar ben ik hier al eerder op ingegaan:

Over Cultuur – Waar komt ze vandaan?

SIMPLICIUS

19 mei 2023

Ik wilde me eigenlijk niet in dit debat mengen. Niet omdat ik denk dat het bijzonder opruiend, controversieel of verdeeld is, maar meer om de tegenovergestelde reden – dat zulke populaire trending ‘verdeeldheid zaaiende’ kwesties, die typisch algoritmisch gemaakt zijn, vol gefabriceerde verontwaardiging, me gewoon vervelen. – Lees volledig verhaal

Er zijn werkelijkheden die geworteld zijn in de lokale omgeving – de geografie, topologie en de vele secundaire kenmerken als bijproducten daarvan. In bovenstaand artikel schreef ik bijvoorbeeld:

Op dezelfde manier kan in de Verenigde Staten gezegd worden dat de culturen van elke regio voortkomen uit de unieke geografische kenmerken van die regio’s. De Appalachen bijvoorbeeld worden vaak beschreven als onafhankelijk, eenzaam, misschien afstandelijk en op hun hoede voor buitenstaanders. De specifieke geografische kenmerken van de hoge en verraderlijke bergen die hen omringen, vormen de basis voor deze persoonlijkheidskenmerken, stereotypen, waarden en andere kenmerken die uitgroeien tot de overkoepelende term ‘cultuur’. Zelfs de fysionomie wordt beïnvloed, omdat mensen die op afgelegen, moeilijker bereikbare plaatsen wonen zich waarschijnlijk meer met elkaar kruisen en ‘zuiverder’ voorouders en lijnen hebben in vergelijking met hun stedelijk-cosmopolitische tegenhangers.

Hun levensstijl wordt bepaald door hun omgeving: het harde leven in de bergen, de landbouw, enzovoort, en de eisen die daaraan worden gesteld, bepalen hun kleding en accessoires, die verder de gestalte bepalen van wat wij als hun ‘cultuur’ beschouwen. Harde, betrouwbare denim, stoer leer, muziek van de bergen en rivieren. Zelfs een teruggetrokken, gesloten karakter dat voortkomt uit de afzondering van de bergen; als je niet veel reizigers tegenkomt, word je niet blootgesteld aan de nieuwste kosmopolitische culturele ontwikkelingen die hun reizen met zich meebrengen. Dit leidt onvermijdelijk tot een soort rustieke sentimentaliteit, een nostalgische levensstijl die vreemd is aan de vooruitstrevende stedelingen.

Onlangs ging Kruptos dieper in op dit onderwerp en kwam tot een aantal vergelijkbare conclusies, zij het vanuit een christelijk georiënteerd standpunt:

Het grootste probleem is dat moderniteit niet natuurlijk is. Wat wel natuurlijk en zelfs gezond is, is, om een technische term te gebruiken, een hoge groepsvoorkeur. Dat wil zeggen, ik ben geneigd om mijn familie en mijn stam, mensen met wie ik een verwantschapsband heb, lief te hebben en voor ze te zorgen, vóór anderen met wie dat niet zo is.

Zelfs wanneer het geloof in Christus dit enigszins verstoort, is het gebruikelijk om mensen zich te zien bekeren als hele families of stammen, zelfs stamverbanden. De christelijke gemeenschap wordt een geloofsfamilie. Zelfs als je je bewust bent van gelovigen elders, zijn je relaties met je lokale geloofsgemeenschap. Je leven is verbonden binnen een web van persoonlijke relaties met echte mensen. Er waren natuurlijke variaties en hiërarchieën rond de familiestructuur. De moderne tijd verstoort deze relaties.

Met de opkomst van de koopmansklasse in het westen werden een aantal ideeën in het sociale bewustzijn geïntroduceerd. Eén daarvan was “gelijkheid.” Gelijkheid voor de wet. Gelijke vertegenwoordiging. Eén man, één stem. Dat soort dingen.

Dit idee dat de samenleving gebaseerd is op de rechten van het individu. Of dat het individu de basiseenheid van sociale en politieke organisatie was, was ook ontwrichtend. Net als de industrialisatie, die het huishouden als sociale basiseenheid afbrak.

De Duitse theoreticus Carl Schmitt had een aantal interessante opvattingen over dit onderwerp in zijn baanbrekende The Crisis of Parliamentary Democracy:

Carl Schmitt stelde dat liberalisme en democratie gebaseerd zijn op verschillende principes en dat hun vermenging leidt tot een crisis van de moderne staat. Hij geloofde dat liberalisme en democratie direct met elkaar in tegenspraak zijn.

Punt twee:

  Ik begrijp eindelijk "The Truman Show"

Het liberalisme streeft volgens Schmitt naar gelijkheid en een globalistische samenleving. Het kenmerkt zich door het primaat van de vrijheid van het individu. Liberalisme wordt ook geassocieerd met het idee om individuele rechten en vrijheden te beschermen, een open debat te bevorderen en de macht van de staat te beperken.

Aan de andere kant is democratie gebaseerd op het principe van gelijkheid en homogeniteit van het collectief. Het benadrukt de macht van de meerderheid, het belang van participatie en het idee dat alle leden van een samenleving een gelijke stem moeten hebben in de besluitvorming.

Punt 3:

Schmitt stelde dat deze twee principes fundamenteel met elkaar in strijd zijn. De liberale nadruk op individuele rechten kan in conflict komen met het democratische principe van de meerderheidsregel. De meerderheid kan bijvoorbeeld stemmen voor beleid dat inbreuk maakt op individuele rechten, wat leidt tot wat vaak de tirannie van de meerderheid wordt genoemd.

Verder wees Schmitt erop dat het moderne parlementarisme zijn ideologische en spirituele basis heeft verloren. Hij geloofde dat de principes van het liberalisme zijn uitgehold in het parlementaire systeem, wat heeft geleid tot een legitimiteitscrisis.

Het hele punt van een democratisch proces is om de sociale eenheid zo groot mogelijk te maken door de keuzes van de massa te respecteren. Het is een proces van voortdurende terugkeer naar het gemiddelde, een uitvlakken en gladstrijken van de rimpels van de samenleving in de richting van uniforme stabiliteit. Het liberalisme daarentegen bevordert ofwel het individu, ofwel, in tegenspraak daarmee, een universeel, geabstraheerd ideaal dat zich voordoet onder het mom van een ‘groter goed’, maar in werkelijkheid het andere bevoordeelt boven de autochtone stam – wat uiteindelijk destructief is voor de culturele nomos van de samenleving van eigen bodem en dus de tegenovergestelde impuls is van stabiliteit.

Een ander onderling verbonden concept van Schmitt, dat langzaam terugkeert naar de openingsthese, is:

Specifieke wil vs. algemene wil: Schmitt stelt dat de wil die de uitkomst bepaalt in democratische samenlevingen eerder een specifieke dan een algemene wil is, en dat parlementaire openheid alleen functioneert als een voorportaal voor speciale belangen. Met andere woorden, hij zag het parlementaire debat eerder als een podium waar verschillende belangengroepen strijden om invloed, dan als een forum voor de uitdrukking van een verenigde, algemene wil.

Hij geloofde dat het democratische proces vaak eerder de belangen van specifieke groepen weerspiegelt dan de collectieve wil van het volk.

Schmitt zegt hier dat de democratie zelf fataal onderhevig is aan de erosie van het dienen van de “bijzondere wil” – van de speciale belangengroepen – in plaats van de algemene wil van de gewone massa. Het betekent dat de democratie altijd wordt ondermijnd door een groep kleine, machtige stemmen die een voorsprong krijgen door de typisch onwetende, of op zijn minst meer passieve, massa te overstemmen.

Het volgende artikel bespreekt de belangrijkste mechanismen waardoor dit gebeurt:

https://medium.com/incerto/the-most-intolerant-wins-the-dictatorship-of-the-small-minority-3f1f83ce4e15

Het is verwant aan de paradox van Karl Popper en de minderheidsregel, die in wezen stelt dat een kleine georganiseerde groep met sterke voorkeuren of intoleranties langzaam de meerderheid van de samenleving naar hun hand zal zetten, wanneer die samenleving onverschillig staat tegenover de kwestie. Het gebruikte voorbeeld: bijna alle dranken in Amerika zijn koosjer. Waarom? Omdat het drinken van niet-koshere producten voor Joden een belangrijke intolerantie is waar ze actief tegen zullen vechten. Maar omdat het Kosher-iseren van de drankjes hen niet echt verandert, accepteert de rest van de samenleving het passief, omdat het hen niet echt raakt.

Door dit mechanisme zijn kleine maar gerichte groepen met een sterke voorkeur voor intolerantie geneigd om de culturele bewegingen in een bepaalde samenleving te kapen. Als er eenmaal een norm is omvergeworpen of geïnstalleerd, krijgen ze een hefboom in handen om uiteindelijk de volgende steen om te draaien. Beetje bij beetje zijn zulke groepen na verloop van tijd in staat om de samenleving te ‘her-normaliseren’ voor hun doeleinden, waarbij ze de fundamentele structuur ervan vervormen op een manier die uiteindelijk de zwijgende meerderheid ondermijnt.

Laten we veronderstellen dat de vorming van morele waarden in de samenleving niet voortkomt uit de evolutie van de consensus. Nee, het is de meest intolerante persoon die deugdzaamheid oplegt aan anderen, juist vanwege die intolerantie. Hetzelfde kan gelden voor burgerrechten.

Zolang een of andere nieuwe regeling ons niet te veel hindert, blijven we passief zwijgen en onverschillig. Ons leven is immers druk en leent ons niet de luxe om te ageren voor elk klein ongemak. Maar na verloop van tijd kunnen onze culturele pijlers onder onze neus worden uitgehold door deze onverschilligheid.

  Coca-Cola laat je geen blikje personaliseren met 'Jezus' maar laat 'Satan' en 'Allah' wel toe

Sommigen zullen misschien beweren dat de grieven in dit artikel niet de democratie in haar puurste ideale betekenis beschrijven, maar eerder een verbasterde versie, bezoedeld door de dwalende hand van de gevallen mens. Maar dit brengt ons terug bij het eerdere punt: Democratie zelf is oneindig ‘besmetbaar’ als het gaat om een ‘polis’ van onhandelbare omvang, zoals in moderne natiestaten. Het idee van Democratie is ontstaan in de tijd van de stadstaten – polissen van sociale en culturele aaneengeslotenheid. Moderne natiestaten zijn in feite gruwelen: de onnatuurlijke bijproducten van de verwoeste keizerrijken uit het tijdperk van de verovering.

Deze gedrochten worden gedwongen om met elkaar te concurreren, steeds groter te worden en steeds meer macht te vergaren uit zelfverdediging tegen de onzekere dreiging van een concurrent die ze opslokt. In de ogen van de Amerikaanse beleidsmakers moeten de VS, om te kunnen overleven tegenover China, elk decennium met tientallen miljoenen groeien, terwijl ze nog steeds de dwalende schijn van ‘democratische’ deugden ophouden, zelfs als die hun eigen onderdanen verstikken onder de kwelling van culturele indringing.

De enige mogelijke verzoening die onze moderne systemen kan laten werken is de terugkeer naar sterke federale decentralisatie en de rechten van de staten. Er is geen andere manier waarop lokale volkeren, met hun eigen unieke culturele identiteit, hun stem gehoord en vertegenwoordigd kunnen krijgen. Lokaal gekozen vertegenwoordigers moeten de wetgeving van wetten die lokale gebruiken beschermen en die immuun zijn voor nationale, kosmopolitische en globalistische subversieve bemoeienis, vergemakkelijken.

Rusland heeft verschillende autonome federale gebieden gehad; republieken zoals de Tsjetsjeense Republiek en de Republiek Dagestan, autonome Okrugs en Oblasten, enz. Deze mochten zelfs hun eigen president hebben en hun eigen ‘nationale taal’ werd gelijkgesteld aan het Russisch. Door buitenlandse inmenging werd Poetin echter gedwongen om deze autonomie in te perken – en daar schuilt het gevaar. Maar er zijn nog steeds overblijfselen en Russische autonome regio’s hebben nog steeds speciale culturele privileges. Vier van de islamitische regio’s in Rusland hebben bijvoorbeeld wettelijk ‘islamitisch bankieren’ geïntroduceerd. Dit zijn banken met minder of geen woekerrente en speciale voorzorgsmaatregelen voor het financieren van alcohol, tabak of andere haram ondeugden.

De ultieme paradox van de moderniteit is dat de enige langetermijnoplossing ligt in kleine onafhankelijke, autonome gemeenschapsvorming, terwijl alle drijfveren van de moderniteit onverbiddelijk in de richting van wereldwijde centralisatie duwen.

Stel je voor dat de federale overheid Texas, Appalachia, Florida, enz. zou toestaan om zichzelf te besturen zonder de hardhandige bemoeienis die we nu zien, waar deze staten bijvoorbeeld nauwelijks hun eigen abortus-, LGBT- of ‘genderbevestigende zorg’-wetten mogen aannemen zonder dat het Hooggerechtshof tegen hen wordt opgezet; of, in het geval van Texas, dat het federaal verboden wordt om zelfs maar legers migranten tegen te houden die over de Texaanse grens zwermen. Als je staten toestaat zichzelf te besturen, zouden de meeste problemen van het land denkbaar vanzelf worden opgelost. In plaats van verbitterd te vechten tegen hun ideologisch vijandige buren, zouden de meeste mensen zich gewoon op natuurlijke wijze naar de juiste staat of regio verplaatsen die toevallig met hun opvattingen overeenkomt. Het is totale onmenselijke waanzin om mensen met ideologisch botsende denkbeelden bij elkaar in een pot te gooien, dan gewoon alles door elkaar te roeren en te hopen dat het allemaal goed uitpakt; dat is gewoon niet hoe de menselijke natuur werkt en zal in alle gevallen uitmonden in een Hobbesiaanse nachtmerrie van bellum omnium contra omnes.


https://frontnieuws.backme.org/


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Turbofase omvolking: Nederland kan burgers dwingen migranten in hun huis op te nemen!


Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over:

Vorig artikelAnime verandert Trump in legende terwijl beschermende geest sluipmoordenaarskogel tegenhoudt
Volgend artikelDe co-auteur van Klaus Schwab keert zich tegen het WEF en schrijft een boek over de zwendel van Davos
Frontnieuws
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.

6 REACTIES

  1. Mooi artikel .
    Democratie is uit.
    Ervoor in de plaats,
    Bedrijf , met uitvoerende; taken in-, uitgaven met zeer beperkte macht/ GEEN macht heeft.
    Bijv . Landelijk Wegennet, behoort tot uitvoerend.
    Kan over gestemd worden
    Met voordelen en nadelen die beiden
    In zich heeft. Kosten, ligging .
    Wetboek kan minimaal gehalveerd ,
    Rechters minimaal gehalveerd.
    Hebben geen toegevoegde waarde IS gebleken. NSB / WEF snollerij.
    – in mijn buurt staat een opnieuw ( was er al) gebouwd appartementen complex , die van Eneco geen energie doorgeleerd krijgt.
    De bouwmaatschappij, krijgt de lading klachten van de bewoners – gevolg is dat deze bouw maatschappij waarschijnlijk wel failliet gaat.
    Zo werkt het als je niet op het juiste lijstje NSB lijstje staat .
    Dienen alleen eigen-, WEF staatsbelang.
    Afschaffing privacy wet.
    “ Je bent te vinden “ verantwoordelijk voor hetgeen je uitspookt. Zeker voor overheids “ dienaren”
    Ieder krijgt jaarlijks uit de belasting pot
    Één hoeveelheid geld ,
    Waarmee afhankelijk leeftijdscategorie , men het vrij kan besteden.

    Voor gezondheidszorg, onderwijs, kinderopvang, en houdt men geld over eind jaar – kan men een klusjesman de buitenboel laten schilderen bijvoorbeeld
    Is het geld op halverwege, jammer dan !
    Wil men een penis, ga maar sparen “stuk randdebiel”
    Wil men niet naar school , prima of naar een eigen onderwijs systeem , thuisonderwijs allemaal goed.
    Huidige kan mi afgeschaft worden , gebleken dat het met lgbtq , covid snollen voor de klas niet werkt voor iedereen / maw, je betaald belasting geld met zijn allen voor prut. Tijd die kinderen veel beter kunnen inzetten op andere terreinen .
    Waar hun mogelijke talenten liggen.
    Ipv brainwashed ‘ deug ‘ troel te worden.

    De lijst kan veel langer natuurlijk.

    • • Gevangenis , waarom moet de belasting betaler werken voor kost en inwoning .
      de pot gezondheid en onderwijs kan direct ingeleverd worden.
      Strafsysteem kan mi ook vereenvoudigd worden , slachtoffer of nabestaanden kunnen bepalen welke straf iemand. verdient ipv een corrupte nsb rechter .
      •Huisartsen , zelfde verhaal , als ik naar Limburg of Groningen een huisarts wil raadplegen die wel zijn werk doet , moet dat kunnen. Wellicht wordt het IQ geactiveerd van diegenen die zich ‘ huisarts ‘ noemt en alleen zakken vult.
      ‘ noodgeval’ is geen reden , je mag verwachten dat iemand 10 jaar studie van belasting geld, een diagnose kan stellen . Bovendien is het de-populatie tijd, mogelijk is een nummer bellen minder handig dan je denkt.

  2. Waarvoor hebben we eigenlijk overheden voor nodig, want ze parasiteren altijd op de gemeenschap. Met de creatie van “geld” (een universeel ruilmiddel) is het stelen van de mensheid door overheden c.q. machtsblokken begonnen. En hoe groter de gemeenschap wordt hoe meer klaplopers er zullen zijn. Want die vallen dan steeds minder op en is het sociale correctie mechanisme van de gemeenschap daar dan niet meer voor toereikend. Dat werkt alleen in kleine overzichtelijke gemeenschappen.

  3. Alle systemen die bedacht zijn werken en falen tegelijkertijd. Het probleem is schaal. Doet me denken aan de volgende quote (bron weet ik niet en het internet ook niet). The burocracy is there to serve the needs of the ever expanding burocracy.

    Hoe groter een burocratie hoe meer burocratie er zal komen. De Russen proberen dit proces nu te keren bijvoorbeeld. Ze lieten het leger de oorlog runnen. Dat begon na slechts een paar jaar al volledig uit de klauwen te lopen dus hebben ze er een econonoom leiding aan gegeven. Ga het rationaliseren en saneren is de opdracht.

    Toen ik in de energiesector begon was het net ”geliberaliseerd” (lees gerationaliseerd). Werkte prima en heel veel overhead verdween. Idem willekeur, inefficiency en meer. Helaas zijn we weer terug bij af en je kan stellen dat het slechter is dan voor de liberalisatie.

    Wist je trouwens dat lange termijnplanning voor bijvoorbeeld industrie onmogelijk is geworden in de EU? De energiebeurs van EUropa is in Amerikaanse handen en je kan er slechts contracten afsluiten voor 3 jaar. Tja, als je een fabriek wil beginnen die zwaar leunt op energie wil je wel wat meer zekerheid voordat je tientallen of meer miljoenen investeert.

    We zitten nu dus in de paradoxale situatie dat doordat politiek wil kunnen plannen middels meer en meer regels industie ed niet kan plannen omdat de regels dat tegengaan. Politiek plannen heeft weer de overhand gekregen over plannen van mensen en ondernemingen.

    Niet dat de politiek niet verder vooruit plant maar voor die plannen moet nog nieuwe wet- en regelgeving worden opgesteld!

    Groeten,
    Hugo

  4. Weg met de gehele Politiek en politieke spelletjes.

    Nooit meer politiek = verdeling van.

    Nederland bestuurd als een soort van, Groot Familie bedrijf is de oplossing.

    Met alleen Top, ervaren op het vak bestuurders aan het roer met hart voor Nederland en haar inwoners!

    Nooit van buitenaf bestuur of ‘praat’ groepjes! of Lobbyisten!

    De Nederlanders zijn de baas over Nederland, de juiste vak bestuurders zetten dat om in een goed systeem voor het Nederlandse Familie ‘bedrijf’ met op elk gebied de juiste bestuurders gekozen door het volk en of ontslagen door het volk, wie goed is voor NL en haar inwoners mag blijven zitten tot? tot het niet meer gaat en of ze niet meer goed genoeg zijn, dan Next.

    Nederland 1 grote familie waarin kleur of wat ook er niet toe doet, maar hoe en wat je doet voor NL en je een Nederlander bent en voelt.

    was getekend, de Nederlandse Familie.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in